ฉันไม่มีสิทธิ์หึงหรอกค่ะ

เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหลัง ทำให้น้ำฟ้าชะงัก หันไปมองธาราที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ สายตาของเขามีแววบางอย่างที่อ่านไม่ออก

"พูดเรื่องอะไรคะ?" เธอถามกลับ รู้ดีว่าเขาน่าจะได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว

ธาราไม่ตอบ แต่กลับเดินเข้ามาใกล้จนเธอต้องเงยหน้าขึ้นมอง

"เธอรู้ไหมว่าเด็กในค่ายเชียร์เธอกันขนาดไหน?" เขาพูดเสียงต่ำ จ้องเธอราวกับจะจับผิด

น้ำฟ้ายักไหล่ "พวกเขาไม่ชอบโมนาของคุณไงคะ"

ธาราหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาแตะปลายคางเธออย่างถือสิทธิ์ "แล้วเธอล่ะ?"

"อะไรคะ?"

"หงุดหงิดที่ผู้หญิงคนนั้นมายุ่งกับฉันเหรอ?"

น้ำฟ้าชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเบือนหน้าหนี "เปล่าค่ะ ฉันแค่รำคาญ"

ธารายิ้มมุมปาก เขารู้จักผู้หญิงตรงหน้าดีกว่าที่เธอคิด

"งั้นเหรอ?" เขาโน้มหน้าเข้าใกล้เธอมากขึ้น เสียงของเขาแผ่วต่ำจนน้ำฟ้ารู้สึกเหมือนมันสะกิดเข้าไปในหัวใจ

"ไม่หึงเลย?"

น้ำฟ้ากำมือแน่น พยายามคุมสีหน้าให้เป็นปกติ "คุณไม่ใช่ของฉัน ฉันไม่มีสิทธิ์หึงหรอกค่ะ"

ธาราหัวเราะในลำคอ ก่อนจะกระซิบใกล้หูเธอ "งั้นคืนนี้ฉันจะทำให้เธอรู้เองว่าเธอมีสิทธิ์แค่ไหน"

หัวใจของน้ำฟ้าเต้นกระหน่ำทันที แต่เธอก็ยังคงเชิดหน้าไม่ยอมแพ้

"มั่นใจเกินไปแล้วค่ะ"

"ลองดูไหมล่ะ?"

สายตาที่เขามองเธอทำให้น้ำฟ้ารู้ว่าเขาเอาจริง และเธอเองก็รู้ตัวดีว่าคืนนี้... เธอคงหนีไม่พ้นอีกแล้ว

เด็กๆ ในค่ายเริ่มติดน้ำฟ้ากันมากขึ้น หลังจากเหตุการณ์ที่เธอฟาดโมนากลับไปแบบไม่ไว้หน้า พวกเขาก็พากันเอาใจใส่เธอเป็นพิเศษ

"พี่น้ำฟ้าครับ เอาน้ำเย็นมั้ย?"

"พี่น้ำฟ้าจะกินอะไรไหม เดี๋ยวผมไปซื้อให้!"

"พี่น้ำฟ้าครับ อันนี้ต้องแก้แบบยังไง พี่ช่วยดูให้หน่อยได้มั้ย?"

น้ำฟ้าหัวเราะขำกับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น จากตอนแรกที่เด็กพวกนี้ดูห่างเหินกับเธอ ตอนนี้กลับพากันรุมล้อมจนเธอแทบจะไม่มีเวลาได้อยู่คนเดียว

และแน่นอน... เรื่องนี้ไปถึงหู "เธอคนนั้น" อย่างรวดเร็ว

บ่ายวันหนึ่ง ในขณะที่น้ำฟ้ากำลังนั่งเช็คแบบชุดกีฬาที่ออกแบบ ธารากำลังสอนมวยเด็กๆ อยู่ในสนามซ้อม

เสียงรองเท้าส้นสูงกระแทกพื้นดังขึ้น ทำให้หลายคนหันไปมอง

โมนาของธาราปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ ดวงตาวาวโรจน์

"น้ำฟ้า!!"

เสียงเรียกของเธอดังลั่น เด็กในค่ายพากันชะงัก มองหน้ากันเลิ่กลั่ก บางคนเริ่มหลบไปอยู่หลังเวทีมวย กลัวจะเกิดศึกหนัก

น้ำฟ้าเงยหน้าขึ้นจากงานอย่างใจเย็น ก่อนจะมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยแววตานิ่งสนิท

"มีอะไรเหรอคะ?"

"เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร?! คิดว่าเด็กพวกนี้อยู่ข้างเธอแล้วเธอจะเหนือกว่าฉันเหรอ!?"

