ความกว้างของคฤหาสน์บวกกับห้องมากมายที่สลับซับซ้อน ทำให้เซทท์ต้องเสียเวลาเดินสำรวจเพื่อค้นหาชาไทย อีกทั้งลูกน้องที่แน่นหนาคอยเดินล่าตระเวน ยามวิกาลเช่นนี้ก็ยังมิวายมีลูกร้องยืนเฝ้าอีก
แม้ว่าเซทท์จะแอบซุ่มโจมตีปิดจ๊อบไปบ้างแล้ว แต่คนนับสิบทำให้เขาเสียเวลาเข้าไปอีก ทางด้านหลุยเองก็เริ่มจะระแคะระคายใจขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ทว่าเขายิ้มตรงมุมปากเพียงเล็กน้อยอย่างมีเลขนัย
"นายเอาไปหมอนั่นมา แล้วตามฉันไปห้องใต้ดิน"
"ครับนาย" ก่อนที่เขาจะเดินลงไปทำยังห้องใต้ดินที่กว้างขวางพอสมควร
"มึงต้องตายทั้งเป็น เหมือนที่ฉันต้องเจอ อั้ยเซทท์!!.."
หลุยพูดขึ้น ฉายแววตาดุดันดั่งเปลวเพลิง ทุกครั้งที่ตนนึกถึงอดีต อดีตที่แสนจะเจ็บปวด ยิ่งเวลานานเท่าไหร่ยิ่งฝังลึกลงไปในใจเท่านั้น ในที่สุดวันนี้ที่รอคอยก็มาถึง
ภาพเด็กน้อยวัยเพียง 7 ขวบ กำลังโอบกอดเอกสารสำคัญที่ได้จากผู้เป็นแม่ ผู้ซึ่งนอนซมด้วยพิษไข้ และโรคร้ายภายในบ้านเช่าเล็กๆ เขาวิ่งตรงไปยังบ้านหลังใหญ่ที่ตนคุ้นเคยเส้นทางเป็นอย่างดี เพียงหวังว่าสิ่งนี้ที่ได้รับมอบหมายมาสามารถช่วยชีวิตแม่ของตนได้ เท้าเล็กๆยังคงย้ำเท้าสุดกำลัง มุ่งหน้าไปตามถนนเปลี่ยวๆ ไร้เสียงสว่าง
