หมิงเสวี่ยรู้สึกตัวตื่นในเช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อสัมผัสที่นอนข้างตัว ก็รู้ว่าไป๋จิ้งเหอออกไปจากห้องสักพักใหญ่ๆแล้ว แม้แต่รอตื่นมาทักทายกันก็ไม่มี นางบุ้ยปากอย่างนึกงอน แต่พอลุกขึ้นนั่งและพบว่าร่างกายนางนั้นช่างเปล่าเปลือย ก็นึกถึงเรื่องเมื่อกลางดึกขึ้นมา
เฮอะ...ที่แท้ก็อายนี่เอง ที่ทำตัวเยี่ยงโจรเด็ดบุปผา ลักหลับภรรยา...
"ขอโทษนะลูก ท่านพ่อท่านแม่กวนเจ้าตอนหลับสินะ?" นางลูบท้องตนเองแล้วเอ่ยถาม แต่เมื่อนึกถึงความนุ่มนวลและลีลารักที่เขามอบให้เมื่อ แม้จะครึ่งหลับครึ่งตื่น แต่ก็รู้สึกได้
ปรางนวลพลันร้อนวูบวาบ อดยอมรับไม่ได้ว่ารสสัมผัสนั้นช่างดีเหลือเกิน คิดดังนั้นนางก็ไหวไหล่ ตัดสินใจแล้วว่าต่อไปให้เขามานอนด้วยก็ได้ จากนั้นนางจึงหยิบชุดนอนมาสวมทันเวลาที่สาวใช้นำน้ำสำหรับล้างหน้ามาให้ นางทำธุระส่วนตัวจนเสร็จเรียบร้อย จากนั้นจึงให้พวกนางแต่งตัวและเกล้าผมให้ใหม่
"วันนี้ฮูหยินดูอารมณ์ดีมากเลยนะเจ้าคะ" สาวใช้ของนางเอ่ยทักขณะหวีผมให้นาง "ใบหน้าก็ผ่องใสยิ่ง มีเรื่องอันใดน่ายินดีหรือเจ้าคะ?"
"...ไม่มีอันใดเป็นพิเศษสักหน่อย" นางปฏิเสธทั้งๆ ที่ใบหน้าแดงระเรื่อ
"แต่เมื่อคืนนายท่านมาค้างด้วยนี่เจ้าคะ โอ
