บทที่ 8

Pinakabagong kabanata

• องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1520

  ทันใดนั้นสีหน้าทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็อึ้งงันไปทีแรกเขาคิดว่าเงื่อนไขที่ตนเสนอออกมาไร้ยางอายมากพอแล้ว!คิดไม่ถึงเลยว่าหลี่หลงหลินจะมากยิ่งกว่า!เหตุใดบนโลกนี้ถึงมีคนเช่นนี้ได้?แทนที่จะเสนอเงื่อนไขนี้ ยังไม่สู้ขอให้ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือคืนเมืองซั่วเป่ยให้ต้าเซี่ยไปเสียเลยหลี่หลงหลินถลึงตาใส่ทูตแวบหนึ่ง “เจ้าไม่รับปาก?”ทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือรีบพูดว่า “รัชทายาท ไม่ใช่พวกเราไม่รับปาก เพียงแต่...”หลี่หลงหลินพูดเสียงเคร่งขรึม “เพียงแต่ไม่มีคำอธิบายที่มีเหตุผลกระมัง ไม่เป็นไร ข้าสามารถมอบคำอธิบายที่มีเหตุผลให้เจ้าอย่างหนึ่งได้”“ไม่ใช่ข้าไม่เชื่อพวกเจ้าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ เพียงแต่ข้าต้องการยืนยันความปลอดภัยของตัวประกันก่อน ถึงจะสามารถตัดสินใจได้”ทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือรีบพูด “องค์ชายโปรดวางใจ บัดนี้ตัวประกันปลอดภัยอย่างแน่นอน ไม่ได้รับภัยคุกคามใดๆ”หลี่หลงหลินพูดเสียงเย็นชา “เจ้าพูดว่าปลอดภัยก็ปลอดภัยกระนั้น? เพียงปากของเจ้านี้ ข้าจะเชื่อได้อย่างไร?”ทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนี่ถึงเข้าใจความนัยของหลี่หลงหลินไม่ว่าอย่างไร ไม่ว่าเงื่อนไขใด

• องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1519

  ได้ยินดังนั้น สีหน้าทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเปลี่ยนไป เผือดซีดดุจกระดาษยังไม่ต้องพูดว่าหลี่หลงหลินนำศีรษะทหารเหล่านั้นทั้งหมดมาทำเป็นหอคอยประดับบารมี ส่งผลกระทบต่อจิตใจของเหล่าทหารรักษาการณ์ตามหลักของลัทธิซ่าหม่าน หากตายไปแล้วศพไม่ถูกฝังดิน เช่นนั้นวิญญาณเหล่านี้จะถูกกันออกจากการเวียนว่ายตายเกิด ไม่ได้เกิดอีกชั่วชีวิต!เหล่าทหารยอมตายเพื่อชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมากถึงเพียงนั้นกลับต้องกลายเป็นวิญญาณอาภัพ เร่ร่อนอยู่บนผืนทรายอันเวิ้งว้างเช่นนี้!ทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือต่อสู้อย่างห้าวหาญภายในสนามรบทั้งหมดล้วนเพราะลัทธิซ่าหม่านสอนเรื่องความตายไว้อย่างงดงามตายอย่างกล้าหาญในชาตินี้ ชาติหน้าจะกลายเป็นองค์ชาย!นี่เป็นสาเหตุให้บุรุษของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมากมายลืมเรื่องความตายไว้ด้านหลัง เข้าต่อสู้ในสมรภูมิรบอย่างไม่ลังเลหากทหารที่ตายไปเหล่านี้ถูกตัดศีรษะ ทำเป็นหอคอยเช่นนั้นจะต้องส่งผลกกระทบอย่างร้ายแรงต่อกองทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือแน่!ฆ่าคนต้องทำลายจิตใจก่อน ทำลายคนต้องทำลายเจตจำนงก่อน!ก้าวนี้ของหลี่หลงหลินนับว่าฉลาดมาก!ทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหน

• องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1518

  แสงเย็นของดาบคมกริบวาววับทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือตกใจจนหน้าเผือดซีด แทบจะฉี่ราดกางเกงเขาคิดไม่ถึงเลยว่าหลี่หลงหลินจะไร้เหตุผลถึงเพียงนี้ทว่าก็ใช่สามารถทำเรื่องขุดสุสานพรรค์นี้ออกมาได้ ย่อมไม่ใช่คนดีอะไร!เสียงทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือสั่นๆ “สองแคว้นต่อสู้กัน ไม่ฆ่าทูต นี่เป็นกฎ...”หลี่หลงหลินยิ้มเย็นชา “กฎ? ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือไร้อารยธรรมอย่างพวกเจ้าก็คู่ควรเอ่ยกฎระเบียบกับต้าเซี่ยกระนั้น?”สิ้นคำ กระบี่ในมือก็เลื่อนขึ้นไปข้างหน้าปลายกระบี่คมกริบเฉือนคอของทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ โลหิตสายหนึ่งค่อยๆ ซึมตามรอยกระบี่ทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเพียงรู้สึกเย็นวาบที่ลำคอ ทันใดนั้นว้าวุ่นแล้วเห็นได้ชัดว่าหลี่หลงหลินไม่ได้ล้อเขาเล่นนี่คือคิดจะเอาชีวิตของเขาจริง!จางไป่เจิงเห็นสถานการณ์ก็รีบพูด “องค์ชาย ไม่ได้เป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ! นี่คือสมรภูมิรบ นับแต่โบราณเป็นต้นมาไม่มีตัวอย่างการฆ่าทูตมาก่อน”หลี่หลงหลินเหล่มองจางไป่เจิงแวบหนึ่ง “หุบปาก! ในเมื่อไม่มีตัวอย่าง เช่นนั้นวันนี้ข้าจะเป็นตัวอย่างให้! ข้าเป็นรัชทายาท ทำอันใดยังต้องให้เจ้าสอนกระนั้น?”ทันใด

• องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1517

  สูญเสียเยี่ยนอวิ๋นสิบสามเมืองไป นอกจากราชสำนักต้าเซี่ยลี้ภัยลงใต้ ก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีก!หากราชสำนักเคลื่อนย้ายลงใต้ เช่นนั้นชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็ไม่ต้องเปลืองแรงยึดครองทั้งแดนเหนือของต้าเซี่ยต้าเซี่ยถูกบีบให้ถอยร่นไปทางใต้ ไม่มีวันพลิกสถานการณ์ได้อีก!นี่ต่างอันใดจากแคว้นล่มสลาย?ต้นตอของหายนะทั้งหมดนี้ก็คือรัชทายาทหลี่หลงหลิน!ส่วนจางไป่เจิงจะกลายเป็นนักโทษนับพันปี ถูกคนด่าว่านับหมื่นชาติ“รัชทายาท ท่านทำร้ายข้าได้อนาถนัก!”จางไป่เจิงคล้ายกินหวงเหลียนเข้าไปคำใหญ่ ความขมแผ่กระจายเต็มท้อง เสียใจอย่างสุดซึ้งแต่ไหนแต่ไรมาต้าเซี่ยเอาชนะด้วยเหตุผล ทีแรกจางไป่เจิงคิดจะเจรจากับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือด้วยเหตุผลทว่าเขาเป็นขุนนางบู๊ ไม่ถนัดใช้ถ้อยคำ กอปรกับครั้งนี้การกระทำของหลี่หลงหลินไร้เหตุผลเกินไปทันใดนั้นจางไป่เจิงถอนหายใจ ถึงขั้นพูดไม่ออกแม้ประโยคเดียวทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเห็นสถานการณ์แล้ว วางอำนาจข่มผู้อื่นมากขึ้น ยิ้มเย็นพูดว่า “แม่ทัพจาง เงื่อนไขเหล่านี้ที่พวกเราชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเสนอล้วนมีเหตุผล ไม่รับปากก็ต้องรับปาก!”ทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางต

• องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1516

  จางไป่เจิงได้ยิน ก็ขมวดคิ้วแน่นทันทีเจรจา?ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมาถามหาเอาความกระมัง!ทันใดนั้นสีหน้าของเขาไม่สบอารมณ์สุดขีดเขากลับไม่กลัวชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเพียงแต่หลี่หลงหลินขุดศพในสุสาน เรื่องนี้ต่ำช้าเกินไปหากชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือแพร่กระจายข่าวนี้ออกไปจนถึงเมืองหลวง ฝ่าบาทจะคิดเช่นไร เหล่าขุนนางจะคิดเช่นไร?รัชทายาทต้าเซี่ยผู้ยิ่งใหญ่ขุดศพอย่างต่ำช้าต้าเซี่ยจะเอาหน้าไปวางไว้ที่ใด?“เฮ้อ...”จางไป่เจิงถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “ลงท้ายข้ายังต้องตามเช็ดก้นให้รัชทายาทสินะ!”เรื่องมาถึงขั้นนี้ จางไป่เจิงเองก็อับจนหนทาง เดินมาถึงกระโจมใหญ่แห่งหนึ่งด้วยสีหน้าเคร่งขรึม พบทูตของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือท่านนี้ยโสโอหัง สีหน้าเย่อหยิ่ง เห็นจางไป่เจิงเดินเข้ามา ทันใดนั้นยิ้มเย็นพูดว่า “แม่ทัพจาง พวกเราเองก็เป็นคนคุ้นเคยกัน ได้พบหน้ากันในสนามรบหลายครั้ง ข้าไม่ขอพูดไร้สาระแล้ว!”“รัชทายาทของพวกเจ้าทำอันใด เจ้ารู้ดีอยู่แก่ใจ!”“วันนี้เจ้าจะต้องมอบคำอธิบายให้พวกเราชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนืออย่างหนึ่ง!”สีหน้าจางไป่เจิงไม่สบอารมณ์ ลอบร้อง

• องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น   บทที่ 1515

  หลี่หลงหลินเดินเข้ามา ดึงซูเฟิ่งหลิงไปข้างหลัง สบมองจางไป่เจิง “มีเรื่องใดก็มาหาข้า! รังแกสตรี ใช้ได้ที่ไหนกัน!”จางไป่เจิงชี้ทางศพกองเท่าภูเขาของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ถามไล่เรียงว่า “องค์ชาย ตกลงท่านทำอันใด?”หลี่หลงหลินผายมือ “อย่างที่เจ้าเห็น ขุดศพอย่างไรเล่า!”จางไป่เจิงโมโหจนหัวเราะออกมา “ขุดศพ? องค์ชาย ปกติท่านทำตัวเหลวไหลไร้สาระในเมืองหลวงก็ช่างเถอะ! แต่ที่นี่คือดินแดนทางเหนือ พวกเรามาออกรบ ไม่ใช่เล่นสนุก!”หลี่หลงหลินยิ้มเย็นแล้วพูดว่า “เล่นสนุก? แม่ทัพจาง เจ้าดูเหมือนไม่พอใจข้ามาก! เจ้าพูดว่าข้ากำลังเล่นสนุก แม่ทัพจางอย่าได้ลืมเล่า ใครเป็นคนรักษาเมืองซั่วเป่ยแห่งนี้เอาไว้ได้!”จางไป่เจิงพูดไม่ออกในทันใดทุกคนบนโลกล้วนคิดว่าเขาจางไป่เจิงรักษาเมืองซั่วเป่ย ต่อต้านชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ทำให้ต้าเซี่ยสงบสุขทว่าจางไป่เจิงกลับรู้ดีอยู่ภายในใจผู้ที่รักษาเมืองซั่วเป่ยเอาไว้ได้ แท้จริงแล้วไม่ใช่ตนเอง แต่เป็นรัชทายาทการกระทำเหลวไหลไร้สาระตรงหน้าท่านนี้เมืองซั่วเป่ยตกอยู่ในสถานการณ์คับขันถึงสองครั้ง เกือบจะเสียเมืองไปครั้งแรกหิมะตกหนัก อากาศหนาวเหน็บเป็นหลี่หลงหล