วันต่อมา...
คาริสาเดินกระแทกเท้าตึงตังลงมาจากบันไดชั้นสองของบ้าน เรื่องเมื่อคืนเธอยังงอนไม่หาย ก่อนจะเจอแดเนียลซึ่งกำลังแสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างหนัก
“ทำไมมองหน้าฉันแบบนั้น” คาริสากอดอกถามด้วยน้ำเสียงและแววตาไขสือ แดเนียลคงไม่พอใจที่เธอเดินเสียงดังล่ะมั้ง
“ขอโทษป้าพรซะ”
“ขอโทษ?เรื่องอะไร ทำไมฉันจะต้องขอโทษป้าพรด้วย?”
“ป้าพรบอกฉันเรื่องเมื่อคืนหมดแล้ว”
“เรื่องเมื่อคืน?นี่ป้าพูดอะไรกรองหูแดน” คาริสาหันไปถามป้าพรด้วยความไม่พอใจ กล้าดียังไงมาใส่ความเธอ หญิงสาวมองหน้าอีกฝ่ายแสดงความก้าวร้าวออกมาชัดเจน
“เคส! หัดพูดจาให้มันมีสัมมาคารวะบ้างนะ เธออายุน้อยกว่า ใครเขาให้กอดอกพูดกับผู้ใหญ่แบบนั้น เอามือลงแล้วขอโทษป้าพรซะ!”
“ไม่!” เธอไม่ได้ผิดอะไรทำไมจะต้องขอโทษด้วย
“ฉันบอกให้เธอขอโทษป้าพร!” แดเนียลขึ้นเสียงตวาดใส่ การกระทำของคาริสาทำให้เขาเกิดอารมณ์เดือดดาลขึ้นมา
ป้าพรมองหน้าคาริสาพลางยิ้มเยาะเย้ย คนไม่ยอมใครอย่างเธอหรือจะทน เดี๋ยวแม่จะเล่นบทร้ายให้ดู
“แล้วถ้าฉันไม่ขอโทษ” คาริสาพูดยังไม่จบแดเนียลก็กระชากแขนของเธอด้วยอารมณ์โมโห
“เธอคงลืมไปนะว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ รู้ใช่ไหมว่าฉัน...” แดเนียลกัดฟันขบสันกรามแน่น ก่อนจะเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาจนผู้คนที่รอบข้างไม่อาจได้ยิน มือหนาค่อย ๆ ถกชายเสื้อของเธอขึ้น คาริสามองลงต่ำเห็นการกระทำน่ารังเกียจนั้นจึงสะบัดมือเขาทิ้ง
“นายมันโรคจิต!” ว่าแล้วคาริสาก็รีบวิ่งออกไปแต่ก็ไม่พ้นลูกน้องของเขาที่ยืนขวางอยู่หน้าประตูทางออก “หลีกไปนะ!”
“อย่าคิดจะแข็งข้อกับฉัน ขอโทษป้าพร...”
“ไม่!”
“เคส!” แดเนียลขึ้นเสียงตวาดอย่างลืมตัว คาริสามองหน้าอีกฝ่ายด้วยความไม่เข้าใจ เขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่ คงไม่ได้แค่ต้องการให้เธอขอโทษป้าพรแน่ ก่อนจะวิ่งหนีขึ้นห้องไปทั้งที่น้อยใจ
“ป้าไม่ได้มีปัญหาอะไรกับคุณเคส ทำไม...?”
“ก็แค่อยากหาเรื่องใครบางคนเล่น” พูดจบแดเนียลก็เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา ก่อนจะเร่งเท้าเดินตามหญิงสาวขึ้นไปบนห้อง เขาชอบนักล่ะเวลาเห็นเธอทั้งงอนทั้งโกรธแบบนี้ เหมือนได้ย้อนกลับไปตอนที่คบกันเป็นแฟน งอนกันทะเลาะกันเป็นสีสันของชีวิตคู่
ปัง!