น้ำฟ้าถอนหายใจ เธอพยายามจะใจเย็นมาโดยตลอด แต่วันนี้เธอไม่คิดจะอดทนอีกแล้ว

"ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองเหนือกว่าใครหรอกค่ะ" น้ำเสียงของเธอยังคงเรียบเรื่อย "แต่ถ้าคุณรู้สึกว่าฉันเหนือกว่า นั่นก็เป็นเรื่องของคุณ"

"แก!!" หญิงสาวตรงหน้ากรีดร้องเสียงดัง สีหน้าบิดเบี้ยวไปด้วยความโกรธ

เธอพุ่งเข้าหาน้ำฟ้าหมายจะตบ แต่ยังไม่ทันได้แตะตัว น้ำฟ้าก็คว้าข้อมือของเธอไว้แน่น

เพี๊ยะ!

เสียงฝ่ามือกระทบกันดังสนั่น น้ำฟ้าจับมืออีกฝ่ายเอาไว้แน่น ดวงตาของเธอฉายแววเด็ดขาด

"คิดจะตบฉันเหรอคะ?" น้ำเสียงเย็นเฉียบ

เด็กในค่ายพากันเงียบกริบ สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เธอ ไม่มีใครคิดว่าน้ำฟ้าจะตอบโต้จริงๆ

"ฉันบอกไว้ตรงนี้เลยนะคะ" น้ำฟ้ากระซิบเสียงเย็น พลางออกแรงบีบข้อมือของอีกฝ่ายจนเธอสะดุ้ง "อย่าคิดว่าฉันจะยอมให้คุณมาวุ่นวายกับฉันได้ตลอด"

"ฉันกับธารามีอะไรกันหรือไม่ มันก็เป็นเรื่องของเรา" น้ำฟ้าโน้มหน้าเข้าไปใกล้ "แต่ที่แน่ๆ คือคุณมันแค่อดีตค่ะ"

โมนาธาราหน้าซีดลงทันที

"และอดีตก็คืออดีต หัดยอมรับความจริงบ้างนะคะ" น้ำฟ้าพูดจบก็สะบัดมืออีกฝ่ายออก แล้วเดินจากไปอย่างสง่างาม

เด็กในค่ายพากันตบมือให้ทันที บางคนถึงกับส่งเสียงเชียร์กันลั่น

"พี่น้ำฟ้าโคตรเท่!!"

"สุดยอดเลยพี่!!"

โมนาธารายืนอึ้งอยู่กับที่ รู้ตัวอีกทีเธอก็ถูกสายตาหลายสิบคู่มองอย่างเหยียดหยาม

ครั้งนี้... เธอแพ้ยับเยินโดยสมบูรณ์

ธารายืนกอดอกมองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่เงียบๆ สายตาของเขาฉายแววพึงพอใจเต็มเปี่ยม

เมื่อเห็นน้ำฟ้าเดินผ่านหน้าไปโดยไม่สนใจเขา ชายหนุ่มก็เอื้อมมือไปคว้าข้อมือเธอไว้

น้ำฟ้าหันมามอง คิ้วขมวดเล็กน้อย

"อะไรคะ?"

ธารายิ้มมุมปาก "โหดเหมือนกันนะ"

"ก็แค่ไม่อยากถูกหาเรื่องอยู่ฝ่ายเดียว" เธอพูดเรียบๆ ก่อนจะดึงมือออก แต่ธารากลับกระชับมือไว้แน่น

"แล้วจะทำยังไงกับฉันดี?" เขาถามเสียงพร่า

น้ำฟ้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ "หมายความว่าไงคะ?"

ธาราก้มลงมากระซิบข้างหูเธอ

"เธอทำฉันหลงไปหมดแล้ว แบบนี้จะรับผิดชอบยังไงดี?"

น้ำฟ้าตาโต หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ดูเหมือนหลังจากนี้... เธอคงหนีจากคนๆ นี้ไม่พ้นอีกแล้วจริงๆ

เสียงแป้นพิมพ์ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอในห้องนั่งเล่นของค่ายมวย แสงจากหน้าจอโน้ตบุ๊กสะท้อนใบหน้าตั้งใจของน้ำฟ้า เธอยกแก้วน้ำขึ้นจิบแล้ววางลงข้างตัว ขยับท่านั่งให้สบายขึ้นโดยไม่รู้เลยว่ากำลังเป็นเป้าสายตาของใครบางคน

ธารายืนพิงกรอบประตู แขนกอดอก มองเธอเงียบ ๆ มาสักพักแล้ว

น้ำฟ้านั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา ขาเรียวโผล่พ้นชายชุดนอนลูกไม้สีขาวที่แนบเนื้อไปกับรูปร่าง ทุกครั้งที่เธอขยับ ชายผ้าบาง ๆ นั่นก็เลื่อนขึ้นลงเล็กน้อย เผยผิวเนียนละมุนตา

เธอไม่ได้ตั้งใจยั่วเขา… แต่ให้ตายเถอะ ชุดนอนแบบนี้มันเป็นการทดสอบความอดทนของเขาชัด ๆ

"เธอไม่มีชุดนอนแบบอื่นหรือไง?" น้ำเสียงทุ้มต่ำดังขึ้น ขัดจังหวะความเงียบ

น้ำฟ้าชะงักมือจากคีย์บอร์ด ก่อนจะเงยหน้ามองเขา "ไม่มี"

ธาราขมวดคิ้ว "มีแต่แบบนี้?"

"อืม" เธอพยักหน้าแล้วหันกลับไปสนใจงานต่อ "ฉันชอบลูกไม้ มันสบายตัว"

ธารากำมือแน่นอยู่ข้างตัว ถอนหายใจหนัก ๆ แล้วเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเธอ

"งั้นฉันจะซื้อให้"

น้ำฟ้าหัวเราะเบา ๆ โดยไม่เงยหน้าขึ้นมา "หึ… นายจะเลือกเองเลยไหมล่ะ?"

ธารากัดฟันแน่น มองเธอที่ยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำงานโดยไม่รู้เลยว่าเขากำลังพยายามระงับตัวเองขนาดไหน

"น้ำฟ้า"

น้ำฟ้าชะงัก เงยหน้าขึ้นมองเขาในระยะประชิด ธาราก้มลงโน้มตัวเข้าใกล้ มือทั้งสองข้างกดลงบนโซฟากักเธอไว้

สายตาของเขาจ้องลึกลงมา น้ำเสียงทุ้มแหบพร่ากระซิบออกมาแผ่วเบา

"ถ้าเธอจะใส่แบบนี้ ก็อย่าออกมานั่งข้างนอก"

น้ำฟ้ากะพริบตาเล็กน้อย ยิ้มขำแล้วเอนหลังพิงพนักโซฟา "ทำไมล่ะ?"

ธารากัดฟันแน่น ก่อนจะผละออกแล้วเดินหายเข้าไปในห้องของตัวเอง

น้ำฟ้าหัวเราะเบา ๆ แต่ไม่ได้สนใจอะไรนัก ก่อนจะกลับไปจดจ่อกับงานของตัวเองต่อ

เธอไม่รู้เลยว่าคืนนี้… มีใครบางคนกำลังนอนกระสับกระส่าย แพ้ให้กับชุดลูกไม้อีกครั้ง

ในขณะที่น้ำฟ้ากำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะในครัว ขณะที่ธาราเดินเข้ามาหยิบขวดน้ำเย็นจากตู้เย็น แล้วหันมาถามเสียงเรียบ

“วันนี้ผมจะไปค่ายมวยเพื่อนที่ต่างจังหวัด ไปด้วยกันมั้ย? ถือว่าไปเที่ยว”

น้ำฟ้าชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้ามอง “อยู่ ๆ ก็ชวนแบบนี้เลย?”

“อืม” ธาราพยักหน้า “ออกเดินทางตอนบ่าย กลับพรุ่งนี้”

น้ำฟ้ายกแก้วกาแฟขึ้นจิบ ก่อนจะเอียงคอมองเขา “ฉันไม่ใช่คนของคุณนะ จะให้ไปไหนมาไหนด้วยตลอดไม่ได้หรอก”

ธาราเท้าแขนลงกับเคาน์เตอร์แล้วโน้มตัวเข้าใกล้ “ฉันก็ไม่ได้บังคับ แต่ถ้าไปก็ถือว่าเปลี่ยนบรรยากาศ”

น้ำฟ้าหรี่ตา มองท่าทางสบาย ๆ แต่แฝงไปด้วยความคาดหวังของเขา แล้วแกล้งยิ้มยั่ว “แล้วถ้าฉันไม่ไปล่ะ?”

ธาราไหวไหล่ “ก็ไม่เป็นไร แค่เสียดายที่เธอจะพลาดอะไรสนุก ๆ”

น้ำฟ้านิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจ “ก็ได้ ถือว่าไปเที่ยว”

ธารามุมปากยกขึ้นเล็กน้อยอย่างพอใจ “ดี พรุ่งนี้ผมจะรอ”

น้ำฟ้ามองตามแผ่นหลังกว้างของเขาที่เดินออกไป แล้วแอบอมยิ้มเบา ๆ ไม่รู้ว่าทริปนี้จะเป็นยังไง แต่ที่แน่ ๆ เธอเริ่มรู้สึกว่าเขาไม่ได้แค่ชวนไปเที่ยวธรรมดาแน่นอน…