หลังจากกลับจากสนามบิน เคลียร์งานกับลูกน้องของผม ผมก็นั่งครุ่นคิดถึงใบหน้าสวยคม ที่สะกดให้ผมนึกถึงรอยยิ้มของเธอ จนหลุดยิ้มมุมปาก ราวกับกำลังคิดถึงเหยื่ออันแสนหวาน ตากลมโตผมดำขลับ ตัวอวบ หน้าสวยจนสะกดให้ผมหันมองเธอโดยไม่สนใจเลยว่าเธอพูดอะไรกับผม แต่ใครจะสนใจละในเมื่อเธอมาวุ่นวายกับใจฉันแล้วเตรียมตัวรับมือฉันให้ดีนะแม่สาวน้อยตัวอวบของฉันจากนี้ไปเราจะต้องพบกันอีก
"แดนเนียล แกไปเช็คสายการบินวันนี้ที่มาทั้งลำให้ฉันที ว่ามีรายชื่อใครบ้างฉันต้องการรู้ว่าผู้หญิงที่เดินชนฉันทีสนามบินชื่ออะไรไปสืบมา ฉันต้องรู้ภายในวันนี้...ไป!!" "ครับนาย..เดียวผมจัดการ แต่ว่าแม่สาวน้อยคนนี้ไปทำอะไรให้นายโกรธคับ" "แกจะอยากรู้ไปทำไม ฉันสั่งอะไรแกก็ไปทำเถอะ หรือจะให้ฉันใช้วาดุลย์ไปแทนแกแล้วฉันไล่แกออกหะ..!! "ฮ่า ฮ่า ฮ่า ครับเจ้านายเดียวผมจัดการให้คับ ไม่ต้องให้ถึงใครหรอกคับ" หลับตาลงพักผ่อนสมองซักหน่อย.. นี่คับนาย ประวัติของเธอ น.ส.นิชาภา ณุกูลสิริ ชื่อเล่นชื่อ นิชา อายุ 27 ปี คับ ตัวเธอเป็นคนไทยบ้านอยู่ประจวบคับ "แดนเนียล ส่งรูปทั้งหมดให้ฉันหน่อยซิ " คับนาย ผมหยิบรูปเธอ 2-3 ภาพ แม่คุณเอ๋ย หน้าอก หน้าใจ สะโพก นี่มันน่านัก พอไปเจอรูปสุดท้ายเธอใส่ชุดสั้นๆ รัดรูปผมแทบจะเป็นบ้าใครสั่งใครสอนให้เธอแต่งตัวแบบนี้ยัยเด็กคนนี้เธอต้องเป็นของฉันนิชา. "แดนเนียล สืบมาไหมว่าเธอมาทำอะไรที่ดูไบ" "เรียบร้อยคับเจ้านาย เธอมาหาเพื่อนของเธอชื่อ เมษา นิภานุกูล คับ เธอมาเริ่มทำงานเป็นผู้จัดการโรงแรมคับ เห็นคร่าวๆ ว่าคุณเมษา เป็นลูกเจ้าของโรงแรมที่เจ้านายมีหุ้นส่วนอยู่ด้วยคับ" "ดีมากแดเนียล แกทำดีมาก เดี๋ยวแกเตรียมแผนงานให้ฉันที ฉันจะไปดูหุ้นส่วนฉันซักหน่อย..แต่คืนนี้เราไปผับประจำของหน่อยจะไปผ่อนคลายซักหน่อยแกจัดการให้ฉันด้วยนะ" "คับนายผมจัดการให้" ขณะที่ผมออกจากบ้านโดยให้วาดุลย์เป็นคนขับรถให้ผม ส่วนแดลเนียมมือขวาไปเตรียมโต๊ะที่ร้านให้กับผม ในใจผมคิดถึงแต่แม่สาวน้อยตัวอวบของผม ฉันคิดถึงเข้าให้แล้วแม่สาวน้อยของฉัน ผ่านไปไม่นานก็มาถึงผับที่จองไว้ วาดุลย์ วิ่งมาเปิดประตูให้ผม โดยที่แดนเนียลยืนรอผมอยู่ที่หน้าร้าน ผมเดินเข้าก้าวเข้าไปในร้านโดยมีหลายสายตาจับจ้องมาที่ผม ผมเบื่อและชินชากับเสียงนกกาของผู้หญิงพวกนี้ผมไม่มองพวกเธอแม้แต่หางตานอกจากเรื่องบนเตียงเท่านั้นที่พวกเธอจะได้ก้าวขามาใกล้ชิดผม ขณะที่ผมเดินไปชั้น VVIP สายตาของผมได้ไปสดุดกับร่างที่คุ้นเคยแม้เจอกันเพียงครั้งเดียวผมก็จำเธอได้ แม่สาวน้อยร่างอวบของผม บัดซบ เธอใส่ชุดอะไรมากันเนี่ย!!!..