คาริสาตั้งใจปิดประตูห้องเสียงดังพร้อมกับล็อกประตูห้องเอาไว้อย่างหนาแน่น
“เคส...เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ” แดเนียลทุบประตูห้องเสียงดังด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด
ปัง!ปัง!ปัง!
“เคส! ฉันบอกให้เปิดประตู!” เสียงทุบประตูยังคงดังระรัวต่อเนื่อง คาริสาไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไปสักคำ เธอยังคงนิ่งเงียบด้วยความน้อยใจที่แดเนียลเห็นคนอื่นดีกว่า “ถ้าฉันเข้าไปได้เธอเจอดีแน่”
“กุญแจห้องของคุณเคสค่ะ” ป้าพรนำกุญแจห้องของคาริสามาให้กับเจ้านายหนุ่ม “คุยกันดี ๆ นะคะนายน้อยอย่ามีทะเลาะกันเลย”
“ไม่มีอะไรหรอกนาป้า” แดเนียลเอ่ยด้วยสีหน้านิ่งเรียบ กลับมาเจอคนรักเก่าทั้งทีก็ต้องเล่นใหญ่หน่อย มือหนาดันประตูห้องเข้าไปก่อนจะกระแทกมันให้ปิดเสียงดังลั่น
ปัง!
“ขะ...เข้ามาได้ไง” คาริสาที่นั่งสงบนิ่งอยู่บนเตียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดขัด เนื่องจากตกใจกลัวท่าทีของอีกฝ่าย
“เข้าใจคำว่าเจ้าของบ้านไหม เจ้าของบ้านเขาต้องมีกุญแจ” แดเนียลเอ่ยพูดพร้อมแกว่งกุญแจไปมา ก่อนจะกระชากแขนคาริสาให้ลุกขึ้นยืน เขาบีบแขนเรียวรุนแรงจนเป็นรอยแดง
“โอ๊ย! ฉะ...ฉันเจ็บนะ”
“อยากจะลองดีกับฉันใช่ไหม”
“ทำไม จะทำอะไร อื้อ!” มือหนาดันท้ายทอยคาริสาเข้ามาจูบปากแนบชิด มือหนากอบกุมข้อมือน้อยทั้งสองไว้พลางซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่น
สองมือเล็กรัวกำปั้นทุบตีแผ่นหลังแกร่งอย่างแรง ไม่ใช่ว่าเธอรังเกียจจูบของเขา เพียงแต่เธอไม่ชอบการใช้กำลังบังคับขูเข็ญกันแบบนี้
“อื้อ ปล่อยนะแดน ไม่อย่างนั้นฉันจะร้องให้คนช่วย”
แดเนียลหยุดการกระทำหื่นกามไว้ชั่วครู่ เขามองคนตรงหน้าแล้วนึกขำ
“ใครจะช่วยเธอได้ ที่นี่บ้านของฉัน คนที่นี่ก็เป็นคนของฉัน ไหนบอกมาหน่อยสิว่าใครหน้าไหนมันจะช่วยเธอได้”
น้ำตาสีใสไหลอาบแก้มสวยอย่างไม่อาจหักห้าม ไม่ใช่ว่ารับไม่ได้กับการกระทำของแดเนียล แต่คำพูดคำจาเหล่านั้นทำให้คาริสาน้อยใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้!” น้ำตาของเธอมีผลต่อใจเขาเสมอ
แดเนียลมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกผิด แค่จะแกล้งเธอเล่น ๆ ไม่ได้อยากเห็นเธอร้องไห้สะอื้นเสียหน่อย
“อึก!” คาริสาส่งเสียงสะอึกสะอื้นพยายามบังคับตัวไม่ให้ร้องไห้โหออกมา “ใครมันจะไปสั่งน้ำตาไม่ให้ไหลได้เล่า”
“ก็ฉันนี่ไง” แดเนียลดึงร่างคาริสาให้นอนคว่ำบนท่อนขาของเขา ก่อนลงมือทำโทษเธอแบบเด็ก ๆ ที่เขาชอบทำ
เพี๊ยะ เพี๊ยะ
เสียงฝ่ามือหนาที่กระทบก้นของหญิงสาวดังพร้อม ๆ กับเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของเธอ
“อร้ายยยยย! มาตีก้นฉันทำไม”
“เด็กดื้อไม่เชื่อฟัง ต้องโดนทำโทษ”
“แต่ฉันไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ”
นี่แหละที่เขาต้องการ แค่อยากเห็นเธอร้องโวยวายแบบนี้ น่ารักดี
เพี๊ยะ เพี๊ยะ
“เด็กดื้อชอบเถียงโดนทำโทษอีกสองที”
“ไม่เอา งื้อ”
“อะไรนะ เธอว่าไงนะ”
เพี๊ยะ!
