Novels by Futhaone

'เปะ เปะ' เสียงปรบมือดังขึ้นจากด้านหลัง เผยให้เห็นบุรุษร่างสูงในชุดดำ ยิ้มเหี้ยมเกรียมให้เขาทั้งคู่อย่างกระหยิ่มใจไม่น้อย "หนูสองตัวติดกลับที่วางไว้จนได้ มันช่างอย่างง่ายดายตามที่ท่านอ๋องวางแผนไว้ มิมีผิด ฮ่าฮ่า" เสียงหัวเราะดังขึ้นอย่างพึงพอใจ นั้นดึงกระบี่คู่กายออกมา หมายจะฆ่าทั้งคู่ด้วยมือตนเอง "ยังมิใช่ตอนนี้" อ๋องจี่ชงเผยยิ้มมุมปากเล็กน้อย ".......""แต่หากเจ้าต้องการ ข้าอนุญาตให้เจ้าเลือกปลิดชีพคนใดคนหนึ่งได้!" แววตานิ่งเฉยไร้ความเมตตาเอ่ยขึ้น"เอาละ ข้าจะปลิดชีพผู้ใดก่อนดี เจ้า! หรือเจ้า! ฮ่าฮ่า ช่างสนุกเสียจริง" เฮ่ออี๋เพ่งมองคนทั้งคู่อย่างพิจารณาก่อนเหลือบมองอ๋องจี่ชงจิบสุราอย่างรื่นรมย์"ไม่คิดว่าวันนี้ ข้าจะจับหมารับใช้ตัวโปรดของเจ้าหมาป่าได้ หึหึ น่าขันเสียจริง"อ๋องจี่ชงเหลือบมองทั้งคู่เล็กน้อย เดินตรงมาหยุดนิ่งตรงหน้าลี่หวังก่อนจะเทน้ำสุราราดบนศีรษะเขาอย่างดูหมิ่น"อึก!" ลี่หวังทำได้เพียงกำมัดแน่นจนเล็กจิบเพื่อเก็บอาการแค้นเคืองไว้ในใจ"เจ้า!!" ลี่ซานตะโกนขึ้น ทว่าลี่หวังส่ายหน้าให้เขาเก็บอารมณ์ไว้ เพราะในตอนนี้ชีวิตตนทั้งคู่ได้แขวนอยู่บนเส้นด้ายเสียแล้ว"เจ้าทั้งคู่

ทุกอย่างเงียบสงัดลง เพื่อให้ถึงจุดหมายปลายทาง จนแทบจะได้ยินเสียงลมพัดผ่านอย่างเหน็บหนาว แววตาเย็นชาของลี่หวังเพ่งมองทิศทางเบื้องหน้าอย่างจริงจัง ไม่มีแม้คำพูดสักคำเอ่ยออกมา เพราะรู้ดีว่าในใจนางตอนนี้ คงสับสนและเหนื่อยล้าเต็มที ท่าทางไร้ซึ่งเรี่ยวแรงแม้แต่จะเดินไปต่อ ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มสดใสบัดนี้กลับเศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัดเจน ณ เวลานี้มีเพียงตัวนางเท่านั้นที่ต้องต่อสู้กับชะตากรรมที่ซับซ้อน ซึ่งไม่คาดคิดว่าในอดีตนางคือ เหมยหลิน ผู้ที่หลงรักเขาจนหมดใจ แต่ได้เพียงทุกข์จนตรอมใจกลับมาเท่านั้น ในเมื่อเป็นเช่นนี้นางจะทำอย่างไรต่อไป 'ฉันต้องแก้แค้นให้ตัวเอง หรือเผชิญหน้ากับเขาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ่งตอนนี้เขาเหมือนจะรักเรามาก ควรให้อภัยดีไหม ทำไงดีเสี่ยวเหยา?' ความคิดต่างๆ นานาพรั่งพรูเข้ามาอย่างมิอาจหยุดยั้งไว้ได้"เฮ่อ..." นางถอนหายใจเพียงเบาๆ แววตาเศร้าอย่างชัดเจน"เสี่ยวเหยา เสี่ยวเหยา ข้ามาแล้ว...เอ๊ะ!" น้ำเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากเบื้องหลังนาง เป็นใครไม่ได้นอกจากสหายคนสนิท ในขณะที่ลี่หวังพินหน้ามองบุรุษผู้ไร้เดียงสา ดวงตาเขาเบิกกว้างเมื่อพบว่าคนผู้นั้นวิ่งตรงดิ่งมายังท

