อดีตก็คืออดีต อย่าเอามาอวด

ธารายืนมองเธอที่กอดอกแน่น สายตาแข็งกร้าวราวกับปิดกั้นทุกความรู้สึกที่เขาพยายามค้นหา

"สองวันนี้เป็นวันหยุดของฉัน ฉันแค่กลับมาจัดการธุระ งานฉันยังไม่เสร็จ อีกอย่าง..." น้ำฟ้าสูดหายใจเข้า ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "คุณยังไม่ตกลงเรื่องชุดที่ฉันเสนอ"

ธารายังคงนิ่ง จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอที่ดูจะตั้งใจพูดให้ชัดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่มีผลอะไรกับงาน

"เรื่องแค่นี้ ฉันไม่เอามาทำให้เสียงานหรอกนะ"

คำพูดนั้นทำให้เขารู้สึกไม่พอใจอย่างประหลาด

เธอคิดว่าเรื่องระหว่างพวกเขาเป็นแค่ "เรื่องเล็กๆ" งั้นเหรอ?

ธาราหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้ขึ้น น้ำฟ้าถอยหลังไปเพียงก้าวเดียว ก่อนจะหยุด ราวกับไม่อยากแสดงให้เห็นว่าเธอหวั่นไหว

"งั้นเหรอ?" เขาถามเสียงต่ำ ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้เธอ

"ใช่ค่ะ" น้ำฟ้ายืนยัน ดวงตาไหววูบไปวินาทีหนึ่ง แต่เธอยังคงเชิดหน้าขึ้น

ธาราเลื่อนมือไปแตะปลายคางเธอเบาๆ สัมผัสนั้นทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนี

"ถ้างั้น..." เขาหรี่ตาลง "ฉันควรถือว่าเธอไม่ได้หนีฉันใช่ไหม?"

น้ำฟ้ากำมือแน่น ก่อนจะตวัดสายตามองเขา "ฉันไม่ได้หนี ฉันแค่กลับมาอยู่ในที่ของฉัน"

ธารายิ้มมุมปาก มองเธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

"งั้นดี... เพราะต่อให้เธอหนีไปไหน ฉันก็ตามหาเธอเจออยู่ดี"

"กลับไปเถอะค่ะ"

น้ำฟ้าพยายามถอยหลัง หนีจากสายตากดดันของธารา แต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างสูงก็ก้าวเข้ามาหาเธอรวดเร็ว แขนแข็งแรงโอบรัดรอบเอวบาง ก่อนที่เธอจะร้องท้วง ร่างของเธอก็ถูกยกขึ้นพาดบ่าของเขาอย่างง่ายดาย

"ธารา! ปล่อยนะ!" เธอทุบมือไปที่แผ่นหลังกว้างของเขา แต่เขากลับไม่สะทกสะท้าน

"เธอพูดเองนะ ว่าจะไม่ให้เรื่องนี้มามีผลกับงาน" เสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้น "งั้นตอนนี้… มันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของเราแล้ว"

น้ำฟ้ากัดริมฝีปาก เธอรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร และรู้ว่าตอนนี้เขาไม่มีทางฟังอะไรอีกแล้ว

ไม่นาน ธาราก็พาเธอเข้าไปในห้อง ปิดประตูลงด้วยเท้าก่อนจะวางเธอลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล

"คุณมันเอาแต่ใจ" เธอตัดพ้อ แต่กลับถูกมือหนาจับล็อกข้อมือไว้ก่อนที่เธอจะลุกหนี

ธาราโน้มตัวลงมาจนใบหน้าของเขาอยู่ใกล้กับเธอเพียงคืบ "แล้วเธอล่ะ?" เสียงของเขาแผ่วเบาแต่ทรงอำนาจ "เธอเองก็หนีมาตลอดเหมือนกัน"

น้ำฟ้าเม้มริมฝีปากแน่น หัวใจเต้นแรงขึ้นเมื่อรับรู้ถึงไออุ่นของเขาที่แผ่ซ่านเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

"ฉันไม่ได้หนี…"

"งั้นก็อย่าหนีอีก"

ก่อนที่เธอจะเอ่ยอะไร มือของเขาก็ประคองใบหน้าของเธอไว้ สายตาคมดึงดูดให้เธอจมลึกลงไปกับสัมผัสที่อบอุ่นและมั่นคงนั้น...