“อร้ายยยยย! พอแล้ว ฉันยอมแล้ว”
“ยอมอะไร”
เพี๊ยะ!
“ฮือ ๆ ไม่ดื้อแล้ว”
“แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย” แดเนียลจูบปากคาริสาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเลื่อนจมูกไล้ตั้งแต่หน้าผากมนลงมาจรดปลายคางอย่างหยอกล้อ “อยู่ที่นี่ต้องตามใจฉันทุกอย่าง ถ้าดื้อหรือขัดใจฉันจะลงโทษ”
“ทำไม นายจะปล้ำฉันเหรอ”
“ก็อาจใช่ หรือไม่ฉันก็อาจจะจับเธอขึงไว้กับเตียงแล้วฟาดด้วยแส้…”
“อี้” คาริสาผลักแดเนียลออกห่างจากกาย เธอสะอิดสะเอียนกับพฤติกรรมบ้าคลั่งและไร้เหตุผลของเขา
“ไปอาบน้ำแต่งตัว ฉันให้เวลาเธอสามสิบนาที”
“ไม่...”
“ฉันบอกให้ลุกขึ้น” แดเนียลขึ้นเสียงกับคาริสาอีกครั้ง เขากระชากข้อมือของคาริสาขึ้นทั้งสองข้าง ส่งผลให้เธอลุกขึ้นยืนอย่าง
“ฉันไม่ใช่นักโทษนะแดน”
“ถ้าไม่อยากให้ฉันทำแบบนี้ก็อย่าดื้อสิ” แดเนียลเอ่ยพูดขณะที่มือลูบแก้มของเธอไปด้วย “ไปอาบน้ำแล้วแต่งตัวซะ อย่าทำให้ฉันต้องหงุดหงิด”
“...” คาริสายังคงนิ่งเฉย เธอรู้สึกเกลียดการกระทำของเขาอย่างที่ไม่เคยเป็น เหมือนเขากำลังวางอำนาจกับเธอ
“จะไปดี ๆ หรือจะให้ฉันอุ้มไป หรือว่าเธออยากให้ฉันอาบน้ำให้” สิ้นคำพูดของแดเนียล คาริสาก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปในห้องน้ำทันที
แดเนียลยืนรอคาริสาอยู่หน้าห้องสลับกับมองนาฬิกาอยู่ตลอด ไม่นานนักคนที่เขารอก็เปิดประตูออกมา เธอสวมชุดที่เขาสั่งป้าพรจัดเตรียมไว้ให้ เดรสรัดรูปสีชมพูอ่อนต่อด้วยกระโปรงสั้นซึ่งกางเกงด้านในเชื่อมติดกับกระโปรง แดเนียลไล่มองคาริสาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“จะมองฉันอีกนานไหม”
“สวย”
“วะ...ว่าไงนะ” เจอคำชมนั้นเข้าไปใครจะไม่เขิน
“ก็สวยดี แต่งตัวสวยแล้วก็ยิ้มสวย ๆ ด้วย”
คาริสาข่มตาหลับกัดฟันฝืนยิ้มให้เขาอย่างไม่เต็มใจนัก
“พอใจยัง!”
