Novel-novel oleh Yhllara

"Tama ito, kasalanan ko ang lahat. Dapat hindi ko na lang tinanggihan ang engagement. Hindi sana nauwi sa ganitong gulo." tanging sa isip na lamang si Jaile nakapagsalita. Hindi na niya kayang manatili at tumayo para sa kanyang sarili dahil kahit anong gawin niya mali parin ang nagawa niya.Nag sinungaling siya hindi lang kay Renzo kundi pati narin kay Marian."Marian sagutin mo. please! we need to talk right now." paulit-ulit na tinatawagan ni Jaile ang cellphone ni Marian. Kaaalis lang ni Renzo kaya nais niyang makausap si Marian tungkol sa nangyari sa kanila ng pinsan.Ngunit naka ilang missed call na siya ngunit hindi parin ito sinasagot ng dalaga.Dahil nakatitig lamang si Marian sa kanyang cellphone habang nag ri-ring ito. Alam niyang si Jaile ang tumatawag ngunit wala siya sa kundisyon upang kausapin ang binata. Namumugto ang kanyang mga mata sa kakaiyak dahil sa nalaman niya kay Renzo.Matapos niyang iwan sa karenderya si Renzo kanina ay hinabol siya nito sa labas. "Marian, g

"Madalas ka ba rito?" tanong ni Renzo. Nasa karenderya sila. Alam niyang hindi sanay kumain sa ganoong kainan ang binata ngunit nais niya lamang ipakita ang kanyang buhay roon na tintahak mula nang umalis siya sa mansyon.Naghihirap nga siya masaya naman ito sa kanyang mga ginagawa sa buhay."Oo, masarap kaya rito mura lang ng mga bilihin at makakatipid ka pa. Mura na masarap pa." tugon ng dalaga."Huwag kang masrte tikman mo ito." kinuha niya ang isang mangko ng dinuguan at inilapit iyon sa binata. Paborito niyang ulam iyon."Subukan mo! Wala namang mawawala kapag natikman mo ang hindi mamahaling pagkain." aniya. Tila nag dadalawang isip pa si Renzo na tikman ito. Maya maya ay napa subo na lamang siya."Anong lasa?" pangangamusta ng dalaga. Bakas ang pagka dismaya ng muka ng binata at kaagad itong uminom ng tubig."Kayong mayayaman talaga, spoiled brat rich kid ang aarte nyo. Minsan lang ako makakita nang laki sa yaman na kumakain sa karenderya." ani ng dalaga. Minsan na rin niyang

Afterwards, balik trabaho ulit si Marian bumisita naman doon si Jaile.Napatitig ang dalaga sa lalaking may dala na bulaklak at naka takip ito sa kanyang muka habang papalapit sa counter kung saan siya naroroon."Hi!" pag bati ni Jaile."Flowers for you!" iniabot niya ang bulaklak sa dalaga."Pwede ka bang yayain lumabas bukas?" tanong ng binata."Bukas? May lakad kasi ako bukas." tugon niya. "Hmm? Sa mga susunod na araw?" aniya"Di ko lang din alam. Maybe." "Okay lang, marami pa namang susunod na araw eh." ngiting tugon nito. "Jaile, this is my last day." "huh? anong last day? mamamatay ka na ba? may sakit ka?" sunod-sunod na tanong ng binata."Baliw, last day sa work." pag lilinaw ni Marian."Nakaka gulat ka naman kasi, ayusin mo pag sasalita mo. Pero bakit? nag quit ka?" tanong niyaHindi alam ng dalaga kung sasabihin niya ba rito ang totoo o mag sisinungaling na lamang muna siya for good."Hmm, masyadong mahabang kwento. Siguro malalaman mo rin pag dating ng tamang panahon." t

Nothing will lose naman kung subukan diba? Kung hindi mag work at least you've tried. "I'm gonna show you my world." aniya at niyakap si Marian Months passed....Palaging binibisita ni Jaile si Marian sa coffee shop kung noon coffee lang ang dahilan niya roon ngayon may Marian na siyang palaging nagiging reason nang pag punta. Minsan ay hinahatid niya rin ito kapag pauwi na.Unti-unting pinakilala ni Jaile ang kanyang pamilya sa dalaga ngunit ang dalaga ay hindi manlang masabi sabi ang totoo sa binata. Ayaw niyang isipin nito na suwail siyang anak dahil tinalikuran niya ang kanyang pamilya. Ngunit meron siyang dahilan, ang kanyang lamang ay baka hindi iyon maintindihan ni Jaile. "Ohh, pabalik nga nung picture." utos ni Marian nang makita niya an family pictures nila ngunit may mga kasama siyang pinsan. "Kilala mo siya?" tinuro nito si Renzo na naroon sa litrato. "Yeah, it's my cousin." tugon niya. Natigilan si Marian sa kanyang narinig. Tama ba ang kanyang naiisip? Paanong magp

Days passed, it was a day where they had thier vocation in Palawan. Ayaw man sumama ng dalaga ay napilitan siya dahil sa mga kasama nito. Lalo na si Eida, wala itong kasama na babae kung hindi siya sasama. "Wow! This is it! Hello Palawan!" sigaw nina Erick at Niro. Labis ang kanilang galak kahit na nasa barko pa lamang sila at naglalaya sa gitna ng karagatan. Tanaw na tanaw sa malayuan ang ganda ng mga batong tila inukit sa ganda ng hurma."Hey! Are you alright? Ang tahimik mo kanina pa." pagpuna ni Jaile kay Marian. Naka pamalikat itong nakatayo at sinasalubong ang paglayag ng hangin sa karagatan. Naka suot siya ng shades na naka lagay sa taas ng kanyang noo na siyang ikinaganda ng hurma ng kanyang muka at mas lalo siyang gumanda kapag hindi naka suot ng uniform sa coffee shop. "Okay lang naman ako!" maikling tugon ng dalaga. "Ngumiti-ngiti ka naman dyan. Hindi ka ba napapagod bumusangot miss Ganda? Sabagay maganda ka kapag naka ganyan pero mas gusto ko yung ngumingiti ka, like t

Hindi maalis sa isipan ni Marian ang nangyari nang araw na iyon. Nang nag katitigan sila ni Jaile. Tila kakaiba iyon. Hindi pa niya naranasan na makatitig sa muka ng lalaki ng ganoon kalapit siguro isa iyon sa dahilan kung bakit namula ang kanyang mga pisngi. "Shhhh! Tama na tanggalin mo na yan sa isipan mo Marian." inis na bulong ng dalaga sa kanyang sarili habang umiiling -iling pa ito. "Oyy! Anong nangyayari sayo? Bigla-bigla ka na lang nag sasalita mag-isa may pa action ka pa. Ayos ka lang? Naka tulog ka ba ng mabuti kagabe?" tanong ni Niro. Hindi niya alam kung nanga-ngamusta ba ito o inaasar lamang siya kaya tiningnan niya ito ng matalim na tingin. "Wala, huwag nyo na lang akong intindihin." iritabling tugon ng dalaga. Iniwan na niya ang mga kasama at nag tungo sa banyo upang mag hilamos. "What's happening to me? Bakit ako affected doon sa titigan namin? It's just an accident... Yeah, accident nga lang pero bakit ganto ayaw mawala sa isip ko." pumikit ang dalaga at muling