“ออกไปไหนมาแต่เช้าเลยล่ะพ่อชาร์ล”
แคทเธอรีนเห็นลูกชายเดินเข้ามาภายในบ้านก็อดที่จะเอ่ยถามไม่ได้
“ผมออกไปทำธุระข้างนอกน่ะครับ”
ชาร์ลีหย่อนกายลงนั่งบนโซฟาตัวตรงกันข้ามกับมารดา สีหน้าของเขาเรียบเฉยไร้ความรู้สึกเช่นเดิม แต่แคทเธอรีนไม่ใส่ใจ เพราะรู้ดีว่าหากจะหยุดรักใครสักคนมันต้องใช้เวลานานพอสมควร
“รู้ไหมว่าแม่ถูกใจผู้หญิงที่ลูกเลือกมาก เพราะแม่หมายตาเอาไว้ตั้งแต่ตอนสัมภาษณ์แล้วล่ะ”
“ครับ”
“พ่อชาร์ลนี่ตาแหลมจริงๆ” แคทเธอรีนอมยิ้ม ก่อนจะพูดออกมาอีก “แม่มั่นใจว่าผู้หญิงคนนี้จะต้องเป็นภรรยาที่ดี และเป็นสะใภ้ที่เพียบพร้อมของตระกูลเราได้อย่างแน่นอน”
“ครับ”
ชายหนุ่มตอบคำเดิมด้วยท่าทางไม่ยินดียินร้ายอะไรทั้งสิ้น จนแคทเธอรีนอยากจะทุบสักผัวะสองผัวะเพื่อเรียกสตินัก
“ไปอาบน้ำเถอะ อีกประเดี๋ยวว่าที่เจ้าสาวของลูกก็จะเดินทางมาถึงแล้ว”
“ครับ”
ชายหนุ่มหยัดกายขึ้นเต็มความสูง และก็เดินออกไปจากห้องโถงรับแขกเงียบๆ
แคทเธอรีนมองตามไปด้วยความไม่สบายใจ ก่อนจะให้คนใช้ไปเรียกไลลาให้มาพบ
เวลาผ่านไปเล็กน้อย ไลลาก็ปรากฏตัวขึ้นตามที่แคทเธอรีนต้องการ
“ท่านแม่... เรียกหาหนูมีอะไรให้หนูรับใช้เหรอคะ”
“ฉันไม่ต้องการให้เธออยู่ร่วมงานแต่งงานของพ่อชาร์ล”
“ท่านแม่... เอ่อ... คือว่า...”
“เราก็รู้ๆ กันอยู่ว่าเพราะอะไร” แคทเธอรีนจ้องหน้าซีดขาวของลูกสาวบุญธรรม “เอาอย่างนี้นะ ฉันจะส่งเธอไปพักผ่อนที่ต่างประเทศสักสิบวัน แล้วค่อยกลับมา”
“ท่านแม่... อย่าขับไสไล่ส่งหนูไปเลยนะคะ หนูสัญญาว่าจะไม่สร้างความเดือดร้อนให้กับท่านแม่ค่ะ”
“ฉันไม่ได้ขับไสไล่ส่งอะไรเธอหรอกไลลา เธอเป็นลูกสาวบุญธรรมของฉัน ยังไงฉันก็ต้องรักเธออยู่แล้ว แต่ฉันแค่ไม่อยากให้เธอทำให้พ่อชาร์ลไขว้เขวน่ะ ทำตามที่ฉันบอกเถอะ”
ไลลาน้ำตาไหล ก้มหน้างุด มือเล็กที่ประสานกันบนตักจิกกันแน่นจนเจ็บฝ่ามือ
“ว่าไงล่ะ ตกลงไหม”
“ค่ะ ท่านแม่”
แคทเธอรีนระบายยิ้มพึงพอใจ “งั้นไปเตรียมกระเป๋าเดินทางได้เลยนะ พรุ่งนี้เธอจะต้องออกเดินทางแล้ว”
ไลลาเงยหน้าขึ้นมองแคทเธอรีนด้วยความตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
“พรุ่งนี้เหรอคะ?”
“ใช่ ทำไมล่ะ หรือว่าเธอไม่พร้อม”
“หนู... พร้อมค่ะ แต่ตั๋วเครื่องบิน...”
