“พี่รองยังไม่เห็นว่าข้าซุกซนเลยนะขอรับ”
เจี้ยงอี้หยาง พูดออกไปตามประสาซื่อของเด็ก นั่นทำให้อู๋หยางมิรู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี แต่ถ้าจะโทษคงต้องเป็นเจ้าเสี่ยวถงอ้าย รอให้เจอตัวก่อนเถอะ เขาจะสั่งให้ไปล้างคอกม้าสักเดือน
“เอาเป็นว่านับจากนี้ จนกว่าคุณชายจะอายุสิบหก ตำราเล่มใดก็ตาม ต้องผ่านตาข้าน้อยก่อนที่จะอ่าน เข้าใจหรือไม่ขอรับ”
อู่หยางถือเป็นคำขาด ซึ่งเขาที่มีหน้าที่ดูแลคุณชายน้อย ให้เติบโตตามวัยจะไม่มีวันยอม ให้สิ่งไม่เหมาะสมเกิดขึ้นเป็นอันขาด การปลูกฝังที่ดีจะพาให้เด็กตรงหน้า เติบโตไปอย่างดีเช่นกัน
“ได้ขอรับ แต่ว่าท่านลุงอู๋ เขาจะเอาตัวพี่ม่อเหลียวไป ข้าไม่ยอมนะขอรับ”
เจียงอี้หยาง หันกลับไปชี้นิ้วตรงไปยังคนบนเตียง ที่ยังหน้าขาวราวกระดาษ จากการถูกพิษ ซึ่งตู้ฮั่นก็คงทำได้เพียงทำ มองเด็กชายด้วยสายตาอ่อนระโหย ด้วยมิรู้จะหาคำใดมาต่อรอง เพื่อให้อีกฝ่ายไม่รั้งนายน้อยของเขาเอาไว้
“คุณชายน้อยเจียง ข้ามิได้คิดพรากนายน้อยม่อเหลียวไปจากท่าน ข้าแค่ต้องการพานายน้อยของเข้ากลับบ้านเท่านั้น”
ตู้ฮั่นจำต้องเอ่ยปากชี้แจง เมื่อเห็นสายตาเอาเรื่องของเด็กชาย ซึ่งมันเด็ดเดี่ยวเกินวัยยิ่งนัก เขาไม่รู้เลยว่าสก
