พ่อหม้าย

เสียงทารกน้อยวัยสิบเดือนร้องประสานเสียงดังลั่นห้องสี่เหลี่ยมที่เต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้สำหรับเด็กเพราะรู้สึกไม่สบายตัว แต่หากบอกออกมาเป็นคำพูดไม่ได้จึงใช้วิธีการงอแงเพื่อบอกอาการให้คนที่เห็นรู้ พี่เลี้ยงสองคนวุ่นวายเพื่อหาวิธีทำให้ทารกน้อยทั้งสองสงบลง ให้กินนมก็แล้ว พาอุ้มเดินทั่วบ้านก็แล้วแต่ทารกน้อยก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดก่อกวน

“เอายังไงดีวะนังลำดวน” พี่เลี้ยงผู้มีประสบการณ์เอ่ยถามเพื่อนที่ทำงานที่เป็นพี่เลี้ยงลูกของนายหัวด้วยกัน เดิมทีทั้งคู่เป็นคนงานที่ไร่แต่เพราะเคยเลี้ยงเด็กอ่อนมาก่อนธัชกรจึงได้ให้ทั้งสองมาช่วยชัญญาภรรยาของตนเลี้ยงลูก

“โทรหาคุณนายดีไหม เดี๋ยวฉันเข้าไปเอาโทรศัพท์ก่อน ฝากแกดูคุณหนูก่อนนะ”

พูดจบลำดวนก็รีบวิ่งเข้าห้องของเธอไป ครู่เดียวเธอกลับมาด้วยอาการเหนื่อยหอบ มองไปยังนวลจันทร์ที่อุ้มเด็กสองคนพลางโยกตัวกล่อม ลำดวนรีบกดเบอร์โทรหาคุณนาย นวลจันทร์มองไปทางลำดวนที่หน้ามุ่ยก็เดาได้ว่าคุณนายไม่รับโทรศัพท์เช่นเคย

“โทรหาพ่อเลี้ยงสิ”

“แต่พ่อเลี้ยงทำงานอยู่นะ ฉันไม่กล้าโทรไปหรอก” ลำดวนเอ่ยตอบพร้อมเดินไปช่วยเพื่อนอุ้มทารกน้อยอีกคน

“มีเรื่องอะไรกัน”

ไม่ทันที่ทั้งคู่ได้เถียงกันเสร็จร่างสูงก็เดินเข้ามามองลูกชายฝาแฝดที่งอแงเสียงดัง แล้วมองหน้าพี่เลี้ยงที่มองเขาราวกับมีความหวังอะไรบางอย่าง ชายหนุ่มมองไปรอบบ้านพบลูกชายอีกคนที่ลำดวนกำลังเดินไปอุ้มมาหา พร้อมกับบอกว่าคุณหนูทั้งสองไม่รู้เป็นอะไรตั้งแต่สองทุ่มถึงร้องไห้ไม่หยุด แถมยังแหวะนมออกมาบ่อยครั้ง

“คุณนายล่ะ” ธัชกรถามเพราะตั้งแต่กลับมายังไม่เจอภรรยาของเขาเลย

“เอ่อ”

เห็นพี่เลี้ยงทั้งสองอ้ำอึ้งธัชกรก็พอเดาทุกอย่างได้ ภรรยาของเขาออกไปนอกบ้านอีกแล้ว สามสี่เดือนมานี้ชัญญาอยู่ไม่เคยติดบ้าน ช่วงแรกแค่กลับดึกแต่พักหลังมานี้มีค้างที่อื่นด้วย โทรหาก็ไม่เคยรับพอถามก็บอกว่าไปนอนบ้านแม่ แล้วยังหงุดหงิดใส่เขาทุกครั้ง ธัชกรจึงไม่อยากจะถามอะไรต่อแล้วก็หวังว่าเมื่อลูกเริ่มโตภรรยาของเขาจะคิดได้บ้าง

“ไม่เป็นไร ส่งมานี่มา” ธัชกรรับนทีแฝดพี่มาอุ้มเอาไว้คิดว่าจะกล่อมให้นอนเหมือนทุกที แต่ครั้งนี้รู้สึกแปลกเพราะตัวของลูกชายอุณหภูมิไม่เหมือนเดิม

มือใหญ่ยกขึ้นแตะหน้าผากเล็ก ๆ ของลูกชายก่อนจะเดินข้าไปแตะที่หน้าผากของอีกคนที่อยู่กับนวลจันทร์ จึงแน่ใจว่ามันไม่ปกติ

“สงสัยจะไม่สบาย ไปบอกคนรถให้เอารถออกผมจะพาลูกไปหาหมอ”

