บทที่ 684

Latest chapter

• ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 949

  หลี่หวายชิงและหลี่หวายหมิงได้ยินดังนี้ ต่างดีใจและหันไปทางฟางอิ๋งและฉู่จวินหลุนพร้อมคำนับแรงๆ สามครั้งปากก็เรียกท่านพ่อและท่านแม่ฉู่จื่อซียืนอยู่ด้านข้าง รีบปรบมือด้วยความดีใจฟางอิ๋งยิ้มพลางรั้งตัวสองพี่น้องให้ยืนขึ้น พร้อมทั้งปัดฝุ่นที่เลอะตามตัวของพวกเขา“พวกเจ้ารีบไปกินพุทราเชื่อมเถอะ”หลี่หวายชิงและหลี่หวายหมิงต่างพยักหน้า พร้อมดึงตัวฉู่จื่อซีไปยืนด้านข้าง“น้องจื่อซี พุทราเชื่อมของข้ายกให้เจ้ากิน”หลี่หวายชิงกล่าว พลางยื่นพุทราเชื่อมในมือให้แก่ฉู่จื่อซี“ของข้าก็ให้เจ้าเช่นกัน” หลี่หวายหมิงก็ยื่นพุทราเชื่อมออกไปฉู่จื่อซีรีบโบกมือน้อยๆ “ตอนข้ากลับมาก็ได้กินแล้ว ข้าไม่กินอีก พวกท่านกินไปเถอะ”หลี่หวายชิงและหลีหวายหมิงต่างสบสายตา พลางกินพุทราเชื่อมด้วยความดีใจฉู่จื่อซีเห็นพวกเขากินอย่างเอร็ดอร่อย อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอตามแต่เขาก็จดจำคำกล่าวของมารดา กินพุทราเชื่อมมากไปอาจทำให้ฟันผุได้และเพื่อไม่ให้เกิดฟันผุ เขาจึงต้องหยุดยั้งความอยากกินพุทราเชื่อมเอาไว้ก่อนฮูหยินใหญ่กินพุทราเชื่อมพลาง เหลียวมองไปทางนอกเรือนพลาง“อันอันกับจวินสิงไปที่ใด? เหตุใดป่านนี้ยังไม่ก

• ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 948

  เปรียบเทียบกับเมืองจิงโจวแล้ว ทุกอย่างที่นี่ยังห่างไกลมากนักไม่นานรถม้าก็กลับถึงหมู่บ้านชิงสุ่ย หยุดลงที่หน้าบ้านของตนทั้งสามคนต่างลงจากรถม้า ทั้งยังนำพุทราเชื่อมที่ซื้อมาลงมาหมดด้วยในยามนี้ฉู่จื่อซีได้กินพุทราเชื่อมหมดไปไม้หนึ่งแล้ว ยังคิดจะกินอีกหนึ่งไม้ แต่กลับถูกฟางอิ๋งห้ามไว้“พุทราเชื่อมกินมากไปอาจทำให้ฟันผุ จึงไม่ควรกินมากนัก”ฉู่จื่อฉีตกใจเสียจนรีบเอามือปิดปาก เพราะเขาไม่ต้องการให้เกิดฟันผุขณะมองดูพุทราเชื่อมมากมายนั้น ฉู่จื่อซีแทบจะกลืนน้ำลายลงคอ แต่สุดท้ายก็ต้องอดทนไว้พ่อบ้านหลิวเห็นทั้งสามคนถือถุงใส่พุทราเชื่อมกลับมาหลายถุง จึงรีบสั่งบ่าวไพร่ให้มาช่วยรับไว้ฉู่จวินหลุนจึงกล่าว “พ่อบ้านหลิว ท่านนำพุทราเชื่อมเหล่านี้ไปแจกจ่ายให้แก่ทุกคน”พ่อบ้านหลิวยิ้มพร้อมกับรับคำ และเริ่มแจกพุทราเชื่อมให้แก่ทุกคนรวมถึงเหยียนเซ่าและเวินอี๋ ก็ได้รับแจกพุทราเชื่อมคนละหนึ่งไม้ทั้งคู่แม้จะไม่สนใจของกินประเภทนี้นัก แต่เมื่อฉู่จวินหลุนซื้อมา พวกเขาก็ย่อมจะไม่ปฏิเสธทั้งสาวใช้และบ่าวไพร่ เมื่อได้รับแจกพุทราเชื่อมคนละหนึ่งไม้ ต่างพากันกินอย่างเอร็ดอร่อยเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิงย

• ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 947

  แต่วันนี้ได้พาฟางอิ๋งและฉู่จื่อซีมาด้วย เขาจึงไม่อาจอยู่นาน เพียงควบรถม้าผ่านไปเท่านั้นดีที่มีแผนที่ของเจี่ยนอันอันช่วยนำทาง ฉู่จวินหลุนจึงไปถึงอำเภออู่หนานด้วยความราบรื่นอำเภออู่หนานคึกคักกว่าอำเภอไถหยางมากนัก ขณะรถม้าวิ่งผ่านโรงเตี๊ยมตงเยว่ ฉู่จวินหลุนยังตั้งใจมองเข้าไปในโรงเตี๊ยมทีหนึ่งร้านนี้มีแขกมากินอาหารมากนัก ทั้งชั้นบนชั้นล่างล้วนมีที่นั่งเต็มหมดเสียงพูดคุยสัพเพเหระ ดังแว่วมาจากในร้าน“อาหารร้านนี้ไม่เลวจริงๆ อร่อยกว่าทุกร้านที่ข้าเคยกินมาด้วยซ้ำ”“ไม่บอกก็เกือบลืม เมื่อก่อนข้าก็เคยมากินร้านนี้ประจำ แต่รสชาติไม่อร่อยเหมือนอย่างวันนี้ เป็นเพราะเปลี่ยนพ่อครัวหรือเปล่า?”“ใครว่าเปลี่ยนพ่อครัว จะบอกให้นะ แท้จริงแล้วเป็นเพราะร้านนี้เปลี่ยนร้านส่งผักร้านใหม่ต่างหาก”“ข้าก็เคยได้ยินน้องเมียพูดถึง บอกว่าเจ้าใหม่ที่มาส่งผักให้ ผักที่ได้มีความสดใหม่มากกว่า อาหารที่ออกมาจึงมีรสชาติดี”ฉู่จวินสิงได้ยินคำวิจารณ์ของลูกค้าเช่นนี้ พลันรู้สึกดีใจแทนเจี่ยนอันอันที่มาส่งผักให้ร้านนี้เขาควบรถม้าออกห่างจากโรงเตี๊ยมตงเยว่ ดูตามตำแหน่งในแผนที่ ไม่นานก็เจอพ่อค้าที่ขายพุทราเชื่อมหลังจ

• ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 946

  “คุณชายฉู่ แม่นางเจี่ยน พวกท่านมาเอาปลาเหล่านี้กลับไปกินเถอะ”หลินเซิงกล่าวพลาง คิดจะยกถังไม้ให้แก่ฉู่จวินสิงแต่ฉู่จวินสิงกลับมิได้รับมา เจี่ยนอันอันก็รีบปฏิเสธ “มันเป็นปลาที่พวกท่านตกมาอย่างยากเย็น เราจะรับได้อย่างไร?”“อีกอย่าง เสี่ยวโต้วจื่อกำลังอยู่ในวัยเจริญเติบโต สู้นำกลับไปต้มปลาให้เขากินดีกว่า”ใช่ว่าเจี่ยนอันอันรังเกียจจะรับไว้ แต่เพราะที่บ้านก็มีปลาหลายชนิดที่บ่าวไพร่ตกได้อยู่แล้วนับแต่ในแหล่งน้ำเลี้ยงปลาได้ คนตระกูลฉู่ก็แทบจะมีปลากินทุกวันบรรดาสาวใช้แม้จะรู้วิธีปรุงเนื้อปลาเพียงไม่กี่อย่าง แต่ยังดีที่ออกมาแล้ว ล้วนได้เนื้อปลาที่สดและหวานยิ่งแล้วเจี่ยนอันอันยังจะรับปลาที่หลินเซิงเพิ่งตกมาได้อย่างไรหลินเซิงเห็นทั้งคู่พูดอย่างไรก็ไม่ยอมรับ จึงได้แต่เก็บเอาถังไม้คืนไปนับแต่อาหรงรู้ว่าแหล่งน้ำแห่งนี้ เป็นที่ที่เจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิงช่วยกันหาวิธีขุดออกมานางก็เกิดความซาบซึ้งต่อพวกเขายิ่งหากไม่เพราะพวกเขาบุกเบิกแหล่งน้ำนี้ อีกทั้งยังปล่อยลูกปลาลงไปหลายสายพันธุ์บ้านนางจะได้กินเนื้อปลาที่มีรสชาติแสนอร่อยเช่นนี้ได้อย่างไรเสี่ยวโต้วจื่อชอบกินปลาที่สุด หลายวันนี

• ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 945

  เจี่ยนอันอันเอ่ยพร้อมยิ้มตาหยี “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าไม่ไปกับพวกท่านดีกว่า”“เดี๋ยวข้าจะวาดแผนที่ให้พวกท่าน พวกท่านเดินทางตามเส้นทางบนแผนที่ก็จะหาสถานที่ขายถังหูลู่พบในไม่ช้า”เจี่ยนอันอันหันไปมองอวี๋ว่านและซ่างชิวทั้งสองช่วยส่งผักให้พวกนางมาหลายวันแล้ว นางยังไม่ได้จ่ายค่าแรงให้พวกเขาเลยนางหยิบเงินจากในห้วงมิติออกมาให้อวี๋ว่านและซ่างชิว“นี่คือค่าแรงที่พวกท่านช่วยส่งผักในช่วงหลายวันที่ผ่านมา พวกท่านรับไว้เถอะ”อวี๋ว่านและซ่างชิวรับเงินมาแล้วพร่ำกล่าวขอบคุณด้วยความดีใจคนทั้งสองไปจากเรือนสกุลฉู่ กลับไปพักผ่อนที่บ้านตนเองผักที่ปลูกไว้ในแปลงเกษตรสุกงอมหมดแล้ว พวกเขาคิดว่าอีกสักพักค่อยไปเก็บก็ยังไม่สายยามนี้ชาวบ้านในหมู่บ้านชิงสุ่ยล้วนปลูกผักกันได้ทุกบ้านอวี๋ว่านและซ่างชิวจึงไม่กลัวว่าผักในสวนบ้านตัวเองจะถูกใครขโมยไปอย่างไรเสีย ผักที่ทุกคนปลูกไว้ส่วนใหญ่ล้วนนำมาส่งที่เรือนสกุลฉู่พวกเขาก็ได้รับเงินค่าผักส่วนหนึ่งมาด้วยเช่นกันหลายวันมานี้ชาวบ้านขยันขันแข็งยิ่ง พวกเขาเห็นว่าชีวิตดีขึ้นทุกวันพวกเขาจึงรู้สึกขอบคุณครอบครัวฉู่จวินสิง คิดว่าหากวันหน้าหากคนสกุลฉู่ต้องการความ

• ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ   บทที่ 944

  พวกเขาเพียงจดจ่อกับการฝึกฝนวรยุทธ์ วันหน้าย่อมมีโอกาสที่จะได้ใช้งานพวกตนรอจนถึงยามนั้น พวกเขาก็จะแสดงพลังของพวกตนออกมาอย่างเต็มที่ระหว่างที่ทุกคนกินข้าวอยู่ อวี๋ว่านและซ่างชิวก็กลับมาจากไปส่งผักคนทั้งสองเห็นว่าเจี่ยนอันอันก็อยู่ด้วยจึงมองฮูหยินใหญ่แวบหนึ่งฮูหยินใหญ่พยักหน้ายิ้มๆ “วันนี้ในเมื่ออันอันก็อยู่ด้วย เงินพวกนี้ก็มอบให้อันอันเสียเถอะ”อวี๋ว่านและซ่างชิวนำเงินที่ได้จากการส่งผักยื่นมาให้ถึงตรงหน้าเจี่ยนอันอัน“แม่นางเจี่ยน นี่คือเงินค่าผักที่ภัตตาคารตงเยว่จ่ายมา”เดิมทีเจี่ยนอันอันไม่อยากรับ คิดจะให้ฮูหยินใหญ่รับเงินนี้ไว้แต่ฮูหยินใหญ่ยังคงปฏิเสธว่า “ช่วงที่ผ่านมา ถ้าไม่ได้อันอันช่วยให้พวกเราผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมาได้ เกรงว่าป่านนี้พวกเราคงหิวตายที่หมู่บ้านชิงสุ่ยไปแล้ว”“เงินนี้ควรยกให้เจ้า เจ้าอย่าปฏิเสธอีกเลย”เจี่ยนอันอันได้ยินวาจานั้นก็ไม่ได้พูดอะไรอีกนางรับเงินมาแล้วก็ไม่ได้เก็บไว้ในมิติ แต่จัดสรรแบ่งปันเงินให้ทุกคน“เงินนี้ข้ารับไว้คนเดียวไม่ได้ ทุกคนควรมีเงินติดตัวไว้บ้างไม่มากก็น้อย”“วันหน้าถ้าอยากออกไปซื้ออะไรจะได้ไม่ต้องกลัวว่าไม่มีเงินใช้”คำพูด