ตอนที่11 พี่น้องแบบออกอาการ 1/2

3วันต่อมา

หลังจากทานข้าวเที่ยงที่โรงอาหารเสร็จ สองสาวอย่างปลาทูกับยิ้มก็มานั่งทำงานใต้ตึกคณะเพื่อรอเรียนคาบบ่าย

“ไม่คิดจะรอฉันเลยนะ” โบนัสมาถึงก็หย่อนก้นนั่งข้าง ๆ ปลาทู พร้อมกับถือวิสาสะเอาน้ำปั่นของเธอมาดูดหน้าตาเฉย ทำเอาคนที่ท้วงไม่ทันเกิดฉุนขึ้นมาเพราะหมอนั่นดันดูดหลอดเดียวกับเธอ

“น่าเกลียด ใครจะกล้ากินต่อนาย”

“ถ้าเธอไม่กล้า ก็ไปซื้อใหม่สิ” พูดจบก็ทำเฉย ก้มหน้าดูดเอาดูดเอาจนมือเล็กต้องดึงแก้วน้ำกลับมา เอาหนีให้ไกลจากมือเขา

“แล้วมันเรื่องอะไรที่ฉันต้องไปซื้อใหม่” พอได้คุยได้รู้จัก ก็ไม่คิดว่าหมอนี่จะทำตัวตีสนิทไม่เกรงใจกัน นับวันยิ่งรู้จักก็ยิ่งอยากปะทะ เธอไม่น่าหลวมตัวรู้จัก จนสนิทมักจี่ด้วยเลย

“ก็น้ำ...เธออร่อย” จงใจพูดสองแง่สองง่ามแต่ปลาทูกลับไม่เข้าใจ ใช้นิ้วผลักหน้าผากของคนที่ยื่นหน้าเข้ามาให้ออกห่าง

“อร่อยก็ไปซื้อเองเส้!” เริ่มขึ้นเสียง ขณะที่อีกฝ่ายเอาแต่ยักคิ้วยียวน

“งั้นฉันไปซื้อให้นะ” ยิ้มที่มองอยู่นานแล้วเลยเสนอ เตรียมจะลุกขึ้นเพื่อนสาวจึงร้องห้าม

“ใครอยากกินก็ให้เขาไปซื้อเองสิ เธอจะยอมลำบากเพื่อ?”

“ก็เพื่อเพื่อนที่นิสัยดีอย่างฉันไง” โบนัสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่น่าหมั่นไส้ เล่นเอาปลาทูแทบอยากจะอ้วก เข้าทางคนอยากแกล้ง “ให้ตายเถอะ! นี่เธอแพ้ท้องเหรอ? เราแค่ดูดหลอดเดียวกันเองนะเนี่ย”

“ไอ้บ้า! ท้องบ้านนายสิ” ด่าไม่พอเอาหนังสือฟาดไหล่กว้างไปทีหนึ่ง แต่แทนที่เขาจะสลดกลับหัวเราะชอบใจ นอกจากพี่อคิณก็มีตาบ้านี้แหละที่ทำให้เธอควันออกหูได้

“น้องปลาทู” มือน้อยที่กำลังจะฟาดหนังสือใส่คนก่อกวนอีกรอบเป็นต้องชะงัก หันไปมองกลุ่มหญิงสาวรุ่นพี่สามคนที่เธอไม่คุ้นหน้า และที่รู้ว่าเป็นรุ่นพี่ก็เพราะอีกฝ่ายเรียกเธอว่าน้อง

“คะ” วางของในมือพร้อมระบายยิ้มอ่อน ๆ ส่งให้

“พี่ชื่อ เค้กส้ม นะ อยู่นิเทศปีสี่” พูดจบก็ส่งยิ้มหวานมาอย่างเป็นมิตร ก่อนจะส่งถุงกระดาษวางตรงหน้าเด็กสาว “พี่รู้มาว่าน้องปลาทูเป็นน้องสาวของอคิณ”

“อ่อ” พอได้ยินชื่อของพี่คนนั้นเธอก็เข้าใจโดยง่าย “จะฝากของในถุงนี้ให้พี่คิณเหรอคะ?”

“จ้ะ พี่ขอฝากขนมให้อคิณหน่อยนะ”

“ไม่เอาดีกว่าค่ะ” มือน้อยรีบดันออก สีหน้าคิดหนัก “ที่จริงปลาทู...เออ จะเรียกยังไงดี คือเราเป็นแค่พี่น้องที่อยู่บ้านติดกันน่ะค่ะ ไม่ได้เป็นพี่น้องแบบจริง ๆ เราออกแนวคุยดี ๆ ได้ไม่ถึงห้านาทีก็ตีกันแล้วค่ะ ปลาทูว่าพี่เอาไปให้เองเถอะ” น่ากลัวว่าหากผ่านมือเธอ จะอดใจไม่ไหวแล้วขนมมันจะไม่ถึงท้องพี่อคิณเอา  

พอได้รู้ว่าเด็กตรงหน้าไม่ใช่น้องแท้ ๆ ของชายหนุ่ม สมองก็ฉายภาพเมื่อวานที่ทั้งคู่เล่นกันแบบถึงเนื้อถึงตัว ก่อเกิดความรู้สึกไม่ชอบ ระดับความเกลียดค่อย ๆ สูงขึ้นแต่ก็ยังตีหน้ายิ้ม พูดถึงความสัมพันธ์ของเธอกับเขา

