พราวรุ้งจำผู้ชายที่เดินอยู่ท่ามกลางบุรุษฉกรรจ์กลุ่มใหญ่ได้ในทันทีที่เห็น แม้เขาจะเดินอยู่ห่างจากเธอไปในระยะไกล บุรุษผิวคล้ำหน้าตาดี จะเรียกว่าบุรุษรูปงามก็คงไม่ผิดนัก ความสูงจัดว่าสูงมากถ้าเทียบกับมาตรฐานหนุ่มเอเชีย ผมดำหยักศกตัดเป็นทรงเข้ารูปรับกับใบหน้า ท่วงท่ามาดมั่นอย่างคนเป็นผู้นำกับดวงตาคมกริบบนใบหน้าคมคาย ตามแบบฉบับหนุ่มแดนใต้ ส่งผลให้เขามีบุคลิกน่าเกรงขามอย่างหาได้ไม่มากนักในบุรุษวัยไล่เลี่ยกัน
รูปลักษณ์ไม่ใช่เพียงสิ่งเดียวที่ทำให้พราวรุ้งจดจำเขาได้แม่นยำไม่ลืม แต่เป็นการกระทำของเขา ตั้งแต่วันแรกที่พบโดยบังเอิญกลางค่ำคืนเหน็บหนาวกับรอยบาปที่เขาฝากฝังไว้ทั่วเรือนร่างของเธอต่างหาก ที่ทำให้เธอเฝ้าแต่จดจำเขาอย่างไม่มีทางลืม ดวงตากลมวาวเบิกโพลงแล้วรีบหลุบสายตามองต่ำ ซ่อนหน้าหลังเส้นผมยาวสยายที่เคยถูกเหน็บไว้หลังใบหูของเธอ พราวรุ้งจัดการสะบัดผมเป็นแพเพื่อบดบังใบหน้าที่ซีดเผือดลงอย่างกะทันหันของตน รู้สึกเหมือนเลือดทั่วร่างของตนเย็นเฉียบขึ้นอย่างฉับพลัน
“เป็นอะไรหรือเปล่ารุ้ง ทำไมอยู่ ๆ หน้าถึงได้ซีดขนาดนี้หืม...” เรืออากาศเอกผู้เป็นว่าที่เจ้าบ่าวเอ่ยถามว่าที่เจ้าสาวของตนด้วยน้ำเสียง
