Novels by Chugar_Chup

หลังจากผ่านค่ำคืนที่ราวกับสงครามใหญ่ เช้านี้ปันปันจึงตื่นมาด้วยอาการปวดเมื่อยและเกือบจะไม่ตื่นหากไม่มีนาฬิกาปลุกอย่างพี่มาวิน ที่ใช่ว่าจะปลุกกันดีๆ วิธีของเขาคือการเคลื่อนตัวลงไปใช้ปากหยอกเย้ากับทรวงอกและถ้าเธอไม่รู้สึกตัวก่อน คงมีไต่ลงเรื่อยๆไปถึง…เมื่อคืนก็เกือบเช้าเลยนะ เขาไม่เหนื่อยบ้างเลยเหรอ คนหื่น! คนบ้ากาม!“นี่ไม่ใช่ว่ากำลังนั่งด่าผัวในใจหรอกใช่ไหม?” แค่เห็นใบหน้าคิ้วขมวด คนที่พึ่งออกจากห้องน้ำก็เดาออกมาวินยืนพิงประตูโดยที่ร่างกายมีผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนเดียวผูกหมิ่นเหม่ตรงช่วงเอว ผมเปียกและมีหยดน้ำอยู่บนตัวชวนหวั่นใจแสนรู้เกินไปแล้วพี่วินปันปันคิดในใจแต่ไม่กล้าพูดออกมา เปิดผ้าห่มแล้วก้าวลงจากเตียง คนสายตาสั้นสี่ร้อยมองไม่ค่อยชัดแต่ก็ใช้สัญชาตญาณของการมองเห็นเลือนรางเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวที่อยู่ตรงราว จะอาบน้ำต่อพี่หลังจากนอนบิดขี้เกียจเกือบสิบนาทีหมับ!ความที่หมั่นเขี้ยวอยู่แล้ว จังหวะที่ร่างเล็กเดินผ่านฝ่ามือหนาก็คว้าเอวบางเข้ามาแนบชิดแล้วประคองท้ายทอย ดูดคลึงกลีบปากสีอ่อนทั้งบนและล่างมอนิ้งคิส ผละออกได้มือน้อยก็รีบปิดปากตัวเองทันทีเพราะยังไม่ได้ล้างหน้าแปลงฟัน น่าอายมาก“พี

@ หัวใจมาวินรีสอร์ทรถจอดสนิทเจ้าของใบหน้าหล่อก็มองสำรวจหาความหวานบนดวงหน้าจิ้มลิ้ม ซึ่งก็กระจายอยู่ทุกตารางเมตรของใบหน้าละมุน มันตรึงใจแกร่งเอาไว้เสียอยู่หมัดจนถอดถอนไม่ได้แขนข้างที่น้องซบมันชาเล็กน้อยจากการค้างอยู่ท่าเดิมเป็นเวลาเกือบชั่วโมง จึงค่อยๆชักกลับแล้วใช้มืออีกข้างยื่นไปเกลี่ยผิวแก้มใสแผ่วเบา“น่ารักจังแหะ” ตั้งแต่ตอนไหนกันที่คนอย่างมาวิน เมธาวัฒนกิจ ได้กลายเป็นไอ้โรคจิตที่เอาแต่มองหน้าเมียแล้วอมยิ้มอยู่คนเดียวเดาว่าคงเป็นตอนที่มีอันตรายแล้วเขาไม่คิดจะนึกถึงชีวิตของตัวเอง หากแต่นึกถึงคนตัวเล็กก่อนเป็นอันดับแรก ขอแค่เธอปลอดภัยแล้วเขาจะเป็นยังไงก็ช่างละมั้ง คงเป็นตอนนั้นการได้เห็นเด็กสาวอยู่ข้างกาย แม้จะยามหลับหรือยามตื่น แม้น้องจะนั่งจ้องหน้าจอสี่เหลี่ยมทำงานอยู่ในโลกของตัวเอง