Novel-novel oleh Futhaone

"เสี่ยวเยา เสี่ยวเยา" น้ำเสียงคุ้นเคยดังขึ้นในห้วงความมืดมิดที่รายล้อมร่างบางระหงไว้"ไปกับข้าเถอะ! ถึงเวลาที่เขาต้องชดใช้กรรมที่ทำไว้" เป็นเสียงสตรีที่เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก"พี่เหมยหลิน ท่านใช่ไหม? ท่านอยู่ที่ใดกัน? เหตุใดถึงไม่ปรากฏตัวให้ข้าเจอสักครั้ง? " คำถามมากมายพรั่งพรูออกมาอย่างมิอาจเก็บมันไว้ได้อีกต่อไป "ความตายของเจ้าเท่านั้น! ที่จะทำให้เขาทุกข์ระทมไปชั่วชีวา ฮ่าฮ่า""อึก!!!" ใจดวงนี้ไขว้เขว และหวาดกลัวขึ้นมา เมื่อพบว่าร่างกายของตนเปล่งประกายเจิดจ้า แต่ทว่ารู้สึกปวดแสบปวดร้อนทรมานไปทั้งตัว ราวกับจะแตกสลายไปเสียให้ได้ แผนการของเหมยหลินมีมากเกินกว่าที่คิดไว้เสียอีก สุดท้ายแล้วนางก็หนีไม่พ้นความตาย แม้จะพยายามเอารอดสักเพียงใด ก็เหมือนยิ่งใกล้ความตายเท่านั้น สุดท้ายต้องมาตาย ณ ที่แห่งนี้จริงๆ เหรอ"เสี่ยวเยา เสี่ยวเยา " เสียงนุ่มนวลของบุรุษดังขึ้น "ใครนะ! เรียกข้าเหรอ?" ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ เพื่อหาที่มาของเสียง ทว่ากลับไร้แม้เงา กลับกันพบบุรุษร่างสูงยืนพินหลังให้ตน รางบางไม่รีรอเร่งฝีเท้าหมายจะเห็นหน้าตาคนนี้ผู้นี้ให้จงได้ แต่ทว่าดวงตาสีนิลเบิกโต เมื่อพบว่า ไม่ใช่ใครอื่น

ร่างสง่างามเดินย่างกายย่างระมัดระวัง ภายในถ้ำที่สลัว มีเพียงคบเพลิงคอยให้ความสว่าง ทางคดเคี้ยวลึกเข้าไปยาวนานกว่าที่นางคิดไว้ ดวงตาสวยเหลือบมองไปรอบตัว อย่างหวาดหวั่น ภายในใจนั้นครุ่นคิดว่า ตนเองกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ เหตุใดถึงใจกล้าเพียงนี้ สองมือกำกระบี่แนบแผ่นอกไว้แน่น "หันหลังกลับไปยังทันไหมนะ!" นางพึมพำกับตนเองเพื่อข่มความกลัวเอาไว้ ดวงตาสะดุดเขากับโขดหินที่มีสัญญาลักษณ์สีแดงตั้งสง่าอยู่เบื้องหน้านาง"ยังด้านในอีก ไร้ซึ่งกำแพงป้องกัน สามารถเดินเข้าไปได้...หากผู้นั้นต้องการเป็นอาหารมัน" น้ำเสียงสั่นเครือ เมื่อพบว่าด้านในเงียบสนิทไร้ซึ่งเสียงคำรามของสัตว์ร้ายที่ว่า ช่างน่าแปลกใจเหลือเกิน แสงสว่างด้านในไม่ใช่เสียงจากคบเพลิง แต่เป็นแสงจากจันทราที่สาดส่องมาจากช่องทางหนึ่งซึ่งไม่อาจรู้ได้เลย หากไม่ย่างกายเข้าไป ความกลัวหรือจะสู้ความใคร่รู้ของนางได้ ร่างบางระหงมุ่งตรงไปอย่างข่มความกลัวไว้ภายในใจ"เอ๊ะ!" ดวงตาสวยเบิกกว้าง อ้าปากค้างอย่างตกตะลึงเมื่อพบว่าด้านในมันช่างกว้างขวาง ด้านบนถูกดัดแปลงเป็นกระจกใส มองเห็นจันทรากลมโตตั้งสง่ากลางนภาลัย กำแพงถ้ำปกคลุมด้วยพืชพรรณเขียวชอุ่มประดับประดาด้