“เรื่องนั้นเธอไม่ต้องเป็นกังวลหรอก เดี๋ยวฉันจัดการให้เธอทั้งหมด เธอแค่เตรียมตัวให้พร้อมก็พอ”
“ค่ะ ท่านแม่”
“แล้วอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อชาร์ลล่ะ”
ไลลากำมือแน่นด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ต้องซ่อนมันเอาไว้ใต้ใบหน้าโศกเศร้า
“ค่ะ หนูจะไม่บอกพี่ชาร์ลค่ะ”
“ฉันหวังว่าเธอจะทำได้อย่างที่พูด”
ไลลาก้มหน้านิ่ง ริมฝีปากเม้มแน่นเป็นเส้นตรง
“ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอแค่นี้แหละ มีอะไรก็ไปทำเถอะ อ้อ ฉันลืมบอกไป เจ้าสาวของพ่อชาร์ลจะย้ายมาอยู่กับเราตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันหวังว่าเธอจะทำหน้าที่เป็นเจ้าบ้านที่น่ารักนะ ไลลา”
“ค่ะ ท่านแม่”
“ไปได้แล้ว”
ไลลาหยัดกายลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินออกไปจากห้องโถงรับแขกเงียบๆ
เมื่อเดินออกมาแล้ว ไลลาก็แอบมาหยุดที่มุมลับตาคน ใบหน้าโศกเศร้าตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นกรุ่นโกรธ
“ท่านแม่ทำกับหนูเกินไปแล้วนะคะ!”
มือเล็กที่อยู่ข้างลำตัวกำชายกระโปรงแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อฝ่ามือ แววตาที่ชุ่มไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ตอนนี้วาวโรจน์ไปด้วยความอยากเอาชนะ
กรามแกร่งของชาร์ลีขบกันแน่นจนเป็นสันนูนเป่ง หลังจากได้รับข้อความจากไลลา
‘ท่านแม่ต้องการให้น้องไปพักผ่อนต่างประเทศในวันพรุ่งนี้ค่ะ เราคงต้องห่างกันสักพัก น้องเสียใจเหลือเกินค่ะพี่ชาร์ล’
ชายหนุ่มพยายามควบคุมโทสะเอาไว้อย่างสุดกำลัง ก่อนจะพิมพ์ข้อความตอบกลับไลลาไป
‘น้องทำตามที่ท่านแม่ต้องการเถอะ ท่านจะได้เลิกสงสัยในความสัมพันธ์ของพวกเรา’
‘แต่น้องคิดถึงพี่ชาร์ลนี่คะ เราต้องห่างกันอย่างน้อยๆ ก็สิบวันเลยทีเดียว น้องคงอกแตกตายเพราะความคิดถึงแน่นอนเลยค่ะ’
ไลลาส่งข้อความมาออดอ้อนเรียกคะแนนความสงสาร
‘น้องไม่ต้องเป็นกังวลหรอก พี่จะหาทางไปหาน้องเอง ทำใจให้สบายนะครับ’
‘จริงเหรอคะพี่ชาร์ล’
‘ครับ’
ไลลายิ้มกว้างอย่างมีความสุข ก่อนจะส่งสติกเกอร์รูปหัวใจให้ชาร์ลีเป็นการปิดท้ายบทสนทนาลับ
ชาร์ลีกดลบข้อความที่ส่งหาไลลาทิ้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืน เดินตรงไปยังประตูห้อง เมื่อเปิดออกก็พบว่าสาวใช้เดินมาหาพอดี
“มีอะไรหรือ”
“คุณแคทให้มาเชิญคุณชาร์ลไปพบที่โถงรับแขกค่ะ”
“มากันแล้วใช่ไหม” เขาถามสาวใช้
“ค่ะ”
ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรไม่ได้พูดสิ่งใดออกมาอีก เขาเลือกที่จะเดินไปทันที
สาวใช้เอียงหน้ามองตามเรือนร่างสูงสง่าของเจ้านายไปด้วยความแคลงใจ
“ทำไมคุณชาร์ลทำหน้าเหมือนคนแบกโลกเอาไว้แบบนี้นะ ไม่ดีใจเลยหรือไงที่จะได้พบว่าที่เจ้าสาว” สาวใช้ยกมือขึ้นเกาศีรษะด้วยความสับสน ก่อนจะเดินไปอีกคน
