ตอนที่ 6
แม่เลี้ยงใจร้าย หลายชั่วยามผ่านไป ท้องฟ้าที่เคยสว่างจ้าเริ่มเปลี่ยนแสงแดดจัดให้กลายเป็นความอบอุ่นแบบอ่อนโยน คาราวานของตระกูลซูยังคงเคลื่อนตัวต่อไปอย่างต่อเนื่อง ภายในรถม้านั้น เด็กแฝดที่ตอนแรกยังจับกล่องขนมกันแน่น ตอนนี้กลับเริ่มนั่งเอนไปเอนมาเพราะความง่วงที่ครอบงำ “ท่านพี่.. ข้าอยากกินขนมถั่วเขียว” เสียงเล็ก ๆ ของเสี่ยวซูดังขึ้นเบา ๆ ในขณะที่เธอเอนหัวพิงไหล่พี่ชาย ต้าซูหรี่ตาลงแล้วเอียงคอนิด ๆ “ไว้ถึงบ้านแล้วพี่จะให้ท่านพ่อซื้อให้นะเสี่ยวซู” “ข้าขอสามชิ้นนะเจ้าคะ..” เสี่ยวซูพึมพำออกมาอีกครั้ง น้ำเสียงของเธอเริ่มแผ่วราวกับกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทรา “ได้เลย” ต้าซูตอบเสียงเบาพร้อมกับหาวหวอดๆ ก่อนที่ร่างเล็กทั้งสองจะค่อย ๆ ทรุดตัวลงกับเบาะ มือน้อยยังคงจับกันไว้แน่น สลับกับเหลือบมองแม่เลี้ยงที่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จาอยู่ฝั่งตรงข้าม แม้จะยังไม่ไว้ใจ แต่ดูเหมือนท่านแม่ตอนนี้จะไม่ได้ทำอะไรน่ากลัวอย่างที่พวกเขาเคยเห็นมาก่อน ก่อนที่เปลือกตาเล็ก ๆ จะปิดลงจนสนิท ซูอวี่และเฉาซีนั่งเงียบมาเกือบตลอดทาง ต่างฝ่ายต่างไม่เอ่ยคำใด มีเพียงสายลมที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างรถม้ากับเสียงฝีเท้าม้าของคาราวานเท่านั้นที่ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง แต่จู่ ๆ รถม้าก็เกิดตกหลุมทำให้เด็ก ๆ นั้นเสียหลัก “อ๊ะ!” “เฮ้ย!!” ร่างเล็กของซูไป๋จื้อและซูไป๋ฮวาถูกแรงกระแทกเหวี่ยงลอยขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเกือบคะมำหน้าทิ่ม ในเสี้ยววินาทีนั้นเฉาซีได้คว้าตัวต้าซูเอาไว้ได้ทัน พร้อมกันกับที่ซูอวี่เองก็คว้าเสี่ยวซูเข้ามากอดแน่นไม่ให้ล้ม และเพราะเด็ก ๆ คู่นี้ที่ผ่านมานั้นร่างกายของพวกเขาถูกฮั่วเฉาซีใช้ยากับเด็ก ๆ เป็นจำนวนมาก ทำให้มีผลข้างเคียงกลายเป็นเด็กที่หลับลึกมากกว่าปกติ ร่างของทั้งสี่คนเอนไปตามแรงเหวี่ยง รถม้าโยกแรงจนผ้าปูเบาะหลุดออกจากที่เดิมแต่ไม่มีใครบาดเจ็บ เฉาซีกอดเด็กชายไว้แน่นก่อนจะหันไปสบตากับซูอวี่อย่างไม่ตั้งใจ สายตาของเขานิ่งขรึมในขณะที่เธอก็เม้มปากแน่นพูดเบา ๆ “ข้าแค่ไม่อยากให้เด็ก ๆ เจ็บตัว” เงียบไปชั่วอึดใจก่อนที่เธอจะค่อย ๆ ขยับตัวมายังฝั่งเดียวกับเขา พลางอุ้มต้าซูขึ้นนั่งตักอย่างระวัง ซูอวี่มองเธอนิ่งแต่ไม่ได้ว่าอะไร เขาปรับท่านั่งนิดหน่อย ก่อนจะจับเสี่ยวซูให้นั่งอย่างสบายอยู่บนตักของตนเอง ค่ำคืนที่ม่านสีครามเข้มคลุมผืนฟ้า กลิ่นดินแห้งและลมอุ่นพัดผ่านเบา ๆ ขณะที่คาราวานของตระกูลซูเคลื่อนตัวมาหยุดพักยังโรงเตี๊ยมเก่า ๆ ริมทาง เสียงฝีเท้าม้าชะลอลงพร้อมกับเสียงถอนหายใจของเหล่าผู้ติดตามที่ใช้เวลาเดินทางมาทั้งวัน ผ้าปิดรถม้าเลิกขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าของหว่างตันที่โผล่มาก่อน “คุณชาย.. คืนนี้ต้องพักที่โรงเตี๊ยมก่อนนะขอรับ อีกเกือบครึ่งวันถึงจะถึงท่าเรือขอรับ” เขาเอ่ยเสียงแผ่วก่อนจะมองเข้ามาในรถม้า แต่ก็ต้องชะงักไปเล็กน้อยเมื่อสายตาของหว่างตันนั้นสบกับภาพเบื้องหน้า ซูอวี่นั่งนิ่งจ้องมองเขาอยู่ด้วยสายตาราบเรียบ สองแขนอุ้มซูไป๋ฮวาที่หลับปุ๋ย ส่วนเฉาซีนั้นนอนหลับใช้ศีรษะพิงไหล่ของเขาอยู่อย่างหมดแรง ร่างของเธอโอบซูไป๋จื้อไว้แน่น หว่างตันนิ่งไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะก้มหน้าหลบสายตาเจ้านายแล้วถอยกลับไปหลังจากได้รับเพียงแค่พยักหน้าเล็ก ๆ จากซูอวี่ ไม่นานเขาก็กลับมาอีกครั้ง “จัดการเรื่องห้องพักเรียบร้อยแล้วขอรับ”