พ่อเลี้ยงหนุ่มสั่งลำดวลไปตามคนรถ ส่วนนวลจันทร์ให้เตรียมข้าวของสำหรับทารกน้อยนทีและรพีสำหรับออกไปข้างนอก สองพี่เลี้ยงรีบทำตามทันที ร่างเล็ก ๆ ถูกวางเอาไว้ที่เบาะนั่งสำหรับเด็ก เมื่อทุกอย่างพร้อมทั้งหมดจึงมุ่งหน้าพาทารกน้อยฝาแฝดไปที่โรงพยาบาลกลางดึกทันที

เมื่อสองแฝดถึงมือหมอแล้ว ธัชกรนั่งเงียบอยู่นานสองนานตรงหน้าห้องขณะที่พี่เลี้ยงทั้งสองเดินเข้ามาขอโทษเขา เพราะวันนี้มัวแต่ยุ่งเลยไม่ทันคิดว่าเด็กน้อยทั้งสองจะป่วยแบบนี้ ธัชกรก็เข้าใจจึงไม่ได้ติดใจเอาเรื่อง ดวงหน้าเข้มละจากใบหน้าของพี่เลี้ยงทั้งสองก่อนจะเข้าสู่โหมดเงียบอีกครั้ง

ธัชกรชายหนุ่มวัยสามสิบห้าปี เจ้าของไร่ส้มหลายร้อยไร่และเจ้าของโฮมสเตย์ของจังหวัดน่าน ด้วยช่วงนี้ใกล้ถึงช่วงหน้าหนาวเพื่อรองรับผู้คนที่จะเข้ามาพักเขาจึงได้ทำงานหามรุ่งหามค่ำ

เดิมทีเขาฝ่าฟันสร้างฐานะก็เพราะอยากจะให้ลูกเมียสุขสบาย เขาจึงพยายามสร้างครอบครัวให้สมบูรณ์แบบตามที่เขาเคยวาดฝันโดยมีสาวในฝันที่ตนหมายปองเป็นคู่ตุนาหงัน

หลังจากที่ชัญญาคลอดลูก ธัชกรไม่อยากให้ภรรยาเหนื่อยจึงให้อยู่บ้านเลี้ยงดูลูกและมีพี่เลี้ยงช่วยอีกสองคน เดิมทีชัญญาเป็นคนเรียบร้อยและอ่อนหวานตามแบบฉบับคนเชียงใหม่บ้านเกิดของเธอ

แต่พอหลังจากที่คลอดลูกชายฝาแฝด ชัญญากลับกลายเป็นคนละคน ตอนแรกธัชกรคิดว่าคงเป็นเพราะฮอร์โมนคุณแม่หลังคลอดเขาจึงไม่ถือสาเมื่อภรรยาบ่นว่าเขาไม่มีเวลาให้ เมื่อมีเรื่องทะเลาะธัชกรก็เอาแต่เงียบไม่ตอบโต้เรื่อยมากระทั่งตอนนี้ลูกได้หนึ่งขวบแล้ว ชัญญาไม่ได้มีท่าทีแข็งกร้าวอ่อนลงเลย กลับหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนตอนนี้เธอเริ่มเที่ยวกลางคืนกลับบ้านอีกทีก็รุ่งสางของอีกวัน

ธัชกรพาลูกชายฝาแฝดกลับมาถึงบ้านก็ปาไปตีหนึ่งตีสอง พี่เลี้ยงพาสองแฝดเข้านอนแล้วก็กลับบ้านพักของตัวเองไป ด้วยความที่ธัชกรกลัวว่าลูกน้อยจะตื่นขึ้นมากลางดึกจึงได้อาบน้ำแล้วมานั่งทำงานเฝ้าลูกอยู่ที่ห้อง ชายหนุ่มจ้องมองรายงานที่คนงานเขียนมาส่ง กวาดสายตาอ่านทุกตัวอักษรในนั้นอย่างใจจดใจจ่อ สักพักก็ได้ยินเสียงล้อยางบดถนนเข้ามาภายในเขตบ้านด้วยความเคยชิน เขาถอนหายใจยาวเพราะรู้ว่านั่นเป็นรถของชัญญา

ร่างสูงเหลือบมองนาฬิกาข้อมือของเขา เข็มสั้นชี้ชัดที่เลขห้า เข็มยาวตรงดิ่งลงเลขหก เขาถอนหายใจก่อนจะหันไปมองร่างบอบบางที่เดินเซเข้ามาในบ้านพร้อมกับทักทายเขาด้วยถ้อยคำเดิม ๆ

“ไปไหนมา” น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถาม

“ฉันเครียดเลยไปดื่มมานิดหน่อย”

ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยมีเพียงคิ้วหนาที่เรียงตัวสวยบนสันคิ้วงามเท่านั้น เขาขมวดจนหัวคิ้วแทบจะติดกันพร้อมทั้งพ่นลมหายใจบ่งบอกว่าเขาไม่พอใจเธออย่างยิ่ง และดูเหมือนคนที่พึ่งกลับมาก็รับรู้ด้วยขณะที่เตะส้นสูงของตนไปคนละทิศละทางก็เอ่ยถามด้วยอาการหงุดหงิด

