เล่ห์รัก มาเฟียร้าย

เล่ห์รัก มาเฟียร้าย

*หง ฟางเซียน 

เพราะฉันเกิดมาในตระกูลมาเฟีย ที่มีคนหมายหัวรอบด้าน ผู้เป็นบิดาที่เคารพรักจึงต้องการให้ฉันเรียนการต่อสู้ แต่ฉันก็โดดเรียนตลอดจนป๊าต้องหาคนมาคอยคุ้มครองชีวิต ซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอกว่าไปหามายังไง หน้าตาก็ดี แต่อัธยาศัยไม่ได้เรื่อง นอกจากยืนทำหน้านิ่งเหมือนรูปปั้น โอ้ยยย!ใครก็ได้เอาหมอนี่ไปทิ้งที

*คิลเลอร์ อนันต์ธวัช [พระเอก✪]

เพราะความจำเป็นทำให้ผมต้องทำสิ่งนี้สิ่งที่ผมไม่อยากทำเลยสักนิด แต่เพราะขัดคำสั่งไม่ได้ ผมจึงจำต้องทำ แม้ว่าผลลัพธ์หลังจากนี้มันจะทำให้ผมต้องปวดกบาลก็ตาม แม้ว่ามันจะทำให้เธอคนนั้นต้องเกลียดผมเข้ากระดูกดำและถ้าเธอจะลั่นไกใส่หัวใจผม ผมก็ยอม

#หง ที่ไม่ใช่หงส์สีขาว แต่เป็นหง ภาษาจีนที่หมายถึง ยิ่งใหญ่

Part ฟางเซียน

ฉันรีบเดินออกมาจากที่ซ่อนก่อนจะขยับแว่นตาดำ และเดินไปตามทางฉันโบกแท็กซี่เพื่อไปหาเพื่อนรักที่คอนโด พอขึ้นมาบนรถแล้วฉันจึงถอดแว่นตาดำออก ถามว่าทำไมฉันต้องหลบ ทำไมฉันต้องทำลับๆ ล่อๆ เพราะฉันหนีออกมาจากการเรียนคาราเต้ เทควันโด้ และการเรียนยิงปืน ฉันแอบออกมาเหมือนทุกครั้ง และก็รอดตัวมาทุกครั้ง

อ๊อดดด~อ๊อดดด~

เสียงกริ่งหน้าห้อง

แกร่ก!/แอดดด

เสียงเปิดประตู

ลี่มี่:ยัยฟาง!ทำไมมาหาฉันได้วันนี้แกว่างหรอ? 😕//ทำหน้าสงสัย

ฉัน:อย่าพึ่งถาม ให้ฉันเข้าไปก่อน//บอกเสียงรัว

ลี่มี่:เออๆ เข้ามาสิ//ฉันเดินเข้าไปก่อนจะนั่งลงที่โซฟาแล้วลี่มี่ก็เดินเอาน้ำเย็นมาให้ฉันดื่ม

ลี่มี่:หนีมาอีกแล้วสินะ? //สีหน้าคาดคั้น

ฉัน:ไม่น่าถาม

ลี่มี่:แกนี่น้า เมื่อไหร่จะยอมเรียน

ฉัน:แกคิดว่าการเรียนวิชาพวกนั้นมันน่าสนุกมากหรือไง?

ลี่มี่:แต่แกต้องเรียนเพื่อตัวแกเอง

ฉัน:แต่ฉันไม่ชอบ แกก็รู้

ลี่มี่:งั้นแกต้องยอมให้บอดี้การ์ดของพ่อแกมาดูแล

ฉัน:แต่ฉันอึดอัด

ลี่มี่:แต่ดีกว่าแกต้องอยู่ในอันตรายนี่ อีกอย่างแกคิดว่าเฮียเฟยจะไม่รู้หรอว่าแกมาหาฉัน

ฉัน:ฉันรู้ว่าเฮียต้องรู้แต่ฉันก็จะมา

ลี่มี่:แกหาเรื่องให้ฉันอีกแล้ววว//ลากเสียงยาว ฉันไม่สนฉันเอนหลังกับพนักโซฟาก่อนจะหลับตาลง

ฉัน:อย่างน้อยฉันก็ได้พักผ่อน อีกอย่างมีแค่แกที่เปิดประตูรับฉัน

ลี่มี่:แหงล่ะ ยัยแยมคงไม่ยอมเปิดประตูรับแกแน่ๆ //ลี่มี่พูดถึงแยมโรลเพื่อนอีกคน

#อีกด้าน

"อะไรนะ!หนีไปแล้ว!"