เวลาล่วงเลยผ่านไป ความเงียบสงบเข้ามาเยือนอีกครั้ง เสี่ยวเหยามิอาจพบหน้าเจิ้งเจี๋ยได้เต็มร้อย นางพยายามซ่อนตัวจากเขา ไม่มาปรนนิบัติรับใช้ข้างกายเหมือนดั่งเช่นเคย แม้บังเอิญพบเจอกันที่ใด นางก็เอาแต่หลีกหนีเขาทุกครั้งไป ราวกับว่าเขาสิ่งปฏิกูลที่น่ารังเกียจ สร้างความขุ่นเคืองใจให้เขาไม่น้อย ทว่ามิอาจทำการสิ่งใดได้ นางเปลี่ยนเป็นเช่นนี้ไปก็เพราะตน จึงฝืนใจนิ่งเฉย รอแผนการคืนความยุติธรรมให้นาง ดั่งที่วางไว้สำเร็จ เมื่อนั้นตนจะลงโทษนางให้สาสมที่ทำให้ตนคะนึงหาอย่างอดทนอดกลั้นแทบจะตายเสียให้ได้ ทางด้านอ๋องจี๋ชงผู้ซึ่งเฝ้ามองเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ไม่ห่าง อีกทั้งคอยสั่งให้เหล่าทหารจับตามองนางทุกฝีก้าว ครั้นเมื่อสบโอกาสจึงหยิบยื่นไมตรีให้นาง เพียงหวังว่าในช่วงเวลาที่นางจะซาบซึ้งใจ เป็นหนทางเดียวที่ตนสามารถเข้าไปแทนที่ของเจิ้งเจี๋ยได้ ดวงตาเจ้าเล่ห์เพ่งมองสตรีผู้งดงาม ในชุดนางกำนัลชั้นผู้น้อยอย่างหลงใหล กลับมาครั้งนี้นางมิต้องปกปิดตัวตนอีกต่อไป ดวงตาสวยเพ่งมองเงาตนเองในน้ำ ด้วยท่าทางเหม่อเลย ภายในใจครุ่นคิดว่าจะทำเช่นไรกับชีวิตต่อไป"เจ้าดูซูบผอมลงไปมาก มีเรื่องอะไรให้ครุ่นคิด บอกข้าได้หรือ

ค่ำคืนมีเพียงเมฆดำบดบังแสงเรืองทองของจันทราจนหมดสิ้น เป็นค่ำคืนอันเปล่าเปลี่ยวอย่างน่าหวาดหวั่น แม้มองไปในทิศทางใดก็มีแต่ความเงียบสงัด หลงเหลือไว้เพียงแสงสว่างอันริบหรี่ของเปลวเพลิงเพื่อส่องทาง เพราะเส้นทางที่นางกำนัลผู้นั้นว่าไว้ มิได้ซับซ้อนอย่างที่คิด เพียงไม่กี่เวลาร่างบางหยุดนิ่งตรงประตูบานหนึ่งที่ทำด้วยแผ่นไม้หนา ดูเก่าแก่ตั้งสง่าเป็นจุดศูนย์กลางของกำแพง ด้านในมันช่างน่าค้นหาเสียจริงแอ๊ดดดด!...แกร็บ บานประตูเปิดเองอย่างง่ายดาย เหมือนเชื้อเชิญนาง เสี่ยวเหยาไม่เพียงแต่ไม่สงสัยใดๆ อีกทั้งยังไร้ความหวาดกลัว ถึงไม่รู้ว่าทางข้างหน้านี้มีสิ่งใดซ่อนอยู่ และต้องเจอกับอะไรก็ตามก็ไม่มีอะไรที่น่าหวาดกลัวไปกว่าความทรงจำของเหมยหลินที่พรั่งพรูเข้ามา ดวงตาคู่สวยถูกสะกดด้วยสวนดอกโบตั๋นสีขาวสลับแดงบานสะพรั่งไปทั่ว แม้จะถูกความมืดบดบัง ทว่าก็มิอาจบดบังความงามไว้ได้เลย" เอ๊ะ! เหมือนเคยเห็นดอกไม้เช่นนี้ ที่ไหนมาก่อน" นางเพ่งมองอย่างพินิจทบทวนความจำของตน คลับคล้ายว่าเจอดอกไม้ที่ใดกัน กลับต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินน้ำเสียงคุ้นเคยของใครผู้หนึ่ง"เจ้ามาทำอันใดที่นี่!!""ท่านกูกู!!""ข้าเอง เจ้าคิดว่าเ

