ช่วงค่ำของวัน
หนิงซินกับเป่าเปากำลังจะกินมื้อเย็นแต่ว่าเสียงเคาะประตูก็ดังมาจากหน้าร้าน หนูน้อยหนูน้อยผู้ที่เฝ้ารอการมาของพ่อจ๋ามากกว่าใครก็รีบเร่งเร้าให้มารดารีบไปหยิบกุญแจ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"แม่จ๋าเย็วเข้า ป้อจ๋ามาแย้ว" (แม่จ๋าเร็วเข้า พ่อจ๋ามาแล้ว)
"รู้แล้วจ้า ลูกนั่งดี ๆ นะ เดี๋ยวจะตกเก้าอี้เอา"
"ยู้แย้วจ้า"
"หึ ซุกซนจริง ๆ"
แอดดด ครืดดดด
"หนิงซิน เป่าเปา รบกวนรึเปล่าครับ"
"ไม่เลยค่ะ เชิญเข้ามาก่อน เรากำลังจะกินมื้อค่ำพอดี ไปล้างมือแล้วมากินข้าวกับเราสิคะ"
หนิงซินไม่พูดเปล่า แต่มือของเธอก็เผลอยื่นออกไปรับกระเป๋าแบบแปลนงานของชางหยวนมาถือไว้ ก่อนที่เรียวคิ้วของเธอจะขมวดเป็นปมเมื่อคิดได้ว่าการกระทำของเธอไม่ต่างจากภรรยาที่มาเปิดบ้านต้อนรับสามีหลังเลิกงาน และดูเหมือนว่าชางหยวนเองก็จะอ่านใจเธอออก
"รู้สึกดีจังเลยครับ ไปกันลูกรออยู่"
นั่นไง สุดท้ายเธอก็ถูกอีกฝ่ายใช้คำว่า พ่อ แม่ ลูก กลับมาทำให้เธอใจสั่นจนได้
"ค่ะ"
ฟอดดด
"คิดถึงหนูกับแม่จ๋าที่สุดเลย"
ยังไม่ทันจะถึงอ่างล้างมือ ชางหยวนก็แวะหอมแก้มหนูน้อยที่นั่งประจำที่อยู่บนโต๊ะอาหารจนเกิดเสียงดังฟอดใหญ่ก่อนจะเดินไปที่อ่าง ส่วนหนิงซินก็
