บทที่ 2 (2/2) : ทำไมถึงต้องเป็นเธอ? (2)

     เมิ่งเจียวซินรีบสลัดสิ่งที่คิดออกจากสมอง แล้วลองตอบกลับอีกฝ่ายทางจิต

     ‘ได้ค่ะ’ 

     (เงื่อนไขอย่างแรก เป็นสิ่งที่โฮสต์จะต้องรับรู้ คือ เวลาในโลกใบนี้หากเทียบกับเวลาในโลกใบเดิมของโฮสต์จะแตกต่างกันอยู่สามสิบวันค่ะ หมายถึง เวลาที่โฮสต์ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่สามสิบวันจะเทียบเท่ากับเวลาในโลกใบเดิมของโฮสต์เพียงแค่หนึ่งวันเท่านั้น

     เงื่อนไขอย่างที่สอง คือ เรื่องที่ทางเราเปิดระบบพิเศษให้กับโฮสต์ภายใต้ชื่อที่ว่า ‘รับรู้แล้วแก้ไขไปพร้อมกับการเรียนรู้ด้วยชีวิตจริง’ ความหมายก็ตรงตามนั้นเลยว่า ชีวิตในโลกใบนี้เปรียบประดุจดังชีวิตจริงของโฮสต์ เพราะในโลกใบนี้โฮสต์ทั้งบาดเจ็บได้ เจ็บป่วยได้ ตายจริง และมีเพียงแค่ชีวิตเดียว ซึ่งถ้าหากโฮสต์เสียชีวิตลงในโลกใบนี้ ก่อนจะทำภารกิจที่ทางระบบมอบให้เสร็จ อีกร่างหนึ่งในโลกใบเดิมของโฮสต์ก็จะเสียชีวิตลงไปด้วยทันทีค่ะ ดังนั้นสองปีในโลกใบนี้โฮสต์จะต้องดูแลชีวิตของตัวเองให้ดี แต่ทางเราก็มีเงื่อนไขพิเศษเพิ่มให้กับโฮสต์ด้วยนะคะ

     คือ...ตัวละครตัวนี้หากเป็นไปตามบทเดิมจะต้องเสียชีวิตในอีกหนึ่งปีข้างหน้า หากในช่วงเวลานั้นโฮสต์ทำภารกิจสามในห้าสำเร็จ โฮสต์ก็จะสามารถเรียกหาระบบ เพื่อขอกลับไปยังโลกใบเดิมในช่วงเวลานั้นได้ค่ะ

     เงื่อนไขอย่างที่สาม โฮสต์มีอิสระในการใช้ชีวิตเป็นตัวละครตัวนี้ได้อย่างเต็มที่ ไม่ต้องยึดนิสัยเดิม และไม่ต้องยึดเนื้อหาในนิยาย โฮสต์สามารถใช้ชีวิตได้อย่างที่ใจต้องการเลยค่ะ ขอเพียงแค่โฮสต์ทำภารกิจที่ทางเรามอบให้สำเร็จก็พอค่ะ

     เงื่อนไขอย่างที่สี่ หากโฮสต์ทำภารกิจไม่สำเร็จตามระยะเวลาที่ได้รับมอบหมาย พอครบสองปีชีวิตของโฮสต์ก็จะจบลงทันที ทั้งชีวิตในโลกใบนี้และชีวิตในโลกใบเดิมของโฮสต์ด้วยค่ะ)

     หลังจากฟังเงื่อนไขทั้งสี่ข้อจบ เมิ่งเจียวซินก็รู้สึกว่า เงื่อนไขที่ทางระบบให้มาก็ไม่ถึงกับแย่ ซึ่งในบางข้อดูเหมือนจะช่วยทำให้เธอใช้ชีวิตอยู่ในโลกใบนี้ได้อย่างสะดวกขึ้นเสียด้วยซ้ำ

     (ต่อไปทางระบบขอแจ้งเรื่องภารกิจค่ะ

     ภารกิจแรก โฮสต์จะต้องสอนให้พระเอกนิยายเรื่องนี้รู้จักกับคำว่า ‘รัก’ ไม่ว่าจะเป็นรักในรูปแบบไหนก็ตาม รวมไปถึงการรักชีวิตของตัวเองด้วยค่ะ

     ภารกิจที่สอง โฮสต์จะต้องสอนให้พระเอกของนิยายเรื่องนี้รู้จักกับคำว่า ‘ครอบครัว’ และความหมายที่แท้จริงของคำว่า ‘ครอบครัว’ ด้วยค่ะ

     ภารกิจที่สาม โฮสต์จะต้องสอนให้พระเอกของนิยายเรื่องนี้รู้จักความสัมพันธ์ทางกายในรูปแบบที่ถูกต้อง แล้วถ้าหากเป็นไปได้ โฮสต์ก็ช่วยสอนความต่างระหว่างความสัมพันธ์ทางกายที่เกิดขึ้นจากความรักกับความสัมพันธ์ทางกายที่เกิดขึ้นจากความต้องการทางธรรมชาติของบุรุษเพศด้วยก็จะดีนะคะ

     ภารกิจที่สี่ โฮสต์จะต้องสอนให้พระเอกของนิยายเรื่องนี้รู้จักกับคำว่า ‘ปล่อยวาง’ รวมไปถึงการละทิ้งซึ่งความแค้น การโทษตัวเอง และรู้จักกับการให้อภัยค่ะ 