ทางด้านเสี่ยวเหยา ที่ยืนสง่าด้วยความหวาดหวั่น ท่ามกลางหมอกหนาบดบังดวงตา สัมผัสได้ถึงความว่างเปล่าในห้วงอันมืดมิด ไร้สิ่งอื่นใด ที่แห่งนี้คงเป็นห้วงความฝันที่นางมโนขึ้น หรือลางบอกเหตุอันใดกันแน่"เสี่ยวเหยา" น้ำเสียงอันเย็นยะเยือกแต่กลับคุ้นเคย แว่วดังมาแต่ไกล แต่มิอาจจับทิศทางของที่มาได้เลย นางมิอาจรู้ได้ว่าเหตุใดถึงฝันถึงผู้ที่มิเคยให้คำตอบใดๆ กับนาง"ฉันรู้ว่าเป็นเธอ เหมยหลินออกมาคุยกันดีๆ ได้ไหม ทำไมถึงต้องเป็นฉันเท่านั้นที่เป็นฝ่ายดิ้นรนต่อสู้เพียงเพื่อหาคำตอบ ทั้งที่ไม่ได้ทำผิดสักหน่อยแต่กลับต้องมารับเคราะห์กรรมเช่นนี้ ช่างไม่ยุติธรรม ทะลุมิติแบบใดกัน? ต้องมาหาคำตอบ ยากกว่าการทำข้อสอบในมหาลัยเสียอีก เฮ่อ...กรรมของฉันจริงๆ""....."แม้แต่ในห้วงความฝัน นางมิอาจหยุดพร่ำบ่น หรือคาดเดาสิ่งใดได้เลย ทุกอย่างมืดสนิทไปทุกด้าน มีเพียงสิ่งเดียว นั่นคือถามออกไปตรงๆ แม้จะเป็นเพียงความฝันก็ตาม'แน่ะ! ยังเงียบภาษาสมัยใหม่คงไม่รู้เรื่องสิน่ะ! ' นางคิดในใจ"ท่านพี่ใช่ไหม ท่านต้องการให้ข้าทำเช่นไร พูดมาได้เลย ข้ายินดีช่วยเหลือท่านทุกอย่าง" นางเอ่ยขึ้น เพราะมีสติพอจะรู้ได้ว่าไม่ใช่ความฝันธรรมดา และ

ดวงตาคมเพ่งมองไปรอบบริเวณสำนัก เสียงกระบี่ที่เคยดังกังวานไปทั่วป่าไผ่ บัดนี้กลับมีเพียงเสียงจิ้งหรีดร่ำร้อง เมื่อครั้นลมหนาวมาเยือน กลิ่นหอมอ่อนๆ อบอวลไปทั่วบริเวณสำนักที่รายล้อมไปด้วยภาพอันงดงามมิเคยลืมเลือนจากห้วงความทรงจำของเขาได้เลย ร่างสูงย่างก้าวอย่างสุขุม มือหนาผลักบานประตูจวนที่ปิดตายเปิดออกอย่างง่ายดาย ทุกสิ่งยังคงเดิม แม้กระทั่งกลิ่นดอกโบตั๋นยังคงหอมตลบอบอวลไปทั่วห้องไม่เคยเปลี่ยนแปลงราวกับว่ายังมีผู้คนอาศัย สร้างความประหลาดใจให้เขา เหตุใดทุกอย่างยังเหมือนเดิม สิ่งของเครื่องใช้ยังคงจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย "ห้องนอนผู้ใดกัน หรือว่ามีคนอาศัยอยู่ที่นี่" เสียงใสเอ่ยขึ้น เจิ้งเจี๋ยครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่ง ก่อนขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ"เจ้ารู้ไหมว่าที่แห่งนี้ มันอันตรายเพียงใด?""มีท่านอยู่ ข้าจะกลัวอะไร ปลอดภัยหายห่วงอยู่แล้ว!""อึก... เจ้านี่มันช่างดื้อด้านเสียจริง!"'นั้นไงยิงธนูหมัดใจแล้วหนึ่ง กล้าพูดได้ไงเสี่ยวเหยาเอ่ย ดูแก้มเขาซิ! แดงระเรื่อราวกับลูกท้อเชียว' ทว่าตรงกันข้ามกับเจิ้งเจี๋ยคิดว่านางเป็นสตรีที่ไร้เดียงสา แต่กับเจ้าเล่ห์ใช่น้อย ถึงกระนั้

วาเลนไทน์...ผมเซทท์ ผู้ที่ใครต่างก็คิดว่า ผมเป็นคนเอาแต่ใจ ไร้เหตุผล และไร้หัวใจ เอาจริงๆ มันตรงกันข้ามกันโดยสิ้นเชิง ผมออกจะเชื่อฟัง น่ารักน่าเอ็นดู อีกทั้งยังน่าสงสาร ไม่เชื่อก็ลองถามสุดที่รักของผมดูสิครับ!เอาล่ะ! เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า วันนี้เป็นวันครบรอบสามปีของเรา ซึ่งตรงกับวันแห่งความรักซะด้วย ใครหลายคน ก็คงต่างคาดหวังว่าจะได้รับของขวัญจากคนรัก แบบว่า..'โรแมนติก' ซึ่งไม่ใช่คนผมอย่างแน่นอน เพราะผมเกลียดอะไรทำนองนี้..."คิดอะไรอยู่?" มือบางโอบร่างสูงโปร่งเอาไว้อย่างทะนุถนอม "เปล่า ทำไมเลิกงานเร็วจัง?" น้ำเสียงนิ่งเฉยแต่แฝงด้วยเหตุผลบางอย่าง ทำให้อีกคนเลิกคิ้วสูงขึ้น "เป็นอะไรหรือเปล่า?" "เปล่า?""วันนี้เตรียมอะไรให้กินเหรอ..." นับวันผมยิ่งกลายเป็นพ่อบ้าน เพราะถูกสั่งกักบริเวณ สามเดือน ข้อหา 'ไล่พนักงานอย่างไร้เหตุผล' แน่นอนครับ ผมเป็นคนรักเมีย ก็ต้องเชื่อฟังเมียเป็นธรรมดา โคตรมีความสุขอย่างที่ไม่เคยคิดไม่เคยฝันมาก่อน "ลืมอะไรไหม?...วันนี้ไม่มีมื้อเย็นเหรอครับ!" มือเรียวคลายออกด้วยความสงสัย แต่ยังคงเผยยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อยอย่างมีเลคนัยเจ้าตัวเล็กชอบเอาแต่ใจมีเรื่องมาให้ผมตื

