Chapter 4/2

Chapter 4

[4/2]

ใยบัวเดินกลับมาร้านของตัวเองที่ตอนนี้มีลูกค้าเริ่มจะเบาบางลงบ้างแล้ว ให้ตายเถอะ.... ฟ้ากำลังกลั่นแกล้งเธออยู่หรืออย่างไร ถึงได้หนีไม่พ้นใครคนนั้น

“อ้าว! บัว... ไปซะนานเชียวที่ร้านนั้นยุ่งหรอ?” ปรเมทถามเจ้าของร้านที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่

“ค่ะคุณปลื้ม คนเต็มร้านเลยล่ะ”

“ดีนะที่วันนี้เป็นวันหยุดผม ไม่อย่างนั้นบัวคงจะหนักมากเลย”

“ขอบคุณคุณปลื้มมากเลยนะคะ ที่อุตส่าห์มาช่วย”

โชคดีที่ปรเมทหยุดงานทุกวันเสาร์อาทิตย์อยู่แล้ว เลยมีโอกาสได้แวะมาช่วยที่ร้านของใยบัว คิดไว้อยู่แล้วว่าที่ร้านจะต้องยุ่งเพราะทุกคูหาที่ตึกเช่าของเขา ต่างก็มีลูกค้าเข้าร้านเนืองแน่นไม่ขาดสาย

แล้วร้านป้ายัชฟินยิ่งแล้วใหญ่ รายนั้นเขาเป็นเจ้าถิ่นร้านติดดาวทุกเว็บไซต์ในโลกออนไลน์ ดีหน่อยที่ป้ายัชฟินแกจ้างลูกน้องช่วย ไม่อย่างนั้นก็คงจะเหนื่อยเหมือนใยบัวตอนนี้

“เฮ้อ! เหนื่อยแบบนี้ก็คงต้องมีค่าแรงกันแล้วล่ะ”

“ไม่ต้องห่วงค่ะ... บัวจ่ายแน่ๆ”

“ผมไม่ได้หมายถึงเงินหรอกครับ ผมหมายถึงเป็นข้าวอร่อยๆ ซักมื้อต่างหาก”

ตกเย็นในวันเดียวกันใยบัวแทบจะขยับตัวไปไหนไม่ได้เนื่องจากความเหนื่อยล้าทั้งวัน แถมยังอาการเหนื่อยง่ายจากการแพ้ท้องก็ยังไม่หายดี แต่เธอก็ต้องพยายามสู้ ทั้งๆ ที่แรงจะเดินยังไม่ไหวแล้วด้วยซ้ำ

ร่างบางนอนขดตัวอยู่บนเตียงหลังจากที่เก็บร้านเสร็จ เรียบร้อยและได้เลี้ยงอาหารตอบแทนผู้ช่วยจำเป็นอย่างปรเมทไป

พอได้นอนพักอยู่แบบนี้ก็นึกถึงได้ว่ายังไม่ได้โทรไปรายงานแม่ของเธอเลยว่าชีวิตความเป็นอยู่ตอนนี้ของตัวเองเป็นเช่นไร กลัวว่าบัวแก้วจะเป็นห่วง

ตี๊ด!

(บัว แกเป็นยังไงบ้างลูก? ตั้งแต่ไปที่นั่นก็ไม่ค่อยโทรหาแม่เลย) ทันทีที่กดรับสายบัวแก้ว ใยบัวก็ต้องเจอกับความเป็นห่วงของแม่

“บัวสบายดีจ้ะแม่ ไม่ต้องห่วงนะ ช่วงนี้เพิ่งเริ่มงานใหม่ อาจจะไม่ลงตัวนิดหน่อยน่ะ”

(งั้นหรอ? นี่อาทิตย์หน้านี้ ให้แม่ปิดร้านลงไปเยี่ยมแกได้ไหม? แม่อยากไปดูว่าแกอยู่กินยัง)

“อ่ะ... เอ่อ! บัวว่าอย่าเพิ่งมาเลยจ้ะแม่ ตอนนี้บัวคงไม่มีเวลา เอาไว้บัวจะบอกอีกทีนะ”

(เอางั้นก็ได้ เอ้อ! จริงสิ เมื่อวานหยกกลับมาจันท์ เลยแวะมาหาแกที่บ้านน่ะ)

“หยกมา?”

