ตอนที่ 11 แผนสังหาร 1.4

รุ่งอรุณของเช้าวันใหม่

 ร่างอรชรกำลังนอนคว่ำหน้าอยู่บนที่นอนหนานุ่มบนเตียงกว้างขนาดคิงไซส์ เธอชื่นชอบยิ่งนักกับการนอนที่ปราศจากเสื้อผ้าสวมใส่ การนอนเปลือยกายทำให้ร่างกายของเธอผ่อนคลายจากการเดินทางมาตลอดทั้งวันได้เป็นอย่างดี โดยมิล่วงรู้เลยว่าบัดนี้มีบางอย่างผิดปกติปรากฏขึ้นอยู่บนร่างกายของเธอ

 แม่มาเฟียสาวคนสวยนอนคว่ำหน้าโดยมีเพียงผ้าห่มปิดคลุมแผ่นหลังเอาไว้เพียงเท่านั้น ศีรษะทุยสวยพาดอยู่บนขอบเตียงจนเส้นผมสีดำสนิทยาวสยายของเธอตกลงจนระไปกับพื้นห้อง แผ่นหลังที่เคยขาวนวลเนียนไม่มีแม้กระทั่งผื่นผดและเม็ดสิว บัดนี้กลับปรากฏรอยสักมังกรจำนวนสามตัวอยู่บนแผ่นหลังขาวนวลเนียนของไป๋หลันฮวา 

 รอยสักมังกรสามตัวเลื้อยส่วนหัวขึ้นสถิตอยู่ที่หัวไหล่ซ้ายและขวาและตัวตรงกลางหัวของมังกรเลื้อยสถิตสิ้นสุดอยู่บริเวณท้ายทอย ลำคอขาวผ่องมีเชือกหนังวัวถูกถักอย่างสวยงามคล้องกระดองเต่าศักดิ์สิทธิ์ของสามราชาในยุคอดีตกาลประดับอยู่บนคอของเธอตั้งแต่เมื่อไรแม้แต่เจ้าตัวก็มิอาจล่วงรู้ได้ 

 ในขณะที่หนังสือเก่าแก่ที่เธออ่านเมื่อคืนจนผล็อยหลับไปเองกำลังค่อยๆ เลือนหายไปอย่างช้าๆ ทันทีที่พระอาทิตย์โผล่ขึ้นสู่ท้องฟ้าเบื้องบน อันเป็นสัญญาณของรุ่งอรุณของวันใหม่ที่หญิงสาวจะต้องเดินทางไปจัดการงานศพของบิดาไป๋โหย่งอี้ ณ คฤหาสน์ตระกูลไป๋ ซึ่งตั้งอยู่ใจกลางเมืองเซี่ยงไฮ้นั้นเอง

 ตู๊ด!ตู๊ด!ตู๊ด!ตู๊ด! เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางไว้อยู่บนโต๊ะข้างเตียงดังลั่น ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ที่ 6.00 นาฬิกา อันเป็นเวลาที่ไป๋หลันฮวาตั้งปลุกเพื่อให้เธอนั้นตื่นขึ้นมาเตรียมตัวไปทำพิธีศพของบิดา 

 ร่างเปลือยภายใต้ผ้าห่มบดบังซึ่งนอนนิ่งราวคนตายเมื่อครู่ที่ผ่านมา ค่อยๆ ขยับกายเคลื่อนไหวทีละน้อย เมื่อโสตประสาทของเธอได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือแผดเสียงดังต่อเนื่องไม่มีทีท่าว่าจะหยุด มือเรียวขาวนวลเนียนค่อยๆ คืบคลานออกจากผ้าห่ม คลำหาโทรศัพท์มือถือของเธอก่อนจะคว้าจากโต๊ะข้างเตียงมาจ่ออยู่ตรงหน้า

 “ให้ตายสิ! ปลุกอะไรแต่เช้านักหนา”หญิงสาวบ่นพึมพำพลางกดปิดเสียงนาฬิกาปลุกก่อนจะฟุบลงนอนตามเดิมด้วยความง่วงงุน