เสียงน้ำกระทบพื้นกระเบื้องดังก้องภายในห้องน้ำกว้าง ไออุ่นจากสายน้ำร้อนแผ่กระจายจนกระจกเกิดฝ้า

น้ำฟ้าหลับตาพริ้ม ปล่อยให้สายน้ำไหลผ่านเรือนร่าง เธอหวังว่ามันจะช่วยชะล้างทุกความรู้สึกที่ยังหลงเหลืออยู่จากค่ำคืนที่ผ่านมา… แต่ทว่า—

แกร๊ก!

เสียงประตูเปิดออกก่อนที่เธอจะทันตั้งตัว กลิ่นกายคุ้นเคยปะปนไปกับกลิ่นแชมพูอ่อน ๆ เธอเบิกตาขึ้น สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อร่างสูงก้าวเข้ามาอย่างถือวิสาสะ

"เข้ามาทำไม?" น้ำฟ้าถามเสียงสั่น มือยกขึ้นกอดตัวเองโดยอัตโนมัติ

"มาอาบด้วย" น้ำเสียงทุ้มตอบเรียบง่าย ราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ   ธาราไม่พูดเปล่า เขาก้าวเข้ามาในตู้กระจก อุณหภูมิร่างกายของเขาผสานไปกับไอร้อนภายในห้องอาบน้ำ ฝ่ามืออุ่นเอื้อมแตะที่ข้อมือเล็ก ดึงเธอเข้ามาใกล้จนไร้ระยะห่าง

"จะกอดทำไม?" น้ำฟ้าถามเสียงเบา หัวใจของเธอเต้นแรงเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา

"ไม่ได้กอด" ธารากระซิบชิดริมหู น้ำเสียงหนักแน่นแต่กลับแฝงไปด้วยความร้อนผ่าว "แค่... ล้างตัวให้สะอาด ก่อนกลับไปกับฉัน"

เขาเอื้อมมือไปหยิบขวดสบู่เหลว บีบมันลงบนฝ่ามือใหญ่ก่อนจะลูบไล้ลงบนลาดไหล่เปลือย น้ำฟ้าสะดุ้งเฮือกกับสัมผัสที่แสนจะนุ่มนวลแต่แฝงไปด้วยความร้อนแรงที่อัดแน่นไว้

"ฉันอาบเองได้" เธอพยายามดึงข้อมือออก แต่กลับถูกรั้งไว้แน่นกว่าเดิม

"แต่ฉันอยากอาบให้"

สายน้ำรินไหลจากฝักบัวชะล้างฟองสบู่ออกจากผิวเนียน ขณะที่ปลายนิ้วของธารายังคงลากไล้ตามแนวกระดูกสันหลังของเธออย่างเชื่องช้า ลมหายใจของเขาร้อนผ่าวแผ่วเบาอยู่ข้างใบหู ราวกับกำลังหยอกเย้าให้เธอสั่นไหว

"น้ำฟ้า..." เขาเรียกชื่อเธอเบา ๆ

เธอไม่ได้ตอบอะไร หัวใจของเธอเต้นถี่รัวราวกับมันกำลังต่อต้านความรู้สึกของตัวเอง

หลังจากวันหยุดจบลง น้ำฟ้าก็กลับมาทำงานที่ค่ายมวยตามเดิม เธอจัดการกับแบบชุดกีฬาและลงพื้นที่ดูงานอย่างมืออาชีพ ทุกอย่างยังคงเป็นปกติ… หรืออย่างน้อยเธอก็ทำให้มันดูเป็นปกติที่สุด

แม้ว่าในความเป็นจริง เธอกับธาราจะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งต่อกันมาหลายครั้งแล้ว แต่เธอเลือกที่จะไม่แสดงออกอะไร ไม่พูดถึง ไม่แสดงท่าทีใดๆ ต่อหน้าใครทั้งนั้น

มันควรจะเป็นเรื่องง่าย—แต่กลับไม่ง่ายเลย

โดยเฉพาะเมื่อโมนายังคงวนเวียนอยู่ไม่เลิก

หญิงสาวคนนั้นดูเหมือนจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เธอมักจะหาเรื่องแวะมาที่ค่ายมวยอยู่เสมอ โดยอ้างเหตุผลต่างๆ นานา บางครั้งก็มาแค่เพื่อทักทายธารา บางครั้งก็ทำเหมือนตัวเองยังเป็นคนสำคัญของเขา

แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาของน้ำฟ้า... จนกระทั่งอีกฝ่ายเริ่มมาวุ่นวายกับเธอ

"เธอนี่สนิทกับธาราดีจังเลยนะ" เสียงหวานติดเย้ยหยันดังขึ้นขณะที่น้ำฟ้ากำลังตรวจงานอยู่

