ภายใต้การนําทางของกงเฉิน ปฏิกิริยาของหลินจืออี้ช่างน่าอายจริงๆ เธอกลืนน้ำลายไปหลายรอบแล้ว
กงเฉินยกริมฝีปากล่าง กวาดตามองเธอเบาๆ “ยังต้องสอนอีกไหม?”
เมื่อได้ยินเสียง หลินจืออี้ก็ดึงสติกลับมาทันที แสร้งทําเป็นสงบแล้วพูดว่า “ไม่ต้อง อาเล็กเป็นคนไข้ ฉันควรเคารพคนแก่และรักเด็ก”
“ไม่ได้ให้เธออธิบาย” กงเฉินหรี่ตา
หลินจืออี้เม้มปาก ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาออกอย่างรวดเร็ว
ภายใต้เสื้อเชิร์ตที่เคร่งขรึม มีรูปร่างที่ไม่ค่อยห้ามใจของผู้ชายซ่อนอยู่
กล้ามเนื้อมั่นคงและสมส่วน กล้ามเนื้อหน้าท้องชัดเจนแต่ไม่เกินจริง ขายาวและเอวบาง
เข็มขัดติดอยู่บนเส้นซิกแพ็คพอดี ทําให้คนจินตนาการไปไกล
หลินจืออี้หายใจเข้า แล้วรีบละสายตาออกไป กงเฉินกลับโน้มตัวเข้ามา
“เสื้อเชิร์ตถอดเร็วขนาดนี้ ยังเคยถอดของใครอีก?” ใบหน้าเขาไม่มีอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เหมือนกําลังถามเรื่องธรรมดาเรื่องหนึ่ง
แต่หลินจืออี้กลับรู้สึกว่าลมหายใจที่ตัวเองหายใจออกนั้นค่อนข้างเย็นเยือก
เธอกระซิบว่า "ไม่มีใครทั้งนั้น"
เขาทําเหมือนไม่ได้ยิน “กงเยี่ยน?”
"ไม่มี! นอกจาก...” อา
หลินจืออี้รีบหุบปาก แต่ผู้ชายคนนั้นกลับไม่ยอมปล่อยเธอไป
"นอกจากใคร"