 ตู๊ด!ตู๊ด!ตู๊ด!ตู๊ด! เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาอีกคราหากแต่ครั้งนี้กลับเป็นสัญญาณเสียงเรียกเข้าจากเพื่อนรักร่วมแก๊งเดียวกันของเธอ

 “โอ๊ย! ตื่นแล้ว!ตื่นแล้ว!”เสียงบ่นพึมพำด้วยความหงุดหงิดที่ถูกปลุกเอ่ยออกมาทันใด พร้อมกดรับปลายสาย

 “ฮาล..โหล!!!”หญิงสาวกรอกเสียงที่เต็มไปด้วยความงัวเงียมิรู้วาย

 “ตื่นได้แล้วหลันฮวา อย่าลืมสิว่าเช้านี้ต้องรีบไปจัดการงานศพพ่อของเธอ แล้วนี่เมื่อคืนมัวทำอะไรอยู่ ไม่ได้พักผ่อนทันทีที่มาถึงโรงแรมอย่างนั้นหรอกเหรอ”หวังเหล่ยบ่นมาตามสายพร้อมถามกลับไป

 “ฉันไม่ลืมหรอกนะว่าจะต้องไปหาพ่อ! เพียงแต่นอนดึกเพราะมัวแต่อ่านตำนานโบราณ พงศาวดารจีนอะไรนั้นแหละเพลินไปหน่อย ไม่รู้เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรแต่ก็ดึกเอาการ”หญิงสาวตอบปลายสายกลับไป

 “นี่แม่คุณเป็นงานเป็นการหน่อยสิ อีกหน่อยต้องสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าใหญ่สามพยัคฆ์ยังทำตัวไม่รู้จักโตแบบนี้ไม่ได้นะหลันฮวา”หวังเหล่ยบ่นไม่รู้วาย

 “อัยยะ!ใครบอกว่าฉันจะเป็นหัวหน้าใหญ่แทนพ่อ ก็บอกตั้งแต่เมื่อวานแล้วไงว่าเสร็จเรื่องงานศพของพ่อแล้ว ก็จะประกาศต่อหน้าสมาชิกร่วมแก๊งว่าฉันขอสละสิทธิ์เว้ย!!!”หญิงสาวตอบปลายสายกลับไป

 “ไม่ทันแล้วละหลันฮวา พ่อของแกทำพินัยกรรมระบุให้ขึ้นเป็นหัวหน้าใหญ่ของแก๊งสามพยัคฆ์แทนแล้ว ฉันเพิ่งได้รับสายจากทนายความที่จัดการทรัพย์มรดกทั้งหมดของตระกูลไป๋เมื่อกี้นี้เอง”

 “อะไรนะ!!!”หญิงสาวเอ่ยเสียงหลงออกมาโดยพลันครั้นได้ยินเช่นนั้น

 “นี่พ่อทำพินัยกรรมระบุเจาะจงฉันลงไปให้สืบทอดตำแหน่งเลยอย่างนั้นหรอกเหรอ”ไป๋หลันฮวากรอกเสียงถามกลับไปเพื่อให้แน่ใจ

 “ก็ใช่นะสิ! แล้วรู้อะไรไหมพ่อของแกกำชับทนายความประจำตระกูลให้เปิดพินัยกรรมทันทีที่เสียชีวิตภายใน 24 ชั่วโมงเพื่อส่งมอบอำนาจและตำแหน่งหัวหน้าใหญ่แก๊งสามพยัคฆ์สืบทอดโดยยึดหลักสายเลือด นั้นก็เท่ากับว่าพ่อแกประกาศให้สมาชิกแก๊งล่วงรู้ว่า เริ่นเจินไม่ใช่ลูกแท้ๆ”หวังเหล่ยรายงานมาตามสายเป็นชุดๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความดีใจแทนเพื่อนอย่างเห็นได้ชัด