ฉายา หมาป่าจอมทมิฬ ได้มาเมื่อครั้นท่านแม่ทัพเจิ้งเจี๋ยทำศึกสงครามกับสามแคว้น เขาใช้ไหวพริบควบคู่กับทักษะร่ายรำกระบี่คู่กายเผชิญหน้าเหล่าศัตรูนับร้อยดั่งเช่นหมาป่าทมิฬว่องไว และรวดเร็ว อีกทั้งดวงตาคมกริบเพ่งมองคนเบื้องหน้าอย่างไร้ความหวาดกลัว แม้จะได้รับบาดเจ็บเพียงไม่น้อย ทว่าความมุ่งมั่น ความอดทน และยึดมั่นในหลักการของท่านแม่ทัพอันแน่วแน่ของเขา ช่วยเสริมสร้างขวัญกำลังให้เหล่าทหารจนชนะสงครามทุกครั้งไป แม้สงครามระหว่างแคว้นสงบลง ถึงกระนั้นขึ้นชื่อว่าท่านแม่ทัพผู้ซึ่งได้รับราชโองการจากองค์จักรพรรดิไม่อาจนิ่งดูดายต่อแคว้นของตนได้ การคัดเลือกทหารชั้นผู้น้อยจึงเริ่มขึ้น เพื่อเตรียมกำลังพล และความพร้อมเมื่อครั้นสงครามได้มาเยือน ทหารจึงต้องฝึกฝนตนเอง เพื่อเพิ่มทักษะการต่อสู้ให้แข็งแกร่งมากพอ ที่จะร่วมสงครามได้ แม้จะเก่งกาจเพียงใด แต่ใจไม่สู้ก็ย่อมสูญเปล่า เหล่าทหารขององค์จักรพรรดิย่อมต้องรู้ดีว่า เพลิงแห่งศึกยังมิอาจ มอดดับ คมศาสตร์ในมือหนักอึ้ง ดุจภาระที่ไร้จุดสิ้นสุด เสียงหนึ่งแว่วดังก้องในจิตใจ ต้องลงเล่นหมากรุกในกระดานจนกว่ากลิ่นธุลี และโลหิตเจือปนอยู่ในอากาศ "ท่านแม่ทัพช่างสำราญใจเหลื

ทางด้านหลานจินที่แอบสะกดรอยตามลี่หวัง และสี่ซาน เพียงหวังว่าจะได้รับรู้เรื่องราวของยู่หลงบ้าง ยิ่งเนิ่นนานเท่าไหร่ เขายิ่งเป็นกังวลใจมากขึ้นเท่านั้น ตั้งแต่ซ้อมประลองกระบี่ในครานั้น ก็ไม่พบเจอนางอีกเลย ไม่มีแม้แต่จะรับรู้ข่าวคราวของนาง จนเกิดความร้อนรนบ่นความห่วงใยขึ้น ทำให้ร่างกายอ่อนเพลีย ไร้เรี่ยวแรง ทุกวันร่ำเรียนกระบี่ดังเช่นหุ่นเชิด มีชีวิตแต่ไร้ซึ่งลมหายใจ การกระทำเช่นนี้สร้างคำหงุดหงิดให้ใครผู้หนึ่งเป็นอย่างยิ่งตรึง!! ร่างสูงโปร่งกระเด็นไปไกลนอนคุดคู้ มือนั้นกุมท้องน้อยอย่างเจ็บปวด เพราะเท้าแข็งแกร่งของใครผู้หนึ่ง ที่ไม่อาจทนมองความอ่อนแอของบุรุษผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นทหารขององค์จักรพรรดิได้ โดยเฉพาะทหารผู้นี้"ทำเยี่ยงนี้กับข้าได้อย่างไรกัน? " เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างไม่เข้าใจ รวบรวมกำลังพยุงร่างตนเองขึ้นมา มือสะบัดไปทั่วชุดทหารที่เปื้อนดิน ไม่แม้แต่จะแหงนหน้ามองคนผู้นั้น "ท่านแม่ทัพไม่ต้องการทหารอ่อนแอ ไม่มุ่งมั่นฝึกฝนเพื่อบ้านเมืองเยี่ยงเจ้า " ดวงตาคมกริบมองคนตรงหน้านิ่ง "ข้าแค่....โอ๊ะ! ท่านลี่หวัง!" ดวงตาเย็นชาของเขาประสานเข้ากับดวงตาคมกริบของเขานิ่งนาน "หลายวันมานี้ ข

