“ถอยไป!”
“ตอนนี้แม่แกไม่สบายมากนะ แกน่าจะส่งเงินมาให้แม่แกใช้บ้าง”
“อ๋อ ที่พยายามตามหา ก็เพราะอยากได้เงินนี่เอง”
“อ้าว! ก็แกเป็นลูก แกก็ต้องตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ที่เลี้ยงแกมาสิ ไม่ใช่สบายแล้วก็ปล่อยให้พ่อแม่ลำบาก อย่าเณรคุณให้มันมากนัก!”
“เณรคุณงั้นเหรอ!” เธออยากจะหัวเราะ แต่มันหัวเราะไม่ออก มันจุกอยู่ในอก “ฉันไม่ใช่ลูกแก และแม่ก็ไม่ได้เห็นฉันเป็นลูกด้วย เพราะงั้น อย่ามายุ่งกับฉันอีก”
“อย่างน้อยแกก็น่าจะให้เงินแม่แกนะ ตอนนี้แม่แกป่วยหนัก” พ่อเลี้ยงขยับเท้าเข้าหาเธอแล้วจับมือถือแขนหวังจะฉุดลาก เธอรีบสะบัดแล้วเดินหนีอย่างเร็ว
“จะหนีไปไหน!”
“อย่ามายุ่งกับฉัน!”
“ฉันเป็นพ่อเลี้ยงแกนะ อย่าลืมสิว่าถ้าแกดื้อ แกจะโดนอะไร!”
“ไปซะ! ก่อนที่ฉันจะฆ่าแก!”
พ่อเลี้ยงพยายามเข้ามาจับเนื้อต้องตัวเธอ แล้วฉุดดึงเธอ เธอดิ้นรนสุดชีวิต
“ปล่อยฉันไอ้สารเลว!”
“นังยูมิ!” ขาดคำนั้น พ่อเลี้ยงของเธอโดนจับทุ่มลงไปที่พื้นทรายอย่างแรง ก่อนจะโดนต่อยหน้าไม่ยั้งจากฝีมือของคนที่กำลังโมโหขาดสติ
“คุณ!” เธอตกใจตัวสั่น รีบเข้าไปห้ามชัชวินก่อนที่เรื่องจะเลวร้ายไปมากกว่านี้
“พอค่ะคุณวิน พอค่ะ” เธอดึงเขาออกมาจนได้ แต่พ่อเลี้ยงของ
