ตอนที่ 17: อดีตที่ไม่ได้อยากพบเจอ

Latest chapter

• เจ้าสาวสัญญารักของซีอีโอเลือดเย็น   ตอนที่ 57 ข้อสังเกตที่นำไปสู่คำถาม

  หลังจากคืนนั้นที่ฉันได้เห็นภูผาแสดงความรู้สึกอ่อนไหวถึงความทรงจำของน้องพีท ความสัมพันธ์ระหว่างเราดูเหมือนจะก้าวไปอีกขั้นหนึ่ง เราเริ่มพูดคุยกันมากขึ้น ไม่ใช่แค่เรื่องน้องไทม์หรือเรื่องงาน แต่บางครั้งก็เป็นเรื่องราวทั่วไปที่ทำให้ฉันได้เรียนรู้ภูผาในมุมที่ลึกซึ้งขึ้นฉันยังคงสังเกตเห็นว่าภูผามักจะใช้เวลาอยู่กับน้องไทม์มากขึ้น เขาจะพาไปเล่นในสวน เล่านิทานให้ฟัง หรือแม้กระทั่งช่วยน้องไทม์ทำการบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ เมื่อน้องไทม์เริ่มเข้าโรงเรียนอนุบาลแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของภูผาที่ปรากฏขึ้นบ่อยครั้งขึ้น ทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจในวันหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังพาน้องไทม์ไปส่งที่โรงเรียนอนุบาล ฉันเหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่หน้าโรงเรียน เธอเป็นผู้หญิงวัยกลางคน แต่งกายสุภาพ ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มอบอุ่น แต่ดวงตาของเธอกลับฉายแววเศร้าสร้อยเล็กน้อย เธอจ้องมองมาที่น้องไทม์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความอาลัยฉันรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้มาก่อน แต่เธอกลับมองน้องไทม์ราวกับรู้จักกันมาก่อน ฉันไม่ได้คิดอะไรมากในตอนนั้น เพราะมีผู้ปกครองหลายคนมายืนรอส่งลูกที่หน้าโรงเรียนหลังจากส่งน้องไทม์เสร็จ

• เจ้าสาวสัญญารักของซีอีโอเลือดเย็น   ตอนที่ 56 ความทรงจำที่ขาดหาย

  ความผูกพันที่ก่อร่างขึ้นทีละน้อยระหว่างฉัน ภูผา และน้องไทม์ ทำให้บรรยากาศในคฤหาสน์ดูอบอุ่นและมีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าเดิม ฉันเริ่มคุ้นชินกับการมีภูผาอยู่ข้าง ๆ ไม่ว่าจะในเวลาทานอาหารเช้า หรือช่วงเย็นที่เราสามคนใช้เวลาร่วมกันวันหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังพาน้องไทม์เดินเล่นในสวนของคฤหาสน์ น้องไทม์วิ่งไปเจอรถของเล่นคันเล็ก ๆ คันหนึ่งที่ดูเก่าและมีฝุ่นเกาะอยู่“แม่ครับ! รถของเล่นใครครับ” น้องไทม์ถามด้วยความตื่นเต้นฉันก้มลงมองรถของเล่นคันนั้น มันเป็นรถสปอร์ตคันเล็กสีแดงสด ดูเหมือนจะเป็นรถของเล่นที่ถูกเก็บไว้นานแล้ว“ไม่รู้สิลูก คงจะเป็นของเก่าของปะป๊ามั้ง” ฉันตอบพลางลูบผมลูกชายเบา ๆทันใดนั้น ภูผาก็เดินเข้ามาในสวน เขาคงจะเพิ่งกลับจากทำงานและลงมาเดินเล่น“ปะป๊า! รถของเล่นใครครับ” น้องไทม์วิ่งไปหาภูผาพร้อมกับชูรถของเล่นคันนั้นขึ้นมาภูผามองรถของเล่นในมือน้องไทม์ แววตาของเขาฉายแววบางอย่างที่ฉันไม่อาจเข้าใจ อาจจะเป็นความทรงจำ หรือความรู้สึกอื่น ๆ ที่ถูกเก็บซ่อนไว้ลึก ๆ“รถของเล่นของปะป๊าเอง” ภูผาตอบเสียงแผ่ว “เป็นของที่ฉันเคยเล่นตอนเด็ก ๆ”“ปะป๊าเล่นด้วยกันไหมครับ” น้องไทม์ถามอย่างสดใสภูผายิ้มจาง ๆ