จะยังไงจะแบบไหนมันก็ยังดีกว่าการไม่ได้เห็นหน้ากันพอลองมองย้อนกลับไปถึงแรกเริ่มมาจนถึงวันนี้โคตรจะไม่ใช่เรื่องง่าย มันคือบทเรียนที่ราคาแพงที่สุดในชีวิตของผู้ชายคนหนึ่ง บทเรียนเรื่องเวลาและบทเรียนเรื่องใช้ชีวิต ไม่มีอะไรง่ายเลยสักอย่าง“พี่วิน” ดวงตาคู่น้อยค่อยๆปรือขึ้นแต่ก็ยังไม่ขยับ“ถึงแล้วครับ” ย

ออกจากวัดก็บ่ายแก่แล้ว มาวินจึงพาคนตัวเล็กขับรถมายังร้านอาหารเจ้าประจำของครอบครัวที่อยู่ในตัวเมือง ระหว่างทางก็เริ่มเห็นผู้คนขนถังน้ำมารอต้อนรับประเพณีวันสงกรานต์ บางจุดก็เริ่มมีคนรอโบกรถสาดน้ำกันแล้วด้วยเดินเข้าซุ้มประตูที่เป็นหน้าจั่วก็จะเป็นลานกว้างๆที่ปูด้วยพรมสีอ่อน มีหมอนอิงกับเบาะนั่งเป็นตัวแบ่งสัดแบ่งส่วน ตรงด้านหน้าเป็นพื้นที่ว่างที่ยกสูงขึ้นมาหน่อยเป็นเวที บริเวณโดยรอบถูกตกแต่งด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ให้ความร่มรื้น“สวัสดีจ้าวน้องวิน” ญาดาเจ้าของร้านแต่งตัวด้วยชุดผ้าซิ้นพื้นเมืองเดินเข้ามาต้อนรับ ชายหนุ่มเจ้าของชื่อยกมือไหว้แล้วสวมกอด “บ่าปะกันเมิน หล่อขนาดน้องปี่” {ไม่เจอกันนาน หล่อมากน้องพี่} จับใบหน้าคมคายพลิกซ้ายทีขวาที ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็เหมือนไอ้เด็กแสบที่ทะเลาะกับแม่ใหญ่แล้วชอบมากกอยู่ที่นี่“ของมันแน่อยู่แล้ว” มาวินตอบกลับด้วยรอยยิ้ม พี่ญาดายังคงเป็นพี่สุดสวยที่เขารักและเคารพเหมือนเช่นวันวาน“แล้ว...”“อ่อ เธอขานี่พี่สาวพี่ ชื่อพี่ญาดา เป็นรุ่นพี่ของพี่” เห็นสายตาของอีกฝ่ายที่มองเมียเด็ก มือหยาบก็รีบคว้าตัวน้องมาโอบเอวคอด แนะนำให้ต่างฝ่ายต่างรู้จักกัน มือน้อยก็รีบประนมไหว

ช่วงบ่ายของวันถัดมา“คิดถึงแม่นะคะ” ปันปันพูดสายกับมารดาผ่านทางโทรศัพท์ คนเป็นพี่ที่กำลังขับรถเลี้ยวเข้าซอยก็อยากมีส่วนร่วม เอี่ยวตัวเข้ามาคุย“ผมก็คิดถึงแม่ยายนะครับ” ดวงหน้าเล็กหลุดยิ้ม ก่อนจะกดเปิดสปีกเกอร์โฟนให้คนตัวโตได้ยินด้วย(เธอมันน่าเป็น แล้วอาการเป็นยังไงบ้าง? น้องดูแลดีหรือเปล่า?)