Novels by หทัยชนก จดจํา

#Partคิลเลอร์โธ่เว้ย!!สุดท้ายแล้วคุณหนูก็รู้ความจริงจนได้ ผมทุบกำปั้นลงกับราวบันไดที่ผมยืนอยู่กับไอ้แดนแดนรัก:แล้วมึงจะเอาไงต่อผม:กูไม่รู้ แต่กูต้องไปคุยกับคุณหนูให้รู้เรื่องแดนรัก:แต่ถ้าไปตอนนี้มึงโดนไล่ออกมาแน่ผม:คุณหนูคงไม่อยากเจอหน้ากูอีกแดนรัก:รอให้เธอใจเย็นก่อนดีกว่าผม:มึงรู้มั้ย? คุณหนูพูดอะไรกับนายน้อย ทำไมนายน้อยกับเพื่อนคุณหนูถึงไม่พักที่นี่แดนรัก:เรื่องนี้...กูก็ไม่รู้ว่ะ#Partฟางเซียนตอนนี้ฉันรู้สึกสับสน ทุกอย่างมันตีกันมั่วไปหมด ป๊ากับเฮียรู้เรื่องคิลเลอร์หรือเปล่า พวกเขาร่วมมือกันมั้ย ถ้าพวกเขาร่วมมือกัน ฉันเป็นตัวอะไร ทำไมต้องหลอกกันด้วย ฉันจะต้องรู้เรื่องนี้ให้ได้ฉันคว้ามือถือที่ชาร์ตแบตอยู่ตรงโต๊ะหัวเตียงขึ้นมา📲ป๊าป๊า⏮️ว่าไงอาฟางโทรมาซะดึกเชียวฉันดูนาฬิกาข้อมือ อืม23.01จีนก็00.01ดึกจริงฉัน⏭️ป๊ารู้เรื่องคิลเลอร์หรือเปล่าป๊า⏮️คิลเลอร์ มันมีอะไรเหรอฉัน⏭️เอ่อ..คือป๊ามีเรื่องปิดบังหนูหรือเปล่าป๊า⏮️โอ้ยยยไอ้คิลมันใส่ร้ายป๊าหรือไง!!ฉัน⏭️เปล่าค่ะเปล่า งั้นแค่นี้ค่ะ ป๊านอนต่อเถอะค่ะฉันกดวางสายป๊าไม่รู้เรื่อง แสดงว่าเฮียก็คงไม่รู้สินะ เก่งมากที่ปกปิดตัวเองไ

ตอนนี้ผมก็ยังอยู่คฤหาสน์อรุโณทัยของไอ้แดนอยู่ ช่วงนี้แยมโรลขออาสาดูแลคุณหนูเอง ตอนนี้คุณหนูฟื้นแล้วแต่ยังเดินไม่ค่อยได้เพราะแผลที่หน้าท้องจะปริเอาคุณหนู:กว่าจะโผล่หน้ามาได้นะคุณหนูบ่นเมื่อผมเดินเข้ามาในห้องที่คุณหนูกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงผม:ขอโทษครับ ผมคิดว่าคุณหนูคงอยากมีเวลาอยู่กับเพื่อนคุณหนู:แยมโรลอ่อนกว่าฉันปีหนึ่ง แต่ฉันไม่ถือเราเลยเป็นเพื่อนกันได้ผม:ครับ ว่าแต่คุณหนูเรียกผมมามีอะไรครับคุณหนู:ฉันอยากคุยกับป๊าผม:อ๋อ..ได้เลยครับ ผมต่อสายให้เลยผมหยิบโทรศัพท์บ้านขึ้นมา ก่อนจะกดเบอร์โทรของนายใหญ่ ถามว่าทำไมคุณหนูไม่โทรเองทั้งที่เอื้อมหยิบได้ เพราะคุณหนูจำเบอร์ใครในมือถือไม่ได้ นั่นแหละนะโทรแต่ละที แค่กดหารายชื่อก็กดโทรออกได้เลยไม่ต้องจำเบอร์ให้ยุ่งยากรอสายสักพักปลายสายก็กดรับนายใหญ่⏭️มีไรวะ ไอ้คิล แล้วนี่อาฟางอยู่ไหนผม⏮️เอ่อคุณหนูจำเบอร์นายไม่ได้ครับ ผมเลยต่อสายให้ นี่ครับคุณหนูPartฟางเซียนฉันรับกระบอกโทรศัพท์มาจากคิลก่อนจะแนบหูและกรอกเสียงลงไปฉัน⏭️ฮัลโหลป๊า!!ป๊า⏮️อาฟางเป็นไงบ้างฉัน⏭️ฉันไม่เป็นไร ป๊าสบายดีมั้ย? แล้วเฮียล่ะ เป็นไงบ้างป๊า⏮️นี่เรายังไม่เจออาเฟยอีกเหร