ผม ชาไทย หลังจากเสร็จสิ้นงานแต่งงานของเรา ช่างเป็นช่วงเวลาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขของเราทั้งคู่ ถึงจะวุ่นวายไปหน่อย เนื่องจากทีมงานในห้องครัว จัดการแสดงชุดใหญ่ในครานั้น เป็นฉากที่ทุกคนต่างสนุกสนานไปกับการเต้นรำ แต่ทว่ามีใครบางคนพัดตกลงไปในสระน้ำ ช่างสร้างความประทับใจให้ผมยิ่งนัก เพราะเสียงเฮฮา หัวเราะ และรอยยิ้มของชื่นชมยินดี มันยังคงดังก้องอยู่ภายในความทรงจำของเราต้องขอแสดงความยินดีกับหัวหน้าเชฟคนใหม่ คือ เชฟเชียมป์ ผู้สุขุม ละเอียดรอบคอบ เขาได้คว้ารางวัล หัวหน้าเชฟชั้นเยี่ยมในประเทศ มาฝากให้กับโรงแรม ไม่เสียแรงที่เขามาทำหน้าที่แทนเชฟหวัง ซึ่งตอนนี้นอนกินข้าวแดงอยู่ในคุก ด้วยข้อหายักยอกเงินนับล้าน สร้างความเสียหายให้โรงแรมนับสิบสถานที่ ช่างใช้พรสวรรค์ที่ผิดวิธีสิ้นดี ทุกคนยังคงทำหน้าที่เหมือนเช่นทุกวัน และเขาเองก็ยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนไป "เลขา""ค่ะ ท่านประธาน""ไล่พนักงานเสิร์ฟอาหารออกไปซะ!!""ข้อหาค่ะท่าน""แอบมองผม""เอ๊ะ!!!""ล้อเล่น...ก็คนมันหล่ออะ เน๊าะ ช่วยไม่ได้จริงๆ "ชายหนุ่มยิ้มกว้างอย่างสุขใจ พร้อมมองแหวนสีเงินที่นิ้วนางข้างซ้ายด้วยแววตาเปล่งประกาย ทำให้เลขาสาวอด

~กวิน~บางเรื่องราวที่ดี เราควรเก็บมันไว้ในใจ ถึงแม้ว่ามันจะผ่านไปนานเพียงใด ก็ยังเป็นความทรงจำที่ไม่อาจลบเลือนมันออกไปจากใจ ได้เลยสักคราเมื่อ 10 ปีก่อนยามเช้าที่สดใส ท้องฟ้าเป็นสีคราม แสงอาทิตย์ที่อบอุ่น เป็นอีกวันที่ผมต้องไปรับเพื่อนชาย ตัวแสบ ที่เอาแต่ใจจนเกินจะเยียวยา หน้าที่ของผม คือคอยเคียงข้างกันและกัน ตามสัญญาที่ให้ไว้ ในฐานะเพื่อนสนิท"สวัสดีครับคุณท่าน" ผมพนมมือไหว้ผู้ใหญ่ด้วยใจที่เคารพยิ่ง เพราะท่านผมถึงได้เรียนโรงเรียนดัง ถึงผมจะเป็นเด็กกำพร้า แม้จะมีย่าคอยดูแลเพียงผู้เดียว แต่คุณอาทิตย์ ก็ไม่เคยแสดงท่าทีดูแคลนผมเลยสักครั้ง "มาทานอาหารเช้าด้วยกันสิ" เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน"ขอบคุณมากครับ แต่ผมทานมาแล้วครับท่าน" "ไม่เป็นไรๆ ไว้คราวหน้าละกัน" เขายิ้มกว้างให้ผม"เซทท์ลงมาหรือยังครับ""มาแล้วน่ะ สงสัยแอบไปกินข้าวในครัวอีกแล้ว" "จริงๆ เลยเพื่อนคนนี้ ขอตัวก่อนครับท่าน""อืมๆ อ๋อ...ไปซะ ยังไม่ได้แนะนำน้องชายของเซทท์เลย" เขาพึมพำเบาๆ ก่อนจะทานอาหารเช้าแต่เพียงลำพัง กวินมุ่งตรงไปยังห้องครัวด้านหลังบ้าน แต่ทว่าสายตาไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างที่พุ่มไม้ ในสวน ชายหนุ่มไม่ร

