"ไปยังไงมายังไง ทำไมสภาพนายถึงเป็นแบบนี้ล่ะอาหยวน"
ชางจื่ออันผู้เป็นเจ้าของร้านเอ่ยทักทายญาติผู้น้องที่เดินเข้ามาทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างสิ้นหวัง สภาพของชางหยวนขอบตาดำคล้ำ รูปร่างซูบผอมเหมือนคนอดหลับอดนอนมานาน ราวกับว่ามีเรื่องกลัดกลุ้มทำให้กินไม่ได้นอนไม่หลับ
"ผมคิดไม่ออก ผมไม่เข้าใจว่าผมทำอะไรผิด"
สองสามีภรรยาหันมาสบตากันด้วยความมึนงง ไม่รู้ว่าสิ่งที่ชางหยวนพูดออกมาหมายความว่ายังไง
"นายมีปัญหาอะไร เล่ามาเดี๋ยวเฮียช่วยคิด"
ผู้เป็นพี่ถึงจะมีคำตอบอยู่ในใจ แต่ยังไงก็ขอฟังคำตอบจากน้องชายให้ชัดเจนก่อน ชางหยวนเป็นคนปากหนัก ครั้งที่มีปัญหากับพ่อเขายังไม่เคยแสดงอาการแบบนี้ออกมา ดูเหมือนว่าสองแม่ลูกคู่นี้จะมีผลต่อความรู้สึกของเขาไม่น้อย
"อ้อ ลืมบอกไปเลยค่ะ เมื่อวานยัยหนูเป่าเปาฝากความคิดถึงมาหาคุณลุงปาท่องโก๋ด้วยนะ"
พรึบ
"จริงเหรออาซ้อ เป่าเปาบอกว่าคิดถึงผมจริง ๆ เหรอ แล้วทั้งสองคนเป็นยังไงบ้าง"
ไม่รู้ว่าชางหยวนไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน พอได้ยินว่ายัยหนูตัวน้อยถามหาเท่านั้นก็ดีดลุกจากเก้าอี้ขึ้นมารอฟังคำตอบด้วยใบหน้าชื่นมื่น
"อะไรของนายอาหยวน ทีอย่างนี้ล่ะมีแรงขึ้นมาเชียวนะ เมื่อกี้ยังนอนเป็น
