ตอนที่10 พี่น้องแบบกวนทีน 2/2

วันหยุด

@ห้างสรรพสินค้า

ฟึด ฟึด

กลิ่นหอมของน้ำซุปในหม้อชาบูที่ลอยขึ้นสู่อากาศ เตะเข้าจมูกของปลาทูแทบน็อกคาร้าน จนถูกอคิณที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามใช้นิ้วจิ้มที่หน้าผากเป็นการผลักออก

“เดี๋ยวหน้าก็จุ่มลงหม้อ” 

ปลาทูมักจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลามาทานชาบู เธอชอบที่จะเอาใบหน้าไปอังกับหม้อน้ำซุปที่เดือดจัด จนเขาต้องบ่น เพราะไอ้ที่เธอสูดเข้าไปนั้นมันหอมก็จริงแต่มันเป็นควัน ใช่ว่าจะดีต่อร่างกาย

“ให้มันจุ่มๆลงไปเถอะ ปลาทูอยากตัวหอมๆเหมือนหม้อชาบู”

“เหอะ อยากตัวหอม หน้าเธอได้ผุผองเป็นยัยหน้าเละสิไม่ว่า” ส่ายหัวเบาๆกับความคิดไม่เข้าท่าของน้อง

“ชิ!” ย่นจมูกใส่ให้คนตรงข้ามทีหนึ่งก่อนจะเอาพวกผักและซีฟู๊ดต่างๆลงหม้อ ส่วนพวกเนื้อวากิวหันสไลด์ ทั้งเธอและเขารู้ดีว่าต้องเอาลงคำต่อคำเพราะเนื้อมันจะนุ่มกว่า อร่อยกว่า

“เออพี่คิณ พี่เธอร์จะมีแข่งอีกเมื่อไหร่เหรอ ปลาทูอยากไปดู” เธอจำได้ว่าคราวแล้วที่ไปดูอาเธอร์แข่งรถ มันตื่นตาตื่นใจเธอเอามากๆ จึงอยากจะไปดูอีก

“น่าจะเดือนหน้ามั้ง” เขาว่าเรียบๆ ขณะใช้ตะเกียบที่พันด้วยเนื้อจุ่มลงหม้อน้ำที่เดือด

“งั้นถ้าพี่เธอร์แข่ง พี่คิณพาปลาทูไปด้วยนะ” กระพริบตาออดอ้อน

“คราวที่แล้วเธอบ่นร้อน ยังไม่ทันถึงบ้าน ผืนก็ขึ้นเต็มตัว ทำฉันลำบาก” ครั้งนั้นเขาจำได้ดี ก่อนจะถึงบ้านต้องแวะคลีนิคก่อนเพราะคนงอแงทนคันไม่ไหว

“คราวนั้นปลาทูไม่รู้นิว่าจะร้อนจนตับแทบแตก แต่รอบนี้ปลาทูจะเอาพัดลมไปด้วย” ประสานมือไว้กลางอก แววตาเป็นประกาย ปากก็เคี้ยวจนแก้มตุ่ย “ปลาทูอยากไปดูจะ...”

“เคี้ยวให้หมดแล้วคุยพูด” ใช้ตะเกียบในมือชี้หน้าเป็นการเตือน กลัวว่าพูดไปเคี้ยวไปแล้วจะสำลัก “ติดคอตายขึ้นมา ซวยทุกคนต้องจัดงานให้เธออีก”

ละดูคำพูดที่ใช้พูดกับน้อง ช่างเป็นพี่ชายที่สุภาพเหลือเกิน

“โหย พี่...”

“ยังอีก” เมื่อเด็กดื้อพูดไม่ฟัง คนปรามจึงเสียงเข้มขึ้น ทำเอาเด็กน้อยถูกขัดใจสะบัดหน้าหนี แต่แง่งอนได้ไม่นานก็ถูกง้อด้วยกุ้งที่คนพี่พึ่งแกะเสร็จแล้วยื่นมาตรงหน้า “อ่ะ”

ดวงตากลมโตทอประกายระยิบระยับ มือบางยื่นจานให้อคิณเอากุ้งวาง ทว่าเขากลับชักมือกลับแล้วเอาเข้าปากตัวเองพร้อมยักคิ้วยียวนใส่

“พี่คิณ ทำไมชอบแกล้ง” ทำหน้าหงิก 

“เธอก็มีมือทำไมไม่แกะเอง?”

“ก็ปลาทูไม่อยากมือเปื้อน พี่คิณมือเปื้อนแล้วก็แกะให้ปลาทูหน่อยสิคะ” กลายร่างเป็นเด็กงอแง ขณะที่อีกฝ่ายจิปาก

“จิ! เธอนี้มัน...” น้ำเสียงเหนื่อยหน่ายแต่ก็ยอมแกะให้ ก่อนจะยื่นไปตรงหน้า “เอ้า”

งั้ม!