ชาไทยลืมตาตื่นด้วยความอ่อนเพลีย รู้สึกระบมไปทั้งตัว แม้ตนจะขอร้องอ้อนวอนเพียงใด ก็ไร้ประโยชน์ ไม่รู้เขาผู้นี้ไปเอาเรี่ยวแรงกำลังภายใน มาจากไหนกัน ถึงไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเช่นนี้ ทั้งที่ตนแทบจะสลบลงไปเสียให้ได้ ชายหนุ่มประคับประคองตนเอง มุ่งตรงไปยังห้องน้ำ ด้วยร่างที่เปลือยเปล่า เห็นได้ชัดถึงรอยประทับความใคร่ที่แดงก่ำ ไปทั่วร่างกาย โดยริมฝีปากหนาของเขาผู้นั้น คงเป็นเพราะอยากแสดงความเป็นจ้าวข้าวเจ้าของหรือไง เสียงน้ำดังขึ้นนานนับชั่วโมง ก่อนที่ชายหนุ่มจะก้าวออกมา ด้วยชุดคลุมอาบน้ำสีขาวบริสุทธิ์ "ต้องรีบกลับบ้าน ก่อนที่เขาจะกลับมา" น้ำเสียงแผ่วเบาได้เปล่งออกมา ภายใต้ความรู้สึกเหนื่อยหน่าย ชายหนุ่มสวมใส่เสื้อผ้าที่ถูกเตรียมไว้อย่างประณีต"รู้ใจเหมือนกันนิ" ชายหนุ่มยิ้มย่อง พลันสายตาสะดุดเข้ากับซองเอกสารสีน้ำตาล ที่ตั้งบนโต๊ะทำงานของผู้ที่กระทำตนเอง ความอยากรู้อยากเห็นมันทำให้ตนเปิดดูทันที แววตาเบิกโตด้วยความตกตะลึง เมื่อพบว่ามันคือ เอกสารการถอนหมั้น ที่จัดเตรียมไว้ให้ทนายดำเนินการ"เขายอมทิ้งโรงแรม เพื่อจะถอนหมั้นเราเลยเหรอ" น้ำใสเริ่มเอ่อล้นออกมาด้วยความทุกข์ระทม ราวกับโดนมีดนับร้อย

~เซทท์~สิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน...ภายใต้จิตใจที่หยาบกระด้างอย่างผม ไม่คิดเลยว่า การรอคอยใครสักคน มันช่างทรมานใจมากถึงเพียงนี้ ห้องทำงาน"เซทท์ เข้ามาซิ!"ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นในขณะที่ตนเหลือบมองลูกชาย วัย 12 ปี ที่ยืนเก้ๆ กังๆ คลายเหมือนมีอะไรขับข้องใจ"พ่อครับ ทำอย่างไร? ผมถึงจะได้ใช้ชีวิตกับคนที่ชอบครับ""....." ไร้ซึ่งคำตอบ พ่อลุกขึ้นเดินไปยังหน้าต่าง จดจ้องไปยังเบื้องล่างที่สนามหญ้าหน้าบ้าน มองเด็กน้อยวัย 7 ขวบ ด้วยแววตาเอ็นดู ที่เล่นสนุกสนานกับสุนัขตัวโปรดของตน ภายใต้การดูแลของนายเก่ง ที่เป็นทั้งคนขับรถและเพื่อนรักของตน ภายในใจครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะทำงานตามเดิม"พ่อครับ""หยุดคิดเรื่องเหลวไหลไร้สาระได้แล้ว ไปเรียนพิเศษซะ" "......" เด็กน้อยมองผู้เป็นพ่อด้วยแววตาที่เอ่อล้นด้วยน้ำใส เพราะเป็นเช่นนี้กับตนทุกครั้ง น้ำเสียงเย็นชา ไร้ความรู้สึกนั้น เปรียบเสมือนลูกศรที่ถูกยิงปักตรงกลางใจครั้งแล้วครั้งเล่า โดยผู้ที่ขึ้นชื่อว่า เป็นพ่อ ชีวิตของผมถูกขีดเส้นใต้ไว้เสมอว่า ทุกอย่างรอบตัวต้อง เพอเฟ๊ค ไม่มีตำหนิ ข้อบกพร่องใดที่สร้างความอับอายให้แก่ วงค์ตระกูล หรือหากเส

