"เฉี่ยวเหมยเหมยไปไหนล่ะ?" เซี่ยยี่ถาม
"ข้ากำลังจะไปตามเจ้าค่ะ จื่อหนี่ตอบด้วยรอยยิ้ม
"ดีๆ เรื่องที่ควรรู้ เจ้านั่นจะได้รู้เสียที"
"พี่ซื่อนี่ล่ะก็..." จื่อหนี่น้อยเขินอายขึ้นมาจนต้องรีบเดินออกไป
"เรื่องอะไร?" ไป๋จิ้งเหอถาม
"เจ้าชื่อเฉี่ยวเหมยเหมยหรือถึงอยากรู้?" นางย้อนถาม "เอาน่ะ เดี๋ยวก็รู้พร้อมกันทีเดียวไปเลย ไปบอกให้เด็กๆ ยกสำรับมาได้แล้ว"
ไป๋จิ้งเหอหันไปสั่งสาวใช้ ไม่นานอาหารก็วางลงเต็มโต๊ะจังหวะเดียวกับที่เฉี่ยวเหมยและจื่อหนี่ก็ตามมาถึงพอดี
"วันนี้ครึกครื้นยิ่งนัก!" เฉี่ยวเหมยบอกอย่างร่าเริง "ได้ทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้เป็นเรื่องดีที่สุด"
"เจ้านั่งสิ" จื่อหนี่ดึงเขามานั่งข้างๆ แล้วตักข้าวคีบกับข้าวอย่างเอาใจใส่
แกร๊งๆ! เสียงตะเกียบเคาะกับชามข้าวดังจนทุกคนหันมองซื่อเซี่ยยี่
"เสียมารยาท" ไป๋จิ้งเหอว่าใส่
"หุบปากน่า ข่าวดีมีก็ต้องบอกก่อนกินข้าวสิ!" นางยิ้มเยาะใส่เขา "ใครจะไปชอบทำอะไรเงียบๆ เยี่ยงโจรเด็ดบุปผาแบบเจ้าล่ะ?
ไป๋จิ้งเหอใช้สองนิ้วคีบถ้วยชาแล้วดีดใส่ซื่อเซี่ยยี่อย่างไม่ไว้ไมตรี แต่นางกลับรับไว้ด้วยตะเกียบที่ถืออยู่แล้วควงเล่นอย่างสนุก "เอาล่ะๆ ฟังมารดาพูดได้แล้ว วันน