เสื้อเปิดไหล่กระโปรงแหวกข้างแถมสั้นเสมอหู ผมไม่อาจละสายตาจากเธอได้เลย ผมต้องการเธอ ไอ้ผู้ชายพวกนั้นเดินมาขายขนมจีบเธอมากมาย “กูสั่งยิงทิ้งแม่งให้หมดซะดีไหมบังอาจมายุ่งกับแม่สาวน้อยตัวอวบของฉัน” แต่ก็อย่างว่า ดูชุดที่เธอใส่ซิ มันน่าขย่ำซะขนาดนี้ใครจะอดใจไหวขณะที่ผมพยามข่มอารมณ์โกรธต่อเธออยู่ อย่าให้ฉันจับเธอได้นะแม่สาวน้อยตัวอวบ ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปไหนจากสายตาของฉันเลย ขณะที่ผมจ้องเธอตาเขม็ง เธอก็ดูเหมือนพยายามหลบสายตาจากผม คิดว่าผมจะจำเธอไม่ได้ใช่ไหม ฮึ..เธอคิดผิดสาวน้อยตัวอวบของฉัน.. นิชาเอ๋ย..เขาจ้องตาเขม็งขนาดนั้น เขาจำฉันได้ใช่ไหม จะทำไงดี ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง ในขณะที่ซัดแอลกอฮอล์ไปหลายแก้วแล้วเริ่มมึนๆ หน้าแดงระเรืออาการออกไปทางเดินไม่ตรงระดับ 2 แล้ว ฮ่า ๆ "เมษา ฉันว่าฉันมึนหัวนะแกเดี๋ยวจะไปเข้าห้องน้ำหน่อย" "ไปซินิชา แกให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม" "ไม่ต้องเมษา เดี๋ยวฉันรีบไปรีบมานะแกดูดชิช่ารอไปก่อนนะเพื่อน" ผมละสายตาไปจากสาวน้อยร่างอวบของผมเสี้ยวนาที บัดซบ..เธอหายไปไหน!!! ผมลุกขึ้นกวาดสายตา ตามหาเธอทันที "เจ้านายจะไปไหนคับ แดนเนียลถามผม" ถ้าเป็นว่าที่นายหญิงเห็นหลังไวๆ ตรงไปทางห้องน้ำคับเจ้า" ผมหันหาไปดุเจ้าแดนเนียลแล้วไม่พูดอะไร ผมเดินตามหลังเธอไปโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ อาการของเธอดูไม่ค่อยปกติเท่าที่ผมดู แต่ด้วยความเป็นห่วงที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผู้หญิงคนไหนเท่านี้มาก่อนผมต้องข่มอารมณ์เดินตามเธอไปก่อน หลังจากบอกยัยเมษาเรียบร้อยว่าจะมาเข้าห้องน้ำ เริ่มจะเดินไม่ตรงทาง เริ่มมองเห็นอะไรเลือนลาง รู้สึกว่าร้อนลุ่มรางกายแบบแปลกๆ ทำมันถึงเมาง่ายจังแฮะ ฉันคิดในใจรู้สึกไม่ต้องดีเท่าที่ควร จึงพยายามเดินไปเข้าห้องน้ำและล้างหน้าตาหลังจากทำธุระเสร็จอาการของฉันยังไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้นเลย ทำไมแอลกอฮอล์ที่นี่มันแรงจังแรงกว่าประเทศไทยอีกหรอเนี่ย ฉันพยายามหอบร่างกายอวบๆ เดินไปให้พ้นจากห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันพ้นห้องน้ำมีผู้ชายร่างใหญ่ยืนดักรอฉันอยู่หน้าห้องน้ำ ฉันเงยหน้ามองเขา พระเจ้า เขาคือคนที่ฉันเดินชนที่สนามบิน เขายังตามมายิงฉันทิ้งใช่ไหมขณะที่ฉันกำลังจะเดินหนี แต่อาการฉันไม่ดีเลย ตัวสั่นเทา พยายามหาที่พยุงร่างกายเพื่อยืนให้มั่นคงแต่ไม่มีที่พยุงมีเพียงร่างสูงตรงหน้ายื่นมือเข้ามาประคองฉันไว้โดยไม่พูดอะไรซักคำ ฉันอยู่ในอ้อมกอดของเขาโดยไม่รู้ตัว ตอนนี้อาการของฉันมีแปลกมาก เหงื่อออกเต็มตัวเริ่มจำอะไรไม่ได้ร้อนลุ่มไปหมด หรือว่า!!!! ฉันโดนวางยา "ขอโทษค่ะ ฉันไม่ไหว คุณช่วยพาฉันไปหาเพื่อนฉันได้ไหมค่ะ ฉันพยายามสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษกับเขา" ฉันไม่ไหวแล้วช่วยฉันด้วยค่ะ ได้โปรด ยัยเมย์ ฉันไม่ไหวแล้วแกอยู่ไหนฉัน.... ร้อน..ร้อนมาก เหงื่อที่แตกเต็มตัว ความร้อนรุ่มที่ประทุเริ่มทำร้ายให้ฉันหลุดการควบคุมตัวเองโดยไม่รู้ตัวแล้ว... "ฮัลโหล วาดุลย์ แกเตรียมรถ กับบ้านเดี๋ยวนี้ คับนายเกิดอะไรขึ้นคับนาย แกไม่ต้องถาม!!! รีบเตรียมรถ ผมวางสายแล้วอุ้มแม่สาวน้อยร่างอวบที่เริ่มอยู่ไม่เฉย มือไม้เริ่มพันกันอย่าดิ้นซิฉันไม่เคยต้องยอมใครขนาดนี้ บ้าชิบ... "นายคับ รถพร้อมแล้วคับ" ผมอุ้มเธอขึ้นรถโดยให้เธอนั่งข้างๆ จับมือเธอไว้ แต่เพราะฤทธิ์ยาที่โดนมา ทำให้เธอไม่รู้ตัวว่ากำลังจะทำให้ผมหมดความอดทนอีกต่อไป "คุณ...คูณณณ ฉันร้อน ร้อนมาก ช่วยฉันด้วยขอร้อง" เธอเริ่มไม่อยู่เฉย เริ่มจะถลกเสื้อผ้าเลิกขึ้นมาจนจะถึงขาอ่อนอยู่แล้วปกติก็สั้นมากอยู่แล้ว จะบ้าอยู่แล้วโว๊ยยย...ราฮิม ทำไมแกต้องมาทนอะไรแบบนี้ด้วย ทั้งที่มีผู้หญิงมากมายรอเข้าแถวให้แกลากขึ้นเตียงอยู่แล้ว แต่กับแม่สาวน้อยร่างอวบคนนี้กำลังปั่นหัวให้ผมกลายเป็นบ้าโดยไม่รู้ตัว... คูณณ...ฉาน น่ารักไหม..ร้อน..นน ไม่ไหวแล้ว..ช่วย..ยย.ฉันหน่อย..ได้โปรด....คืนนั้นเราไม่ได้อยู่ต่อในบาร์ ราชศักดิ์พาดาหวันกลับบ้านด้วยความรู้สึกผิดและเป็นห่วงเธอ วันนี้พ่อแม่ของดาหวันไปต่างจังหวัด ฝากให้ราชศักดิ์ดูแลเธอ ราชศักดิ์ก็เลยชวนเธอไปเที่ยวผ่อนคลายที่บาร์ แต่ดันมีเรื่องกับหนุ่มคนนั้นเสียก่อน...