     ภารกิจที่ห้า โฮสต์จะต้องคลายข้อสงสัยเรื่องที่พระเอกของนิยายเรื่องนี้เป็นคนฆ่าบิดาของตนเองจริงหรือไม่? ออกมาให้ได้ค่ะ 

     ก่อนจะไปทางระบบขอเตือนว่า โฮสต์จะต้องทำสำเร็จสามในห้าภารกิจภายในระยะเวลาสองปีเท่านั้น จึงจะสามารถกลับไปยังโลกใบเดิมของโฮสต์ได้ จากนี้ทางระบบขอให้โฮสต์มีความสุขกับการใช้ชีวิตในโลกใบนี้นะคะ อย่างเร็วพวกเราก็อาจจะได้กลับมาพูดคุยกันอีกครั้งในหนึ่งปีข้างหน้าค่ะ)

     ‘เดี๋ยวก่อนค่ะ ทางระบบจะไม่มอบของวิเศษหรือพลังวิเศษ ให้กับฉันบ้างเลยหรือคะ?’

     (ไม่มีค่ะ โชคดีนะคะโฮสต์)

     ‘เดี๋ยว! ระบบ! อย่าเพิ่งไป...ระบบ ระบบ ทิ้งกันแบบนี้เลยหรือนี่!!’

     หลังจากพยายามทั้งเรียกหาและคิดหาไปได้สักพัก ระบบก็ไม่มีแม้แต่เสียงตอบกลับมา เวลานี้ในสมองของเมิ่งเจียวซินมีเพียงสามคำถามที่ปรากฏขึ้นมาอย่างชัดเจนว่า...

     ‘นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเธอ?’

     ‘ทำไมถึงต้องเป็นเธอ?’ 

     ‘แล้วทำไมภารกิจที่เธอได้รับมาทั้งหมดถึงต้องมุ่งตรงไปที่ตัวพระเอกของนิยายเรื่องนี้ด้วย?’

     ซึ่งระบบที่น่าจะพอตอบคำถามพวกนี้ได้ เวลานี้ก็ได้หนีหายไปเสียแล้ว เมิ่งเจียวซินจึงได้แต่นั่งรวบรวมสติและพยายามเรียบเรียงทุกข้อมูล

     โดยเท่าที่เมิ่งเจียวซินพอจะจับใจความได้ก็คือ ในโลกใบเดิมเธอมีชีวิตอยู่ได้อีกเพียงแค่ยี่สิบสี่วันเท่านั้น แต่พอเธอถูกดึงเข้ามาในโลกใบนี้ เวลาชีวิตที่เหลืออยู่ของเธอจึงถูกทำให้ยาวนานขึ้นเป็นสองปี แล้วถ้าหากเธอสามารถทำภารกิจที่ทางระบบมอบหมายมาสำเร็จสามในห้าข้อ เธอก็จะได้กลับไปใช้ชีวิตยังโลกใบเดิมแบบปกติสุขได้อีกนาน แต่คำว่า ‘อีกนาน’ ของระบบ นั่นคือนานได้แค่ไหนกันล่ะ แต่ก็คงจะนานกว่ายี่สิบสี่วันที่เธอมีอยู่ในตอนนี้สินะ!

     ‘นี่มันใช่เวลามานั่งประชดชีวิตอยู่หรือใบหม่อน ในเมื่อยังพอมีโอกาส...’ เมิ่งเจียวซินกำมือทั้งสองข้างจนแน่น

     ‘คุณยายบัวรอหม่อนก่อนนะคะ หม่อนจะรีบกลับไปหาค่ะ’ เมื่อคิดได้ดังนั้น เมิ่งเจียวซินจึงรีบยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่เริ่มรินไหลออกมาอย่างลวก ๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง แล้วเดินไปนั่งส่องกระจกทองเหลือง เพื่อทำความรู้จักกับร่างที่เธอต้องอาศัยอยู่หลังจากนี้

     ‘ใบหน้านี้มัน...’ เมิ่งเจียวซินจ้องมองเงาสะท้อนในกระจก ไม่ว่าจะหันมองมุมไหนมันก็ช่างคล้ายกับใบหน้าของตัวเธอตอนอายุสิบสี่สิบห้า

     ซึ่งเมิ่งเจียวซินในโลกใบเดิมเวลานี้อายุของเธอก็ได้ย่างเข้าสู่ปีที่ยี่สิบห้าแล้ว พอได้มาเห็นใบหน้าของตัวละครและได้รับรู้ว่าร่างที่เธอเข้ามาอาศัยอยู่อีกไม่กี่เดือนก็ต้องเข้าพิธีปักปิ่น

     เวลานี้เมิ่งเจียวซินจึงเชื่อแล้วว่า ตัวละครตัวนี้มีเธอเป็นต้นแบบอย่างแท้จริง แต่จะยกเว้นก็เพียงแค่นิสัยบางอย่างของตัวละครเท่านั้น ที่ไม่เหมือน...

                                      .......................................................................

     ผู้เขียนขอขอบคุณทุกยอดวิว ยอดกดหัวใจ ยอดกดติดตาม และทุกข้อความของผู้อ่านทุกท่านมาก ๆ นะคะ ทุกยอดคือกำลังใจที่ดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆของผู้เขียนเลยค่ะ