เวลาผ่านไปราวสองเค่อ เกี้ยวก็หยุดอยู่หน้าจวนหลังหนึ่ง
ฉินซูลงมาจากเกี้ยว ภูเขาใหญ่ของเมืองทางฝั่งทิศตะวันตกในเมืองหลวงจินหลิงก็ปรากฏเข้าสู่สายตาทันที!
เมื่อมองดูดี ๆ โอ้โห นี่มิใช่เชิงเขาที่จวนส่วนตัวของมู่หรงหัวหรอกหรือ?
ฉินซูกวาดสายตาพิจารณาเล็กน้อย ก็สังเกตเห็นว่าที่นี่อยู่ห่างจวนส่วนตัวของมู่หรงหัวที่มุมอีกมุมหนึ่ง
เขาถามด้วยความประหลาดใจว่า “สหายมู่หรง นี่คือที่ใดกัน?”
“สหายฉิน ที่นี่คือจวนส่วนตัวของข้าเอง คนที่รู้มีมิมากนัก เชิญท่านด้านในเถิด”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ มุมปากของฉินซูก็อดมิได้ที่จะกระตุกสองสามครั้ง
เหล่าองค์ชายของเป่ยเยี่ยนพวกนี้ชอบซื้อจวนส่วนตัวข้างนอกเช่นนี้กันหมดเลยหรือไร?
จะซื้อก็มิเป็นไรหรอก แต่ดันมาซื้อใกล้ ๆ กันอีก อย่าบอกว่าพวกเขามิได้สังเกตเห็นกัน?
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ฉินซูก็เอ่ยถามขึ้นอย่างนิ่งเฉยว่า “สหายมู่หรง จวนส่วนตัวแห่งนี้… องค์ชายองค์อื่นมิรู้เรื่องเลยหรือ?”
“แน่นอนว่าย่อมมิรู้ ประการแรก ปกติแล้วข้ามิค่อยได้มาที่นี่ ประการที่สอง ยามที่ข้ามาก็มาเงียบ ๆ ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นหรอก”
ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น?
ฉินซูหันกลับไปมองเกี้ยวใหญ่แบบแปดคนหามที่