หนึ่งปีต่อมา...“อะ อั๊วะ อ้วก!”“พี่โอเคขึ้นไหม” คาริสาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับลูบหลังคนเป็นสามีเบา ๆ เนื่องจากเขาคลื่นไส้อาเจียนแบบนี้มาตลอดทั้งวัน “ไปหาหมอดีกว่านะ”“ไม่ไปนะเคส พี่ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย” แดเนียลทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างหมดเรี่ยวแรง ก่อนจะดึงคาริสาให้นั่งบนตักของเขา“ไม่เป็นอะไรที่ไหนกัน อ้วกซะหมดไส้หมดพุงขนาดนี้”“พี่ไม่เป็นอะไรจริง ๆ” เขาโอบกอดเธอแล้วดึงมือเรียวมาสัมผัสเข้าที่หน้าผาก “แค่ปวดหัวนิดหน่อย”คาริสาอมยิ้มละไมเมื่อถูกสามีออดอ้อน เธอพรมจูบไปทั่วหน้าผากของเขาให้คลายอาการปวด“หนูมีอะไรจะให้พี่ดูด้วยนะ” มือเรียวเอื้อมไปหยิบเอกสารฝากครรภ์ก่อนจะยื่นมันให้กับเขา“มะ...หมายความความว่าไง หนูท้องเหรอ?”คาริสาพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เธอก็เพิ่งจะรู้เมื่อไม่นานนี้เอง ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันตอนที่รู้ว่ากำลังจะเป็นแม่คน“สองเดือนแล้วค่ะ”“คนดี พี่รักหนูที่สุดเลย” แดเนียลตะโกนพูดด้วยความดีใจ ก่อนจะหอมแก้มซ้ายหอมแก้มขวาของเมียรักไปหลายฟอดเป็นการขอบคุณ มือหนาลูบที่ท้องน้อยเบา ๆ “พี่จะมีลูกแล้ว พ
วันต่อมา…(ความลับของคาริสา คือยัยขี้แยที่ชอบน้อยใจผัว) คำพูดไม่น่าฟังกรอกเข้ามาในสายทันทีที่คาริสากดรับ“พูดอะไรของแก!”(ก็พูดเรื่องจริงไง ฉันรู้นะ ว่าทำไมแกถึงไม่ยอมมีลูกให้แดเนียลสักที)“แล้ว...”(เคส แกแต่งงานกับแดเนียลมาครึ่งปีแล้วนะ ไม่คิดมีตัวเล็กให้แดเนียลหน่อยเหรอ)“ฉันยังไม่พร้อมจะแบ่งความรักให้ใคร”(แม้แต่ลูกของแกเองนะเหรอ)“เฮ้อ! ฉันมันเห็นแก่ตัวใช่ไหมเรย์”(เชื่อฉันเถอะ! แดเนียลรักแกจะตาย เขาไม่มีวันรักแกน้อยลงหรอก มีแต่จะคลั่งรักแกมากกว่าเดิม ถ้าแกยอมมอบของขวัญที่ล่ำค่าที่สุดให้กับเขา)“ของขวัญที่ล่ำค่าเหรอ?”(ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี แกต้องสัมผัสมันด้วยตัวเองเคส แล้วแกจะรู้ว่าการที่มีลูกนั่นแหละ คือความรักและความสุขที่แท้จริง)หลังจากที่พูดคุยกับเพื่อนรักนานนับชั่วโมง คาริสาก็กดวางสาย ก่อนจะเห็นแดเนียลเดินผ่านหน้าของเธอไปนั่งบนโซฟาคาริสาวางถ้วยชาที่ถือติดมือมาด้วยลงบนโต๊ะกระจก แล้วหย่อนสะโพกนั่งลงบนตักของแดเนียล สองแขนเรียวโอบรัดลำคอหนาพลางซบใบหน้าลงบนบ่าแกร่ง“ยังโกรธหนูอย
