ตอนที่ 1
ปัง! ปัง! กรี๊ด!
ปัง!
กรี๊ด!
ปัง! ปัง!
กรี๊ด! กรี๊ด!
ปัง! ปัง! ปัง!
กรี๊ด! กรี๊ด! กรี๊ด!
“โว้ย!! หยุดกรี๊ดสักที แก้วหูฉันจะแตกแล้วเนี่ย”
เสียงของชายหนุ่มหน้าหวานดังขึ้น แต่น้ำเสียงที่ตะโกนใส่หญิงสาวที่กรี๊ดไม่ได้หวานเหมือนหน้าตา เขาหันมาบอกหญิงสาวทั้งๆที่ยังยิงปืนที่อยู่ในมือไม่หยุด
“ถ้าไม่อยากให้ฉันกรี๊ดก็นายก็เลิกยิงสิ”
หญิงสาวเจ้าของเสียงกรี๊ดตะโกนเถียงกลับ
“หยุดยิง? ถ้าฉันหยุดยิงพวกมันคงได้เดินเข้ามาระเบิดหัวเธอกับฉันแล้ว”
ชายหนุ่มบอกพร้อมกับเปลี่ยนแม็คปืน
“เอาไง! ให้หยุดยิงมั้ย”
เขาถามซ้ำ ด้วยใบหน้าหวานแต่แววตากับดุยิ่งกว่าเสือ
“ไม่จ้า! เชิญคุณพี่สุดหล่อยิงต่อไปเลยจ้า ข้าพเจ้าคนนี้ยังไม่อยากตาย”
หญิงสาวบอกกับชายหนุ่มพร้อมกับผายมือให้เขาทำตามสบาย
เธอพยายามทำตัวให้เล็กที่สุด เพื่อไม่ให้มีส่วนไหนของร่างกายพ้นไปจากเสาต้นใหญ่ ที่พวกเธอใช้กำบังจากลูกกระสุน
ชายหนุ่มหันไปตั้งใจกับการยิงสวนกลับของคนที่คิดจะทำร้ายเขากับหญิงสาว
ส่วนหญิงสาวก็ยังคงกรี๊ดสวนทุกครั้งที่เสียงปืนดังขึ้น เหตุการณ์ดวนปืนในลานจอดรถของโรงแรมดังใจกลางกรุงเทพยังคงดำเนินต่อไปอีกหลายนาที
“โถ่เว้ย! เมื่อไรพวกนั้นจะมาถึงว่ะ”
ชายหนุ่มหน้าหวานสบดออกมาระหว่างที่เปลี่ยนแม็คปืนอันใหม่
“อันสุดท้ายแล้ว”
เขาพึมพำกับตัวเองก่อนจะหันไปเล็งปืนใส่พวกตรงข้าม
“นี่เราจะไม่ตายกันใช่มั้ย”
หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นไปด้วยความกลัว
“ฉันยังไม่มีผัวเลยนะ กระเป๋าคอเล็กชั่นใหม่ที่พึ่งซื้อมาก็ยังไม่ได้ใช้เลย...ฮือออ”
“ตอนแรกจะไม่ตายหรอก...แต่จะตายเพราะพูดมากนี่แหละ”
ผู้ชายคนนั้นพูด ขณะเล็งปืนหาจังหวะยิงสวนกลับ
ปัง! ตุบ!
เสียงปืนดังพร้อมกับร่างของคนฝังนั้นที่ถูกผู้ชายหน้าหวานยิงจนล้มไปกองกับพื้น
“พวกมันตายแล้วใช่มั้ย? เรารอดแล้วใช่หรือเปล่า”
หญิงสาวถามด้วยความดีใจ แต่แล้วก็ต้องผิดหวัง
“ยัง...พวกมันมีสาม ล้มไปหนึ่งยังเหลืออีกสองคน”
ชายหนุ่มตอบ เขาสำรวจลูกปืน
“เหลืออีกสามนัด เธออย่าลืมภาวนาขอให้ทั้งสามลูกนี่เข้าหัวกะโหลกพวกมันด้วยล่ะ ไม่งั้นในหัวเราจะมีลูกปืนของพวกมันแทน”
ชายหนุ่มตอบ เขาหันไปเล็งปืนใสฝั่งนั้นต่อ
แต่ก่อนที่จะได้ลั่นไกล ก็มีเสียงเครื่องยนต์ของรถดังขึ้นมาจากทางขึ้น ก่อนที่รถคันนั้นจะขับมาจอดไม่ไกลจากที่พวกเขาอยู่ ประตูหลังของรถคันนั้นก็เปิดออก พร้อมกับชายคนหนึ่งลงจากรถแล้วยิงสวนไปทางฝั่งตรงข้าม
“สารวัตร ขึ้นรถครับ”
เสียงของผู้ชายคนนั้นตะโกนบอก
ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าสารวัตรหันไปหาหญิงสาวที่ก้มหน้าก้มตากรี๊ดเพราะเสียงปืน ก่อนจะจับแขนเธอแล้วเอาตัวเองบังตัวหญิงสาว พร้อมกับออกคำสั่ง
“พลอยสวยวิ่งไปที่รถ...เร็ว”
หญิงสาวยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์ แต่เท้าของเธอก็ขยับไปตามแรงที่สารวัตรหนุ่มพาเธอไป ก่อนที่ตัวของเธอจะถูกดันขึ้นไปบนรถแล้วตามมาด้วยเสียงปิดประตูรถดังๆ พร้อมกับรถที่ออกตัวแรงจนเธอแทบกระเด็นไปติดเบาะ
ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงกระสุนยังคงดังตามหลังรถของพวกเธอมา แม้ตอนนี้พวกเขาจะวนรถเพื่อออกมาจากลานจอดรถแล้วก็ตาม
“ไอ้พวกบ้า! ยิงอยู่ได้ ยิงอะไรกันหนักหนา บ้านพวกแกผลิตกระสุนได้หรือไงว่ะ”
ทันทีที่รู้ว่าตัวเองปลอดภัยจากกระสุนปืน หญิงสาวก็หันกลับไปมองทางที่ตัวเองจากมา ก่อนจะตะโกนด่าเสียงดังลั่นรถ
“เลิกโวยวายได้แล้ว! พวกมันไม่ได้ยินเธอแล้ว มีแต่พวกฉันเนี่ยที่ได้ยิน เสียงดังหนวกหูเป็นบ้า”
สารวัตรหนุ่มหันมาบ่นใส่เธอพร้อมกับเอานิ้วแคะหู
“คุณพลอยสวยไม่เป็นอะไรใช่หรือเปล่าครับ บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
เสียงของผู้ชายที่ลงมาเปิดประตูรับพวกเธอ ที่ตอนนี้เปลี่ยนไปนั่งข้างหน้าข้างคนขับถามขึ้น
“พลอยไม่เป็นอะไรค่ะ ไม่ได้เจ็บตรงไหน แค่ยังตกใจกับหูยังอื้ออยู่”
หญิงสาวหันไปตอบคนที่ขับรถมาช่วยชีวิตเธออย่างสุภาพ
“หูอื้ออะไร ฉันเห็นเธอเอามืออุดหูแล้วก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตากรี๊ด คนที่ต้องหูหนวกต้องเป็นฉันนี่ ทั้งเสียงปืนทั้งเสียงกรี๊ดเธอ”
สารวัตรหน้าหวานพูด
“นี่นายหยุดบ่นสักทีจะได้มั้ย ผู้ชายอะไรบ่นเก่งยังกับผู้หญิง แค่หน้าหวานเหมือนผู้หญิงยังไม่พออีกเหรอ ยังต้องทำตัวเหมือนผู้หญิงด้วยหรือไง”
“ใครทำตัวเหมือนผู้หญิง พูดให้ดีๆหน่อย ฉันพึ่งช่วยชีวิตเธอไว้นะ”
สารวัตรหนุ่มเถียงกลับทันที พร้อมกับลำเลิกบุญคุณ
“จะให้ฉันเล่าไหมล่ะ มีเป็นร้อย” หญิงสาวเถียงกลับอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ยัย...”
สารวัตรหนุ่มที่ไม่รู้จะเถียงยังไง เขาได้แต่กำหมัดยกขึ้นเหมือนจะลงมือกับหญิงสาวตรงตรงหน้า แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าทำต้องเก็บมือลงก่อนจะหันไปถอนหายใจเฮือกใจ
“หึ...”
