บทที่ 7

ในท้องพระโรง

ฝ่าบาทกําลังมีประชุมฉุกเฉิน

เหล่าขุนนางทั้งบุ๋นบู๊ต่างยืนสีหน้าเคร่งเครียด บรรยากาศภายในจริงจังเป็นอย่างมาก

เส้นเลือดบนหน้าผากฝ่าบาทปูดขึ้น พักตรมังกรโกรธจัด: “มีกองทหารหลายแสนนายทางตอนเหนือ กลับไม่สามารถหยุดการย่ำยีประชาชนอย่างทารุณของเผ่าหมานนับหมื่นได้! ตอนนี้กองทัพเผ่าหมานได้เข้าใกล้เมืองหลวงแล้ว! ”

“ต้าเซี่ยที่ยิ่งใหญ่ กลับไม่มีแม่ทัพและทหารที่สามารถสู้รบได้เลย!”

“หรือต้องให้ข้านำทัพไปทำสงครามเอง?”

เหล่าขุนนางทุกคนต่างก้มหน้าและไม่มีใครกล้าพูด

ฝ่าบาทเอ่ยด้วยความไม่สบอารมณ์ต่อความไม่เอาถ่านของผู้ที่ตนหวังไว้: “ไร้ประโยชน์! ล้วนเป็นพวกไร้ประโยชน์ ขุนนางเข้าใจข้าผิด! ศัตรูอยู่ตรงหน้า คุณธรรมอยู่ที่ใด? ”

ในเวลานี้หลี่เซวียนองค์ชายหกยืนขึ้น: “เสด็จพ่อ กระหม่อมมีวิธีแก้ไขวิกฤตในเมืองหลวงพะยะค่ะ!”

ดวงตาของฝ่าบาทเป็นประกายขึ้น: “เจ้าหก เจ้าฉลาดและมีไหวพริบมาตั้งแต่เด็ก! วิธีที่ว่าคืออะไร ไหนลองพูดมาสิ! ”

หลี่เซวียนเอ่ยขึ้น: “ทหารมาใช้ขุนพลต้านรับ น้ำมาใช้ดินต้าน!การต่อต้านทหารม้าเผ่าหมาน จำเป็นต้องมีผู้นำทัพชั้นยอด! ภายใต้การบัญชาทัพของเสด็จพ่อ แล้วยังมีราชองครักษ์อีกแสนนาย ต้องเป็นกองทัพที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างแน่นอน! ”

“ตราบใดที่ให้ราชองครักษ์ไปออกรบ จะต้องปราบเผ่าหมานได้ในคราวเดียวอย่างแน่นอน!”

ตูม!

เมื่อหลี่เซวียนพูดจบ เสียงฟ้าผ่าในใจของขุนนางก็ดังสนั่น

ราชองครักษ์อยู่ในสนามรบ?

แล้วเมืองหลวงจะทำยังไง?

แต่ถ้าราชองครักษ์ไม่ไปต่อสู้ ในไม่ช้าเผ่าหมานก็จะบุกมาถึงเมืองหลวง สถานการณ์หลังจากนี้ก็จะเลวร้ายจนไม่อาจคิด!

ฝ่าบาทเหลือบมองหลี่เซวี่ยนอย่างลึกซึ้งและพูดว่า “ราชองครักษ์ออกรบ ข้าก็มีความตั้งใจนี้เช่นกัน! ไหนเจ้าลองบอกข้ามาสิว่าใครจะเป็นผู้นำ? ”

หลี่เซวี่ยนไม่พูดอะไร ยืนนิ่งไม่ขยับ

ในทางตรงกันข้าม องค์ชายอีกหลายพระองค์กลับก้าวมาข้างหน้าทีละคน ประสานมือแล้วเอ่ย: “เสด็จพ่อ กระหม่อมเต็มใจที่จะนําราชองครักษ์ไปออกรบ เพื่อปกป้องประเทศ!”