• เจ้าสาวสัญญารักของซีอีโอเลือดเย็น   ตอนที่ 55 ความผูกพันที่ก่อร่าง

  ความห่างเหินระหว่างฉันกับภูผาที่ลดลงอย่างเห็นได้ชัด ทำให้บรรยากาศในคฤหาสน์ดูอบอุ่นขึ้นกว่าเดิมมาก ภูผาไม่ได้กลับบ้านดึกดื่นเหมือนเมื่อก่อน เขามักจะใช้เวลาช่วงเย็นอยู่กับน้องไทม์ และบางครั้งก็จะมีช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เราสามคนอยู่ด้วยกันในห้องนั่งเล่นในวันหนึ่ง ฉันกลับมาจากทำงานที่ร้านกาแฟ เห็นภูผากำลังนั่งอ่านนิทานให้น้องไทม์ฟังอยู่บนโซฟา น้องไทม์นั่งตักเขาอย่างสบายใจ ดวงตากลมโตจ้องมองรูปภาพในหนังสืออย่างสนใจ เสียงทุ้มต่ำของภูผาที่เล่านิทานอย่างอ่อนโยน ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นในใจอย่างบอกไม่ถูกฉันยืนมองอยู่ห่าง ๆ ใบหน้าของภูผาที่ผ่อนคลายลง รอยยิ้มจาง ๆ ที่ปรากฏขึ้นมุมปากเวลาที่น้องไทม์หัวเราะ ทำให้ฉันรู้สึกว่าเขากำลังมีความสุขอย่างแท้จริงเมื่อนิทานจบลง น้องไทม์ก็โผเข้ากอดภูผาแน่น “ปะป๊าเก่งที่สุดเลยครับ!”ภูผาลูบหัวน้องไทม์เบา ๆ ก่อนจะหันมาเห็นฉันที่ยืนอยู่ เขาพยักหน้าเล็กน้อยให้ฉัน“กลับมาแล้วเหรอ” เขาถามเสียงเรียบ“ค่ะ” ฉันตอบ พร้อมรอยยิ้มจาง ๆฉันเดินเข้าไปหาน้องไทม์ หอมแก้มลูกชายเบา ๆ “คนเก่งทำอะไรครับวันนี้”“ปะป๊าอ่านนิทานให้ฟังครับแม่” น้องไทม์ตอบอย่างร่าเริงค่ำคืนนั้น หลังอาหารเย็

• เจ้าสาวสัญญารักของซีอีโอเลือดเย็น   ตอนที่ 54 ความห่างเหินที่ลดลง

  หลังจากเหตุการณ์วันนั้นที่ภูผาขับรถมารับฉันท่ามกลางสายฝน ความรู้สึกห่างเหินระหว่างเราดูเหมือนจะลดน้อยลงไปอีกนิด ภูผายังคงเป็นคนเงียบขรึมเช่นเดิม แต่ฉันสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ ในท่าทีของเขาที่มีต่อฉันในบางครั้งที่ฉันกลับจากทำงานและเดินเข้ามาในคฤหาสน์ ฉันจะเห็นภูผานั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น อ่านหนังสือพิมพ์หรือทำงานอยู่ เขามักจะเงยหน้าขึ้นมามองฉันเล็กน้อย และพยักหน้าให้เบา ๆ เป็นเชิงทักทาย ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยทำมาก่อนฉันยังคงใช้เวลาส่วนใหญ่กับน้องไทม์ และคุณพ่อที่มาเยี่ยมคฤหาสน์ ภูผาก็ยังคงอนุญาตให้คุณพ่อเข้ามาเยี่ยมหลานได้เสมอ และบางครั้งเขาก็จะมาร่วมนั่งเล่นกับน้องไทม์ด้วย แม้จะไม่ได้พูดอะไรมากนัก แต่ฉันก็เห็นรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขาเวลาที่น้องไทม์เข้ามาอ้อน หรือเล่นสนุกกับเขาวันหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังพาน้องไทม์ลงไปเดินเล่นในสวนของคฤหาสน์ ฉันเห็นภูผากำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ริมสระน้ำ ใบหน้าของเขาดูเคร่งเครียดกว่าปกติ ฉันแอบได้ยินเขาพูดถึงเรื่องธุรกิจบางอย่างที่ดูเหมือนจะมีปัญหา“ครับ… ผมเข้าใจว่ามันยาก แต่เราต้องหาทางออกให้ได้” ภูผาพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด “เราจะปล

