เรือลำที่สองหลังจากลงสำรวจที่เกาะแรกแล้วไม่พบเจอสิ่งใด ก็แล่นเรือเพื่อไปต่อยังเกาะที่สอง แต่ระหว่างการเดินทางนั้นได้เกิดพายุฝนลูกใหญ่ขวางไว้ด้านหน้า เมื่อเรือแล่นเข้าสู่กลางพายุ ตัวเรือก็โอนเอนเหมือนจะพลิกคว่ำ
องค์หญิงซิงหยวนรีบวิ่งออกมาจากห้องเก็บของด้วยความหวาดกลัว ครั้งก่อนที่นางจมน้ำนางยังจำถึงความทรมานจากการหายใจไม่ออกได้อย่างชัดเจน
นางตามหาหยางหย่วนเฟิงจนเจอก่อนวิ่งเข้าไปกอดด้วยตัวสั่นเทา
“เจ้ามาได้อย่างไร” หยางหย่วนเฟิงตกใจจนลืมแกะมือของนางออกจากตัวเขา
“ข้าจะไม่ยอมห่างจากเจ้า” องค์หญิงซิงหยวนพูดมือน้อยก็ยิ่งรัดรอบตัวของเขาแน่นขึ้น
“ใจเย็นๆ เข้าไปหลบข้างในห้องก่อน” เขาเดินช้าๆเข้าไปในห้องรับรองเพราะมีสตรีน้อยเกาะเหมือนลูกลิงอยู่กับตัว จึงไม่สามารถเดินเร็วได้
ภายในห้องมีคนอื่นๆอยู่กันครบ แต่ไม่มีผู้ใดตกใจที่เห็นองค์หญิงซิงหยวนเกาะเขาเข้ามา
โจวจื้อไห่เริ่มพูดเมื่อสมาชิกมาครบทุกคน “คาดว่าพายุจะเบาลงในวันพรุ่งนี้จากนั้นก็จะแรงขึ้นในอีกสองสามวันและอาจยาวไปถึงเจ็ดวัน ดังนั้นพรุ่งนี้พวกเราจะลงเรือเล็กเพื่อไปเกาะ เรือใหญ่จะไปหลบที่ปลอดภัย เพราะถ้าเจอพายุลูกใหญ่หลายวันเรือลำนี้ก็คงไม่ไหว