ฝ่าบาทโบกมือ: “ไม่จําเป็น! พวกเจ้ายินดีช่วยข้าปกป้องบ้านเมือง ช่วยข้าแบ่งเบาภาระ ข้ารู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ข้ามีแผนการอื่น!จางไป่เจิงแม่ทัพใหญ่ของราชองครักษ์ ข้าสั่งให้เจ้านำกองทัพทหารราชองครักษ์หนึ่งแสนนายไปออกรบในวันพรุ่งนี้ !”

“ถ้าไม่สามารถปราบเผ่าหมานจนพังพินาศได้ ไม่ตายก็ไม่ต้องกลับมา!”

แม่ทัพวัยกลางคนท่าทางองอาจ ก้าวออกมาจากฝูงชน ประสานมือโค้งคำนับและกล่าวว่า: “รับด้วยเกล้าพะยะค่ะ!”

เหล่าขุนนางพากันถอนหายใจในใจ

อาการระแวงของฝ่าบาทแย่ลงเรื่อยๆ แม้แต่เหล่าองค์ชายก็ไม่กล้าเชื่อ ปฏิเสธที่จะมอบอํานาจทางทหารให้กับพวกเขา

แต่ก็ดี

จางไป่เจิงเป็นคนสนิทของฝ่าบาท และเป็นผู้บัญชาการราชองครักษ์มาเป็นเวลาหลายปีแล้ว

เมื่อเขานําราชองครักษ์ออกรบ อย่างน้อยเขาก็สามารถต่อสู้อย่างทัดเทียมกับเผ่าหมานได้ ทําให้ต้าเซี่ยมีโอกาสได้พักหายใจ

ต่อไป ฝ่าบาทเพียงต้องทำให้ความโกรธของประชาชนสงบลง ทําให้สถานการณ์ในเมืองหลวงมีเสถียรภาพ ก็จะสามารถย้ายกองกําลังจากทางใต้เพื่อไปปกป้อง เมืองหลวงได้

เผ่าหมานไม่สามารถโจมตีได้ คนและม้าหมดแรง กองทัพย่อมล่าถอยออกไป

การระงับความโกรธของประชาชนก็จะเป็นเรื่องง่ายแล้ว!

ตราบใดที่หลี่หลงหลินถูกฆ่า ตระกูลซูหายโกรธ ราษฎรไร้แกนนำ พวกเขาย่อมไม่สามารถก่อเรื่องได้

ในเวลานี้เว่ยซวินเข้ามารายงาน: “ฝ่าบาท ฮูหยินผู้เฒ่าซูกําลังคุมตัวองค์ชายเก้าอยู่ รอเข้าเฝ้าอยู่นอกวังพะยะค่ะ...”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เหล่าขุนนางก็ตกอยู่ในความโกลาหล

คลื่นลมยังไม่สงบ ก็กระเพื่อมขึ้นมาอีกแล้ว!

ตระกูลซูจะฆ่าหลี่หลงหลินต่อหน้าธารกำนัลเพื่อระบายความโกรธหรือ?

ด้วยวิธีนี้ แม้ว่าจะเป็นสร้างความเสื่อมเสียต่อราชวงศ์ แต่ก็สามารถสงบความโกรธของผู้คนได้ ก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องร้ายอะไร!

ฝ่าบาทก็คิดแบบเดียวกัน แววตาเปล่งประกาย: “เรียกตัวเข้ามา!”

ผ่านไปครู่หนึ่ง

ฮูหยินผู้เฒ่าซูถือไม้ค้ำยันหัวมังกรไว้ในมือ เดินงกๆ เงิ่นๆ เข้าไปในท้องพระโรง

องค์ชายเก้าหลี่หลงหลินก็เดินตามมาด้วย

ฝ่าบาทโบกมือและเอ่ยว่า “นั่งสิ!”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูนั่งลงบนเบาะผ้า: “ขอบพระทัยฝ่าบาท!”