น้ำฟ้าถอนหายใจเงียบๆ ก่อนจะเงยหน้ามองเจ้าของเสียง เธอไม่แม้แต่จะยิ้มตอบ

"ฉันทำงานของฉันค่ะ" เธอตอบเรียบๆ

"ทำงาน? หรือมีอย่างอื่นแถมมาด้วย?" น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยนัยบางอย่างที่ไม่ต้องอธิบายก็รู้ว่าหมายถึงอะไร

น้ำฟ้ากระตุกยิ้มมุมปาก "ถ้าคุณไม่มีอะไรเกี่ยวกับงาน ฉันขอตัวนะคะ"

เธอพูดจบก็หันหลังเดินออกไปทันที ไม่อยากเสียเวลาต่อความยาวสาวความยืดกับเรื่องไร้สาระ

แต่ในใจกลับเริ่มมีคำถามว่า…

ทำไมธาราถึงยังปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาวุ่นวายในชีวิตของเขาอยู่?

น้ำฟ้าสูดหายใจเข้าแรง พยายามข่มอารมณ์ตัวเองให้สงบลง แต่วันนี้เธอไม่คิดจะทนอีกต่อไป

"นี่คุณ—"

"อะไรคะ?" น้ำฟ้าหันกลับมามองหญิงสาวตรงหน้า ดวงตาเรียบนิ่งแต่แววแข็งกร้าวเริ่มปรากฏขึ้น

"ก็แค่สงสัยน่ะค่ะ ว่าคุณทำยังไงถึงได้อยู่ใกล้ธาราได้ขนาดนี้?" โมนายังคงไม่หยุด ปั้นเสียงหวานแต่แฝงความดูถูก

น้ำฟ้าหัวเราะในลำคอ ก่อนจะมองอีกฝ่ายขึ้นลงอย่างพิจารณา

"คุณอยากรู้จริงๆ เหรอคะ?" น้ำเสียงของเธอเรียบเรื่อยแต่เต็มไปด้วยความกวนประสาท

"แน่นอนสิ" อีกฝ่ายเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทาย

น้ำฟ้าหรี่ตา รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปาก ก่อนจะพูดออกมาเสียงดังฟังชัด

"ก็ไม่เห็นต้องใช้วิธีอะไรยากเลยนี่คะ แค่เป็นตัวเอง ไม่ตอแหล ไม่เกาะติด ไม่มโนไปเองก็พอ"

เด็กในค่ายที่นั่งอยู่รอบๆ หันมามองกันเป็นตาเดียว ก่อนที่บางคนจะหลุดขำออกมา บรรยากาศเริ่มคุกรุ่นขึ้น

โมนากำมือแน่น ดวงตาวาวโรจน์ "นี่เธอว่าใคร!?"

น้ำฟ้าไหวไหล่ "ฉันพูดรวมๆ น่ะค่ะ ถ้าคุณรู้สึกว่าตรงกับตัวเองก็ช่วยไม่ได้"

โมนาเดินเข้ามาประชิดน้ำฟ้าอีกครั้ง คราวนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

"ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมธาราถึงลดระดับตัวเองมาคบกับผู้หญิงแบบเธอ!"

น้ำฟ้าหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองโมนาด้วยสายตาเวทนา

"แล้วเธอคิดว่าตัวเองสูงส่งมากหรือไง?"

"แน่นอน! อย่างน้อยฉันก็เป็นคนที่ธาราเคยรัก!"

น้ำฟ้าส่ายหน้า "อดีตจ้ะ ที่รัก อดีตก็คืออดีต อย่าเอามาอวด เพราะตอนนี้เขาไม่รักเธอแล้ว"

โมนาโมโหจนตัวสั่น "แก!"

"ทำไม? รับความจริงไม่ได้เหรอ?" น้ำฟ้าแสยะยิ้ม "ถ้าธารายังรักเธอจริง ๆ เธอคงไม่ต้องมาตามตื๊อให้เสียศักดิ์ศรีแบบนี้หรอก"

โมนากัดฟันแน่น ก้าวเข้ามาใกล้หมายจะเล่นงาน แต่น้ำฟ้ากลับยกมือขึ้นกันไว้ก่อน

"บอกไว้ก่อนนะ ถ้าเธอคิดจะทำอะไรฉันอีกล่ะก็..." น้ำฟ้าโน้มหน้าเข้าไปกระซิบเสียงเย็น "ฉันไม่ใช่คนดีขนาดจะยอมให้ใครมาเหยียบหัวฟรี ๆ"

โมนาถึงกับผงะไปเล็กน้อย ก่อนจะกำมือแน่น หายใจแรงด้วยความโกรธ

น้ำฟ้าหัวเราะเยาะเบา ๆ ก่อนจะตบบ่าโมนาเบา ๆ "เอาเวลาไปหาผู้ชายใหม่เถอะ อย่ามัวเสียเวลาอยู่กับอดีตเลย มันน่าสมเพช"

พูดจบน้ำฟ้าก็เดินผ่านไปอย่างไม่ใส่ใจ ทิ้งให้โมนายืนตัวสั่นด้วยความโกรธจนหน้าแดงก่ำ!

เสียงหัวเราะของเด็กในค่ายดังขึ้นเป็นระยะ หลายคนพยักหน้าอย่างชอบใจ บางคนถึงกับตบมือให้

"สุดยอดเลยพี่น้ำฟ้า!"

"พี่แม่งโคตรเท่!"

น้ำฟ้ายิ้มบางๆ ก่อนจะหันไปมองโมนาที่ยืนหน้าตึง

"ถ้าคุณไม่มีอะไรเกี่ยวกับงาน ฉันขอไปทำงานต่อนะคะ" เธอกล่าวเสียงเรียบ แล้วหมุนตัวเดินจากไป ทิ้งให้อีกฝ่ายยืนกำหมัดแน่นอย่างเจ็บใจ

เด็กๆ ในค่ายที่ไม่เคยถูกชะตากับโมนา ต่างพากันฮือฮา บางคนถึงกับวิ่งไปบอกธาราทันที

น้ำฟ้าไม่ได้สนใจ เธอแค่ไม่อยากเสียเวลากับคนประเภทนี้อีกต่อไปแล้ว

แต่ที่แน่ๆ… หลังจากนี้ เธอคงเป็นขวัญใจของเด็กในค่ายไปแล้วเรียบร้อย

"เฮียๆๆ! พี่น้ำฟ้าโคตรเด็ดเลย!"

เสียงตะโกนดังมาจากกลุ่มเด็กฝึกในค่ายที่วิ่งกรูกันเข้ามาหาธารา ท่าทางตื่นเต้นราวกับเพิ่งดูไฟต์มวยระดับโลก

ธาราที่กำลังนั่งคุยงานอยู่เงยหน้าขึ้น คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย "อะไรของพวกแก?"

"ก็โมนาเฮียอ่ะ มาหาเรื่องพี่น้ำฟ้าอีกแล้ว"

"ใช่ๆ แล้วพี่น้ำฟ้าก็ซัดกลับแบบไม่ไว้หน้าเลย!"

"บอกเลยนะเฮีย นับถือใจพี่เขาว่ะ พูดตรงๆ โคตรมัน!"

ธารานั่งฟังพวกเด็กๆ เล่าไป ยิ้มมุมปากนิดๆ แม้จะยังไม่ได้รู้รายละเอียดทั้งหมด แต่แค่ได้ยินว่าผู้หญิงของเขาไม่ยอมให้ใครรังแกง่ายๆ มันก็ทำให้เขาพอใจไม่น้อย

"เธอว่าอะไรไปบ้าง?" เขาถามเสียงเรียบ แต่แววตาเต็มไปด้วยความสนใจ

เด็กคนหนึ่งเลียนเสียงน้ำฟ้า "ก็แค่เป็นตัวเอง ไม่ตอแหล ไม่เกาะติด ไม่มโนไปเองก็พอ~"

พอจบประโยคนั้น เด็กทุกคนก็พากันหัวเราะลั่น บางคนยังปรบมือให้ราวกับน้ำฟ้าชนะน็อกไปแล้ว

ธารากระตุกยิ้ม ขยับตัวลุกขึ้นช้าๆ พลางมองออกไปทางสนามซ้อมที่เห็นน้ำฟ้ากำลังยืนคุยงานอยู่กับคีน

ดวงตาคมเข้มไหววูบเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปทันที ปล่อยให้เด็กๆ ส่งเสียงแซวอยู่ด้านหลัง

"เอาล่ะเว้ย เฮียไปหาพี่น้ำฟ้าแล้ว!"

"คืนนี้มีไฟท์ต่อแน่นอน!"

เสียงหัวเราะดังไล่หลังมา แต่ธาราไม่สนใจ ตอนนี้มีแค่คนเดียวที่เขาอยากจะจัดการ…

และเธอกำลังยืนอยู่ตรงนั้น

"ปากเก่งขึ้นนะ"