กาลเวลาผ่านไป หลายวันแล้วที่เสี่ยวเยาไม่ได้เข้าเฝ้าท่านแม่ทัพเพื่อปรนนิบัติตามที่เคยเป็น ในแต่ละวันนางเอาแต่ยุ่งอยู่กับการประลองกระบี่ ท่องตำรายุทธการต่อสู้ ร่วมกับเหลาจิน และสหายร่วมสนามรบในค่ายทหาร"ยู่หลง เต้าต้องมองกระบวนท่าการใช้กระบี่ของศัตรูให้มั่นเสมือนดวงตาอินทรีย์" ดวงตาเข้มละมุนดูแพรวพราวเมื่อมองคนเบื้องหน้า"ได้!" น้ำเสียงใสดูมุ่งมั่นตั้งใจสร้างความประทับใจให้หลานจิน แม้จะรู้ว่าตนแปลกประหลาดที่ชื่นชอบบุรุษด้วยกัน แต่ก็ไม่อาจหักห้ามความปรารถนาของดวงใจได้ การประลองกระบี่ด้วยความคล่องแคล่ว อย่างองอาจ และสง่า สร้างความประทับใจให้เหล่าสหายนับร้อย หนึ่งในนี้ยังมี ดวงตานุ่มลึกเพ่งมองสตรีแสดงกระบวนท่าตั้งรับกระบี่ฝั่งตรงข้ามได้กล้าหาญไม่แพ้บุรุษ"เอ๊ะ!" ฉับพลันดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อใบหน้าหลานจิน กลับกลายเป็นใบหน้าท่านแม่ทัพเจิ้งเจี๋ย ผู้ซึ่งทำให้หลายวันมานี้ นางกินไม่ได้ นอนไม่หลับ เพิ่งรู้ใจตนเองว่าชื่นชอบท่านแม่ทัพเข้าให้แล้ว ยิ่งคิดยิ่งวิตกกังวล ในฐานะของนางตอนนี้ที่ปลอมตัวเป็นบุรุษ ไม่มีสิทธิ์แม้แต่แสดงความรู้สึกได้ สู้หลบหนีในห่างเขา ไม่ใกล้กัน ย่อมไม่หวั่นไหวไปมากกว่าเดิ

แสงสีทองลับขอบฟ้า วิหคน้อยฝูงใหญ่บินล่องลอยกลางเวหามุ่งสู่รัง ทางด้านเสี่ยวเยาแปรสภาพเป็น ยู่หลงเช่นเดิม อย่างไรก็ตามนางไม่วายคลางแคลงใจในสิ่งที่เกิดขึ้น คงเป็นเพราะพบเจอแต่เรื่องประหลาดมากมาย จนนางอดคิดไม่ได้ว่า เหตุใดวันนี้ทุกสิ่งทุกอย่างมันถึงง่ายดายเหมือนถูกจัดเตรียมไว้ล่วงหน้า "ทุกสิ่งในวันนี้ช่างพอเหมาะ ได้ทั้งปิ่นปักผมที่ชอบ และเสื้อผ้าสวยๆ มาฟรี หรือเราคิดมากไปเองนะ!" นางซ่อนทุกอย่างไว้ในห้องเป็นอย่างดี อย่างไรเสีย คือมันของล้ำค่าที่สุดในชีวิตนาง ณ เวลาอยู่ที่แห่งนี้ ร่างบางย่างก้าวไปยังที่พักของท่านแม่ทัพ เพื่อรายงานตัว แววตาใสจ้องมองบุรุษผู้มุ่งมั่นอยู่กับการอ่านตำรายุทธศาสตร์ ช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน จนนางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างเผลอตัว "เก่งไปทุกด้านเสียจริงๆ" เจิ้งเจี๋ยปิดตำราก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างสง่าผ่าเผย สายตาคมคลายหล่อเหลาจับจ้องมองที่นาง "วันนี้ดูเจ้าสุขอุรา ใบหน้าอิ่มเอมเหลือเกิน" ดวงตาดอกท้อช้อนสายตาขึ้นมองอย่างไม่คิดจะหลบตา "คงเพราะความเมตตาของท่านแม่ทัพ ข้าเลยเที่ยวเพลินเลย เอ๊ะ! ลี่ซาน ลี่หวัง! " นางยิ้มแห้งๆ ก่อนจะหยุดยิ้มลง ดวงตาสีนิลจ้องเขม็งอย่าง