#Partคิลเลอร์ผมนอนพลิกไปพลิกมาเพราะนอนไม่หลับ คุณหนูไม่ยอมพูดกับผมสักคำ ตั้งแต่เห็นสุดสวยมาส่งผมกับเซน ไม่แม้แต่จะมองหน้าผมด้วยซ้ำผม:เฮ้อออออ//ผมผุดลุกขึ้นนั่งเซน:มีไรวะ คิล นอนไม่หลับหรอ?ผม:เออ!!😤เซน:เป็นไรผม:ไม่รู้เหมือนกันว่ะ อยู่ๆ ก็หงุดหงิด ไปเดินเล่นแป๊บนะเซน:อืม กูหลับต่อละผมเปิดประตูเดินออกมาจากห้องที่ผมนอนกับไอ้เซน ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าผมเป็นอะไรเพียงแค่เห็นคุณหนูยิ้มให้คนอื่นผมก็มีความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมาเช้าวันต่อมา🌄🌄🌄#Partฟางเซียนวันนี้ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ ฉันนั่งลงม้านั่งหน้าบ้านก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ_____:สดชื่นดีมั้ยครับ//ฉันสะดุ้ง หันไปมองฉัน:นึกว่าใคร นายเองหรอคิลคิลเลอร์:ครับ ผมเห็นคุณหนูนั่งหลับตาแล้วสูดลมหายใจเต็มที่เลย🙂กล้าดียังไงมายิ้มขำฉัน ไอ้บอดี้การ์ดหน้านิ่งฉัน:ที่นี่อากาศมันดี ไม่เหมือนในเมือง ไม่ดีแบบนี้คิลเลอร์:คุณหนูชอบที่แบบนี้เหรอครับ?ฉัน:อืม...ทำไมล่ะคิลเลอร์:เปล่าครับ ผมแค่ถามน่ะครับฉัน:จริงสิ อี๋เจินบอกว่าที่นี่มีสวนสนุกด้วยพาฉันไปหน่อยสิ☺️คิลเลอร์:สะ..สวนสนุกเหรอครับฉัน:ใช่ เกิดมาฉันไม่เคยไปเลยนะคิลเลอร์:

Partฟางเซียนฉันลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที ก็รับรู้ได้ว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ฉันคุ้นเคย_______:ตื่นแล้วเหรอครับคุณหนู คุณหนูหลับไปนานเลยฉันหันไปมองตามเสียง ที่แท้ก็เซนนั่นเองฉัน:ที่นี่ที่ไหนเซน:บ้านสวนของอี๊ผมครับ คุณหนูเป็นไงบ้างฉัน:ไม่เป็นไร แล้วคิลเลอร์ไปไหน ทำไมไม่มาดูแลฉัน//ที่ถามเพราะในห้องมีแค่เซนที่นั่งอยู่ข้างเตียงเซน:น่าจะอยู่หน้าบ้านครับฉัน:😕เซน:คุณหนูจะไปไหนครับ!//เข้ามาพยุงฉันฉัน:ไปหน้าบ้าน!เซนช่วยประคองฉัน แต่พอฉันบอกว่าฉันเดินไหว เขาก็เลยถอยห่าง เพราะรู้ว่าฉันไม่ชอบให้ใครขัดใจ ก่อนจะเดินนำฉันไปหน้าบ้าน และภาพตรงหน้าทำฉันระงับอารมณ์แทบไม่อยู่ ตอนฉันโดนยิงทำมาเป็นห่วงนักหนา แล้วดูตอนนี้สิฉัน:มีความสุขจังเลยนะบุคคลตรงหน้าทั้งสองที่นั่งคุยกันกระหนุงกระหนิงที่โต๊ะหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ร่มรื่นหันมามองฉันคิลเลอร์:คุณหนู!...นี่คุณหนูฟื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ//รีบวิ่งมาประคองฉัน แต่ฉันปัดมือเขาออกฉัน:ไม่ต้อง!ฉันเดินเองได้!คิลเลอร์:แต่คุณหนูพึ่งฟื้นนะครับ คุณหนูเสียเลือดมากฉัน:ฉันไม่ตายง่ายๆ หรอก แล้วนายทำไมไม่ดูแลฉัน มาคุยอะไรกระหนุงกระหนิงกับคนอื่นคิลเลอร์:เอ่อ..ผมกับเซน