(ใช่ ถามหาว่าแกไปไหน เฮ้ออ! แม่ก็ได้แต่พูดไปเหมือนอย่างที่แกบอก ตกลงแกมีอะไรกันกับหนูหยกรึเปล่า? หรือทะเลาะกัน ห๊ะ?)

“ถ้าฉันพร้อมวันไหน เดี๋ยวฉันจะเล่าเองจ้ะแม่ ขอแค่ตอนนี้อย่าเพิ่งให้หยกรู้ที่อยู่ฉันก็พอ”

ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมเลยจริงๆ ถ้าหากจะต้องพบใคร หรือแม้กระทั่งคนรู้จักเองตอนนี้เธอก็ไม่ขอเจอ ความอับอายมันมากล้นจนเธอไม่กล้าสู้หน้าใครทั้งนั้น

โดยเฉพาะปิ่นหยกเพื่อนของเธอ ถ้ารู้ว่าเพื่อนสนิทไปมีอะไรกันสามีตัวเองแบบนี้ ไม่รู้ว่ายังจะมองหน้ากันต่อได้หรือไม่ อาจจะตัดขาดความเป็นเพื่อนกับเธอไปเลยด้วยซ้ำ

แล้วลูกของเธอจะต้องไม่รับรู้ความจริงอันโหดร้ายเช่นนี้ ให้คนอื่นตราหน้าว่าเป็นลูกไม่มีพ่อ ยังดีเสียกว่าเป็นลูกคนที่แอบกินกันลับหลังเพื่อนสนิท

(แม่ไปหาก็ไม่ได้ แกจะมาหาแม่บ้างก็ไม่ได้ ใครรู้ที่อยู่แกก็ไม่ได้ นี่ตกลงแกเป็นไรบัว จะโลกส่วนตัวสูงไปไหน?)

เอาเป็นว่าหลังคลอดเสร็จเธอถึงจะกลับไปบ้านแม่ของเธอบ้าง แต่อาจจะเริ่มต้นใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ถาวรเลยก็ได้

วันนี้และวันต่อๆ ไป ก็อาจจะยื้อเวลาระหว่างนี้เพื่อไม่ให้บัวแก้วหรือทุกคนที่เธอรู้จัก มาเจอสภาพของเธอในตอนนี้ ซึ่งเชื่อว่าอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าท้องเธอก็คงจะเห็นได้ชัดขึ้นแน่นอน

ด้านของชลกันต์ที่กลับมาถึงกรุงเทพฯ แล้วเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี้ ร่างสูงก็เข้าบ้านของตัวเองทันที ทว่าวันนี้ภรรยาของเขาก็ยังไม่กลับจากจันทบุรี

คืนนี้เขาก็คงนอนบ้านหลังใหญ่นี้คนเดียว แต่จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ได้เพราะว่าตลอดระยะเวลาที่แต่งงานกันมา เขากับภรรยานอนแยกห้องกันมาโดยตลอด ถึงแม้เขาอยากจะนอนกับอีกคนด้วยก็ตาม

เรื่องในตอนเที่ยงของวันนี้ที่เขาเจอใยบัวที่ภูเก็ต มันยังเป็นเรื่องที่ทำให้เขาคิดวนๆ ซ้ำไปซ้ำมาตั้งแต่นั่งเครื่องมาถึงกรุงเทพฯ แล้ว

ไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไร ทำไมโลกมันกลมได้ขนาดนี้ แต่ถึงอย่างไรก็แอบคิดว่าโชคดีหน่อยที่เธอไม่ได้พูดอะไร หนำซ้ำยังเดินออกไปง่ายดาย ไม่เหมือนกับที่เขาคิดว่าเธอคงจะมาตามเพื่อป่าวประกาศให้คนอื่นรับรู้เรื่องของเรา