วาเลนไทน์...ผมเซทท์ ผู้ที่ใครต่างก็คิดว่า ผมเป็นคนเอาแต่ใจ ไร้เหตุผล และไร้หัวใจ เอาจริงๆ มันตรงกันข้ามกันโดยสิ้นเชิง ผมออกจะเชื่อฟัง น่ารักน่าเอ็นดู อีกทั้งยังน่าสงสาร ไม่เชื่อก็ลองถามสุดที่รักของผมดูสิครับ!เอาล่ะ! เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า วันนี้เป็นวันครบรอบสามปีของเรา ซึ่งตรงกับวันแห่งความรักซะด้วย ใครหลายคน ก็คงต่างคาดหวังว่าจะได้รับของขวัญจากคนรัก แบบว่า..'โรแมนติก' ซึ่งไม่ใช่คนผมอย่างแน่นอน เพราะผมเกลียดอะไรทำนองนี้..."คิดอะไรอยู่?" มือบางโอบร่างสูงโปร่งเอาไว้อย่างทะนุถนอม "เปล่า ทำไมเลิกงานเร็วจัง?" น้ำเสียงนิ่งเฉยแต่แฝงด้วยเหตุผลบางอย่าง ทำให้อีกคนเลิกคิ้วสูงขึ้น "เป็นอะไรหรือเปล่า?" "เปล่า?""วันนี้เตรียมอะไรให้กินเหรอ..." นับวันผมยิ่งกลายเป็นพ่อบ้าน เพราะถูกสั่งกักบริเวณ สามเดือน ข้อหา 'ไล่พนักงานอย่างไร้เหตุผล' แน่นอนครับ ผมเป็นคนรักเมีย ก็ต้องเชื่อฟังเมียเป็นธรรมดา โคตรมีความสุขอย่างที่ไม่เคยคิดไม่เคยฝันมาก่อน "ลืมอะไรไหม?...วันนี้ไม่มีมื้อเย็นเหรอครับ!" มือเรียวคลายออกด้วยความสงสัย แต่ยังคงเผยยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อยอย่างมีเลคนัยเจ้าตัวเล็กชอบเอาแต่ใจมีเรื่องมาให้ผมตื

ผม ชาไทย หลังจากเสร็จสิ้นงานแต่งงานของเรา ช่างเป็นช่วงเวลาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขของเราทั้งคู่ ถึงจะวุ่นวายไปหน่อย เนื่องจากทีมงานในห้องครัว จัดการแสดงชุดใหญ่ในครานั้น เป็นฉากที่ทุกคนต่างสนุกสนานไปกับการเต้นรำ แต่ทว่ามีใครบางคนพัดตกลงไปในสระน้ำ ช่างสร้างความประทับใจให้ผมยิ่งนัก เพราะเสียงเฮฮา หัวเราะ และรอยยิ้มของชื่นชมยินดี มันยังคงดังก้องอยู่ภายในความทรงจำของเราต้องขอแสดงความยินดีกับหัวหน้าเชฟคนใหม่ คือ เชฟเชียมป์ ผู้สุขุม ละเอียดรอบคอบ เขาได้คว้ารางวัล หัวหน้าเชฟชั้นเยี่ยมในประเทศ มาฝากให้กับโรงแรม ไม่เสียแรงที่เขามาทำหน้าที่แทนเชฟหวัง ซึ่งตอนนี้นอนกินข้าวแดงอยู่ในคุก ด้วยข้อหายักยอกเงินนับล้าน สร้างความเสียหายให้โรงแรมนับสิบสถานที่ ช่างใช้พรสวรรค์ที่ผิดวิธีสิ้นดี ทุกคนยังคงทำหน้าที่เหมือนเช่นทุกวัน และเขาเองก็ยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนไป "เลขา""ค่ะ ท่านประธาน""ไล่พนักงานเสิร์ฟอาหารออกไปซะ!!""ข้อหาค่ะท่าน""แอบมองผม""เอ๊ะ!!!""ล้อเล่น...ก็คนมันหล่ออะ เน๊าะ ช่วยไม่ได้จริงๆ "ชายหนุ่มยิ้มกว้างอย่างสุขใจ พร้อมมองแหวนสีเงินที่นิ้วนางข้างซ้ายด้วยแววตาเปล่งประกาย ทำให้เลขาสาวอด