คิ้วบางขยับเลื่อนเข้าหากันอัตโนมัติ นับวันคนเป็นแม่ยิ่งทำเหมือนพี่มาวินเป็นลูกชายตัวจริงเข้าไปแล้วทุกวัน เขาอยากได้อะไรมารดาก็จะตามใจตลอด ไม่เว้นแม้กระทั่งตอนนี้เห็นแม่ยายลูกเขยปรองดองกันได้มันก็ดีแต่บางทีลูกสาวแท้ๆก็น้อยใจเป็นนะมาวินเหลือบมองสีหน้าของคนตัวเล็กก็อมยิ้ม เอื้อมมือยีหัวน้อยเอ็นดู “น้องดูแลผมมากครับคุณแม่ยาย” น้ำเสียงแฝงความใน คนตัวเล็กก็หายใจไม่สะดวกดันเผลอนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืนคนบ้า ที่ผ่านมาแกล้งเจ็บหรือเปล่าก็ไม่รู้(ดีแล้ว ถ้าน้องทำอะไรให้ไม่พอใจเธอรีบโทรมาบอกแม่เลยนะ)มีการออกคำสั่งอีกต่างหากจนปันปันอดไม่ได้ที่จะถอดหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เป็นที่น่าขบขันให้กับคนเป็นพี่ที่กำลังจอดรถตรงบริเวณหน้าวัดชื่อดัง โดยเจ้าถิ่นสุดหล่อเล่าว่าวัดนี่เป็นวัดคู่บ้านคู่เมืองของจังหวัดเชียงใหม่ ใค

มาวินใช้จังหวะนั้นเปิดกระเป๋าเดินทาง เก็บเสื้อผ้าและข้าวของออกมาวางใส่ตู้ให้เข้าที่ ระหว่างนั้นพนักงานก็มาเก็บของที่พึ่งกินเสร็จ พอน้องออกมาเขาก็เข้าไปอาบต่อ ได้ยินน้องบอกว่าห้องน้ำสะอาดและสวยมากก็แอบปลื้มใจเพราะเขาคัดสรรเองกับมือห้องน้ำเป็นแบบเปิดโล่งสามารถมองเห็นดวงดาวยามค่ำคืนที่มืดครึ้ม พอตอนเช้าแสงแดดก็สาดส่องได้อาบน้ำท่ามกลางแสงของอาทิตย์ แน่นอนว่าเขาได้แรงบันดาลใจมาจากนิยายของคุณนักเขียน“มาค่ะ ปันดูแผลให้” เห็นร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยกางเกงนอนขายาวสีดำก็เตรียมกล่องเครื่องมือล้างแผลไว้รอ หมอเตือนว่าช่วงนี้แผลยังโดนน้ำไม่ได้เลยต้องติดแผ่นกันน้ำไว้ทุกครั้งที่อาบน้ำมาวินไม่รีรอ เดินมานั่งปลายเตียงขณะเช็ดหัวตัวเองไปด้วย ตามตัวยังคงมีหยดน้ำประปรายส่งให้ร่างกำยำประกายความน่ามอง ทำเอาดวงตาคู่น้อยไม่อาจละจากและเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ก่อนจะสะบัดหัวตัวเองแรงๆแล้วลงไปนั่งกับพื้นอยู่ระหว่างสองขาแกร่งมือน้อยบรรจงแกะแผ่นใสกันน้ำออกแล้วจัดการใช้สำลีชุบน้ำยาฆ่าเชื้อเช็ดบริเวณโดยรอบก่อน ทำตามลำดับขั้นตอนที่คุณหมอได้บอกเอาไว้ ทว่ากลิ่นกายจากตัวพี่ก็เล่นเอาจิตใจไม่สงบ ต้องกะพริบตาไล่ความ