ความไม่ไว้ใจ กลัวว่าพี่จะแกล้งอีก มือบางจึงจับเข้าที่ข้อมือหนา ยกก้นขึ้นเล็กน้อย โน้มตัวอ้าปากงับกับกุ้งในมือ ก่อนจะกลับมานั่งลงตามเดิม ใบหน้าสุกใสแสดงถึงการเป็นผู้ชนะ

“หึ” อคิณหัวเราะในลำคอ ความเอ็นดูผุดขึ้นในแววตาพร้อมอมยิ้มหน่อยๆ ก่อนที่ทั้งสองจะพูดคุยพร้อมกับดื่มด่ำกับของตรงหน้าจนอิ่มแป้ 

“ปลาทูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะพี่คิณ” 

“อึม รีบไปรีบมา” เสียงทุ้มตอบเรียบๆ พอเห็นน้องเดินออกไปก็นั่งเอนหลังพิง ล้วงเอาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงมากดเล่น ดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่ง

“ไหนคุณบอกว่าไม่ว่างไงคะอคิณ?” น้ำเสียงติดไม่พอใจทำให้เจ้าของชื่อช้อนสายตาขึ้นมองร่างอรชรของหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน เธอคือคนที่เขาพึ่งคุยได้ไม่กี่วัน และดูท่าตอนนี้เธอกำลังจะทำทีเป็นจงอางหวงไข่ ซึ่งเขาไม่ชอบ

“ฉันนัดน้องเอาไว้ บอกเธอไปแล้วนิ” ตอบเรียบๆ สายตาที่มองเธอก็เหมือนกับที่มองผู้หญิงคนอื่นๆทั่วไป ไม่ได้พิเศษอะไร 

“น้องหรือใครกันแน่คะ?” สายตาคาดคั้นเอาคำตอบ พลางมองไปยังกระเป๋าสะพายใบเล็กที่วางอยู่ตรงที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา ฟ้องว่าเขามากับผู้หญิง

เธอนัดกับเขาว่าวันหยุดนี้เราจะไปดูหนังด้วยกันแต่ทว่า ในตอนเช้าเขากลับส่งข้อความมาบอกว่าไม่ว่าง ติดธุระกับน้อง แล้วนี่ถ้าเธอไม่มากินข้าวกับเพื่อนคงไม่เห็นว่าเขาโกหก

เอ๊ะ?

ปลาทูที่เดินกลับมาทันได้ยิน เห็นบรรยากาศกำลังมาคุจึงพลางตัว นั่งโต๊ะตัวที่อยู่ก่อนหน้า ทำเหมือนคนไม่รู้จักแต่จับปอยผมเกี่ยวหู ตั้งใจฟัง แม้เหตุการณ์นี้จะเห็นบ่อยครั้งแต่ก็ยังสนใจอยู่ดี

“ว่าไงคะอคิณ” เมื่อยังไม่ได้คำตอบ จึงถามย้ำ ส่งผลให้คิ้วเข้มขมวดปม บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจ

“จะน้องหรือใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอวะ?”

“เกี่ยวสิคะ ก็เราคุยกัน...”

“แค่สามวัน” และเป็นสามวันที่เขาเสียเงิน จ่ายค่าพวกของแบร์นเนมให้เธอไปไม่น้อย “ถ้าจะงี่เง่าอยู่ไม่เป็นแบบนี้ ต่อไปไม่ต้องมาคุยกัน” 

สำหรับผู้หญิงทุกคนที่เข้ามา ไม่ว่าเธอคนนั้นจะสวยหยาดฟ้าแค่ไหน หากทำตัวน่ารำคาญและล้ำเส้นมากเกินไป เขาพร้อมตัด

“มะ หมายความว่าไง? คุณจะเลิกติดต่อกับชมพูเหรอ?”

“ก็เข้าใจง่ายนิ แล้วจะถามทำไมวะ?” 

ในตอนแรกอคิณมองว่าชมพูเป็นผู้หญิงที่สวยและคงจะฮอตเอามากในมหาลัยที่เธอเรียนอยู่ เมื่ออีกฝ่ายเข้ามาทำความรู้จัก เขาจึงไม่ปฏิเสธ และตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าเธอจงใจเข้ามาสูบเขาต่างหาก

อึก!

