ตอนที่ 7.
ความจริงภูมิอยากจะตอบออกไปว่า เขารอหล่อนมานานแล้ว ทำไมจะรอต่ออีกสักสิบนาทีไม่ได้ แต่ก็ยั้งปากเอาไว้ได้ทัน
เขาเกรงแม่เลขาสาวจะตื่นกลัวเสียก่อน หากถูกรุกหนักๆ เข้า
ชายหนุ่มระบายยิ้มบางๆ หมุนตัวเดินไปยืนมองออกไปนอกระเบียงไม้ ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีดวงดาราประดับอยู่ยามนี้สวยงามกว่าทุกคืนที่ผ่านมา ทั้งๆ ที่มันก็แผ่นฟ้าแผ่นเดิมที่เห็นเมื่อคืน
คงเพราะ ค่ำคืนนี้เขามีขวัญข้าวมาอยู่ร่วมชายคาด้วยนั่นเอง
ทุกวันเขาใกล้ชิดกับหล่อนที่ทำงาน แต่วันนี้ คืนนี้เขาใกล้ชิดกับหล่อนภายในบ้านหลังเดียวกัน มันช่างสุขใจเหลือเกิน
“บอสคะ”
เสียงหวานดังแว่วมาเข้าหู เขาเอี้ยวตัวหันไปมองด้านหลัง ก็พบว่าขวัญข้าวในชุดนอนลายหมีน้อยยืนอยู่ที่ปากประตู
แสงไฟที่อยู่เหนือร่างของหล่อน ทำให้มองเห็นเนื้อตัวอรชรภายใต้ร่มผ้าได้รางๆ
เรือนร่างของขวัญข้าวบอบบางน่าทะนุถนอมเหลือเกิน เหมือนกับตุ๊กตาแก้วที่หากสัมผัสรุนแรงจะแตกหักคามือ
เขาจะถนอมหล่อน...
“ครับ”
“เอ่อ... บอสมีอะไรจะคุยกับข้าวเหรอคะ”
เขาอมยิ้มมองข้ามหัวไหล่ของหล่อนเข้าไปภายในห้องพัก
“เราเข้าไปคุยกันในห้องดีกว่าไหมครับ”
“เอ่อ...”
“หรือว่าคุณไม่ไว้ใจผม?”
หล่อนไม่ไว้ใจต