2 อาทิตย์ผ่านไป5.30pmอ้น ชายหนุ่มวัยสิบเก้ายืนโบไม้โบกมือให้กับนายน้อยของตัวเองที่กำลังเดินออกจากประตูของสนามบิน โดยข้างกันนั้นคือหญิงสาววัยเดียวกันกับเขา เจ้าของใบหน้าเล็กระบายยิ้มอ่อนๆ ส่งมายิ่งทำให้เขาเกิดอาการหน้าแดง ปันปันยิ้มแล้วน่ารักขึ้นเป็นเท่าตัวมาวินหรี่ตาลงอย่างไม่ชอบใจ เมียใครใครก็หวง พอถึงตัวก็ผลักกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ในมือให้ไหลไปหาคนที่เป็นเหมือนน้องชาย อีกฝ่ายจึงได้สติรีบยกมือไหว้แล้วยกกระเป๋าขึ้นหลังรถ“พอยิ้มเป็นก็เหมือนจะไม่เกรงใจผัวแล้ว” ติติงด้วยการบีบแก้มใส บางครั้งก็อยากจะให้กลับไปเป็นเด็กหน้านิ่งของเขาเหมือนเดิม“นั่นอ้นนะคะพี่วิน”“จะอ้นหรือจะพ่อแม่พี่ เธอก็ห้ามยิ้มหวาน” เป็นคำสั่งที่ทำเอาปวดขมับจนคิ้วบางขมวดปม มันจะทำแบบนั้นได้ไง แต่คนขี้หวงกลับไม่สน “ห้ามก็คือห้าม”จะยิ้มจะน้ำเสียง เขาก็หวงหมดปันปันถอดหายใจออกมาอย่างคนเหนื่อยจะพูด จะคิดเสียว่าพี่หน้าหวานเป็นเด็กชายมาวิน ถึงได้มีนิสัยติดหวงของ“กุญแจครับนายน้อย” พลางส่งกุญแจรถยนต์สี่ประตูให้ มาวินพยักหน้าพร้อมรับของที่ว่ามาถือ “แล้วนายน้อยจะเข้าบ้านวันใดครับ ผมจะได้บอกแม่ใหญ่” เพราะเห็นว่าหญิงสาวอยู่ด้วย

“รู้ไหมว่าพวกพ่อ ๆ กับแม่ ๆ เป็นห่วงมากแค่ไหน?”“ทำไมไปไหนไม่บอกไม่กล่าว?”“โทรไปก็ไม่ติด แม่เป็นห่วงจนจะบ้าแล้วลูกเอ้ย”ทั้งอคิณและปลาทูต่างก็ก้มหน้ารับฟังคำด่า เหตุเพราะหายไปกันทั้งคืนแล้วไม่ติดต่อใคร เวลานี้เอกภพกับปราณีก็บินมาด้วยทำให้ทั้งคู่โดนสองต่อจนหูแทบชา และด้วยความที่เป็นเด็กขี้อ้อน ร่างเล็กจึงเดินเข้าไปสวมกอดแม่ของสามี กอดแม่ตัวเองไม่ได้เดี๋ยวโดนเพิ่มข้อหา“แม่ณีขา อย่าโกรธเลยนะคะ คือพี่คิณขาเขาแค่อยากชวนหนูไปดูพระอาทิตย์ขึ้นเองค่ะ” ไหน ๆ ก็ไหน ๆ รู้วิธีเอาตัวรอดเป็นยอดดี โยนขี้ให้พี่แม่งเลย!“หึ?” ชายหนุ่มได้แต่ขมวดคิ้วมองภรรยาตัวน้อยด้วยความกล้ำกลืน แล้วใครมันบอกว่ามีอารมณ์วะ แม่ง!“ตาคิณ นี่แกพาน้องไปเกเรมาเหรอ?” เอกภพหันไปเท้าสะเอวใส่ลูกชาย โมโหจริง ๆ เขากับภรรยาบินมาถึงตั้งแต่เช้ามืด ไม่ได้พงไม่ได้พักอะไรเลย ก็ต้องมากังวลใจเพราะไอ้ลูกตัวดี“แต่จริง ๆ อคิณตามใจยัยตัวแสบตลอดนะ ไม่มีทางที่อคิณจะพาน้องไปเอง” ดารีรู้จักลูกสาวดีจึงค้าน “ดาว่ามันต้องมีอะ...”“มันจะมีอะไรล่ะน้องดา เจ้าคิณน่ะฟังใครที่ไหน” ปราณีขัดจังหวะ พลางลูบหัวลูกสะใภ้อย่างรักใคร่ ประหนึ่งว่าเด็กน้อยไม่ผิด “