~กวิน~บางเรื่องราวที่ดี เราควรเก็บมันไว้ในใจ ถึงแม้ว่ามันจะผ่านไปนานเพียงใด ก็ยังเป็นความทรงจำที่ไม่อาจลบเลือนมันออกไปจากใจ ได้เลยสักคราเมื่อ 10 ปีก่อนยามเช้าที่สดใส ท้องฟ้าเป็นสีคราม แสงอาทิตย์ที่อบอุ่น เป็นอีกวันที่ผมต้องไปรับเพื่อนชาย ตัวแสบ ที่เอาแต่ใจจนเกินจะเยียวยา หน้าที่ของผม คือคอยเคียงข้างกันและกัน ตามสัญญาที่ให้ไว้ ในฐานะเพื่อนสนิท"สวัสดีครับคุณท่าน" ผมพนมมือไหว้ผู้ใหญ่ด้วยใจที่เคารพยิ่ง เพราะท่านผมถึงได้เรียนโรงเรียนดัง ถึงผมจะเป็นเด็กกำพร้า แม้จะมีย่าคอยดูแลเพียงผู้เดียว แต่คุณอาทิตย์ ก็ไม่เคยแสดงท่าทีดูแคลนผมเลยสักครั้ง "มาทานอาหารเช้าด้วยกันสิ" เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"ขอบคุณมากครับ แต่ผมทานมาแล้วครับท่าน" "ไม่เป็นไรๆ ไว้คราวหน้าละกัน" เขายิ้มกว้างให้ผม"เซทท์ลงมาหรือยังครับ""มาแล้วน่ะ สงสัยแอบไปกินข้าวในครัวอีกแล้ว" "จริงๆ เลยเพื่อนคนนี้ ขอตัวก่อนครับท่าน""อืมๆ อ๋อ...ไปซะ ยังไม่ได้แนะนำน้องชายของเซทท์เลย" เขาพึมพำเบาๆ ก่อนจะทานอาหารเช้าแต่เพียงลำพัง กวินมุ่งตรงไปยังห้องครัวด้านหลังบ้าน แต่ทว่าสายตาไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างที่พุ่มไม้ ในสวน ชายหนุ่มไม่ร

ชาไทยลืมตาตื่นด้วยความอ่อนเพลีย รู้สึกระบมไปทั้งตัว แม้ตนจะขอร้องอ้อนวอนเพียงใด ก็ไร้ประโยชน์ ไม่รู้เขาผู้นี้ไปเอาเรี่ยวแรงกำลังภายใน มาจากไหนกัน ถึงไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเช่นนี้ ทั้งที่ตนแทบจะสลบลงไปเสียให้ได้ ชายหนุ่มประคับประคองตนเอง มุ่งตรงไปยังห้องน้ำ ด้วยร่างที่เปลือยเปล่า เห็นได้ชัดถึงรอยประทับความใคร่ที่แดงก่ำ ไปทั่วร่างกาย โดยริมฝีปากหนาของเขาผู้นั้น คงเป็นเพราะอยากแสดงความเป็นจ้าวข้าวเจ้าของหรือไง เสียงน้ำดังขึ้นนานนับชั่วโมง ก่อนที่ชายหนุ่มจะก้าวออกมา ด้วยชุดคลุมอาบน้ำสีขาวบริสุทธิ์ "ต้องรีบกลับบ้าน ก่อนที่เขาจะกลับมา" น้ำเสียงแผ่วเบาได้เปล่งออกมา ภายใต้ความรู้สึกเหนื่อยหน่าย ชายหนุ่มสวมใส่เสื้อผ้าที่ถูกเตรียมไว้อย่างประณีต"รู้ใจเหมือนกันนิ" ชายหนุ่มยิ้มย่อง พลันสายตาสะดุดเข้ากับซองเอกสารสีน้ำตาล ที่ตั้งบนโต๊ะทำงานของผู้ที่กระทำตนเอง ความอยากรู้อยากเห็นมันทำให้ตนเปิดดูทันที แววตาเบิกโตด้วยความตกตะลึง เมื่อพบว่ามันคือ เอกสารการถอนหมั้น ที่จัดเตรียมไว้ให้ทนายดำเนินการ"เขายอมทิ้งโรงแรม เพื่อจะถอนหมั้นเราเลยเหรอ" น้ำใสเริ่มเอ่อล้นออกมาด้วยความทุกข์ระทม ราวกับโดนมีดนับร้อย