ปั้ง!💥 ปั้ง!💥 ปั้ง!💥ปั้ง!💥 ปั้ง!💥 ปั้ง!💥เสียงปืนดังรัวขึ้นแต่ว่ากระสุนที่พุ่งออกจากปากกระบอกปืนไม่โดนกลางเป้าเลยแถมยังอยู่ห่างจากกลางเป้ามากด้วย ทำให้ครูผู้สอนถึงกับส่ายหัวปั้ง!💥 ปั้ง!💥 ปั้ง!💥ปั้ง!💥 ปั้ง!💥 ปั้ง!💥ครูหมิง:เอ่อ...คุณหนูครับฉันถอดหูฟังออกก่อนจะหันมองหน้าครูหมิงครูหมิง:เอ่อ..คือผมคิดว่า...ฉัน:ฉันยิงไม่ได้เรื่องใช่มั้ย...นั่นสิน้าฉันโดดเรียนตลอดนี่น่า//🤣ปั้ง💥ปั้ง💥ปั้ง💥ปั้ง💥ปั้ง💥ปั้ง💥ฉันกับครูหมิง:โห!!!😲แม่น!!เหมือนผีจับวาง คนหรือไรเฟิลวะเนี่ยฉันกับครูหมิงหันไปมองหน้าเขาก่อนจะหันมามองหน้ากันครูหมิง:ยิงได้ดีกว่าคุณหนูอีกนะครับ😁ฉัน:ครูจะว่าอะไรมั้ยคะ? ถ้าฉันจะให้นายนี่สอนแทนครู//ฉันถามครูหมิงครูหมิง:ไม่เลยครับ ดีซะอีกผมจะได้ไม่ต้องปวดหัวอีกฉัน:อะไรนะ? //ฉันถามอีกครั้งเพราะประโยคหลังเบามากจนฉันแทบไม่ได้ยินครูหมิง:เปล่าครับเปล่า😁ฉัน:นี่นาย!ช่วยสอนฉันยิงปืนแบบนายได้มั้ย? //ฉันถามนายหน้านิ่งคิลเลอร์:ผมชื่อคิลเลอร์//เออจ้า เรียกนายก็ไม่ได้หรอฉัน:เออ!คิลเลอร์ สอนฉันหน่อยได้มั้ย?คิลเลอร์:ถ้าคุณหนูตั้งใจเรียน//หน้าตานิ่งมากฉัน:เป็นครูหรือไง

เล่ห์รัก มาเฟียร้าย*หง ฟางเซียน เพราะฉันเกิดมาในตระกูลมาเฟีย ที่มีคนหมายหัวรอบด้าน ผู้เป็นบิดาที่เคารพรักจึงต้องการให้ฉันเรียนการต่อสู้ แต่ฉันก็โดดเรียนตลอดจนป๊าต้องหาคนมาคอยคุ้มครองชีวิต ซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอกว่าไปหามายังไง หน้าตาก็ดี แต่อัธยาศัยไม่ได้เรื่อง นอกจากยืนทำหน้านิ่งเหมือนรูปปั้น โอ้ยยย!ใครก็ได้เอาหมอนี่ไปทิ้งที*คิลเลอร์ อนันต์ธวัช [พระเอก✪]เพราะความจำเป็นทำให้ผมต้องทำสิ่งนี้สิ่งที่ผมไม่อยากทำเลยสักนิด แต่เพราะขัดคำสั่งไม่ได้ ผมจึงจำต้องทำ แม้ว่าผลลัพธ์หลังจากนี้มันจะทำให้ผมต้องปวดกบาลก็ตาม แม้ว่ามันจะทำให้เธอคนนั้นต้องเกลียดผมเข้ากระดูกดำและถ้าเธอจะลั่นไกใส่หัวใจผม ผมก็ยอม#หง ที่ไม่ใช่หงส์สีขาว แต่เป็นหง ภาษาจีนที่หมายถึง ยิ่งใหญ่Part ฟางเซียนฉันรีบเดินออกมาจากที่ซ่อนก่อนจะขยับแว่นตาดำ และเดินไปตามทางฉันโบกแท็กซี่เพื่อไปหาเพื่อนรักที่คอนโด พอขึ้นมาบนรถแล้วฉันจึงถอดแว่นตาดำออก ถามว่าทำไมฉันต้องหลบ ทำไมฉันต้องทำลับๆ ล่อๆ เพราะฉันหนีออกมาจากการเรียนคาราเต้ เทควันโด้ และการเรียนยิงปืน ฉันแอบออกมาเหมือนทุกครั้ง และก็รอดตัวมาทุกครั้งอ๊อดดด~อ๊อดดด~เสียงกริ่งหน้าห้องแกร่ก!