เสียงของหง เฟยเทียน ผู้เป็นพี่ชายของหงส ฟางเซียน ตะโกนขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อได้รู้ว่าน้องสาวตัวดีโดดเรียนอีกแล้ว

Part เฟยเทียน

ผมต่อสายหาใครบางคนก่อนจะวางสายลง

ผม:ไม่ต้องห่วง ผมรู้แล้วว่าน้องสาวผมอยู่ที่ไหน

ครูเฉิน:อยู่ที่ไหนครับ? //ครูสอนเทควันโด้ถามขึ้น

ผม:เอาเป็นว่า..เดี๋ยวผมจะพาน้องสาวกลับบ้านเอง วันนี้คงไม่ยอมเรียนแน่ๆ

ครูเฉิน:ครับ...แค่คุณหนูปลอดภัย ผมก็โล่งใจ

#บ้านตระกูลหง

ผมไปรับยัยตัวแสบที่คอนโดของลี่มี่ ก่อนจะพากลับมาที่บ้านที่ป๊ารออยู่

ป๊า:อาฟาง เมื่อไหร่หนูจะยอมเรียนฮึ?

ฟางเซียน:ป๊าก็รู้ว่าหนูไม่ชอบทั้งคาราเต้ทั้งเทควันโด้ แล้วก็การยิงปืนด้วย

ป๊า:แต่มันก็เพื่อตัวหนูเอง

ฟางเซียน:แต่หนูไม่อยากเรียน

ผม:งั้นก็ต้องมีคนคอยคุ้มครอง

ฟางเซียน:ไม่นะคะป๊า!//ฟางเอ่ยขัดทันที

ป๊า:ถ้าไม่ให้คนตามก็ต้องเรียน!

ฟางเซียน:ป๊า!!//😤

ผม:ไอ้โชน ไปพาคิลเลอร์มา//ผมสั่งโชนที่เป็นมือขวาและคนติดตามของผม ความจริงผมไม่ต้องสั่งก็ได้ แค่มองตาผมมันก็รู้แล้ว

โชน:ครับ!นาย

ไอ้โชนเดินหายไปหลังบ้าน เพียงไม่นานก็เดินกลับมาพร้อมกับผู้ชายหน้านิ่ง

โชน:มาแล้วครับนาย

ฟางเซียน:อะไรกันเฮีย!แค่น้องหนีเรียนถึงกับต้องฆ่าแกงกันเลยหรอ

ผม:พูดอะไร? 😕

ฟางเซียน:ก็เฮียให้พี่โชนพาคิลเลอร์มาอ่ะ (คิลเลอร์ หมายถึง นักฆ่า)

ผม:บ้า! คิลเลอร์คือชื่อคนต่างหาก

ฟางเซียน:คนบ้าอะไรชื่อนักฆ่า

Part ฟางเซียน

ฉันหันมองหน้าผู้ชายที่พี่โชนพามา ผู้ชายหน้านิ่งที่ยืนนิ่งอยู่นิ่งอยู่ด้านผู้ชายหน้านิ่งที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลังพี่โชน

เฮีย:ฟาง!!ต่อไปนี้คิลจะมาเป็นบอดี้การ์ดของฟาง

ฉัน:ไม่อ่ะ!

ป๊า:งั้นหนูต้องเอาชนะคิลเลอร์ให้ได้

ฉัน:ป๊าจำไอ้เอสไม่ได้หรอคะ

เอสคือคนล่าสุดที่ป๊าบอกว่ามันสู้เก่ง แต่สุดท้ายพอมาสู้กับฉันมันกลับโดนฉันยำจนเละ

ป๊า:ป๊าจำได้ แต่อาคิลไม่เหมือนอาเอส ถ้าหนูแพ้ หนูต้องยอมให้อาคิลเป็นบอดี้การ์ดของหนู

ฉัน:ได้!หนูตกลง!//ฉันรับคำท้าเพราะเชื่อว่าฉันต้องชนะเหมือนคนที่ผ่านๆ มา

เวลาผ่านไป

สนามหญ้าหน้าบ้าน

ตุ้บ!โอ้ย!!

ฉันร้องออกมาเพราะความเจ็บ อันที่จริงมันก็ไม่แรงมากนักหรอก แต่เพราะฉันโดนทุ่มหลายรอบแล้วต่างหาก มันเลยเจ็บทั้งเจ็บทั้งจุก

ป๊า:พอๆๆ ยอมแพ้ได้แล้วอาฟางก่อนจะช้ำในตาย

ฉัน:ก็ได้...ยอมก็ได้//ฉันลากเสียงยาว

เฮีย:ลุกขึ้นมาได้แล้ว//เข้ามาดึงตัวฉันขึ้น

ฉัน:อู้ยยยเจ็บๆๆๆ //ฉันร้องขึ้น

เฮีย:สมน้ำหน้า!!//😁ยัง...ยังมีหน้ามายิ้มอีก อิเฮียบ้า!

ฉัน:เพราะคนของเฮียแหละ!