“อะไร ก็อยู่บ้านเฉย ๆ มันน่าเบื่อ คุณเอาแต่ทำงาน ฉันก็แค่ออกไปเที่ยวผ่อนคลายบ้างแค่นี้ ผิดอะไรนักหนาเหรอคะ” หญิงสาวเริ่มเสียงดัง ข่มผู้เป็นสามีให้เชื่อในสิ่งที่ตนยกมาอ้างกลบเกลื่อนความผิด

“คุณไปเที่ยวผมไม่เคยว่า แต่โทรหาทำไมไม่รับ คุณรู้ไหมว่าวันนี้ลูกไม่สบาย ถ้างานผมเสร็จช้าเหมือนทุกวันป่านนี้ลูกจะเป็นยังไง”

“ตอนบ่ายลูกยังดีอยู่ใครจะไปรู้ล่ะว่าจะไม่สบาย น่ารำคาญจริง ๆ ฉันไปนอนดีกว่า”

“เดี๋ยว” ธัชกรลุกขึ้นรั้งแขนภรรยาเอาไว้เพราะเขายังพูดไม่จบแต่กลับถูกแขนเล็ก ๆ สะบัดจนหลุด

“อะไรอีก จะเอาอะไรอีกแค่ไปเที่ยว บอกแล้วไง นี่ก็ไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงจะอะไรนักหนา”

เมื่อเห็นว่าเถียงกันต่อไปคงไม่วายทะเลาะตามเคย ธัชกรจึงเป็นฝ่ายยอมเสียเอง

“โอเค ผมขอโทษ แต่ขอได้ไหมต่อไปนี้ขอให้คุณอยู่กับลูกบ้าง”

“ฉันก็อยู่ไง”

“ไม่ใช่ผมหมายถึง...”

“โอ๊ยคุณนี่ยังไง ยิ่งนับวันยิ่งน่ารำคาญ พอแล้วฉันจะไปนอน”

ดวงตาคมหลุบต่ำมองแก้วเหล้าในมือพร้อมขยับคนมันสองสามทีก่อนกระดกเข้าปากไป รสเฝื่อนแสบคอทำให้พ่อหม้ายลูกติดแบบธัชกรรู้สึกราวกับว่าในโลกนี้ของเขาช่างโดดเดี่ยวเหลือเกิน แม้แต่เหล้ายังขมไม่เท่าชีวิตของเขาด้วยซ้ำ เมื่อคิดถึงตอนก่อนที่ยังมีภรรยาอยู่เคียงข้าง แต่ในวันนี้เหลือเพียงเขาและลูกทั้งสอง ธัชกรยอมหย่าให้ภรรยาที่ตัดสินใจเดินออกไปจากเขาและลูก ทั้งยังให้เงินเธอติดตัวไปหลายล้านด้วยเพราะไม่อยากจะทำให้ชีวิตของชัญญาไม่มีความสุขอย่างที่เธอบอกเขาตลอดมา

“น่าสงสารนายหัวจริง ๆ นะพี่ว่ามั้ย” เสียงน้อยเด็กสาววัยสิบแปดที่มีแม่และพ่อเป็นคนงานในไร่ ขณะที่มองธัชกรนั่งพักในร่มใต้ต้นส้มต้นเก่ารอโค่นด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย เพราะหลังจากที่หย่าไปหลายเดือนมานี้นายหัวก็เอาแต่ติดเหล้า ทั้งยังปิดใจ สาวน้อยสาวใหญ่เฉียดเข้าใกล้เขาเป็นต้องปฏิเสธกลับไปทุกคน

“ก็นั่นน่ะสิ ทั้งหล่อทั้งรวยแถมขยันขนาดนี้ยังโดนทิ้งได้ หน้าตาแบบพี่นี่หมดหวังเลย” นายไม้คนงานในไร่ที่อายุมากกว่าน้อยห้าปีพูดขึ้น

“โห...พี่ พูดเกินไป คนดี ๆ อย่างนายหัวไม่ผิด คนผิดคือคุณนายต่างหาก นี่ถ้าเป็นหนูนะ มีผัวแบบนี้จะดูแลเป็นอย่างดีเลย”

“ฝันไปเถอะนังน้อย ก่อนหน้านี้ลูกสาวนายอำเภอทั้งสวยทั้งจบนอกเข้าหานายหัวยังไม่สนใจเลย นับประสาอะไรกับเอ็ง” สมพรแม่ของน้อยดับฝันลูกสาวทันควัน

“แค่สมมุติน่ะแม่ แค่สมมุติ”