ในเวลานี้ หยางหงหนิงไม่มีความรักใคร่ต่อเย่หรงแม้แต่น้อย สิ่งที่มีก็มีเพียงความเกลียดชังอย่างท่วมท้นเท่านั้น
หยางหงหนิงนึกถึงภาพที่เย่หรงและพวกสิงอวี๋ไปสำรวจตำแหน่งที่ตั้ง ตอนที่เรืออยู่ที่เกาะกลางทะเลสาบ
พวกเขาไปเพื่อช่วยเลี่ยวหงเสีย!
มุมปากของหยางหงหนิงก็ปรากฏรอยยิ้มเย็นชาที่น่าขนลุกขึ้นมา
“เย่หรง เจ้าบอกว่าคนที่เจ้าห่วงใยที่สุดในใต้หล้านี้คือมารดาของเจ้ามิใช่หรือ?”
“เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะทำลายคนที่เจ้าห่วงใยมากที่สุดก่อน!”
“ข้าอยากให้พวกเจ้าไปพบกันที่ปรภพ!”
หยางหงหนิงได้รับแรงสนับสนุนจากความเกลียดชัง เจตจำนงที่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อจึงยิ่งแข็งแกร่งขึ้นอีก
หลังจากผ่านไปสองวัน หลงซินก็ส่งองครักษ์มารับตัวนาง หยางหงหนิงจึงเอ่ยประโยคแรกออกไป
“ข้าต้องการพบเจ้าแห่งทะเล ข้ามีข่าวที่สำคัญมากต้องบอกเขา!”
“นี่เป็นเรื่องสำคัญที่เกี่ยวข้องถึงเรื่องที่ว่าเจ้าแห่งทะเลจะนั่งบนบัลลังก์ได้อย่างมั่นคงหรือไม่ หากล่าช้าไป จะไม่มีใครรับผิดชอบเรื่องนี้ได้ทั้งนั้น!”
องครักษ์ทั้งสองที่มารับหยางหงหนิงมองหน้ากันไปมา แล้วองครักษ์หนึ่งในนั้นก็เอ่ยขึ้นมาอย่างใจร้อน
“รอกลับไปถึงจวนเจ้าแห่งทะเล ท่านก็บอกนายน
