Novels by Allxsan Boo

หลังจากวันนั้นที่เมฆาไปส่งที่หอพัก ปุณณ์ใช้เวลาทั้งคืนคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น ความรู้สึกที่มีต่อเมฆามันชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนเขาไม่สามารถปฏิเสธตัวเองได้อีกต่อไป ทุกครั้งที่นึกถึงรอยยิ้มของเมฆา ความใจดีที่อีกฝ่ายมีให้ หรือแม้แต่การแกล้งกันเล็กๆ น้อยๆ หัวใจของปุณณ์ก็อบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด แต่ความรู้สึกนี้ก็มาพร้อมกับความสับสนและความกังวลมากมาย เขาไม่แน่ใจว่าเมฆาคิดอย่างไรกับเขา หรือว่าที่ผ่านมาเป็นแค่ความใจดีในฐานะเพื่อนร่วมคณะเท่านั้น วันรุ่งขึ้น ปุณณ์ตัดสินใจที่จะทำบางอย่างที่ปกติเขาไม่เคยทำมาก่อน เขาจะพยายามเป็นฝ่ายเข้าหาเมฆาบ้าง เขาจะไปรอที่หน้าตึกเรียนของเมฆาในช่วงเวลาที่อีกฝ่ายเลิกเรียน ปุณณ์ยืนรออยู่หน้าตึกอย่างกระสับกระส่าย เขามองนาฬิกาเป็นระยะๆ ก่อนจะเห็นกลุ่มนักศึกษากลุ่มใหญ่เดินออกมาจากตึก และในที่สุด เขาก็เห็นเมฆาเดินออกมากับเพื่อนๆ กลุ่มเดิม เมฆากำลังคุยกับเพื่อนด้วยท่าทางสบายๆ ไม่ได้สังเกตเห็นปุณณ์ที่ยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของทางเดิน ปุณณ์รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี แล้วเดินเข้าไปหาเมฆาอย่างช้าๆ "เมฆา!" ปุณณ์เรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงแผ่ว แต่ก็มากพอที่จะทำให้เมฆาหันมา

เด็กหนุ่มเงียบๆ กับสายตาที่จับจ้อง ห้องสมุดคณะวิศวกรรมศาสตร์ในวันธรรมดานั้นเงียบสงบกว่าที่คิด มีเพียงเสียงพลิกหน้ากระดาษเบาๆ กับเสียงพิมพ์คีย์บอร์ดที่ดังเป็นจังหวะ และกลิ่นอายของกระดาษเก่าผสมกับกาแฟอ่อนๆ ที่ลอยกรุ่นอยู่ในอากาศ มุมหนึ่งของห้องสมุดที่ติดหน้าต่างบานใหญ่ ปุณณ์ กำลังนั่งอยู่กับกองตำราเรียนที่สูงท่วมหัว แว่นตากลมโตที่สวมอยู่เลื่อนลงมาเล็กน้อย ทำให้เขาต้องดันขึ้นไปให้เข้าที่อยู่บ่อยครั้ง ปุณณ์เป็นคนเงียบๆ มาตั้งแต่เด็ก เขาไม่ใช่คนขี้อายถึงขั้นพูดไม่ออก แต่ก็ไม่ใช่คนที่จะเริ่มต้นบทสนทนากับใครก่อน สิ่งที่เขาถนัดที่สุดคือการจมดิ่งอยู่กับโลกของตัวเลข สูตรคำนวณ และทฤษฎีทางวิศวกรรม วันนี้ก็เช่นกัน ปุณณ์กำลังง่วนอยู่กับการทำรายงานวิชาฟิสิกส์สำหรับวิศวกรที่แสนจะซับซ้อน สูตรต่างๆ ตีกันยุ่งเหยิงในหัว จนบางครั้งเขาก็เผลอทำหน้ายู่โดยไม่รู้ตัว ปากกาในมือหยุดชะงัก สายตาเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง มองวิวต้นไม้เขียวขจีที่พลิ้วไหวตามลม การพักสายตาแบบนี้ช่วยให้สมองของเขาได้เรียบเรียงข้อมูลอีกครั้ง ก่อนจะกลับมาจดจ่อกับงานตรงหน้า เสียงเก้าอี้ที่ถูกเลื่อนออกไปทางด้านหลังของเขาดังขึ้นเบาๆ แต่ก