Romans de aizavictoriano556

Biglang tumunog ang alarm ko at nagising ako, napa-upo mula sa hindi kumportableng posisyon na nakatulog pala ako. Sumakit ang leeg ko, nangalay ang likod, at ang utak ko ay nag-uunahan sa pag-iisip. Sandali akong nakahiga roon, nakatingin sa kisame na may mga bitak.Pumayag ba talaga ako sa deal na ito? Paulit-ulit na umiikot sa isip ko ang tanong na iyon. Tama ba ang naging desisyon ko? Hindi ko ba pagsisisihan itong gagawin ko balang araw?Kinuskos ko ang mga mata at pinilit ang sarili kong umupo. Ginagawa ko ito para kay mama. Gagawin ko ang lahat para sa kanya. Lahat. Kaya ano man ang mangyari sa mga susunod na araw ng pekeng relasyon na papasukin ko ay dapat kong tanggapin.Para akong sleepwalker habang ginagawa ko ang mga routine sa umaga. Mabilis na pagligo, buhok na naka-messy bun lang, light makeup lang, sapat para hindi ako magmukhang umiiyak buong gabi. Isinuot ko ang simpleng puting t-shirt at ash gray na skirt, isa sa iilang disenteng outfits na kaya kong bilhin simula n

"You won't believe kung anong sinabi niya sa mismong mukha ko. Sinabihan niya akong 'I'd fucking lost my mind' at umalis," I ranted, mahigpit na nakahawak sa baso ko na para bang iyon ang pumipigil sa akin para hindi sumabog.Si Brent, ang gago kong kaibigan, natawa lang, para bang sinabi ko ang pinakanakakatawang joke of the year."Hindi iyon nakakatawa," I growled, kahit na alam ko na medyo oo."Sa ganyang approach, ano bang ine-expect mo, gago?" tanong niya, medyo nagseryoso habang humihigop ng beer. "Ginawa mong living hell ang buhay niya these past few months, tapos out of nowhere you just waltz in and tell her to marry you? At akala mo... ano? Sasabihin niyang yes, papakasalan ka niya? Na para bang ikaw si Prince Charming niya o ano? You're fucking delusional, pare."Nanahimik ako, pero hindi ako nakipagtalo. May dahilan kung bakit si Brent ang best friend ko: hindi siya nagsugarcoat ng shit. Never. Pero hindi iyon madaling lunukin kapag dinidiretso niya sa lalamunan mo ang kato

Para akong nag-short circuit."S-Sir... pakiulit nga?" Kumurap ako at tinulak pataas ang oversized kong salamin. Gutay-gutay na ito at naka-angkla na lang sa isang thread, parang ang composure ko. Sinundan niya ng tingin ang kilos ko, puno ng pamilyar na casual na pangmamata. Siyempre."Narinig mo ang sinabi ko. Hindi ko na uulitin pa," sabi niya, as cool at casual na parang nagtanong lang siya kung pwedeng ilipat ang meeting, hindi mag-propose ng kasal sa babaeng tinuring niya lang na parang corporate lint sa loob ng dalawang buwan. May mainit at matinding galit na umapoy sa loob ko."Sir, ano na naman ba itong bagong psychological warfare tactic mo?" Pinagkrus ko ang mga braso ko. "Kasi hindi pa sapat 'yung emotional labor na ginawa mo sa akin?""Marry me and I...""No." Ang boses ko ay matalas at buo, humati sa katahimikan ng kwarto.Kumukurap siya ng dahan-dahan. Sa isang saglit, may nakita ako sa mukha niya na hindi ko in-expect. Surprise. Para bang hindi pumasok sa isip niya ang

"Huwag mo akong isipin, Ma. Ayos lang ako. Ang mahalaga ay ikaw. Kailangan mong gumaling." Pilit akong ngumiti, kahit na parang may nagkakamot sa lalamunan ko sa bawat salitang lumalabas. Para siyang kasinungalingang desperadong sinusubukan kong gawing totoo."Malaki ang sweldo ko sa bagong trabaho, may naipon na rin ako, at ma-re-resched natin ang chemo mo." Hinawakan ko nang mahigpit ang kamay niya at inayos ang postura ko. Kailangan kong maging malakas. "Gagawin ko ang lahat para lang gumaling ka at maging malakas ulit." Para sa kanya. Para sa akin. Para sa amin.Bumuntong-hininga siya nang mahina, nanginginig, parang bitbit niya ang pagod ng maraming taon. Nagniningning ang mga mata niya sa ilalim ng ilaw ng ospital, punong-puno ng sakit at pagmamahal. "Hindi mo dapat sinasayang ang buhay mo para sa akin, Barbara... Twenty-three ka pa lang. Dapat ay nasa labas ka, nagsasaya, sumasayaw, nagmamahal, nag-eenjoy sa buhay. Hayaan mo na ako...""Ma, hindi. Hindi ako papayag. Hindi ko 'y