"เกลียดผมนัก ก็อย่ามาเจอหน้ากันสิครับ" แววตาที่เอ่อล้นด้วยน้ำใส บ่งบอกถึงความทรมานที่ต้องเอ่ยคำนี้ออกมา "นายคิดว่าฉันอยากเจอนายนักหรือไง? ดูสภาพตัวเองซะบ้าง!!" ทำไมยิ่งพูดเขาถึงทรมานหัวใจเช่นนี้ พูดเพื่ออะไรกันเซทท์"ครับ ผมรู้ดีว่าผมมีสภาพเป็นอย่างไร? งั้นท่านประธาน ช่วยเซ็นใบรับผลการฝึกงานให้ผมหน่อยนะ ผมจะได้ไปจากที่นี่ไม่ต้องเจอกันอีก ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดีครับท่านประธาน" แววตาที่เอ่อล้นด้วยน้ำใสแปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่แสนเย็นชา ในทันที หากเป็นเช่นนี้ต่อไปเขาคงกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ชาไทยเร่งฝีเท้าออกจากลิฟต์ไป หากเขาพินหลังกลับมามองสักนิด คงจะได้เห็นสีหน้าของเขาผู้นั้น ที่ซีดเผือดเพราะสิ่งที่ตนหวาดกลัวที่สุดมันกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว "โธ่โว้ย...!!" ชายหนุ่มตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง ก่อนที่ตนจะย่างก้าวออกจากลิฟต์มุ่งตรงไปยังชาไทย ที่ไม่แม้แต่จะเหลียวมองกลับมา ความคิดไม่ดีได้เริ่มก่อตัวขึ้น อีกมันเมาด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ตนดื่ม ความรุ่มร้อนดั่งเปลวเพลิงเริ่มลุกโชนอย่างต่อเนื่อง เกินจะยับยั้งชั่งใจได้อีกต่อไป"มานี่!"น้ำเสียงดุดันทำให้อีกคนพินหลังกลับมาด้วยความตกใจ "ฮ๊ะ!" ยังไม่ทันที่ตนจะระ

2 ปีผ่านไปทุกอย่างยังคงผ่านไปตามกาลเวลา แม้ว่าความรู้สึกนั้นจะคงเป็นเช่นเดิมก็ตาม นานเท่าไหร่แล้วที่มิรินยังคงยุ่งอยู่กับการทำงาน ไม่ใช่ในบริษัททางเคมีชื่อดัง หรือบริษัทชั้นนำของประเทศ แต่กับเป็นรั้งมหาวิทยาลัยอันดับต้นๆ ของประเทศ "อาจารย์ค่ะ หนูมีเรื่องอยากจะปรึกษาค่ะ""ได้สิ! เรื่องอะไรเหรอ อาจารย์ยินดีเสมอ.." รอยยิ้มอันอบอุ่นของเธอทำให้นักศึกษาหญิงคลายความกังวลลงอย่างเห็นได้ชัด การเป็นอาจารย์ที่ปรึกษา สามารถทดแทนสิ่งที่พยายามซ่อนไว้ได้เป็นอย่างดี "อาจารย์มิรินนี่ สอนภาษาจีนได้ดีมากเลยนะคะ แถมไม่เคยปริปากบ่น ว่าเหนื่อยกับนักศึกษาเลย" หญิงวัยกลางคืนเอ่ยขึ้น ด้วยความจริงใจ" ทำไมต้องบ่น ต้องเหนื่อยด้วยละค่ะ ถ้าอาจารย์มิรินเป็นอย่างว่า มิรินคงเรียนจบมาไม่ได้หรอกค่ะ" มิรินยิ้มตอบอย่างสุภาพ ตั้งแต่บทเรียนในครั้งนั้น เธอจึงตั้งใจว่า จะไม่จมอยู่กับอดีต ทิ้งมันไว้ข้างหลัง แม้ว่าจะยากแค่ไหนก็ตาม อย่างน้อยยังมีข้อดีที่ได้ไปเรียนไต้หวัน จึงตัดสินใจ เขาสอบเพื่อเป็นอาจารย์สอนภาษาจีนในมหาวิทยาลัย โดยมีครอบครัวคอยสนับสนุนเธออย่างเต็มที่ "แม่ค่ะ วันนี้รินตรวจข้อสอบ กลับดึกตามเคย แม่ไม่ต้องรอนะค