ราชศักดิ์พาดาหวันกลับถึงบ้านของเธอแล้ว เขารู้สึกผิดที่ทำให้เธอต้องตกใจขนาดนี้"ดาหวัน ลุงขอโทษอีกครั้งนะครับ" ราชศักดิ์เอ่ยขึ้นขณะจอดรถหน้าบ้านของดาหวัน"ไม่เป็นไรค่ะคุณลุงราช" เธอตอบกลับเบา ๆทั้งสองคนต่างเงียบไปพักใหญ่ ก่อนที่ดาหวันจะตัดสินใจพูด "คุณลุงคะ หนูว่า... หนูว่าเราควรพักเรื่องนี้ไว้ก่อนดีไหมคะ"ราชศักดิ์พยักหน้ารับ "หนูพูดถูกแล้วล่ะ"หลังจากนั้น ราชศักดิ์ก็พาดาหวันลงจากรถและเดินส่งเธอขึ้นไปถึงหน้าประตูบ้าน"กลับไปพักผ่อนเยอะ ๆ นะค่ะดาหวัน" ราชศักดิ์เอ่ยด้วยความเป็นห่วงดาหวันแบบสุดหัวใจ"ค่ะคุณลุงราช" ราชศักดิ์มองดาหวันด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความรู้สึกมากมาย อยากจะบอกอะไรบางอย่างกับเธอ แต่ก็กลัวว่ามันจะทำให้ทุกอย่างยุ่งยากไปมากกว่านี้สุดท้ายแล้ว ราชศักดิ์ก็ได้เพียงโบกมือลา ก่อนจะเดินกลับไปที่รถของตัวเอง ยังไม่ทันจะได้ออกรถ ดาหวันก็วิ่งก
นี่ก็ผ่านมาเกือบ 8 เดือนแล้วเรื่องราวเลวร้ายได้ผ่านไปจากความทรงจำของดาหวัน ตอนนี้เธอกลับมาน่ารัก สดใส กว่าเดิมมาก วันนี้คุณพ่อกับคุณแม่ของเธอไปต่างจังหวัดที่ภาคเหนือ อยากจะพาดาหวันไปด้วย แต่เธอปฏิเสธเพราะคืนนี้เธอมีนัดกับลุงราชศักดิ์แล้ว “ลูกดา ไม่ไปงานแต่งเพื่อนพ่อกับพ่อหรอค่ะ ถือโอกาสไปเปิดหูเปิดตาที่โน่นด้วยเลย อากาศกำลังดีเลย”“ไม่ละค่ะคุณพ่อ วันนี้ดามีนัดแล้วค่ะ”“นัดใครละค่ะ ลูกสาวคนสวยของแม่”“นัดคุณลุงราชศักดิ์ค่ะ วันนี้จะพาดาไปเที่ยวบาร์ที่ดังๆในย่านตัวเมืองค่ะ เห็นมีโปรอาหารเด็ดมากค่ะ”“เบื่อจริง ๆ ลูกสาวพ่อ หายใจเข้าออกเป็นลุงราชศักดิ์ไปซะแล้ว เอาพ่อไปทิ้งไว้ไหนค่ะ”“เอาไว้กับคุณแม่ค่ะ ฮิ ฮิ”ดาหวันที่พูดติดตลกน่ารัก แต่ก็จริงอย่างที่คุณพ่อเธอพูด ตอนนี้เธอหายใจเข้าออกเป็นราชศักดิ์ไปตั้งแต่เมื่อไหร่เธอไม่รู้ตัวเลย แต่ราชศักดิ์ทำเธอมีความสุขที่สุดไม่เคยทำเธอต้องคิดมากทุกคืนลุงราชต้องแชทกับเธอก่อนนอนและเธอก็ติดกับการต้องแชทกับราชศักดิ์ทั้งวันแล้วด้วยวันไหนไม่ได้แชทกับราชศักดิ์ดาหวันเองก็หงุดหงิดทั้งวันแบบไม่รู้สาเหตุว่าตอนนี้ราชศักดิ์กำลังเข้ามามีอธิพลกับความรู้สึกของดา
...ดาหวันทรุดตัวลงกับพื้น น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างไม่ขาดสาย ภาพที่เธอเห็นยังคงติดตาเธออยู่ ภาพที่เอกอยู่บนเตียงกับคุณหญิงภาอย่างเร่าร้อน มันเป็นภาพที่ดาหวันไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น"ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้" ดาหวันพึมพำกับตัวเอง"หนูโง่เอง