"โอ๊ย" นิ้วที่กำลังกดรหัสมัวแต่มองเขาก็เลยกดพลาดจนทำให้เล็บฉีก "......" จังหวะนั้นม่านฟ้าอดมองไปดูคนที่เพิ่งเดินเข้าลิฟต์ไม่ได้ ว่าเขามีความเป็นห่วงเธอไหมเพราะเสียงร้องโอ๊ยไม่ได้เบาเลย แต่พอเข้าไปในลิฟต์เขาก็กดลงชั้นล่างโดยไม่ได้หันมองมา
เขาไม่เป็นห่วงเราแล้วจริงๆ เหรอ
ทำกับเขาขนาดนี้มันก็ไม่แปลกหรอก คิดถึงวันนั้นวันที่พ่อใช้ไม้ฟาดท้ายทอยของเขาจนแตก แต่เธอก็ไม่สามารถที่จะช่วยอะไรได้เลย แถมพ่อยังไล่เขาเหมือนหมูเหมือนหมา มันคงถึงเวลาที่ต้องชดใช้ให้เขาแล้วจริงๆ
หน้าห้องอาหาร..
"สวัสดีค่ะคุณกวิน คุณกวินจะมาทานอาหารเหรอคะ" พนักงานในโรงแรมนี้ถูกเรียกมาอบรมกันเกือบทุกแผนกแล้ว ว่าถ้าเห็นกวินผู้ร่วมหุ้นคนใหม่ไปแผนกไหนต้องต้อนรับให้เป็นอย่างดี
"ใช่"
"เชิญคุณกวินทางนี้เลยค่ะ"
ชายหนุ่มเดินตามพนักงานบริการในห้องอาหารมาจนถึงโต๊ะที่พวกเขาจัดเตรียมไว้ให้
"เรื่องอาหารเดี๋ยวทางเราจะจัดออกมาให้นะคะ"
"ไม่ถามก่อนเหรอว่าผมอยากทานอะไร"
"เอ่อ..คุณกวินต้องการทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ"
"เอาเท่าที่จัดเตรียมมานั่นแหละ"
"ค่ะ"
เขาทานอยู่แค่ไม่กี่คำก็เรียกพนักงานมาเช็คบิล
"อาหารไม่อร่อยเหรอคะ" บางอย่างเขาไม่ได้แตะเลย