"จบแล้วโว้ย!!" เสียงตะโกนด้วยความดีใจของเฉิงทำให้รู้ว่างานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ขอเพียงจบลงด้วยดี มันถึงจะเป็นความทรงจำที่คุ้มค่า และน่าจดจำไปตลอดชีวิต"เฮ้..มาถ่ายภาพกัน?" เจียอีที่โบกมือไปมาให้ ไม่นานฉัน ไช่อิงเหวิน เฉิง และเจียอี เราถูกบันทึกไว้เป็นภาพถ่าย รอยยิ้มนั้นยังคงแสดงมิตรภาพที่ดีต่อกันตราบนานเท่านาน ดวงตากลมสวยกระตุกเล็กน้อย เมื่อเพ่งมองภาพถ่ายใกล้ๆ อย่างละเอียด มันสายไปไหม ที่ฉันเพิ่งมองเห็นแววตาอันว่างเปล่าของไช่อิงเหวินตอนนี้"เฉิง ไช่อิงเหวินอยู่ไหนเหรอ?""อ๋อ...คงไปพบอาจารย์มั้ง!""เอ๊ะทำไมล่ะ?""เธอยังไม่รู้หรือว่า ไช่อิงเหวินสอบชิงทุนไปเรียนปริญญาโทได้นะ" แววตาของเจียอี ลุกวาวอย่างแปลกใจ พอๆ กับฉันที่แทบจะล้มทั้งยืน คบกันมาตั้งนาน เธอคิดว่ารู้เรื่องเขาทั้งหมด ไม่มีปิดบังซ่อนเร้นต่อกัน แต่เปล่าเลยเขากลับแอบสอบเพื่ออะไรกัน "อึก! เพราะอะไรกัน?"เหมือนมีดแทงลงกลางใจ หายใจติดขัดขึ้นมา"มิริน เราคิดว่าไช่อิงเหวินพูดกับเธอแล้ว!" เฉิงเอ่ยขึ้นเบาๆ อย่างรู้สึกผิด"พวกนายยังรู้..อึก! แต่เขากลับไม่บอกอะไรฉันเลย อึก! " น้ำเสียงที่สั่นเครือถูกเปล่งออกมาพร้อมความสับสน และค

นับจากวันนั้น เฉิงไม่เคยปรากฏตัวในคาบเรียนอีกเลย แม้ว่า ไช่อิงเหวิน เจียอี และมิริน จะวีแชทหาเขาก็ไร้ซึ่งการตอบกลับมา ทุกอย่างมืดแปดด้าน เพราะพวกเขากังวลว่า เฉิงจะคิดทำร้ายตนเอง ตลอดชีวิตของเฉิง หากตนได้หมายปองหญิงสาวแล้ว ไม่เคยผิดหวังเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ครั้งนี้เขาจริงจังกับมิรินถึงขั้นวาดฝันเรื่องแต่งงานไว้ล่วงหน้า แม้จะดูเหมือนเป็นคนเจ้าชู้ แต่ไช่อิงเหวินรู้ดีว่าเพื่อนตนไร้เดียงสากว่าภาพลักษณ์ ถึงจะคบหาหญิงสาวมากมายแต่ก็ไม่เคยล่วงเกินพวกเธอเลย ไช่อิงเหวิน และมิริน ยืนอยู่หน้าห้องหมายเลข 609 ที่เต็มไปด้วยกล่องพัสดุมากมายวางไว้ บ่งบอกว่าห้องนี้ไร้ผู้อาศัยมานานแล้ว 'ก๊อก ก๊อก ก๊อก'"เฉิง เฉิง นายอยู่หรือเปล่า ฉันไช่อิงเหวิน เปิดประตูหน่อย""ดูจากของพวกนี้แล้ว เขาไม่อยู่ที่นี่นานแล้วค่ะ" มิรินกุมมือเขาไว้เพื่อปลอบโยน ทำให้ไช่อิงเหวิน คลายความกังวลเล็กน้อย "ยังมีอีกที่หนึ่ง ผมว่าเฉิงน่าจะอยู่ที่นั่น!" แววตาดูจริงจังของไช่อิงเหวิน ทำให้มิรินพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย แม้ภายในใจจะแอบคิดว่าตนเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เฉิงเป็นแบบนี้ เมื่อนึกย้อนไปก่อนหน้านั้น เฉิงยิ้มร่าพร้อมดอกไม้ช่อใหญ่

กริ๊ง กริ๊ง เสียงออดหน้าห้องดังขึ้น ผู้เป็นแม่รีบวางมือจากโต๊ะอาหาร มุ่งตรงไปเปิดประตูด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ชุดสวย ลายดอกไม้สีชมพู ที่แม่เคยซื้อเก็บไว้ แถมยังพกติดตัวไปทุกที่ ราวกับเป็นของสำคัญที่ขาดไม่ได้ ในที่สุดก็ได้สวมใส่ดั่งใจหวัง"สวัสดีค่ะ ฉันเฟยหรง แม่ไช่อิงเหวิน ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ" น้ำเสียงนุ่มนวลกล่าวทักทายสตรีเบื้องหน้าตน ที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน "ไม่เลยค่ะ คุณสวยจังเลย" แม่ฉันยิ่งปลื้มใจในความสวยเป็นธรรมชาติของเธอ "คุณก็สวยมากค่ะ" เธอตอบแก้เขิน ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ราวกับเป็นเด็กสาว"เชิญคะๆ เราเตรียมอาหารดีๆ ไว้ต้อนรับคุณโดยเฉพาะ""เอ๊ะ! ขอบคุณมาก ฉันเองก็เตรียมราเม็งรสเด็ดของร้านมาให้ลองทานด้วยเหมือนกัน " เธอยิ้มสวยวางกล่องราเม็งร้อนๆ ที่ห่อหุ้มด้วยผ้าสีสันสดใสลงบนโต๊ะอาหารอย่างประณีต ไช่อิงเหวินดึงเก้าอี้ออกเพื่อให้แม่นั่งใกล้ตน เฟยหรงเหลือบมองลูกชายด้วยความรู้สึกปลื้มใจ บทสนทนาเริ่มขึ้น ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเรียบง่าย ค่ำคืนนี้มีเพียงเสียงหัวเราะของพวกเขาดังก้องไปทั่ว ไช่อิงเหวินจ้องมองมิรินยิ้มแก้มปริ อย่างสุขสมใจปรารถนา แต่แววตาเขาดูกังวลขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เพราะก