• เจ้าสาวสัญญารักของซีอีโอเลือดเย็น   ตอนที่ 53 ความห่วงใยที่มองไม่เห็น

  ความรู้สึกที่ซับซ้อนในใจฉันยังคงดำเนินต่อไปหลังจากที่ได้เห็นภูผาในมุมที่อ่อนโยนและเปราะบาง ฉันยังคงทำหน้าที่ในแต่ละวัน ทั้งการดูแลน้องไทม์ ทำงานที่ร้านกาแฟ และดูแลคุณพ่อ แต่ในใจลึก ๆ ฉันก็เริ่มสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็ก ๆ น้อย ๆ ในตัวภูผามากขึ้นภูผายังคงเป็นคนเงียบขรึมและไม่ค่อยแสดงออก แต่ฉันสัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่เขามีให้ฉัน แม้จะไม่ใช่คำพูด แต่เป็นผ่านการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่บางครั้งก็ทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจในวันหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังกลับจากทำงานที่ร้านกาแฟ ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก ฉันไม่มีร่มและเสื้อกันฝนติดตัวมาด้วย ฉันรีบวิ่งหาที่หลบฝนใต้ชายคาตึกแห่งหนึ่ง ตัวฉันเปียกปอนไปหมดด้วยหยาดฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสายทันใดนั้น รถยนต์คันหรูสีดำสนิทก็มาจอดเทียบตรงหน้า หน้าต่างรถเลื่อนลง เผยให้เห็นใบหน้าของภูผาที่มองมาที่ฉันด้วยแววตาเรียบเฉย“ขึ้นมาสิ” เขาเอ่ยสั้น ๆฉันประหลาดใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าเขาจะมาปรากฏตัวที่นี่ในเวลานี้ แต่ฉันก็รีบขึ้นรถไปอย่างไม่ลังเลเมื่อเข้ามาในรถ ความอบอุ่นจากเครื่องปรับอากาศทำให้ฉันรู้สึกสบายขึ้น ภูผายื่นผ้าขนหนูผืนเล็กมาให้ฉัน“เช็ดตัวก่อน” เขาพูดฉันรับผ้า

• เจ้าสาวสัญญารักของซีอีโอเลือดเย็น   ตอนที่ 52 รอยยิ้มที่เปลี่ยนไป

  วันเวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ ฉันยังคงใช้ชีวิตในคฤหาสน์ของภูผาภายใต้ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนนี้ ฉันยังคงทำงานที่ร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งนั้น เพราะรู้สึกว่าการได้ออกไปเผชิญโลกภายนอก ทำให้ฉันได้หายใจและไม่รู้สึกจมดิ่งกับความรู้สึกอ้างว้างในคฤหาสน์มากเกินไปในตอนเย็น ฉันจะรีบกลับมายังคฤหาสน์เพื่อดูแลน้องไทม์และใช้เวลาร่วมกับคุณพ่อ ซึ่งภูผาก็ยังคงอนุญาตให้คุณพ่อมาเยี่ยมหลานชายได้เสมอฉันสังเกตเห็นว่าภูผาเริ่มใช้เวลากับน้องไทม์มากขึ้น เขาอาจจะไม่ได้แสดงออกอย่างชัดเจน แต่ฉันเห็นรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขาเวลาที่น้องไทม์เข้ามาอ้อน หรือเวลาที่เขาพาลูกชายไปเล่นในสวน บางครั้งฉันก็ได้ยินเสียงหัวเราะของภูผาดังออกมาจากห้องของน้องไทม์ ซึ่งเป็นเสียงที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนในวันหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องสมุด ภูผาเดินเข้ามาในห้อง เขาไม่ได้มาทำงาน แต่กลับเดินตรงไปยังชั้นหนังสือที่เก็บอัลบั้มรูปเก่าๆ ของเขาไว้ เขาหยิบอัลบั้มรูปนั้นขึ้นมาเปิดดูอย่างเงียบ ๆฉันมองเขาอยู่ห่าง ๆ สังเกตเห็นสีหน้าของเขาที่เปลี่ยนไปเมื่อเขาพลิกดูรูปภาพเหล่านั้น มีทั้งความเศร้า ความเจ็บปวด และความคิดถึงปรากฏอยู่ในดวงตาคมกริบคู