“แต่งตัวสวยเชียว” แดเนียลเอ่ยชมพร้อมไล้สายตามองเรือนร่างขาวผ่อง เดรสสายเดี่ยวสีดำที่เธอสวมสะกดสายตาคนมอง“ทำไมถึงรู้ว่าเป็นหนู” คาริสาเอ่ยถามอย่างข้องใจ เพราะไม่ว่าเธอจะอยู่ภายใต้หน้ากากของใคร สามีที่รักก็จับได้เสมอ“เมียคนเดียวทำไมจะจำไม่ได้ พี่จำหนูได้ทุกตารางนิ้วของร่างกายเลยนะ เริ่มจากตรงไหนก่อนดี” คาริสาขมวดคิ้วสงสัย เธอแหงนหน้ามองเขา ก่อนจะถูกจูบหน้าผากกลับมา “กลิ่นตัวกลิ่นหัวพี่ก็จำได้ แค่กอดก็จำได้แล้ว”แดเนียลหอมแก้มเมียรักอย่างเอาใจ ทำเอาแก้มนวลที่เคยขาวผ่องแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อด้วยอาการเขินอาย“ไม่เชื่อหรอก พี่ขี้โม้”เมื่อถูกสปอยมากเกินไป คาริสาจึงกลายเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง ซึ่งแดเนียลก็ไม่ขัดพร้อมเอาอกเอาใจเมียรักเสมอ“หนูมีใฝ่เม็ดเล็กตรงหัวแม่มือข้างขวาด้วยนะ รู้หรือเปล่า”ไม่เพียงแค่พูดแต่มือหนายังจับพลิกมือเรียวมาชี้จุดให้เธอดู ก่อนจะยกนิ้วหัวแม่มือขึ้นจูบคาริสาทำหน้าประหลาดใจ เพราะแม้แต่ตัวเธอเองยังไม่เคยสังเกตรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ตามร่างกายขนาดนี้เลย“หนูอยากรู้ตรงไหนอีก” มือหนาปัดผมที่ยาวสลวยออก
ณ ห้องทำงานส่วนตัวของประธานบริษัทซินเนอร์แกรนเนสกรุป‘แดเนียล’ ผันตัวจากมาเฟียฮ่องกงมาเป็นนักธุรกิจหนุ่มพันล้าน โปรเจกต์ใหญ่ที่ทุ้มทุนสร้างด้วยเม็ดเงินมหาศาล กำลังเป็นที่จับตามองของนักธุรกิจคู่แข่งหลายรายทว่าเรื่องนั้นกลับไม่ได้ทำให้ประธานหนุ่มเป็นกังวลแต่อย่างใด เรื่องเดียวที่ทำให้เขาเป็นทุกข์ในตอนนี้ คือ...“เมื่อไหร่เคสจะท้องสักทีวะ”เกือบครึ่งปีแล้วที่แดเนียลแต่งงานอยู่กินกับคาริสาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย แต่ทำไมเมียสุดที่รักถึงไม่มีวี่แววจะมีเบบี้ตัวน้อยให้เขาสักทีไม่ใช่ว่าเขาไม่ขยันทำการบ้านสักหน่อย ทำก็ออกจะบ่อย ทำทุกวันเลยก็ว่าได้คาริสาแทบจะต้องคลานลงจากเตียงไปทำงานทุกเช้า บางทีต้องลางานเป็นอาทิตย์ เพราะลุกออกจากเตียงไม่ไหวก็หลายครั้งหลังจากที่นั่งครุ่นคิดอยู่นานสองนาน แดเนียลก็อดสงสัยไม่ได้ว่าตัวเขาไม่มีน้ำยาหรือเปล่า เมียรักถึงไม่ท้องสักที นึกแล้วก็ขำ ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ เขาจะทำยังไงดีชีวิตหลังแต่งงาน บ่อยครั้งที่เขาและเธอต้องทะเลาะกันเรื่องเดิม ๆ ซ้ำ ๆ แดเนียลพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้คาริสาลาออกจากงานขององค์กรที่
