ตอนที่9 พี่น้องแบบกวนทีน 1/2

พอรู้ว่าต้องแยกย้ายให้เดินไปหาพี่รหัสของตัวเอง ปลาทูจึงเดินตรงเข้าไปหาคนหน้านิ่งมาดโหดที่พึ่งถูกเธอวาดหน้าให้กลายเป็นหมาพันธุ์ดุ

ไม่ต้องถามว่ารู้ได้ไงว่าเป็นเขา คำใบ้ที่ว่า ‘หล่อคม นิ่ง กวนตีน ปากหมา’ มันมีอยู่แค่คนเดียว ยิ่งคำว่าปากหมา มันยิ่งตอกย้ำว่าเป็นพี่อคิณ ทว่ากลับมีสาวน้อยร่างบางเดินเข้ามาตัดหน้า พร้อมถามเสียงหวาน

“พี่อคิณรับหนูเป็นน้องรหัสได้ไหมคะ?”

“คำใบ้คืออะไร?” ถามเรียบ ๆ ขณะสายตามองผ่านร่างเธอไปหาคนตัวเล็กด้านหลัง ซึ่งคนที่ว่าก็ไม่ได้รู้ตัวเพราะยิ้มเข้ามาคุยพอดี เนื่องจากหาพี่รหัสของตัวเองไม่เจอ พอหันกลับมาก็เห็นว่า

หญิงสาวคนเมื่อครู่ได้เดินออกไปด้วยสีหน้าเศร้าหมอง แต่ก็ไม่ได้สนใจ เดินเข้าไปหาพี่ด้วยรอยยิ้ม

“พี่คิณ” น้ำเสียงอ่อนหวานกว่าปกติ “หล่อคม นิ่ง กวนตีน ปากหมา คือพี่ใช่ไหมคะ?”

เจ้าของชื่อหรี่ตาลงมอง ติดใจตรงคำสุดท้ายแต่ก็ไม่ได้ท้วง เพราะกำลังจะมีเรื่องสนุกให้เขาทำในไม่กี่วินาทีข้างหน้า

“รับปลาทูเป็นน้องรหัสด้วยนะคะ”

“หึ!” เห็นเด็กน้อยก้มหัวให้ คนตัวโตก็เค้นเสียงหัวเราะในลำคออย่างเจ้าเล่ห์ พลางยกแขนขึ้นกอดอก

กรรมติดจรวดนี่มันไวกว่าที่คิดแหะ!

“หนีกันไม่พ้นเลยจริง ๆ คู่นี้” เพื่อนสามคนที่อยู่ไม่ไกลต่างมองมาด้วยสายตากรุ้มกริ่ม แฝงไปด้วยความนัย

“ทะ ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไง?” ช้อนหน้าขึ้นมาก็เห็นสีหน้าเจ้าคิดเจ้าแค้นปรากฏอยู่บนใบหน้าของพี่ ทำเอาขนลุกซู่

อีพี่อคิณจะเอาคืนเธอเหรอ?

“ทำหน้าแบบไหน หึ้ม?” เอียงคอถาม แววตาทะเล้น

“ก็บะ แบบ...” น้ำเสียงลากยาวพร้อมกลืนน้ำลายลงคอ ภายในใจเต้นตึกตัก รู้เลยว่าต้องเจอกับอะไร

“เอาปากกามา” มือหนาแบออก เผยใบหน้าร้ายกาจอย่างไม่ปิดบัง

“พี่คิณ นี่ปลาทูเองนะ ปลาทูน้องพี่คิณไง” ต้องใช้ความเป็นพี่น้องเข้ามาช่วย

“พี่น้อง?”

“ใช่ ๆ เราเป็นพี่น้อง พี่น้องที่รักกันมาก ๆ เลย” เอื้อมมือจับแขนแกร่ง หวังให้พี่คล้อยตาม แต่เหมือนว่ามันจะไม่ได้ผลเมื่อคนสูงเกือบร้อยเก้าสิบก้มหน้าลงมาประจัญกับคนที่เด็กกว่า

“แล้วรักกันแบบไหนเธอถึงได้ทำหน้าฉันเป็นแบบนี้!” เขาอับอายทุกครั้งที่มีคนหันเจอหน้าแล้วอมยิ้มกริ่ม ฉะนั้นเขาจะเอาคืนบ้าง “ปากกา”

“ไม่ให้!” ปลาทูรีบหมุนตัวพร้อมวิ่ง ทว่าคนที่แขนขายาวกลับรวบเธอไว้ได้ทัน

“คิดจะหนีเหรอยัยทิงเจอร์”