อึก!อคิณถึงกับลอบกลืนน้ำลาย คำพูดคำจาของเด็กน้อยมันชวนให้หัวใจซาบซ่านเหลือเกิน“สนองมันหน่อยสิครับคนดี” เป็นต้องซู้ดปากแรง ๆ กำเบาะแน่นระบายความเสียดเสียวเด็กน้อยอ้าปากครอบเข้าไปเกือบครึ่งลำ ไม่รีรอใด ๆ ผงกหัวขึ้นลง แรก ๆ ก็เนิบนาบแต่สักพักก็เร่งจังหวะ โดยใช้มือสาวตรงโคนไปด้วยจ๊วบ!ปากเล็กดูดดุ้นจนแก้มตอบ ราวกับแท่งเอ็นร้อนคือไอศกรีมรสช็อกโกแลตชิปกับชาเขียวที่กินเท่าไรก็ไม่เบื่อไม่อิ่ม รัญจวนหัวใจดวงโตจนต้องขบกรามแน่น ครางเสียงเร่าร้อนดังระงมทั้งคันรถใบหน้าหวานช้อนขึ้นมามองสบตาคม มันยิ่งเป็นเชื้อเพลิงปลุกกำหนัดให้เตลิด เผลอกลั้นหายใจตอนที่น้องดูดหัวเห็ดแล้วส่งยิ้มให้กันทางสายตา เล่นเอาเกร็งหน้าขาจนปวด“อ่า อย่าดูดหัว พี่เสียวค่ะ”“แล้วไม่ชอบเหรอคะ?”โห เสียงหวานขนาดนี้ กะจะไม่ยอมให้ได้เกิดกันเลยดิ“ชะ ชอบครับ อ่า” คนเสียวจัดแทบทนไม่ไหว รู้สึกทรมานเหมือนคนใจจะขาด รวบผมสลวยเอาไว้ในมือแล้วกำแน่น ขณะเดียวกันก็จ้องมองแก่นกายที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดผลุบเข้าออกไว ๆ คับปากอุ่นชื้น น้ำลายไหลเลอะไปทั้งท่อนเอ็น กระสันจนต้องร้องขอชีวิต “เธอครับ เบา ๆ เดี๋ยวพี่แตก อือ ปลาทู หนู ที่รักพี่จะตายค่ะ!

หน้าร้านยุ่งวุ่นวายเมื่อลูกค้ามาราวกับงานลดแลกแจกแถม ปลาทูเห็นว่าพี่ ๆ คนอื่นรับออร์เดอร์ไม่ทัน จากที่กำลังช่วยเช็ดแก้ว มือเล็กจึงหยิบเอาไอแพดที่ว่างอยู่ไปรับลูกค้าแทนหลังจากรับออร์เดอร์เรียบร้อยแล้วก็วิ่งไปดูที่หลังร้าน ถึงจะเคยทำมาก่อนแต่ก็ใช่ว่าจะจำได้หมดทุกอย่าง ที่เข้ามาก็เพื่อจะอธิบายกับพ่ออีกทีว่าลูกค้าไม่เอาอันนั้น ไม่เอาอันนี้ ก่อนจะถืออาหารลูกค้าออกไปด้วย ทว่ายังไม่ทันจะผ่านพ้นประตู“ที่รักครับ” เสียงอ้อนแบบนี้รู้เลย คนรู้งานเดินกลับไปหาสามีหนุ่มแล้วยื่นแก้มให้ ขณะที่เขาก็ก้มลงหอมแก้มเธอโดยไม่นึกจะสนใจสายตาของคนอื่น ๆ ขอให้ได้ชื่นใจ สักวินาทีเดีนวก็เอา จนถูกพ่อแซว“วิทย์ ผัดไทยไม่ต้องเติมน้ำตาลนะ”ทั้งสองต่างหันมามองหน้ากันแล้วหัวเราะ ก่อนจะแยกกันไปทำหน้าที่ใครหน้าที่มันเวลาผ่านไปจนถึงสามทุ่มกว่า ใบสั่งอาหารก็เริ่มน้อยลง อคิณจึงออกมาดูหน้าร้าน ดันตาไวเห็นเมียเด็กกำลังถูกลูกค้าชายส่งสายตาลวนลาม ไม่พอยังยื่นโทรศัพท์มาให้เธออีก จึงก้าวขายาว ๆ เดินผ่านโต๊ะที่พ่อตาแม่ยายนั่งอยู่ใกล้ ๆหมับ!ฝ่ามือหนารวบเอวบางเข้ามาประชิดตัว ประคองดวงหน้าหวานละมุนแล้วก้มลงทาบริมฝีปากกับเรียวปากอม

วันต่อมาหลังจากที่กึ่งหลับกึ่งตื่นมาค่อนคืน เพราะร่างกายยังปรับเวลาไม่ทัน ทำให้ช่วงเช้าปลาทูเกิดอาการสะลึมสะลือเผลอนอนลากยาว ตื่นอีกทีก็บ่ายโมง ไม่ทันได้เจอพ่อกับแม่ที่ออกไปทำงานตั้งแต่แปดโมงเช้า“ตื่นแล้วเหรอคะ?” เห็นร่างบางเดินออกจากห้องนอนมา อคิณจึงละจากงานขึ้นมองน้อง สีหน้าอ่อนล้า มันช่างต่างกับเมื่อวานลิบลับ “นอนต่อไหม หน้าเมียพี่ดูง่วงจัด”“ง่วงค่ะ” ว่าแล้วก็เดินมาหา คนเป็นพี่จึงวางโน้ตบุ๊กไว้บนโต๊ะแล้วตบหน้าขา คนตัวเล็กเข้าใจก็ขึ้นไปนั่งบนตักแล้วยกมือขึ้นโอบรอบลำคอหนา“หิวหรือเปล่า อยากกินไรไหม?” ก้มลงจุมพิตขมับน้อย ซึ่งน้องก็พยักหน้า “งั้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าค่ะ ไปหาพ่อทินกับแม่ดากัน”“ค่ะ” น้ำเสียงงัวเงีย เสียงทุ้มหัวเราะในลำคอก่อนจะสอดแขนเข้าใต้ข้อพับแล้วอุ้มคนตัวเล็กไปส่งที่ห้องน้ำ จัดเตรียมข้าวของเสื้อผ้าให้เสร็จก็ออกมาทำงานต่อรอไม่นานน้องก็ออกมาด้วยชุดเดรสกระโปรงแขนตุ๊กตาน่ารัก ข้างนอกอากาศเย็นจึงมีเสื้อแขนยาวใส่ทับไปอีกตัว ในขณะที่เขาแต่งตัวด้วยเสื้อยืดกางเกงสแล็กและตามด้วยเสื้อโค้ทอีกที“รถสวยจังค่ะ” ปลาทูตาโตกับรถยนต์คันใหม่ของพี่ที่ผู้เป็นพ่อซื้อให้ ใบหน้าหล่อเหลา

ความเย็นสบาย ทำให้ดูการ์ตูนยังไม่ทันจะถึงครึ่งเรื่อง คนตัวเล็กก็นอนหลับซบอยู่กับอกแกร่ง ตื่นมาก็ตอนที่ใกล้จบเรื่องแล้ว ดวงตาคู่น้อยเปิดสนิท ท้องไส้ทำงานเมื่อเห็นอาหารและของหวานมารอพร้อม“พี่คิณขากลับที่ได้แล้วค่ะ”“ตื่นมาก็ไล่ผัวนี่คือไร?”“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ” เห็นพี่ชักสีหน้าใส่ก็รีบอธิบาย “หนูหิว พื้นที่วางมันนิดเดียวเอง แค่ส่วนของหนูก็เต็มโต๊ะแล้วค่ะ”“ออ...