บทที่ 1518

แสงเย็นของดาบคมกริบวาววับ

ทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือตกใจจนหน้าเผือดซีด แทบจะฉี่ราดกางเกง

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าหลี่หลงหลินจะไร้เหตุผลถึงเพียงนี้

ทว่าก็ใช่

สามารถทำเรื่องขุดสุสานพรรค์นี้ออกมาได้ ย่อมไม่ใช่คนดีอะไร!

เสียงทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือสั่นๆ “สองแคว้นต่อสู้กัน ไม่ฆ่าทูต นี่เป็นกฎ...”

หลี่หลงหลินยิ้มเย็นชา “กฎ? ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือไร้อารยธรรมอย่างพวกเจ้าก็คู่ควรเอ่ยกฎระเบียบกับต้าเซี่ยกระนั้น?”

สิ้นคำ กระบี่ในมือก็เลื่อนขึ้นไปข้างหน้า

ปลายกระบี่คมกริบเฉือนคอของทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ โลหิตสายหนึ่งค่อยๆ ซึมตามรอยกระบี่

ทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเพียงรู้สึกเย็นวาบที่ลำคอ ทันใดนั้นว้าวุ่นแล้ว

เห็นได้ชัดว่าหลี่หลงหลินไม่ได้ล้อเขาเล่น

นี่คือคิดจะเอาชีวิตของเขาจริง!

จางไป่เจิงเห็นสถานการณ์ก็รีบพูด “องค์ชาย ไม่ได้เป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ! นี่คือสมรภูมิรบ นับแต่โบราณเป็นต้นมาไม่มีตัวอย่างการฆ่าทูตมาก่อน”

หลี่หลงหลินเหล่มองจางไป่เจิงแวบหนึ่ง “หุบปาก! ในเมื่อไม่มีตัวอย่าง เช่นนั้นวันนี้ข้าจะเป็นตัวอย่างให้! ข้าเป็นรัชทายาท ทำอันใดยังต้องให้เจ้าสอนกระนั้น?”

ทันใด