ที่ไม่เชื่อพ่อกับเพื่อน" ดาหวันพูดทั้งน้ำตา"หนูมันโง่ ที่ไว้ใจคนผิด" ดาหวันพูดซ้ำๆทันใดนั้น ราชศักดิ์ก็เดินเข้ามาประคองดาหวันขึ้นจากพื้นเขากอดปลอบประโลมดาหวันไม่ห่างกายเขาขับรถพาดามาที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่เงียบสงบ เขาถึงแม้จะแอบดีใจที่หลานสาวของเขาโสดแล้ว แต่ก็เสียใจที่เห็นน้ำตาของดาหวัน ราชศักดิ์จำเป็นต้องทำเพื่อความรักของเขา เพื่อไม่ให้ดาหวันเสียใจกับไอ้ผู้ชายชั่วอย่างเอก "ไม่เป็นไรนะ ดาหวัน ลุงอยู่ตรงนี้กับดาเสมอ อยากร้องก็ร้องมาเลย ไม่เป็นไรค่ะ ... " ราชศักดิ์พูดด้วยความเป็นห่วง"คุณลุงคะ.." ดาหวันร้องไห้โฮ"ร้องออกมาเลยครับดา ร้องให้พอ" ดาหวันกอดราชศักดิ์แน่น ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างเต็มที่อกแกร่งของราชศักดิ์ที่เป็นที่พึ่งพึงของดาหวันในเวลานนี้มันทำให้เธออบอุ่นที่หัวใจราวกับเป็นเกาะกำบังทุกอย่างในตอนนี้ที่ถาโถมเข้ามาทำร้ายจิตใจของเธอ"
...ส่วนคู่ขาของเอกอย่างคุณหญิงพา ที่อายุมากกว่าเอก ที่กำลังเก็บหลักฐานเพื่อกำจัดคนเห็นแก่เงินเลี้ยงไม่เชื่องอย่างเอก เธอยังคงให้นักสืบตามเก็บหลักฐานทุกอย่างราชศักดิ์ที่รู้เรื่องทั้งหมดจึงได้ติดต่อร่วมมือกับคุณหญิงภาเพื่อช่วยกันกำจัดคนที่เกาะผู้หญิงกินแบบเอก แบบถอนรากถอนโคนไม่ให้มีที่ยืน"คุณหญิงครับ ผมได้หลักฐานเพิ่มมาอีกแล้ว" นักสืบรายงานคุณหญิงพาด้วยความเคารพ"ว่ามาสิ" คุณหญิงพาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย"เอกมันไม่ได้มีแค่คุณหญิงคนเดียวนะครับ มันยังคบผู้หญิงคนอื่นอีกหลายคน แถมแต่ละคนก็มีฐานะร่ำรวยทั้งนั้น""หึ! ฉันรู้แล้ว" คุณหญิงพาหัวเราะในลำคอ "ผู้ชายคนนี้มันเห็นแก่เงิน ฉันไม่แปลกใจเลยที่มันจะทำแบบนี้""แต่ผมว่ามันคงไม่รู้ว่าคุณหญิงกำลังเล่นเกมอะไรอยู่" "ใช่ ฉันจะให้มันรู้ว่าการที่มันมาหลอกฉัน มันคิดผิด" คุณหญิงพาพูดด้วยความโกรธแค้น"ผมจะจัดการขั้นต่อไปเลยไหมครับ" นักสืบถาม"ยังก่อน ฉันจะให้มันตายทั้งเป็นก่อน" คุณหญิงพาตอบ...ในอีกด้านหนึ่ง ราชศักดิ์ก็ได้พบให้ลูกน้องช่วยติดต่อเพื่อนัดพบลกับคุณหญิงภาที่โรงแรมหรูแห่งหนึ่ง“สวัสดีครับคุณหญิงภา ผมราชศักดิ์ครับ”“สวัสดีเช่นก