ฝ่าบาทตรัสว่า: “ฮูหยินผู้เฒ่าซู! เจ้ามาพบข้ามีเรื่องอะไร พูดมาเถอะ! ”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูประสานมือโค้งคำนับ: “ฝ่าบาท พระองค์มอบหลี่หลงหลินคนทรยศให้หม่อมฉันจริงหรือ? ไม่ว่าหม่อมฉันจะทํารุนแรงยังไงกับเขา ก็ได้หมดหรือเพคะ? ”

ฝ่าบาทพยักหน้า: “กษัตริย์ตรัสคำไหนคำนั้น! สิ่งที่ข้าพูดจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง! ข้าเพียงไม่รู้ว่าเจ้าจะทําอะไรกับกบฏผู้นี้...”

เหล่าองค์ชายและขุนนางต่างก็ผึ่งหู รอดูอย่างอยากรู้อยากเห็น

เลาะกระดูก? ใช้รถม้าแยกร่าง?

หรือตัดหัวหลี่หลงหลินด้วยมีดให้เขาเจ็บปวดทรมาณ?

ฮูหยินผู้เฒ่าซูยิ้ม: “ฝ่าบาท จะจัดการกับองค์ชายเก้ายังไง อีกเดี๋ยวค่อยพูด! หม่อมฉันมีคำขอหนึ่งที่ไม่สมเหตุสมผล! ”

ฝ่าบาทกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น: “ตระกูลซูภักดี พลีชีพเพื่อบ้านเมือง! อย่าว่าแต่คําขอที่ไม่สมเหตุสมผลหนึ่งข้อเลย แม้ว่าจะเป็นสิบ เป็นร้อยข้าก็จะเห็นด้วย! ”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูถอนหายใจ: “ขอบพระทัยฝ่าบาท! ผู้ชายในตระกูลซูล้วนตายในสนามรบ เหลือเพียงผู้หญิงและเด็ก โดดเดี่ยวไร้ที่พึ่ง พวกเขาไม่มีแม้แต่ผู้สนับสนุน...”

ฝ่าบาทเอ่ยอย่างไม่พอใจ: “ข้าก็คือผู้สนับสนุนตระกูลซู! ใครก็ตามที่กล้าแตะต้องตระกูลซูก็คือศัตรูของข้า! ”

ฮูหยินผู้เฒ่าซูส่ายหัว: “ตระกูลซูรู้สึกซาบซึ้งใจจนหาที่เปรียบมิได้! แต่หม่อมฉันไม่ได้หมายความเช่นนั้น หลานสาวคนโตซูเฟิ่งหลิงค่อนข้างโดดเด่นทั้งรูปร่างหน้าตา ”

“ดังคํากล่าวที่ว่า ชายเติบใหญ่พึงแต่งงาน หญิงเติบโตพึงแต่งงาน!”

“หม่อมฉันหวังว่าฝ่าบาทจะทรงประทานสมรสหลานสาวคนนี้ให้กับองค์ชายพระองค์หนึ่ง!”

“ตระกูลซูกลายเป็นพระญาติของฝ่าบาท ย่อมไม่มีผู้ใดกล้ารังแกอีกต่อไป”

การสมรส?

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทั้งราชสำนักพากันแตกตื่น

ทุกคนแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ ฮูหยินผู้เฒ่าซูกลับเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอให้ฝ่าบาทประทานสมรสจริงหรือ?

ถ้าคิดอย่างละเอียดแล้ว นี่คือการเคลื่อนไหวที่ยอดเยี่ยม

ตระกูลซูปกป้องชายแดนทางเหนือมาหลายชั่วอายุคน เปี่ยมด้วยความจงรักภักดี ความเที่ยงธรรม และทําให้หลายคนในราชสํานักขุ่นเคืองไม่น้อย!

ตอนนี้ผู้ชายในตระกูลซูเสียชีวิตไปหมดแล้ว ตระกูลซูที่ยิ่งใหญ่ได้กลายเป็นชิ้นเนื้อที่ทุกคนปรารถนา

ตระกูลซูต้องหาผู้สนับสนุนรายใหญ่ให้พึ่งพา มิฉะนั้นตระกูลก็คงพินาศย่อยยับแน่นอน!

และองค์ชายก็เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด!