หลังจากที่วีต้ากลับไปแล้วลูอิส หนูดี และลูเซียสก็นั่งคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่น โดยส่วนใหญ่พื้นที่ในการคุยจะผูกขาดอยู่ที่สองพี่น้องซะมากกว่า หนูดีรับฟังและโต้ตอบบ้างเป็นครั้งคราว ถ้าก้นไม่ติดหนึบอยู่บนตักของคนเอาแต่ใจอย่าหวังว่าเธอจะนั่งอยู่ตรงนี้เลย เพราะยังไม่หายเคืองเรื่องรอยลิปสติกนั่น แม้จะผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วก็ตาม คิดแล้วก็อยากจะข่วนหน้าหล่อๆ ให้เสียโฉมจะได้ไม่มีใครมายุ่งกับคนของเธอ หน้าตาดีมากเท่าไหร่สาวๆ ก็ต่างพากันหมายปอง
“ฮึ่ย!” อาการฟึดฟัดของหนูดีทำให้การคุยของลูอิสและลูเซียสชะงักลง แล้วต่างมองมายังคนที่ทำหน้ายุ่งโดยไม่รู้ตัวอย่างสงสัย
“เป็นอะไรคะทำไมหน้ายุ่งเชียว หรือว่าเบื่อที่ต้องมานั่งฟังคุณป๋าคุยเรื่องงานกับลูเซียสแบบนี้” ลูอิสถามเสียงนุ่ม ลูบผมลูบหลังคนตัวเล็กอย่างเอาใจ
“เบื่อคุณป๋านั่นแหละค่ะ เมื่อไหร่จะปล่อยสักทีกอดไว้อยู่ได้” หนูดีพูดเสียงขุ่นแล้วก็หันหน้าหนีไปทางอื่น
“ฮ่าๆ” ลูเซียสหัวเราะเสียงดังอย่างไม่เกรงใจ ไม่เคยมีใครพูดอย่างนี้กับพี่ชายของเขาสักคน พี่สะใภ้ของเขานี่เป็นคนแรกเลยก็ว่าได้
“เก็บเสียงหัวเราะของแกลงคอไปเดี๋ยวนี้ไอเซียส” ลูอิสฮึ่มฮั่มใส่น้องชายก