ณ สนามบินสุวรรณภูมิ, ราชศักดิ์ก้าวลงจากเครื่องบินด้วยความรู้สึกตื่นเต้น เขาไม่ได้กลับมาเมืองไทยนานถึง 4 ปี ตั้งแต่ไปทำงานที่ประเทศอังกฤษ ความคิดถึงเพื่อนรักอย่างฤทธิเดชและหลานสาวตัวน้อย "ดาหวัน" ทำให้เขารู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปนานนับสิบปี"ดาหวันคงโตเป็นสาวสะพรั่งแล้วสินะ"ราชศักดิ์พึมพำกับตัวเอง เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อโทรหาฤทธิเดช แต่แล้วเขาก็เปลี่ยนใจ เขาอยากจะเซอร์ไพรส์เพื่อนรักมากกว่าราชศักดิ์ตัดสินใจนั่งแท็กซี่ไปยังบ้านของฤทธิเดช เมื่อรถแล่นมาถึงหน้าบ้าน เขาก็ต้องตกตะลึง บ้านหลังใหญ่ที่เขาเคยคุ้นตาในวัยเด็กดูทรุดโทรมลงไปมาก แต่ความรู้สึกคิดถึงก็ทำให้เขากดกริ่งหน้าประตู"ใครมา" เสียงฤทธิเดชดังลอดประตูออกมา เมื่อประตูเปิดออก ฤทธิเดชก็ต้องตกตะลึงเมื่อเห็นราชศักดิ์ยืนอยู่ตรงหน้า"ราชศักดิ์! แกกลับมาได้ยังไง" ฤทธิเดชร้องด้วยความดีใจ ทั้งสองคนกอดกันแน่น ความรู้สึกเก่าๆ ที่เคยมีให้กันกลับมาอีกครั้ง"ฉันคิดถึงแก คิดถึงดาหวัน" ราชศักดิ์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ"ดาหวันอยู่ข้างใน เดี๋ยวฉันให้คุณดิวไปเรียกให้ เขามาสิ" ฤทธิเดชบอกไม่นาน ดาหวันก็วิ่งออกมาจากบ้าน เธอจำลุงราชได้ทันที ผู้
"เอกรอดานานหรือเปล่า""ไม่นานเลยครับ เอกก็เพิ่งมาถึงก่อนดาแป๊บเดียวเราไปกันเลยไหมเดี๋ยวเพื่อนๆจะรอ""เออ ไปเลยสิ"ดาหวันก้าวขึ้นรถไปกับเอกแฟนหนุ่มไปตามนัดกับเพื่อนๆที่จะฉลองวันสอบเสร็จของทุกคน มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องดาหวันและเอกผ่านกระจกประตูรถแท็กซี่อยู่ห่าง ๆ นั่นคือคู่ขาของบเอกคุณหญิงพาได้แอบนั่งแท็กซี่ตามมาเงียบ ๆ เธอมีความเคลือบแคลงใจสงสัยในตัวเองมาสักระยะหนึ่งแล้วเพราะช่วงตลอด 2-3 เดือนมานี้ เอกมักจะทำตัวยุ่งๆใส่เธอ บางครั้งก็จะมาขอเงินเธอมากขึ้น บอกว่าเอาไปจ่ายแต่ค่าเรียนต่างๆซึ่งความจริงเอกพยายามทำคะแนนกับดาในช่วงเดือนแรกโดยการพาดาเที่ยวและซื้อของต่างๆ"หน่อยแน่ ไอ้เอกเลี้ยงไม่เชื่องนักนะ แกกล้ามากที่หักหลังคนอย่างฉัน""แท็กซี่เดี๋ยวขับตามรถคันนั้นไปห่างๆอย่าให้มันรู้ตัวนะ""คุณนายตามลูกชายเหรอจ๊ะ""ลูกชายอะไรอ่ะนั่นผัวฉัน"แท็กซี่ถึงกับงงเมื่อคุณนายบอกว่าเอกเป็นผัวเธอหน้าตาอ่อนไวกว่าเยอะมาก ดูท่าทางเรากับแม่กับลูกก็ไม่มีผิดเพี้ยน แท็กซี่ก็ยังคงทำหน้าที่ของเขาขับรถตามรถเอกอยู่ห่างๆผ่านมาสักพัก เอกและดาก็มาถึงที่นัดพบกับบรรดาเพื่อนๆที่ออกมายืนคอยทั้งคู่ เพื่อนๆทุกคนแต่งตัวอย่า