หญิงสาวก็หันมานั่งกอดอกยืดอย่างผู้ชนะ
โดยมีสายตาขำๆ ของคนบนรถ ที่มองการทะเลาะและจิกกัดกันของสองพี่น้อง ที่พวกเขาเห็นจนชินตา
“ขอบคุณนะหมวดพลที่มารับ จ่าชิดด้วย”
สารวัตรหนุ่มพูดขอบคุณคนที่ขับรถฝ่าดงกระสุนมาช่วยเขากับหญิงสาว
“ไม่เป็นไรครับสารวัตร ว่าแต่สารวัตรกับคุณพลอยสวยไปทำอีท่าไหน ถึงได้ถูกพวกมันไล่ยิงได้ล่ะครับ”
จ่าชิดที่ทำหน้าที่ขับรถถามขึ้น หลังจากขับรถเงียบๆอยู่นาน
“จริงด้วยครับ ไหนว่าไปทานข้าวเย็นกัน หรือว่ามื้อเย็นของที่นี่เขาเสิร์ฟลูกกระสุนเหรอครับ”
หมวดพลถามติดตลก ตามประสาคนชอบเล่นมุก ถึงจะแป๊กซ่ะส่วนใหญ่ก็ตาม
“ก็จะมาทานข้าวเย็นนั่นแหละครับ แต่ถ้าอยากรู้ว่าทำไมถึงเปลี่ยนจากข้าวเป็นลูกกระสุนแทน คงต้องถามยัยน้องสาวตัวดีที่ชอบใส่ใจเรื่องชาวบ้านของผม”
สารวัตรหนุ่มพูด เขาหันมามองหญิงสาวที่ชอบใส่ใจเรื่องชาวบ้านจนได้เรื่อง
“ว่าไง สรุปพวกมันไล่ยิงเธอทำไม”
หญิงสาวเกาแก้มแก้เขินเบาๆ ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ทุกคนในรถฟัง
บทส่งท้าย ภายในห้องทำงานของสิงห์ตอนนี้น่านฟ้ากำลังนั่งหัวเราะ กับเรื่องที่ได้ยินอยู่ “จริงเหรอวะ มึงถึงกับร้องไห้กอดขาเมียมึง เพราะคิดว่าเมียมึงจะเลิกกับมึงเนี่ยนะ ตลกวะ” “กูไม่น่าเล่าให้มึงฟังเลย” สิงห์ได้แต่ถอนหายใจออกมา เขาทำพลาดไปจริง ๆ ที่เล่าเรื่องนั้นให้น่านฟ้าฟัง “ว่าแต่เมียมึงหายไปไหนปกติตัวติดกันตลอด ไม่ใช่เหรอ” น่านฟ้าถาม เพราะตั้งแต่เข้ามาที่ห้องทำงานสิงห์ เขาก็ไม่เห้นพลอยสวยเลยแต่ยังไม่ทันที่เขาจะตอบพลอยสวยก็เดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งเซ็กซี่ ดวงตากลมโตแต่แผงความดุ เธออยู่ในชุดเดรสเกาะอกสีดำผ่าสูงโชว์ขาขาว สวมทับด้วยสูทพอดีตัว “นายคิดถึงฉันเหรอถึงได้ถามหา” พลอยสวยพูดขึ้น เธอมองไปที่น่านฟ้าที่จ้องมองหญิงสาวที่เธอพามาตาไม่กะพริบ “นี่พี่ดาว รุ่นพี่ที่มหาลัยที่ฉันเคยเล่าให้นายฟัง พี่ดาวกำลังจะมาเปิดร้านสเต็กเลยอยากสั่งไวน์จากที่นี่นะ” พลอยสวยแนะนำสาวรุ่นพี่ให้สิงห์ได้รู้จัก “พลอยสวยเลาเรื่องคุณให้ผมฟังแล้ว เดี๋ยวผมจะให้คนพาคุ
ตอนที่ 26ความลับในกล่องสี่เหลี่ยม...NC 25+++ “พลอยเธอเอาชุดนี่ไปด้วยสิ ไว้ไปใส่ตอนน้ำเล่นน้ำตก” พลอยสวยหันไปมองชุดว่ายน้ำที่อยู่ในมือสิงห์ เป็นชุดว่ายน้ำแบบจีสติง ส่วนบนปิดได้แค่หัวนม ส่วนข้างล่างปิดได้แค่ของสงวน ชุดนั้นคือชุดที่เธอซื้อตอนที่ไปเที่ยวมัลดีฟกับเพื่อนๆ แต่มันโป๊ไปเธอเลยไม่กล้าใส่ “ถ้าจะใส่ชุดนั้นเล่นน้ำ ฉันว่าแก้ผ้าไปเลยก็ได้นะ” พลอยสวยตอบอย่างประชด ตอนนี้เธอกับสิงห์อยู่กันที่ห้องของเธอ และเธอกำลังเลือกเสื้อผ้าที่จะเอาไปที่บ้านของเขา ส่วนเขาก็กำลังรื้อเสื้อผ้าของเธอเล่นอย่างสนุก “นี่ นายเลิกค้นของแล้วมาช่วยฉันพับเสื้อผ้าพวกนี้ดีกว่า จะได้เสร็จเร็วๆ” พลอยสวยบอกอย่างหงุดหงิด เพราะตั้งแต่ที่มาถึงสิงห์ยังไม่ช่วยอะไรเธอเลย เอาแต่เดินสำรวจห้องเธอ กับค้นของไปเรื่อย “พลอย ฉันเจออะไรบางอย่างในกล่องนี้ด้วย” เสียงของสิงห์เรียกให้พลอยสวยหันกลับไปมองเขา แล้วเธอก็ต้องเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เพราะกล่องที่เขาถืออยู่คือกล่องที่เธอเก็บ เซ็กส์ทอยเอาไว้ “เธอใช้ของพวกนี้ด้วยเหรอ”
ตอนที่ 25บทลงโทษแสนทรมาน สิงห์รีบจอดรถที่หน้าบ้านของเขา แล้วรีบวิ่งขึ้นบ้าน ก่อนขึ้นบ้านเขาเห็นไข่มุกถูกผูกไว้ที่ทางขึ้นบ้าน แสดงว่าพลอยสวยกลับมาถึงแล้ว เท้าของเขาเลยรีบวิ่งให้เร็วขึ้น “พลอย” สิงห์ส่งเสียงเรียกพลอยสวยทันทีที่เข้ามาข้างในตัวบ้าน แต่ก็ไม่เห็นเธอ เขาจึงเดินเข้าไปในห้องของพลอยสวย และใช่ เธอนั่งรอเขาอยู่ที่ปลายเตียง “พลอย” สิงห์เรียกพลอยสวยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่พลอยสวยกลับมองเขาด้วยสายตานิ่ง ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงดุ ๆ “หยุด แล้วอธิบายเรื่องทั้งหมดมา” สิงห์หยุดเท้าตามที่พลอยสวยสั่ง เขายกมือเกาหลังคออย่างไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง “เธอรู้เรื่องคืนนี้ได้ยังไง” “นายคิดว่าฉันโง่เหรอ ฉันอยู่กับนายทุกวัน นายแปลกไปทำไมฉันจะไม่รู้สึก และอีกอย่าง นายห้ามฉันไม่ให้อยู่ห่างจากนาย แต่พอน่านฟ้ามา นายก็มักจะหาข้ออ้างให้ฉันออกไป วันนี้ฉันก็เลยแอบฟังว่าพวกนายมีเรื่องอะไรกัน และก็ได้รู้เรื่องของคืนนี้ ฉันก็เลยแอบตามนายไปไง” พลอยสวยพูด เธอลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปหาสิงห์ช้าๆ
ตอนที่ 24นัดตอนตีหนึ่ง กับคำสัญญาเสียงรถยนต์ของสิงห์แล่นมาตามถนนในความมืด ไม่ช้าหรือเร็วเกินไป บรรยากาศในรถเงียบสงัด ไม่มีเสียงพูดคุยสิงห์ตั้งใจขับรถ ส่วนน่านฟ้าก็มองออกไปข้างทางที่มืดและมองไม่เห็นอะไร“จะถึงแล้ว มึงพร้อมหรือยัง”สิงห์พูดขึ้นหลังจากที่เขามองเห็นแสงไฟของรถที่จอดอยู่ที่ปลายถนน“ไม่พร้อมแล้วกูกลับตอนนี้ได้มั้ยล่ะ”น่านฟ้าตอบอย่างกวนๆ สิงห์ยิ้มออกมาเบาๆ เพราะอย่างน้อยน่านฟ้าก็ยังพูดเล่นได้แบบนี้ แสดงว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก“ขอบใจมึงมากนะ ที่ยอมมา”น่านฟ้ามองหน้าสิงห์ ตอนนี้รถของสิงห์จอดแล้วแต่ยังไม่ดับเครื่อง สายตาของสิงห์มองตรงไปข้างหน้าอยางจริงจัง“ถึงมึงไม่ขอ กูก็ไม่คิดจะให้มึงมาคนเดียวตั้งแต่แรกอยู่แล้วแหละ”น่านฟ้าพูดจบก็เปิดประตูแล้วเดินลงไป สิงห์ไม่ได้ดับรถแต่เขาก็เดินลงไปตามหลังน่านฟ้าแสงไฟของรถทั้งสองที่สาดใส่กัน ทำให้ต่างฝ่ายต่างมองไม่ชัดว่าอีกฝ่ายเป็นใครในตอนแรก แต่พอพวกเขาปรับสายตาได้ ก็ทำให้มองเห็นอีกฝ่ายได้ชัดเจนขึ้น “ไม่เจอกันนานนี่ไอ้น้องชาย ถ้ากูไม่บังคับสิงห์ให้พามึงมา ชาตินี้กูคงไม่ได้เจอมึง”เสียงของเมฆดังขึ้นจากอีกฝั่งทั้งสองคนเป็นฝาแฝดที