เฮีย:ตอนนี้เป็นคนของเราแล้ว เจ้าแสบ!🙂

และแล้วนายคนหน้านิ่งก็ถูกพาตัวไป ปล่อยฉันให้นั่งอยู่คนเดียว

ป๊า:เอ็มม่า มาพาคุณหนูไปทำแผลที

เอ็มม่า:ค่ะ นายท่าน

แล้วเอ็มม่าก็เข้ามาประคองฉันเข้าไปในบ้านเพื่อทำแผล ก็แค่ปวดแขนและถลอกนิดหน่อย

เอ็มม่า:คุณหนูไม่น่าหาเรื่องให้ตัวเองเจ็บตัวเลยนะคะ//พูดไปด้วยทำแผลไปด้วย

ฉัน:ก็ฉันไม่อยากมีบอดี้การ์ด และไม่อยากเรียนด้วย

เอ็มม่า:สุดท้ายคุณหนูก็ต้องมีบอดี้การ์ดอยู่ดี

เอ็มม่าพูดขึ้น ฉันมองหน้าเอ็มม่า เอ็มม่าเป็นเด็กกำพร้าที่ป๊ารับมาเลี้ยงเพราะอยากให้ฉันมีเพื่อน เอ็มม่าเป็นมากกว่าเพื่อน และไม่ได้เป็นคนรับใช้ ป๊าเลี้ยงเหมือนลูกคนหนึ่งแต่เป็นเอ็มม่าเองที่มักถ่อมตัวกว่าจะยอมนอนเตียงเดียวกับฉัน ฉันต้องใช้มุกว่าจะไม่กลับมานอนบ้านทำให้เอ็มม่ายอมมานอนด้วย แน่นอนในความคิดของเอ็มม่าที่เป็นเด็กกำพร้าคือ ไม่มีที่ไหนปลอดภัยและสบายเท่าที่บ้าน

ฉันนี่!แล้วเธอกับเฮียเป็นไงบ้าง? ☺️//ฉันถามยิ้มๆ เอ็มม่าอายุเท่าฉันเราเลยสนิทกันมากกว่าที่เอ็มม่าจะสนิทกับเฮียเฟย

เอ็มม่า:เอ่อ..เป็นไงอะไรคะ? //มีการทำหน้าไขสือ

ฉัน:นี่!เธอคิดว่าฉันไม่รู้หรอ ว่าเธอชอ..อื้มมม//เอ็มม่าเอามือมาปิดปากฉันแต่ประเด็นคือ มือเธอถือถุงเท้าที่พึ่งถอดให้ฉันอยู่

เอ็มม่า:คุณหนูเดี๋ยวก็มีคนมาได้ยินหรอกค่ะ

ฉัน:อื้มๆ //ฉันพยักหน้าพร้อมใช้มือชี้ไปที่มือของเอ็มม่าที่ปิดปากฉันอยู่

เอ็มม่า:ตายแล้ว!!😲ขอโทษค่ะคุณหนู!//รีบปล่อยมือและวางถุงเท้าลง

ฉัน:ไม่เป็นไร กลิ่นมันก็ไม่ได้แย่🤣

แล้วฉันกับเอ็มม่าก็ยิ้มและหัวเราะกันออกมา

#วันต่อมา🌄🌄🌄

ตอนนี้ฉันกำลังนั่งทำหน้าเซ็งอยู่บนรถลีมูซีนสีน้ำเงินเข้ม โดยมีร่างของคนหน้านิ่งอยู่ข้างๆ แต่นั่งห่างออกไป

ฉัน:เฮียสั่งให้มาเฝ้าฉันหรือไง

คิลเลอร์:เปล่าครับ..แต่มาคุ้มครองคุณหนู

อืม สั้นๆ ได้ใจความ กลัวดอกพิกุลทองจะร่วงหรือไง

ฉัน:ก็เฝ้านั่นแหละ คงกลัวฉันหนีเรียนอีกสินะ

คิลเลอร์:ไม่ทราบครับ ผมทำตามหน้าที่

ฉัน:ทำให้ดีก็แล้วกัน

พอพูดจบเสียงในรถก็เงียบลงจนกระทั่งมาถึงสนามยิงปืน เพียงรถจอดสนิทนายหน้านิ่งก็เปิดประตูก้าวลงไปอย่างรวดเร็วเพียงไม่ถึงนาทีก็มาเปิดประตูให้กับฉันครูหมิง:คุณหนู!วันนี้คงไม่หนีอีกแล้วใช่มั้ยครับ//ครูที่สอนยิงปืนวิ่งมาถามด้วยสีหน้าวิตก อะไร! วันก่อนโดนเฮียอัดมาหรือไง ถึงได้ถามแบบนี้

ฉัน:ก็...คงไม่มั้ง//ฉันเหล่ตาไปทางนายหน้านิ่งทำให้ครูหมิงมองตามครูหมิง:บอดี้การ์ดคนใหม่หรอครับ? คุณหนู

ฉัน:อืม อย่าชวนคุยเลยนะ ไร้ประโยชน์//ฉันบอกครู เพราะครูเป็นคนที่พูด..เอ่อ...ไม่หยุด