“อ้อ ใช่แล้ว เว่ยหลง ท่านช่วยข้าเรื่องหนึ่งสิเจ้าคะ”
“เรื่องใดหรือ”
“ข้าอยากให้ท่าน ส่งคนไปดูแลหออ้ายจือ ในช่วงนี้หน่อยเจ้าค่ะ เสี่ยวหงอยู่ที่นั่น หากว่ามีใครรู้ อาจจะไม่ปลอดภัยกับพวกเขา”
“ได้ เรื่องนี้เดี๋ยวข้าสั่งหมิงอี้จัดการให้”
“อีกเรื่องเจ้าค่ะ วันมะรืนนี้จะมีการแสดงด้วย ข้าอยากดูพวกเขาแสดง ข้าพลาดมาสองรอบแล้ว ท่านไปกับข้าได้หรือไม่”
“วันมะรืนงั้นหรือ ได้สิ ข้าไม่ได้เข้าวังหรอก ข้าไปด้วยได้”
“ขอบคุณเจ้าค่ะ”
“ว่าแต่ ช่วงนี้ เจ้าขอข้าหลายเรื่องเลยนะ ไหนของตอบแทนข้าล่ะ”
“ท่านอย่ามามองข้าแบบนี้ ข้าง่วงแล้ว ข้าเพลียด้วย วันนี้เหนื่อยมาก ข้าปวดขา จะนอนแล้ว ท่านก็กลับห้องไปนอนได้แล้วเจ้าค่ะ”
“ได้ งั้นไปนอนพักผ่อนกัน”
เขาพาลี่เซียนเดินไปที่เตียง
“ท่านส่งข้าแค่นี้พอเจ้าค่ะ ท่านก็กลับไปได้แล้ว”
เขาไม่ตอบ แต่ถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก และล้มตัวลงนอน ลี่เซียนมองเขาตาถลน
“ท่านจะมานอนที่นี่ได้อย่างไร ไปนอนห้องท่านสิเจ้าคะ”
“เซียนเซียน เจ้าคงลืมแผนเราสินะ ถ้าจะให้แผนสมจริง เจ้าทำตามคำสั่งข้าดีกว่านะ มาเถอะ พักผ่อน พรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้า มาเถอะน่า เดี๋ยวจะดึกนะ”
เขาดึงแขนนางลงมา นางเลยต้องปล่อยเลย