~เซทท์~สิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน...ภายใต้จิตใจที่หยาบกระด้างอย่างผม ไม่คิดเลยว่า การรอคอยใครสักคน มันช่างทรมานใจมากถึงเพียงนี้ ห้องทำงาน"เซทท์ เข้ามาซิ!"ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นในขณะที่ตนเหลือบมองลูกชาย วัย 12 ปี ที่ยืนเก้ๆ กังๆ คลายเหมือนมีอะไรขับข้องใจ"พ่อครับ ทำอย่างไร? ผมถึงจะได้ใช้ชีวิตกับคนที่ชอบครับ""....." ไร้ซึ่งคำตอบ พ่อลุกขึ้นเดินไปยังหน้าต่าง จดจ้องไปยังเบื้องล่างที่สนามหญ้าหน้าบ้าน มองเด็กน้อยวัย 7 ขวบ ด้วยแววตาเอ็นดู ที่เล่นสนุกสนานกับสุนัขตัวโปรดของตน ภายใต้การดูแลของนายเก่ง ที่เป็นทั้งคนขับรถและเพื่อนรักของตน ภายในใจครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะทำงานตามเดิม"พ่อครับ""หยุดคิดเรื่องเหลวไหลไร้สาระได้แล้ว ไปเรียนพิเศษซะ" "......" เด็กน้อยมองผู้เป็นพ่อด้วยแววตาที่เอ่อล้นด้วยน้ำใส เพราะเป็นเช่นนี้กับตนทุกครั้ง น้ำเสียงเย็นชา ไร้ความรู้สึกนั้น เปรียบเสมือนลูกศรที่ถูกยิงปักตรงกลางใจครั้งแล้วครั้งเล่า โดยผู้ที่ขึ้นชื่อว่า เป็นพ่อ ชีวิตของผมถูกขีดเส้นใต้ไว้เสมอว่า ทุกอย่างรอบตัวต้อง เพอเฟ๊ค ไม่มีตำหนิ ข้อบกพร่องใดที่สร้างความอับอายให้แก่ วงค์ตระกูล หรือหากเส

"เกลียดผมนัก ก็อย่ามาเจอหน้ากันสิครับ" แววตาที่เอ่อล้นด้วยน้ำใส บ่งบอกถึงความทรมานที่ต้องเอ่ยคำนี้ออกมา "นายคิดว่าฉันอยากเจอนายนักหรือไง? ดูสภาพตัวเองซะบ้าง!!" ทำไมยิ่งพูดเขาถึงทรมานหัวใจเช่นนี้ พูดเพื่ออะไรกันเซทท์"ครับ ผมรู้ดีว่าผมมีสภาพเป็นอย่างไร? งั้นท่านประธาน ช่วยเซ็นใบรับผลการฝึกงานให้ผมหน่อยนะ ผมจะได้ไปจากที่นี่ไม่ต้องเจอกันอีก ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดีครับท่านประธาน" แววตาที่เอ่อล้นด้วยน้ำใสแปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่แสนเย็นชา ในทันที หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเขาคงกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ชาไทยเร่งฝีเท้าออกจากลิฟต์ไป หากเขาพินหลังกลับมามองสักนิด คงจะได้เห็นสีหน้าของเขาผู้นั้น ที่ซีดเผือดเพราะสิ่งที่ตนหวาดกลัวที่สุดมันกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว "โธ่โว้ย...!!" ชายหนุ่มตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง ก่อนที่ตนจะย่างก้าวออกจากลิฟต์มุ่งตรงไปยังชาไทย ที่ไม่แม้แต่จะเหลียวมองกลับมา ความคิดไม่ดีได้เริ่มก่อตัวขึ้น อีกมันเมาด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ตนดื่ม ความรุ่มร้อนดั่งเปลวเพลิงเริ่มลุกโชนอย่างต่อเนื่อง เกินจะยับยั้งชั่งใจได้อีกต่อไป"มานี่!"น้ำเสียงดุดันทำให้อีกคนพินหลังกลับมาด้วยความตกใจ "ฮ๊ะ!" ยังไม่ทันที่ตนจะระ