เกิดใหม่เป็นอัลฟ่าป้ายแดง

“มึงลองอ่านตรงนี้! โอ๊ย อีพี่ธีโอแม่งโคตรนุ่มนวล แต่แซ่บแบบคิง! นี่ถ้านายเอกไม่เอา เดี๋ยวกูขอรับไว้เอง!” เสียงสาววายตัวแม่อย่าง ฝน ดังลั่นโต๊ะหลังเลิกเรียนพิเศษภีมถอนหายใจ แล้วเลื่อนข้าวกล่องในมือหนีเพื่อนสาวตัวดีที่กำลังฟาดข้าวเข้าปาก กับเสพวายไปพร้อมกัน “ทุกวันนี้กูไม่รู้แล้วว่ามึงรักคนในนิยายมากกว่ากูรึเปล่า”“แน่นอนว่ามากกว่าดิ! แต่กูรักมึงแบบเพื่อนนะเว้ย อิภีมมม” เธอยิ้มหวานเหวี่ยงพลาสติกห่อหนังสือเล่มหนาไปให้ “นี่ อ่านซะ! นิยายวายเปลี่ยนชีวิต กูคอนเฟิร์ม!”“กูชอบผู้หญิง...”“ก็ในโลกความจริงไง! แต่นี่โลกนิยาย! เปิดใจดิภีม! เปิดใจ!”" เปิดใจมันได้ แต่พระเอกของมึงแม่งชอบคนง่ายเกิ๊นน เห็นน้ำตาเขาก็รักแล้วซะงั้น " ภีมถอนหายใจ " แล้วถ้าแบบนี้พระเอกมันเจอคนอื่นก่อนนายเอกมันจะไม่ชอบคนอื่นก่อนหรอ"ฝนทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ " แหม~ แสดงว่าแอบมาอ่านแล้วอะดิ~ ใช่ม่ะๆ"" กูแค่ไปเจอสปอย! อย่ามาจิ้มดิ๊ " เขาทะหลึ่งตาใส่เพื่อนสาว ที่ทะเล้นจิ้มแขนเขาไม่เลิก" แอบเป็นหนุ่มวายก็บอก~ "ภีมที่ทำท่าจะเถียงกลับเพื่อนตัวดีที่ทำหน้าตากวนบาทาไม่เลิก แต่จู่ๆ ฝนก็เอามือกุมท้องแล้วตัวงอ“โอ๊ย... กูว่าข้าศึกแม่ง

ภายในห้องทำงานหรูหราที่เต็มไปด้วยแสงธรรมชาติจากผนังกระจก ภีมในร่างวิคเตอร์กำลังพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองขณะมองชายร่างบางที่เพิ่งเข้ามา มาเอลเดินเข้ามาด้วยท่าทีเป็นธรรมชาติ หากแต่ในแววตาซ่อนความลังเลไว้ลึก ๆ เขามองวิคเตอร์ที่นั่งหลังตรงอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ก่อนจะเอ่ยประโยคที่เหมือนกับเอื้อมมือกลับไปคว้าอดีต“ทำงานล่วงเวลากินข้าวอีกแล้วนะวิคเตอร์…”เสียงของเขานุ่มนวล ชวนให้อีกฝ่ายใจอ่อน และมันได้ผล วิคเตอร์เงยหน้าขึ้นสบตากับมาเอล ก่อนจะคลี่ยิ้มจาง ๆ“ผมขอโทษเรื่องเมื่อวานด้วยนะ มาเอล…” น้ำเสียงเขาอ่อนโยนกว่าที่บทพูดในแผ่นโปร่งแสงเอไอของโคโค่สั่งไว้ แต่เขาเลือกจะใส่หัวใจของตัวเองลงไป “แต่ไม่ว่ายังไง…เราก็คงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ ได้โปรด ไปหาคนที่ดีกว่าผมเถอะ”คำพูดหลุดออกมาอย่างนุ่มลึก ทว่าเฉือนอารมณ์จนบาดบาง ๆ ในใจ มาเอลนิ่งไปชั่วครู่ ราวกับต้องประมวลผลความรู้สึกทั้งหมด ก่อนจะคลี่ยิ้มเจื่อนออกมา “ไม่คิดเลยว่านายจะเป็นคนที่ใจดีแบบนี้…จนฉันไม่ชินตาเลยแฮะ”ภีมกลั้นหายใจนิด ๆ มือใต้โต๊ะเผลอกำแน่นโดยไม่รู้ตัว ขณะมาเอลขยับเข้าใกล้เขาอีกก้าว และเอ่ยออกมาด้วยเสียงแผ่ว “นายอยาก…ให้เรากลับไปคบกัน