ปลาทูที่ฟังอยู่ถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก รู้สึกหน้าชาแทนผู้หญิงคนนั้น

“อคิณ!” มือเล็กกำเข้าหากันแน่น มองคนตรงหน้าด้วยความโกรธเคือง ขณะที่คนอื่นๆเริ่มหันมามองด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ขอบใจที่ยังจำชื่อฉันได้ ถ้าหมดธุระของเธอแล้วก็เชิญ ฉันขอไม่พูดซ้ำ” จากนั้นก็ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ต่ออย่างไม่นึกจะแยแส

ได้ยินว่าอคิณเป็นผู้ชายที่เปรียบเสมือนกับหมาป่าดุร้าย แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะสามารถบอกเลิกเธอได้เลือดเย็นขนาดนี้ แต่เธอจะไม่มีทางปล่อยคนที่เป็นเหมือนขุมทรัพย์ไปง่ายๆ

“แต่คุณได้ชมพูแล้วนะ จะทิ้งกันแบบนี้ไม่งะ...”

“นี้มันยุคไหนแล้วแม่คุ๊ณ” นึกขำในลำคอ “ตอนฉันกับเธอเอากัน เราก็วินๆกันทั้งคู่ป่ะวะ ยังจะเรียกร้องอะไรอีก”

“ความรับผิดชอบไง คุณต้องรับผิดชอบชมพู”

“ให้ตาย!” คนตัวโตนั่งไม่ติด ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มองร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า “เธออ้าขาขอร้องให้ฉันเย็_เธอเองนะเว้ย ยังจะมาบอกให้ฉันรับผิดชอบอีกเหรอวะ ถุงยางฉันก็ใส่ เงินฉันก็จ่าย แถมยังต้องมาเปย์พวกของที่เธออยากได้อีก ค่าตัวเธอที่ผ่านผู้ชายมาแล้วกี่คนต่อกี่คน มีสิทธิ์มาเรียกร้องด้วยเหรอวะ”

ตรงเหมือนไม่รู้จักเบรก ชัดเจนอย่างกับอยู่ในเหตุการณ์ คนแอบฟังเสียววูบ อยากได้ยาดมในกระป๋าตัวเอง

ไม่ใช่ว่าอคิณอยากจะดูถูกหรือพูดให้เธอดูเสียหาย แต่อีกฝ่ายเล่นจะให้เขารับผิดชอบเลยต้องงัดเหตุและผล รวมทั้งความเป็นจริงมาคุยกันหน่อย อีกอย่างตอนที่มีอะไรกันเขาไม่ได้เป็นคนเริ่มเลยด้วยซ้ำ เป็นชมพูที่หวังในตัวเขาตั้งแต่แรก

ชมพูรู้สึกอับอายต่อสายตาของทุกคนที่มองมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปากเขาร้ายเกินกว่าจะต่อกรจึงรีบวิ่งออกไป อคิณกุมขมับถอดหายใจเสียงดังพรืด ทว่ายังไม่ทันจะได้หายคอถนัด

แปะ แปะ แปะ

ปลาทูตบมือรัวๆ พร้อมกลับไปนั่งที่ตัวเอง “นายอคิณ ศิริกวีวัฒน์ ผู้เย็นชา ปากหมายิ่งกว่านางร้ายในละครหลังข่าว หักอกผู้หญิงคนที่สองของเดือนได้โหดร้าย เลือดเย็นและเจ็บแสบที่สุด” ทำเอาเธอนี่แสบทรวงไปถึงไส้ใน แทนเธอคนนั้น “ถามจริงเถอะ ทำไมพี่ไม่หัดเป็นคนดีแบบคนอื่นเขาบ้าง” 

“ฉันก็เป็นอยู่”

“ตรงไหน?” ฉะเง้อคอมองหาตามตัวคนใจร้าย แต่ก็หาไม่เจอ

“กวนตีน” 

“เหมือนมะม่วงกวนป่ะ?” ปั้นหน้าซื่อตาใส ง่ายๆคืออยากกวนพี่

“ปลาทู!” น้ำเสียงดุดัน คนยิ่งหงุดหงิดก็ยิ่งขุ่นเคืองไปกันใหญ่

“ขา~” ทว่าคนน้องกลับชอบใจ ขานรับเสียงหวานปานน้ำผึ้ง ตั้งใจยั่วโมโหก่อนจะวิ่งออกนอกร้าน จึงไม่ทันได้เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเขา

“เด็กแสบเอ๊ย สักวันจะจับตีก้นซะให้เข็ด” ทั้งที่ควรจะควันออกหูมุมปากหยักกลับโค้งขึ้นเองอย่างควบคุมไม่ได้ อะไรที่แข็งๆก็หลอมละลายอ่อนลงอย่างง่ายดายจนไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน