“ฝ่าบาท หากท่านเหนื่อย พักก่อนก็ได้นะ” เสียงอ่อนหวานของหญิงสาว ทำให้ห้องทรงพระอักษรอบอุ่นขึ้นมา
เซียวอวี้ล้ามากเกินไป แต่ก็ยังพยายามฝืนเปิดเปลือกตา
เมื่อเพ่งมอง คนตรงหน้าอยู่ในเครื่องแบบนางกำนัล ทว่าหน้าตาคล้ายจิ่วเหยียน
เป็นฮ่องเต้ จึงเคยพบเจอเสน่ห์ยั่วยวนมาหลายรูปแบบ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งวิธีการแย่งชิงความโปรดปรานในวังหลัง
เขารู้ในทันทีว่ามันคือแผนการอะไร ชั่ววินาทีนั้นความง่วงงุนพลันมลายหายไป เขาตะโกนด้วยเสียงดุดัน
“หลิวซื่อเหลียง ไสหัวเจ้าเข้ามา!”
กลับเห็นขันทีน้อยที่หลับอยู่ข้างเสาสะดุ้งตื่น คลานมาข้างโต๊ะทรงงาน พร้อมโขกหัวติดต่อกัน
“ทูลฝ่าบาท ท่านพ่อบุญธรรมป่วย คืนนี้เป็นบ่าวมารับใช้ฝ่าบาทแทน บ่าวสมควรตาย ฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิต!”
เขาหลับไปได้อย่างไร?
ทำเช่นนี้เท่ากับหาเรื่องให้หัวขาดชัด ๆ!
ต่อมา นางกำนัลผู้นั้นก็คุกเข่าลง
“ฝ่าบาททรงอย่าพิโรธ…”
แววตาของเซียวอวี้เยือกเย็น ไม่แม้แต่จะชายตามองนางกำนัลคนนั้น
“ลากตัวออกไป สอบสวนมาให้ชัดเจน ว่ามาจากไหน”
นางกำนัลมีท่าทางเหมือนไม่รู้เรื่อง ร้องไห้น้ำตาไหลพรากออกมา
“ฝ่าบาท…”
“ลากตัวออกไปเดี๋ยวนี้!” เซียวอวี้อารมณ์เสีย เริ่มทนรำคาญ
