เมื่อแต่งตัวเสร็จและเดินออกมาก็ไม่เห็นมิเชลกับสเตล่าในห้องนอนแล้ว เธอเลยเดินไปคว้าโทรศัพท์มือถือของตนขึ้นมาถือไว้ กำลังคิดจะโทรไปหาคุณยายแต่เสียงสัญญาณเรียกเข้าเกิดดังขึ้นเสียก่อน เธอจึงกดรับสายตั้งแต่เสียงกริ่งแรก
“พี่พลเองนะคะหนูพิน” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยอย่างอ่อนโยนของพลวัตน์ดังไปตามสาย
แวบแรกที่ได้ยินเสียงพลวัตน์ พินอินใจหายวาบ ตกใจจนต้องร้องถามเสียงรัว “พี่พล! โทร.มาตอนนี้ มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณยายของพินหรือเปล่าคะ”
“ใจเย็น ๆ ค่ะหนูพิน” พลวัตน์รีบปลอบคนปลายสาย “คุณยายจิตไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น ตอนนี้พี่อยู่กับท่านที่บ้านของหนูพินค่ะ พี่คิดถึงเราก็เลยรีบโทรหาเราคนแรกก็เท่านั้น”
พินอินถอนใจยาว “พินใจหายหมดเลยค่ะ นึกว่าเกิดอะไรขึ้นกับทางบ้านอีกแล้ว”
“ต่อไปนี้หนูพินไม่ต้องเป็นห่วงและไม่ต้องกังวลแล้วนะคะ พี่พลกลับมาแล้ว พี่จะดูแลคุณยายจิตกับหนูพินเอง” พลวัตน์สื่อความหมายถึงเธอผ่านประโยคที่พูดออกไป
“พินเพิ่งได้คุยกับคุณลุงเมื่อวานนี้เอง ท่านบอกว่าพี่พลกำลังจะกลับไทยแต่นึกไม่ถึงว่าจะมาไวขนาดนี้” เมื่อคลายความวิตก เธอจึงมีกะใจจะแต่งเนื้อแต่งตัวต่อ หญิงสาวเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง หยิบต่างหูขึ้นม