“เหอะ! คุณคิดจะทำอะไรอยู่กันแน่? ใยบัว” ร่างสูงที่นอนเอามือก่ายหน้าผากบนโซฟาในบ้าน ก็ต้องสบถออกมาเมื่อนึกถึงใครอีกคนที่ทำตัวให้เขาคาดเดายากในทุกเรื่อง

ในเรื่องการงานความรับผิดชอบของหมอกันต์ไม่เคยบกพร่องแม้แต่น้อย ทว่าพอเป็นเรืองความรักเขากลับพบเจอแต่ความล้มเหลวมาตลอด

ก่อนหน้าที่จะได้มาเจอปิ่นหยก หมอกันต์ก็เคยมีแฟนมาแล้วตั้งแต่ที่ยังเป็นนักศึกษาแพทย์อยู่จนมาถุงช่วงเข้ามาช่วยธุรกิจคุณหญิงวิมนรัตน์

เธอคนนั้นดูเหมือนจะเกือบทำให้หมอหนุ่มคนนี้ตกลงปลงใจอยากจะใช้ชีวิตและอยากแต่งงานด้วยกันซ้ำไป

ทว่าพอมารู้ทีหลังว่าตลอดเวลาในช่วงที่เขาไม่มีเวลาให้ เธอคนนั้นตีตราเวลาที่เขาไม่สามารถมาหาเธอได้เป็นตัวเงิน เพื่อที่จะเอาไปให้ผู้ชายอีกคน

พอมาเจอและได้แต่งงานกับปิ่นหยกเพื่อนสนิทของใยบัว หมอกันต์ยอมรับว่าเรารู้จักกันเร็วไป อาจจะเร็วมากเกินที่จะศึกษาดูใจกันด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้เพราะเหตุผลใด ที่ทำให้เขารู้สึกว่าอยากอยู่กับเธอคนนี้อยากใช้ทุกนาทีด้วยกัน

ถึงแม้เด็กในท้องของปิ่นหยกจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของเขาก็ตาม แต่หมอกันต์เชื่อว่าเขาก็ยังจะรักและเอ็นดูเด็กในท้องของปิ่นหยกให้เหมือนกับลูกของเขาเอง

และลึกๆ เขาเองก็รู้อยู่แก่ใจดีอยู่แล้วว่าภรรยายังลืมคนรักเก่าที่เป็นพ่อแท้ๆ ของลูกในท้องได้ อย่างน้อยก็เชื่อว่าเวลาอาจจะทำให้เธอเปลี่ยนใจหันกลับมามองเขาบ้างก็เท่านั้นเอง

2 เดือนต่อมา

ทางด้านใยบัววันนี้ก็เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์อีกวันที่ยังคงต้องเหนื่อยและสู้กันต่ออีกยก

ตอนนี้ปรเมทได้กลายมาเป็นพาร์ทเนอร์ของใยบัวไปแล้ว เนื่องจากเจ้าของร้านอย่างเธอ ก็เริ่มจะรับมือกับลูกค้าไม่ไหวแล้ว

นอกจากได้ปรเมทมมาช่วยอีกแรง ใยบัวก็ต้องมีการจ้างพนักงานร้านเพิ่มอีก 2 คน หากเป็นวันธรรมดาที่ปรเมทต้องกลับไปทำงานที่บริษัททัวร์ของตัวเอง ใยบัวก็ไม่อาจรับมือกับลูกค้าไหว

เพราะตั้งแต่เปิดร้านมาลูกค้าก็เข้าออกไม่หยุด กิจการเติบโตไปได้อย่างรวดเร็วและไปไกลกว่าที่คิดไว้เสียอีก ดังนั้นการที่ได้ปรเมทเข้ามาช่วยอีกแรงอาจจะเป็นทางเลือกที่ดีมาก

“พี่ปลื้มคะ พรุ่งนี้เดี๋ยวจะมีพวกชีสเค้กเข้ามาอีกนะคะ”

“อ่อ! ของคุณตาลใช่ไหมบัว?”