 ในขณะที่อีกฝ่ายอยู่ในภาวะชะงักงันครั้นได้ยินเช่นนั้น เธอนั่งนิ่งอยู่บนฟูกนอนโดยไม่เอื้อนเอ่ยถ้อยเจรจาแต่อย่างใดออกมาแม้แต่น้อย และไม่ได้ยินอีกฝ่ายที่กำลังพูดออกมาอย่างไม่ขาดสาย จวบจนกระทั่งเสียงเพื่อนร่วมแก๊งดังเอ็ดอึงมาตามสายปลายทาง

 “หลันฮวา!หลันฮวา! ได้ยินหรือเปล่า! นี่แกได้ยินที่ฉันพูดไหม”หวังเหล่ยถามกลับมาแทบจะตะโกนเลยทีเดียว

 และนั่นทำให้หญิงสาวรู้สึกตัวขึ้นมาทันใด

 “เออ..ฉันได้ยินนายพูด! ไม่ต้องตะโกนดังเสียขนาดนั้นก็ได้หูไม่ได้ตึงนะเว้ย!”หญิงสาวตอบปลายสายกลับไป

 “ถ้าเช่นนั้นก็ดีแล้ว รีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเร็วเข้าจะได้รีบไปจัดการงานศพของพ่อแก ทนายความประจำตระกูลกำลังเดินทางไปพบพวกเราภายในงาน”หวังเหล่ยบอกกลับมา

 “เริ่นเจินรู้หรือยังว่าพ่อทำพินัยกรรมระบุไว้ว่าให้ฉันสืบทอดตำแหน่งต่อไป”ไป๋หลันฮวาถามกลับไปด้วยความอยากรู้เพื่อวิเคราะห์เหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นเบื้องหน้า

 “จะไปเหลือเหรอรายนั้นรู้ก่อนคนแรกเลย เพราะแม่เลี้ยงแกอยากรู้ว่าจะได้ครอบครองสมบัติอะไรบ้างหลังจากที่พ่อแกตาย ป่านนี้สองแม่ลูกคู่นั้นคงคลั่งตายไปแล้วกระมัง”

 และนั่นทำให้คิ้วเรียวสวยของหญิงสาวขมวดเข้าหากันทันใดครั้นได้ยินคำตอบกลับมาเช่นนั้น

 “เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นเหรอ”เธอถามกลับไปด้วยความอยากรู้ทันใด

 “เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นนะเหรอ...ก็แค่สองแม่ลูกคู่นั้นพ่อแกไม่ยกอสังหาริมทรัพย์อะไรให้เลย ได้รับแค่เงินคนละหนึ่งล้านหยวนเท่านั้น”หวังเหล่ยตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงบ่งบอกถึงความสะใจ

 และนั่นทำให้ไป๋หลันฮวาย้อนนึกถึงความฝันของเธอตอนนั่งอยู่บนเครื่องบินได้ขึ้นมาทันที 

  “โทษแกนั่นแหละจะไปโทษใคร! นายใหญ่ยกตำแหน่งหัวหน้าแก๊งให้แกสืบทอดพร้อมทรัพย์สมบัติทั้งหมด ในขณะที่เริ่นเจินของฉันและคุณนายรองได้เงินแค่คนละหนึ่งล้านเท่านั้น ตราบใดที่แกยังคงมีชีวิตอยู่เริ่นเจินของฉันก็ไม่ได้ครอบครองทุกอย่างของสกุลไป๋และไม่ได้เป็นหัวหน้าใหญ่สามพยัคฆ์ก็เพราะแก!!!”

