พลั่ก!! ตุ้บ!!!
“โอ้ยยยย เรียวตะ ฉันเจ็บนะ ไอ้หมาบ้า” หญิงสาวตะโกนด่าออกไป
เมื่อชายหนุ่มพาเธอนั่งรถกลับมายังเพนท์เฮ้าส์ เขาก็อุ้มเธอพาดบ่า และวางลงที่โซฟาอย่างแรง จนหญิงสาวก้นกระแทกกับพื้นโซฟา จนเธอนิ่วหน้าออกมาด้วยความเจ็บ
“เจ็บสิดี จะได้จำว่าไม่ควรไปคบกับไอ้หมอนั้น”
“นายจะมายุ่งกับชีวิตฉันทำไม ก่อนหน้านี้นายไม่เคยสนใจฉันเลยเสียด้วยซ้ำ” พลอยใสพูดออกไป
“ฉันบอกว่า เรื่องของเมื่อก่อนก็คือเมื่อก่อน และตอนนี้มันก็คือตอนนี้ อย่ามาเหมารวม”
“ฉันเหมารวมหมดแหละ เพราะนายเป็นคนปฏิเสธรับรักจากฉัน แล้วฉันก็เลิกยุ่งกับนายแล้ว นายจะเอาอะไรอีก”
“ตอนนั้นฉันปฏิเสธ แล้วตอนนี้ฉันก็ไม่ปฏิเสธแล้วไง”
“แต่ฉันไม่ได้ชอบนายแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะ ต่างคนต่างอยู่”
“ไม่ ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไป เธอจะต้องเป็นของฉันแค่คนเดียวเท่านั้น “
“แต่ฉันไม่ได้อยากเป็นของนาย” หญิงสาวตะโกนใส่หน้าชายหนุ่ม
“พลอยใส..เธอเปลี่ยนไปมากเลยนะ ทำไมไม่น่ารักเหมือนเมื่อก่อน” เรียวตะพูดออกมา
“นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้ฉันจะเข้มแข็งขึ้นไม่ได้หรือยังไง ฉันไม่ชอบความอ่อนแอที่ไปสารภาพรักกับผู้ชายบ้าๆ ในวันนั้น ถ้าฉันย้อนกลับไปในวัยเด็กได้ ฉันจะไม่พูดแบบ