“ค่ะ พี่ตาลแกอยากให้เราลองขายตัวนี้ดู เห็นว่าอร่อยนุ่มลิ้นเชียว”

“มีอะไรบ้างล่ะ ที่คุณตาลไม่เชียร์ของตัวเอง ฮ่าๆ”

ขณะที่ทางฝั่งปรเมทก็กำลังยืนชงกาแฟอยู่ ส่วนใยบัวเองก็กำลังตกแต่งหน้าเค้กเพื่อให้เด็กในร้านไปเสิร์ฟ ใยบัวเลยนึกขึ้นได้ว่าจะมีเค้กมาลงที่ร้านอีกชุดใหญ่

เพราะพวกเบเกอรี่ทั้งหลายเธอเป็นคนรับมาขายจากข้างนอก โดยมีน้ำตาลเจ้าแม่สาวแห่งวงการทำขนมหวานคอยทำพวกเบเกอรี่มาส่งที่ร้านนี้ประจำ

“แล้วพรุ่งนี้เราจะไปหาหมอไม่ใช่หรอบัว ใครจะอยู่รับของ” ปรเมทถามหญิงสาวไป เพราะเขารู้ว่าพรุ่งนี้เธอมีนัดตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาล

ท้องที่เคยแบบราบเรียบเหมือนตอนมาที่นี่ครั้งแรก กลับแปรเปลี่ยนเป็นเริ่มนูนขึ้นมาให้เห็นได้ชัดบ้างแล้ว ใยบัวท้องได้ 3 เดือนกว่าๆ แต่ยังมายืนขายของไม่มีวันพักแบบนี้ ปรเมทนึกแล้วก็เห็นใจเธออยู่ไม่น้อย

“บัวรับช่วงเช้าเสร็จแล้วก็ค่อยไปค่ะ พี่ปลื้มไม่ต้องห่วง”

“ขอโทษนะที่ไม่ได้พาไป นี่ถ้าไม่ติดประชุมด่วนนะจะพาไปเหมือนเดิมเลย”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ บัวไปเองได้”

ปกติเดือนก่อนหน้าชายหนุ่มรุ่นพี่ก็อย่างเขาก็อาสาพาเธอไปหาหมอ ทว่าพรุ่งนี้เขาติดประชุมที่บริษัททัวร์ของตัวเอง จึงไม่สามารถพาไปได้เหมือนทุกครั้ง

ใยบัวเองก็เริ่มชินกับพื้นที่แถวนี้มากขึ้นแล้ว ไม่หลงทางเหมือนช่วงแรกๆ ที่มา ตอนนั้นเวลาจะไปไหนมาไหนทีถ้าไม่มีโทรศัพท์ช่วยเธอเองก็คงจะลำบาก แต่เดี๋ยวนี้ไม่เป็นแบบนั้นแล้ว

อาการแพ้ท้องของเธอเริ่มดีขึ้นมาจากแต่ก่อนมาก เนื่องจากเพียงแค่สัปดาห์กว่าๆ ก็จะเข้าเดือนที่สี่แล้ว

“อย่าขับรถเร็วล่ะ มันอันตราย” ปรเมทวางกาแฟให้เด็กในร้านเดินไปเสิร์ฟ จากนั้นก็เดินมาหาใยบัวก่อนจะเอื้อมมือมายีหัวของเธอเล่นอย่างเอ็นดู

“พี่ปลื้มพูดแบบนี้จนบัวจำขึ้นใจแล้วค่ะ คิกๆ” ใบหน้าสวยย่นจมูกใส่คนตรงหน้า

การได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ก็เริ่มจะมีคนรู้จักเธอมากขึ้น ทั้งป้ายัชฟิน ปรเมท น้ำตาลและคนอื่นๆ ที่เริ่มจากการมานั่งทานขนมหรือจิบกาแฟที่ร้าน แต่ละคนพอมาครั้งเดียวก็ติดใจในรสชาติและมาอีกเรื่อยๆ จนกลายมาเป็นลูกค้าประจำในที่สุด