หลังจากกลับมาจากบ้านพักตากอากาศได้สองสัปดาห์ งานแต่งของเขาและเธอถูกจัดขึ้นอย่างใหญ่โต งานแต่งงานของหลานชายสุดที่รักเพียงคนเดียวมีหรือที่คุณย่าจะจัดให้น้อยหน้าต้นตระกูลของคุณย่าท่านเรียกได้ว่ามีคนนับหน้าถือตา และเป็นที่รู้จักในแวดวงสังคมไฮโซ แขกเหรื่อมากมายต่างมาร่วมเป็นสักขีพยานรัก คนในองค์กรลับก็มาร่วมแสดงความยินดีในรูปแบบที่แต่งต่างกันออกไปภาคิน วิวัฒน์ และเคคิว มาเป็นแขกผู้ใหญ่ฝั่งเจ้าสาว เตชินและเรติกามาในฐานะเพื่อนรักของเธอ เซน ซาน และนาวิน แฝงตัวมาในชุดเด็กเสิร์ฟ แม้แต่หัวหน้าศูนย์ศูนย์หนึ่งก็แฝงตัวเป็นใครสักคนในงานดอกไม้ช่อเล็กถูกถืออยู่ในมือของคนที่สวยที่สุดในงาน เธอสวมชุดเดรสไหล่ปาดแขนยาวลายลูกไม้ สีขาวนวลแบบออฟไวท์ กระโปรงผ้าซาตินแบบตาข่ายยาวซ้อนกันเจ็ดชั้น มีเชือกร้อยด้านหลังที่ปรับให้กระชับหุ่นเพรียวระหง สายตาทุกคู่ภายในงานต่างก็จับจ้องไปที่เธอเคคิวเดินควงแขนน้องสาวมาหาแดเนียลที่สวมชุดสูทสีเดียวกันกับเธอ เขายินดีที่จะยกน้องสาวที่เขารักสุดดวงใจให้กับผู้ชายคนนี้ แม้หลายครั้งที่เคยเห็นแดเนียลทำให้คาริสาน้องรักของตนต้องเจ็บช้ำน้ำใจ แต่ก็คือคนเ
“เมื่อคืนหลับสบายไหม?” แดเนียลพูดในขณะที่มือหนาค่อย ๆ นวดศีรษะให้คนตัวเล็กอย่างเบามือ“คะ?” เธออุทานอย่างสงสัย ตื่นขึ้นมาเขาก็อุ้มเธอให้มาอาบน้ำด้วยกัน แถมยังเป็นคนสระผมให้เธอด้วยตัวเอง“นอนบนอกอุ่น ๆ ของพี่ หลับสบายไหมครับ” คาริสาพยักหน้าเป็นคำตอบพร้อมเอี้ยวหน้าไปคลี่ยิ้มหวานให้คนข้างหลังก่อนหันกลับไปอยู่ท่าเดิม“ทำไมวันนี้ดูแลเอาใจใส่หนูเป็นพิเศษ”“พี่อยากดูแลหนูแบบนี้ทุกวัน ขอโทษที่เอาแต่ทำงาน ไม่ค่อยมีเวลาให้หนูนะ” ผ่านมาเกือบเดือนหลังจากที่คาริสาตกลงจะแต่งงานด้วย แดเนียลก็เอาสนใจงานของบริษัทที่เขาเพิ่งได้รับตำแหน่งประธาน แทบไม่ได้แบ่งเวลามาดูแลเรื่องงานแต่งปล่อยให้คุณย่ากับคาริสาจัดการทุกอย่างกันเอง “หนูเหนื่อยไหมที่ต้องวุ่นวายเรื่องงานแต่งคนเดียว”เธอส่ายหัวไปมาเบาพร้อมโกยฟองน้ำในอ่างมาเป่าเล่นอย่างนึกสนุก“คุณย่าจัดการให้ทุกอย่าง หนูแค่ทำตามที่คุณย่าบอก” คิดไว้อยู่แล้วว่าเธอต้องตอบแบบนี้ เขาอมยิ้มให้กับคำตอบของเธอ ในขณะที่มือลูบไล้ปลายผมที่ยาวสลวย“หนูอยากไปเที่ยวไหม”“เที่ยวเหรอ?” น้ำเสียงตื่นเต้นดังออกมาจากปากของคนที่ก