ความเงียบนั้นหนาวสะท้านไปทั้งตัว คนทั้งคู่นั่งคุกเข่าอย่างสงบนิ่ง ต่อหน้าก้องภพ และหลิน ที่จ้องดูคนทั้งคู่ด้วยความรู้สึกมากมายที่อยากจะพรรณนาออกมาเป็นคำพูดได้ โดยเฉพาะก้องภพที่รู้สึกผิดหวังกับลูกสาว แม้ว่าการคบหาดูใจกันนั้นเป็นเรื่องธรรมดาของหนุ่มสาวสมัยนี้ แต่สำหรับตนผู้ที่กังวลใจว่าผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าของเขาเป็นอย่างไร ถึงเข้ามาในชีวิตลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของตนเองได้ หรือว่ามีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง หากเป็นเช่นนั้น ผู้นำครอบครัวเช่นเขา ไม่มีทางให้เกิดเหตุร้ายขึ้นกับลูกๆ เป็นแน่ "นาย..." เสียงทุ้มใหญ่ทำให้ชายหนุ่มขยับตัวเล็กอย่างนอบน้อมถ่อมตน"ชื่อไช่อิงเหวิน ครับ" ความสงบนิ่งอย่างใจเย็นของชายหนุ่ม ทำให้ผู้เป็นพ่อลังเลเล็กน้อย "ตามฉันมา""พ่อค่ะ!""เงียบ..คุยกับแม่ไป เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างลูกผู้ชาย" สีหน้าและท่าทางที่จริงจังของพ่อ มิรินส่งแววตาเว้าวอนให้พ่อเมตตาไช่อิงเหวิน สักนิด"แม่ไม่ติดขัดอะไรหรอกนะ! แค่ความหล่อเหลาของเขาก็ชนะใจแม่แล้ว อิอิ""แม่!!" มิรินโอบกอดแม่อย่างสุขใจ คลายความกังวลลงไปอีกขั้นหนึ่ง หลินเองก็เบื่อการปั้นหน้าเมื่ออยู่ต่อหน้าสามี เธอยิ้

ไช่อิงเหวินมีแผนว่าจะพาฉันนั่งกระเช้าคริสทัลชมวิวไร่ชาที่เมาคง เราทั้งคู่เดินทางด้วยรถไฟใช้เวลานานมากจนพลบค่ำ กว่าจะถึงที่หมาย จึงต้องหาที่พักเพื่อค้างคืนกันเสียก่อน เพื่อภารกิจในวันใหม่อีกครั้ง ทุกอย่างเหมือนฝัน ฉันแทบจะเป็นเจ้าหญิงของเขา ทุกเรื่องราวของฉันอยู่ในสายตาเขาตลอดเวลา ช่างมีความสุขเหลือเกิน กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊งเสียงนาฬิกาปลุกมือถือดังขึ้น ตอนเจ็ดโมงเช้า พบว่าไช่อิงเหวินนั่งอ่านหนังสือตรงระเบียงห้องพักสีหน้าที่ดูจริงจัง มาพร้อมความหล่อเหลาสงบสุขุมราวกับสายน้ำ ดูมีเสน่ห์มากมายจนฉันแอบสงสัยไม่ได้ว่า เขาคนนี้คือ ผู้ชายของฉันจริงๆ "มองแบบนี้.. ผมขึ้นเตียงอีกครั้งดีไหม" แม้น้ำเสียงจะดูเรียบเฉย แต่นัยน์ตาที่เปล่งประกายฉายความต้องการ ทำเอาฉันเก็บทรงไม่อยู่จนได้ "เอ๊ะ! สายแล้ว"ฉันรีบลุกจากที่นอน อาบน้ำ และจัดธุระส่วนตัวเหมือนที่เคยทำ จะว่าไปตั้งแต่ครั้งนั้นเขาก็ไม่เคยล่วงเกินฉันอีกเลย คงเป็นเพราะเหนื่อยล้าจากการทำงานวิจัย อย่างน้อยไช่อิงเหวินก็ค่อยสนับสนุนฉันในเรื่องที่ฉันต้องการ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเรามุ่งตรงไปตามเส้นทางที่มีผู้คนพลุกพล่าน เพราะเป็นตลาดนัดในไทเป รวบร