 ถ้อยคำของนักฆ่าสาวที่เธอได้ยินในความฝัน ตรงกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในขณะนี้ทุกประการ

 “เฮ้ย! เป็นไปได้เหรอเนี่ย”ไป๋หลันฮวาเอ่ยออกมาด้วยไม่อยากจะเชื่อว่าความฝันดังกล่าวกลับกลายเป็นเรื่องจริง พร้อมเสียงของหวังเหล่ยส่งเสียงมาตามสายโทรศัพท์

 “มันเป็นไปแล้วหลันฮวาและคือเรื่องจริงที่แกจะต้องยอมรับและปฏิเสธไม่ได้แม้แต่น้อย ว่าตอนนี้แกคือหัวใหญ่รุ่นต่อไปของแก๊งสามพยัคฆ์ สืบทอดตามสายเลือดอันชอบธรรมทุกอย่าง นายใหญ่ทำเอาไว้อย่างถูกต้องและมีกฎหมายรองรับด้วยนะเว้ย”

 หญิงสาวนิ่งฟังไม่เอ่ยถ้อยเจรจาใดๆ ออกมาทั้งสิ้น ความรู้สึกของเธอในขณะนี้มีลางสังหรณ์บางอย่างบอกกับเธอว่าสิ่งที่เห็นในความฝันกำลังปรากฏขึ้นเป็นความจริง

 “ฉันจะรีบจัดการธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย นายสั่งระดมกำลังคนของเราทั้งหมดดูแลความปลอดภัยของเราสองคนตลอดเส้นทางที่จะไปงานศพพ่อของฉัน แล้วก็ส่งคนมาอารักขาตรงหน้าประตูห้องพัก ห้ามมิให้ใครเข้าใกล้หน้าห้องอย่างเด็ดขาด เข้าใจนะเว้ย!”หญิงสาวสั่งสหายร่วมแก๊งเดียวกันไปตามสาย

 และคำสั่งดังกล่าวทำให้หวังเหล่ยแปลกใจอยู่มิใช่น้อยเมื่อได้ยินแผนการกำชับออกมาเช่นนั้น

 “ระดมกำลังมาอารักขามากมายเสียขนาดนั้น ทำราวกับว่าจะมีคนลอบฆ่าแกอย่างไงก็อย่างนั้นเลยนะ..เริ่นเจินมันไม่มีปัญญาทำอะไรแกได้อีกแล้ว ในเมื่อตอนนี้ตำแหน่งผู้สืบทอดตกเป็นของไป๋หลันฮวาไม่ใช่ไป๋เริ่นเจินหรือแม้กระทั่งฉันนะเว้ย”หวังเหล่ยปลอบเพื่อนสาวมาตามสาย

 “ทำตามที่ฉันบอกเถอะอาเหล่ย นายกับฉันยังไม่รู้หรอกว่าจะต้องพบกับอะไรบ้างนับต่อจากนี้ ยิ่งเริ่นเจินมันไม่ได้อะไรเลยจากพ่อ คนประเภทนั้นจะต้องทำทุกอย่างเพื่อครอบครองในสิ่งที่มันต้องการ ยิ่งพินัยกรรมของพ่อถูกเปิดออกหลังจากที่ตายครบ 24 ชั่วโมงแบบนั้น แน่นอนว่าชีวิตของฉันอยู่ได้ไม่นานแน่ๆ”หญิงสาวกรอกเสียงกลับไป

 “อีกครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวเจอกันเตรียมคนให้พร้อมด้วยนะ”เธอกำชับเพื่อนร่วมแก๊งไปตามสาย

 “ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวหวังเหล่ยจัดให้นายใหญ่ขอรับ!”หวังเหล่ยส่งเสียงล้อเลียนไปตามสายอย่างอารมณ์ดี 

 ไป๋หลันฮวาตัดสายสนทนาพลางนั่งครุ่นคิดอยู่ภายในใจ

 “นี่เรามันกระต่ายตูมไปหรือเปล่าวะที่สั่งระดมคนมากมายเสียขนาดนั้น กะอีแค่ความฝันทำไมถึงมีความรู้สึกว่าฝันนั้นมันกำลังเป็นความจริงด้วยว้า..แต่จะว่าไปป้องกันเอาไว้ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่หว่า ฉันไม่ใช่คนกระต่ายตื่นตูมเสียหน่อย”หญิงสาวบ่นพึมพำให้กับตัวเองก่อนจะสลัดผ้าห่มออกจากกาย