ตอนที่ 23ไหนว่าไม่มีอะไร วันนี้พลอยสวยก็ยังตัวติดอยู่ในห้องทำงานกับสิงห์เหมือนเช่นทุก ๆ วัน ตอนแรกเธอก็ไม่เบื่อหรอก แต่พอต้องมาอยู่หลายๆ วันเขาเธอก็เริ่มเบื่อ พลอยสวยมองไปที่สิงห์ที่กำลังตั้งใจทำงานอยู่ เวลาเขาทำงานดูเท่ชะมัดเลย เธอเคยคิดอยากจะชวนเขาทำกิจกรรมแก้เบื่อในห้องทำงานอยู่นะ แต่คิดไปคิดมาคงไม่ดี เพราะถ้าทำๆ อยู่แล้วมีคนมาเคาะประตูจะทำยังไง แล้วอีกอย่างข้างนอกก็ยังมีคนอยู่ตั้งเยอะ เดี๋ยวเสียงลอดออกไปได้อายกันตายพอดี ขณะที่พลอยสวยกำลังคิดอะไรเพลินๆ ประตูห้องของเขาก็ถูกเคาะและเปิดออก ไม้กับน่านฟ้าเดินเข้ามาในห้องพร้อมกัน พลอยสวยแอบสังเกตทั้งสองคน ไม้ยังดูปกติ แต่น่านฟ้าดูหน้าตาซีเรียสมาก เหมือนกับมีเรื่องอะไร สักอย่าง แต่ก่อนที่พลอยสวยจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ ไม้ก็หันมาทางเธอและพูดกับเธอ “คุณพลอยครับ พอดีการดาอยากให้คุณพลอยไปช่วยชิมพายองุ่น ที่คุณพลอยเคยให้สูตรไปหน่อยครับ ว่าใช้ได้พอจะวางขายได้หรือยัง” พลอยสวยพยักเข้าใจ ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา แล้วเดินไปทางประตู “ได้สิ...การดาอยู่ที่ไหนเหรอ”
ตอนที่ 22ฉันไม่อยากกินแล้วพาย...แต่ฉันจะกินเธอ NC25+++“เธอจะอยู่บ้านเหรอวันนี้”เสียงของสิงห์ดังขึ้นที่หน้าประตูห้องครัว“ใช่ วันนี้ฉันจะทำขนมอยู่ที่บ้าน”พลอยสวยตอบ เธอเริ่มหยิบอุปกรณ์ทำขนมขึ้นมาเตรียม“ได้ถ้างั้นฉันจะอยู่ด้วย”สิงห์บอกเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะโทรสั่งงานกับไม้ และหัวหน้าคนงานในส่วนอื่นๆ“นายไปไร่ก็ได้นะ เดี๋ยวฉันอบพายเสร็จจะตามไป”พลอยสวยบอก เธอไม่อยากให้เขาเสียงานเพราะเธอ แต่เมื่อคืนเธอเจอสูตรพายสูตรใหม่เลยอยากลองทำ“ไม่เป็นไร ฉันสั่งงานไว้แล้ว เดี๋ยวรอเธออบพายเสร็จก่อนแล้วไปทำก็ได้”พูดจบสิงห์ก็ลากเก้าอี้แล้วมานั่งเฝ้าเธอทำขนมพลอยสวยมองคนที่ห่วงเธอจนเกินไป ตั้งแต่วันที่เขารู้ว่าใครเป็นคนทำร้ายเธอ และหมอนั่นยังเคยมาที่ไร่ สิงห์ก็ไม่เคยอยู่ห่างจากเธออีกเลยเมื่อก่อนเขาจะเข้าไร่ตั้งแต่เช้า แล้วค่อยกลับมารับเธอไปหาไข่มุก แต่เดี๋ยวนี้เขาเปลี่ยนเวลาออกไปทำงานเป็นไปพร้อมเธอ ถ้าเธออยากไปไหนเขาก็ต้องไปด้วย แล้วถ้าเขาจะไปไหนเธอก็ต้องไปด้วยพลอยสวยมองคนที่มานั่งเฝ้าเธอทำขนม แล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะชวนเขามาทำขนมด้วยกัน“ถ้านายจะมานั่งจ้องแบบนี้ก็มาช่วยฉันทำดีมั้ย จะได้