"คุณ.. คุณกวินคะ" ตามหาเขามาหลายวัน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มองมาก็เถอะ
พอได้ยินเสียงเรียกกวินก็หยุดเดินแล้วหันกลับไปมอง "เมื่อสักครู่คุณพูดกับผมเหรอ"
"ฉันได้ยินพ่อของคุณบอกว่าคุณไปทำงานที่อื่น"
"ใช่ครับ มีธุระจะถามแค่นี้ใช่ไหม"
"คะ?"
"ผมพักห้องไหน" กวินละสายตาจากคนที่ถามเมื่อสักครู่หันมาถามคนที่พามาดูห้อง
"ห้องนี้ค่ะ" ทับทิมเปิดห้องที่อยู่เยื้องจากห้องของม่านฟ้าให้
"เวลาผมพักผ่อนไม่อยากให้ใครมากวนฝากด้วยนะ" พูดจบเขาก็เข้าห้องปิดประตูทันที ทำเหมือนไม่สนใจคนที่ยืนรออยากจะคุยกับเขาอยู่
"คุณม่านฟ้าขึ้นมาเอาของเหรอคะ" ส่งผู้ร่วมหุ้นเสร็จทับทิมก็หันไปคุยกับม่านฟ้า
"ค่ะ"
"ถ้างั้นทับทิมขอตัวลงไปทำงานก่อนนะคะ"
"ค่ะ" ตอบทับทิมแต่สายตาเธอมองไปดูประตูห้องนั้น ที่เขาทำมันหมายความว่ายังไงกันแน่ เขาโกรธมากเลยเหรอ ว่าแต่.. "เดี๋ยวก่อนสิคะคุณทับทิม"
"คะ" ประตูลิฟท์กำลังจะปิดทับทิมรีบกดให้ประตูเปิดค้างไว้
"คุณพ่อไม่เห็นเหรอคะว่าเขาขึ้นมาพักบนนี้"
"ท่านเป็นคนสั่งให้ขึ้นมาเปิดห้องชั้นบนให้ค่ะ"
"อะไรนะคะ คุณพ่อเห็นเขาแล้วเหรอ"
"ใช่ค่ะคุณม่านฟ้าไม่รู้หรือคะ"
"รู้อะไรคะ" หรือว่าเพราะแบบนี้ที่พ่อโทรมาให้รีบลงบันได