“ที่จริงอคิณเขาเป็นคนใจดีมากเลยนะจ๊ะ เห็นนิ่ง ๆ ตอนอยู่กับพี่เขาน่ารักมาก ไม่น่าจะถึงขั้นลงไม้ลงมือกับ...น้องข้างบ้านได้”

หากปลาทูสังเกตสักนิดจะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเหยียดในน้ำเสียง ทว่าเธอไม่ได้สังเกตนี่สิ “ใช่ไหมคะ เพราะงี้ปลาทูถึงอยากให้พี่คนสวยเอาไปให้พี่คิณเอง”

“พี่เอาไปให้เขาบ่อยแล้วค่ะ เขาก็จะยิ้มดีใจทุกครั้งแล้วบอกว่าเกรงใจ พี่เลยอยากมาขอให้น้องปลาทูช่วย พี่ไม่อยากให้เขาต้องรู้สึกลำบากใจ”

“อ่อ...แบบนี้นี่เอง” เด็กสาวยิ้ม รู้สึกดีใจด้วยหากพี่ชายคนนั้นไม่ได้ทำแบบวันก่อนกับคนสวยตรงหน้า  สงสัยพี่สาวคนนี้คงจะถูกใจพี่เขาล่ะ

 “นะ ปลาทูช่วยพี่หน่อยนะ” พลางเอื้อมมาจับมือน้อง ตีสีหน้าหวังให้เห็นใจกัน

“แต่ปลาทูกลัวว่าถ้าอีพี่คิณเห็นหน้าปลาทูแล้วจะเขวี้ยงขนมนี้ทิ้งเอาน่ะสิคะ”

“ไม่หรอกจ้ะ” ใบหน้าสวยงามจุดรอยยิ้มหวาน ทั้งที่มันอาบไปด้วยยาพิษ โบนัสเองที่พึ่งเข้าใจถึงความสัมพันธ์ระหว่างปลาทูกับอคิณก็เกิดข้อสงสัย แต่ก็เลือกที่จะดูไปก่อน

บางทีพี่อคิณอาจจะไม่ได้คิดกับเธอแบบนั้นก็ได้...

กลับถึงบ้านปลาทูก็วางข้าวของและถุงขนมที่เค้กส้มฝากมา ไว้ตรงระเบียงหน้าบ้านแล้วตรงไปยังข้างบ้าน เห็นทั้งประตูหน้าบ้านและหน้าต่างเปิดอ้า เดาว่าเจ้าบ้านคงกลับมาแล้ว และแน่นอนว่าเธอคิดถูกเมื่อเห็นปราณีกำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่หลังบ้าน

“คุณป้ากลับมาแล้ว สวัสดีค่ะ” ทักทายพร้อมยกมือไหว้

“ไหว้พระเถอะลูก” เจ้าบ้านกล่าวพร้อมระบายยิ้มหวาน มองเด็กสาวข้างบ้านด้วยความเอ็นดู

“ก็ไหว้พระในบ้านไงคะ” เดินเข้าไปโอบเอวจากด้านหลังด้วยท่าทีออดอ้อน ปลาทูรักปราณีเหมือนกับแม่แท้ ๆ ตัวเอง พอไม่เจอกันหลายวันก็คิดถึง ทุกครั้งที่ได้กอดก็จะพลอยนึกถึงดารี แม่ของตัวเองไปด้วย

“ขี้อ้อนจริง ๆ เด็กคนนี้” ทำผู้ใหญ่ใจอ่อนหลงระทวย เอียงซบกับหัวเด็กน้อยที่มาเกยคางกับไหล่ “แล้ววันนี้ไม่ได้กลับมาพร้อมพี่เหรอลูก”

“ไม่ค่ะ ปลาทูให้เพื่อนมาส่ง” เกรงว่าถ้ารอคงจะไม่ได้กลับง่าย ๆ เพราะวันนี้เขาเลิกช้า “ให้ปลาทูช่วยนะคะ” มือน้อยรวบสายยางไปถือเอง ปล่อยให้ปราณีได้เป็นอิสระ “คุณลุงไม่อยู่เหรอคะ?”

“จ้ะ งานยังไม่เสร็จ คุณลุงเขาเลยต้องอยู่ต่ออีกหนึ่งวัน”

“แบบนี้ก็เหลือสาว ๆ อย่างพวกเราที่อยู่บ้านกันสินะคะ” หันไปยิ้มจนตาหยี เรียกเสียงหัวเราะจากคนอายุสี่สิบห้าแต่ใบหน้ายังงาม ชอบใจกับคำพูดคำจาของเด็กน้อย

ปราณีรักปลาทู ส่วนหนึ่งก็เพราะเลี้ยงมาเองกับมือ บ่อยครั้งที่ครอบครัวข้างบ้านไปต่างประเทศ มักจะฝากปลาทูไว้ จนบางทีก็เข้าใจว่าเป็นลูกสาวตัวเอง บวกกับนิสัยของเด็กน้อยนั้นชอบอ้อน น่ารัก ทำเอาหลงได้ตลอดเวลา

หากไม่เป็นการบังคับลูกชายมากเกินไป เธอก็อยากจะได้เด็กคนนี้มาเป็นลูกสะใภ้ แต่ดูท่าจะยากเพราะเมื่อไหร่ที่ทั้งสองเจอหน้ากัน เป็นต้องทะเลาะกันทุกครั้งไป

เฮ้ออ... เสียดาย!