เสียงเพลงป๊อปแดนซ์จังหวะกระชากใจดังลั่นไปทั่วคอนโดหรู วิคเตอร์ หรือ ภีม ในชื่อเดิมของเขากำลังสวมเสื้อกล้าม กางเกงขาสั้น เดินเต้นลั้ลลาแบบไม่สนโลก ราวกับว่าชีวิตในจักรวาลโอเมก้าเวิร์สนี้ไม่มีอะไรร้ายแรงไปกว่าการเลือกว่าจะกินข้าวหรือกาแฟก่อนดี"ถ้าให้เธอเป็นเสื้อ..คงเป็นเบบี้ที~” เขาหมุนตัวเองหน้าโซฟาอย่างภาคภูมิ ก่อนจะชี้นิ้วฟาดจังหวะเข้ากับเสียงเพลงที่ดังสนั่น…จนกระทั่ง...ปึ้ง! เพลงเงียบลงทันใดวิคเตอร์กะพริบตาปริบ ๆ หันขวับไปมองต้นเสียง แมวดำตัวอ้วนกลมที่ชื่อว่า โคโค่ นั่งกอดอกอยู่บนโต๊ะกาแฟกลางห้อง แพขนฟู ๆ ยกหูรีโมตขึ้นแล้ววางอย่างช้า ๆ แบบโคตรมีเจตนา“โอ้ย โคโค่! เพลงกำลังมันส์ ทำไมปิดอะ!”“เพลงไม่สำคัญเท่า ‘เนื้อเรื่อง’ นะยะ” โคโค่หรี่ตาเหมือนจะกลืนเขาเข้าไปทั้งตัว “นายรู้มั้ยว่า คะแนนความชอบของแม่ยก ที่ให้กับตัวละคร ‘วิคเตอร์’ ตอนนี้มันหยุดนิ่ง! นาน! แล้ว! เพราะอะไร? เพราะคุณลูกชายเอาแต่นอนเป็นส้มในคอนโด ไม่ไปเข้าเนื้อเรื่องหลักไงล่ะ!”วิคเตอร์ทำท่าจะโวยแต่ก็กลายเป็นแค่ถอนหายใจ ก่อนจะเดินลากสลิปเปอร์กลับไปที่โซฟาแล้วหยิบหมอนมาฟาดหน้าตัวเองอย่างเซ็ง ๆ “พูดอีกละ พูดทุกวัน หูผมชา

เสียงประตูล็อกดังแกร๊ก ทำเอาวิคเตอร์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ กลิ่นหอมบางของน้ำหอมในบ้านผสานกลิ่นไวน์แดง ทำให้เขารู้ทันทีว่า...เกมนี้ไม่ใช่แค่ดื่มธรรมดา ใช่แล้วสุดท้ายเขาก็จำยอมมากับพระเอกทั้งที่รู้ว่าไม่น่าไว้ใจเลยแท้ๆบ้านของธีโอหรูเกินกว่าจะเรียกว่าบ้าน แถมเป็นมากกว่านั้น...เหมือนพิพิธภัณฑ์ศิลปะที่มีเจ้าของเป็นจิ้งจอกแสนร้าย“เดินดูรอบ ๆ ก่อนสิครับคุณวิคเตอร์” ธีโอเอ่ยอย่างใจดีเกินเบอร์ มือเรียวโบกไปทางห้องรับแขก เปิดไฟอุ่น ๆ ที่ทำให้บ้านยิ่งดูอบอุ่นแบบน่าระแวงวิคเตอร์เดินตามอย่างเสียไม่ได้ รองเท้าหนังสะท้อนกับพื้นไม้ขัดมัน แววตาเขากวาดไปทั่วบ้านแบบคนกำลังหาทางหนี ก่อนจะจบลงที่โซฟาหนังวัวนุ่มลึกกลางบ้าน ธีโอลากไวน์ขวดละหลายพันขึ้นมาเทช้า ๆ ก่อนยื่นแก้วให้เขาด้วยรอยยิ้ม“เชิญครับ แขกพิเศษของคืนนี้”วิคเตอร์กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ขณะรับแก้วมา มือเย็นเฉียบเพราะเขากำลังคิดถึงแมวบางตัวที่ควรจะโผล่มาช่วยในเวลานี้แทนที่จะปล่อยให้เขาเผชิญด่านบอส“วันนี้ผม...ต้องขอโทษเรื่องมื้อเย็นด้วยจริงๆนะครับ” ธีโอเปิดบทสนทนา เสียงทุ้มนุ่มมีน้ำหนักวิคเตอร์เอียงคอ “หืม.. ครับ?”“ที่ผมอาจจะทำตัวเสียมารยาทน่ะครับ...แ

กลิ่นหอมละมุนแบบกาแฟคั่วสดกับคาราเมลหอมกลิ่นไหม้อ่อนๆ ลอยฟุ้งกลางอากาศ ราวกับเรียกร้องให้ใครบางคนตามมันไปธีโอ หยุดยืนกลางโถง สูดหายใจลึกอีกครั้ง ดวงตาทอประกายสว่างขึ้นในทันที “เขาออกไปแล้ว...แต่กลิ่นยังไม่หาย”เสียงฝีเท้าเขาดังชัดในทางเดินที่ไร้ผู้คน กลิ่นของวิคเตอร์ไม่ชัดเจนเหมือนตอนอยู่ใกล้ แต่มันก็ชัดพอจะพาเขาเดินเลี้ยวออกจากตัวอาคาร มุ่งหน้าสู่โรงจอดรถลมเย็นภายนอกตีกลิ่นจางๆ กระจายไปทั่ว แต่ธีโอกลับตามมันได้อย่างแม่นยำอย่างเหลือเชื่อ“คุณวิคเตอร์...หนีผมไม่พ้นหรอกครับ” เสียงกระซิบของเขาดังแผ่วเบาเหมือนคำสัญญาในเงามืดในโรงจอดรถ ไฟบางส่วนยังเปิดอยู่ และในความเงียบที่ปกคลุม รถหรูคันหนึ่งจอดนิ่งอยู่ข้างใน ประตูด้านคนขับปิดไม่สนิทดีนัก ราวกับมีใครบางคนรีบหนีเข้าไป ธีโอหยุดยืนตรงหน้า ยกมือแตะฝากระโปรงเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้น ดวงตาเยือกเย็นกลับกลายเป็นร้อนแรงเขายื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าต่างรถ สูดลมหายใจลึกอีกครั้ง กลิ่นวิคเตอร์เข้มข้นราวกับเพิ่งปล่อยออกมาเมื่อครู่“นั่นแหละ… นี่แหละกลิ่นของคุณ” เขาพึมพำภายในรถ วิคเตอร์นั่งนิ่งอยู่ในเบาะหลัง ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นเงาร่างของธีโอเคลื่อนใ