นี่เห็นแก่กินจนไม่สนใจผัวคนนี้แล้ว?” กอดอกสะบัดหน้าหนีอย่างแง่งอน“ไม่ใช่นะคะ หนูแค่กลัวว่าพี่คิณจะนั่งกินไม่สะดวก ที่มันแคบเนี่ยเห็นหรือเปล่า?” มีการทำไม้ทำมือวัดพื้นที่ให้พี่ดู แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดี เพราะเขาอยากนั่งอยู่ตรงนี้ อยากนั่งกับเธอ อยากนั่งติดกับเธอ สุดท้ายเธอก็ต้องเป็นฝ่ายยอม “โอเคค่ะ ถ้าพี่คิณขาไม่ลำบาก เรานั่งด้วยกันก็ได้ค่ะ”คนพึงใจผุดรอยยิ้มหวาน สอดมือเข้าใต้รักแร้ของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงระหว่างขา ยกขึ้นให้มานั่งกับขาข้างหนึ่งของตัวเอง ให้ใบหน้าเราเสมอกัน แล้วนั่งทานข้าวด้วยกันทั้งแบบนั้นมีบ้างที่คนตัวเล็กเขินอายกับสายตาของผู้โดยสารบางท่านที่เดินไปเดินมากับพนักงานของสายการบิน แต่หัวใจก็เต็มเปี่ยม

1เดือนต่อมา@ บนเครื่องบินชั้น First Class เครื่องขึ้นได้ไม่นานอคิณก็ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเดินไปยังที่นั่งของภรรยาตัวน้อยข้าง ๆ เธอกำลังตาตื่นกับการหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปท้องฟ้าและตึกอาคารข้างล่างพื้นดินไม่ว่าจะขึ้นเครื่องมากี่ครั้งต่อกี่ครั้งเธอก็ยังคงเป็นเด็กน้อยเหมือนเช่นวันวานเด็กน้อยปลาทูของพี่อคิณ มันอดไม่ได้ที่จะไม่ล้วงเอามือถือขึ้นมาถ่ายรูปคนตัวเล็กจากทางด้านหลัง พลางเรียกเสียงหวาน “ที่รักครับ”“คะ?” ดวงหน้าละมุนหันมา ปลายนิ้วโป้งก็กดถ่ายทันที ความน่ารักของน้องมันเย้ายวนจนไม่อาจยั้งมือถ่ายแค่หนึ่งรูป ก่อนจะเข้าไปอยู่ใกล้ ๆ แล้วถ่ายรูปร่วมกัน ก่อเกิดความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้หัวใจได้ชุ่มฉ่ำ ก่อนจะถูกขัดจังหวะด้วยแอร์ โฮสเตสสาวสวยที่มาเสริฟ Welcome Drink“ของผมเอามาไว้ตรงนั้น” ใช้สายตาชี้ไปตรงแท่นวางของ “ที่เดียวกับเมียผมเลยนะครับ” หญิงสาวเหวอไปเล็กน้อย แต่เพียงอึดใจก็ระบายยิ้มบาง ๆ แล้ววางแก้วในส่วนของชายหนุ่มไว้คู่กันกับของเด็กสาวที่เน้นย้ำเพราะเขาเห็นนานแล้วว่าอีกฝ่ายนั้นแอบหันมาส่งสายตาให้บ่อย ๆ ถึงเขาจะไม่เล่นด้วยแต่อย่างน้อยก็ควรออกตัว ไม่อยากให้เรื่องราวมันซ้ำรอยเด