เจ็ดวันถัดมา
กองทัพของแม่ทัพกงเดินทางเข้าเมืองหลวงท่ามกลางการต้อนรับของชาวเมืองหลวงยาวไปถึงหน้าจวนแม่ทัพ เมื่อเสียงกลองเริ่มดังเข้ามาใกล้ ๆ จวนก็ทำให้กงเหรินซินรู้สึกตื่นเต้นจนแทบจะยืนไม่อยู่
“เจ้าไม่เป็นอะไรนะ”
“ไม่เพคะ ขอบพระทัยที่ทรงสละเวลามาอยู่เป็นเพื่อนหม่อมฉัน”
“พูดอะไรน่ะข้ากับเจ้าต้องใช้คำเช่นนี้เลยงั้นหรือ อย่าลืมสิว่าเรากำลังจะหมั้นหมายกัน แม่ทัพกงก็เป็นว่าที่พ่อตาข้า อย่างไรก็ต้องมาต้อนรับด้วยตนเองอยู่แล้ว”
“หม่อมฉันรู้สึกตื่นเต้น พวกเขาจะทำสีหน้าเช่นไร…”
“น้องสามเจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอกน่า อย่าลืมสิว่าท่านพ่อกับพี่ใหญ่ชื่นชมเจ้ามาก ทั้งสองคนอยากจะพบเจ้ามากกว่าที่คิด อย่าตื่นเต้นไปเลยนะเชื่อข้าเถอะ”
“พี่รอง ยิ่งท่านพูดเช่นนี้ข้าก็ยิ่งตื่นเต้น”
“นี่เจ้าเป็นถึงจอมยุทธ์หญิงอันดับหนึ่งเชียวนะ จะตื่นเต้นเพียงแค่พบหน้าบิดาครั้งแรกได้เช่นไร กงเหรินซินคนเดิมไม่ทำท่าทางเช่นนี้แน่ ที่นี่คนดูเจ้าอยู่มากมายอย่าลืมสิว่าตอนนี้เจ้าเป็นบุตรีของท่านแม่ทัพนะ”
“นั่นสิเพคะ หม่อมฉันลืมไปเลย”
เมื่อกองทหารม้าของแม่ทัพกงเคลื่อนเข้ามาถึงหน้าจวนและหยุดลง แม่ทัพในชุดเกราะก็เดินลงมาจากอาชาคู่ใจ อีกด้าน