“ไม่หนีปลาทูก็น่าเกลียดเหมือนพี่สิ ปล่อยนะ” เด็กน้อยดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนพี่ ส่งผลให้ใครหลายคนต่างหันมามอง

บางคนมองด้วยความเอ็นดู ความพี่น้องแกล้งกันเอง

บางคนมองแล้วขบขันกับการยื้อแย่งกันไปมาเหมือนเด็ก ๆ

...แต่บางคนกลับมองด้วยความอิจฉา ไม่พอใจ

“หน็อย! ทีงี้มาบอกว่าฉันน่าเกลียด” อคิณว่าหลังจากที่แย่งกระเป๋าแล้วล้วงเอาปากกาเมจิกออกมาได้ ท่อนแขนหนารวบเอวบางตรึงไว้กับลำตัวไม่ให้หนี ส่วนอีกข้างเตรียมลงปากกาบนใบหน้าเนียน “อยู่เฉย ๆ!”

“พี่คิณ พี่คิณใจเย็นก่อน” มือบางทั้งสองข้างจับเข้าที่ข้อมืออีกฝ่ายเอาไว้มั่น

“บอกให้อยู่นิ่ง ๆ ไม่งั้นหน้าเธอได้กลายเป็นไอ้ผีตาโบ๋ ฉันไม่รับรู้ด้วยนะ” พอได้ยิน ปากบางก็เริ่มเบะคว่ำ คนตัวโตต้องสั่งเสียงเข้ม “อย่าร้อง ฮึบเดี๋ยวนี้เลย”

“ก็พี่...”

“ดูหน้าฉันแล้วค่อยเถียง หลับตา!” อคิณไม่ฟัง ออกคำสั่งอีกครั้งพร้อมกระชับลำแขน

ไม่มีทางหนีปลาทูจึงค่อย ๆ หลับตาลงจนปิดสนิท ทว่าในลำคอกลับครางเสียงร้องไห้ ทำเอามือหนาที่เตรียมจรดปากกาค้างเติ่งกลั้นขำสุดฤทธิ์ อาเธอร์ มาวินและการินที่ยืนอยู่ใกล้กันก็ปิดปากกลั้นเสียงด้วยเช่นกัน

ไม่รู้จะเอ็นดูหรือจะขำก่อนดี

ร่างกายแนบชิดกันสนิทบวกกับกลิ่นตัวหอม ๆ ของเด็กเริ่มทำคนเป็นพี่ปั่นป่วน หายใจไม่สะดวก เผลอมองใบหน้าคนตัวนุ่มนิ่มเป็นระยะ จนเริ่มรับรู้ได้ถึงไอร้อนของร่างกายที่พุ่งสูงขึ้นตามลำดับ

บางสิ่งที่อยู่ในกางเกงกำลังเรียกร้อง ทำให้มือหนาหยุดอยู่แค่นั้น ปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระ กลัวว่าคนที่เด็กกว่าจะรู้ตัว

“เสร็จแล้ว” น้ำเสียงแผ่วเบา แววตาฉายถึงความสับสนขณะยืนไม่เต็มความสูง งอตัวเล็กน้อย เจ้านั่นก็จะคึกไวอะไรขนาดนั้นก็ไม่รู้ ขึ้นเร็วราวกับกดปุ่ม

ปกติตรงนั้นจะแข็งได้ มันต้องมีสิ่งยั่วยุ ทว่าเวลานี้ ในสถานที่โล่งแจ้งแบบนี้ มันไม่มีอะไรที่จะสามารถทำให้คิดเรื่องอย่างว่าได้เลย

แต่ทำไมเขาถึงรู้สึก...

“ปลาทูน่าเกลียดหรือเปล่า” ลืมตาได้มือบางก็รีบล้วงหากระจกในกระเป๋า ค่อยยังชั่วที่ชายหนุ่มวาดเพียงแค่จุดตรงปลายจมูกแล้วขีดเส้นสามเส้นบนแก้มทั้งสองข้างแค่นั้น จึงเบาใจ “สรุปปลาทูเป็นน้องรหัสพี่คิณแล้วถูกปะ?”

“อืม” ตอบนิ่ง ๆ มองใบหน้าเล็กด้วยความสงสัย สัมผัสเมื่อครู่ยังนุ่มติดมือไม่หาย

“ขอบคุณค่ะ” คนไม่รู้เรื่องกล่าวขอบคุณด้วยรอยยิ้มหวาน ทำคนได้รับหัวใจเต้นแรงผิดปกติอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

สองครั้งแล้ว วันนี้สองครั้งแล้วที่เด็กน้อยทำเขาไม่เป็นตัวของตัวเอง