Chapter 2

Para akong nag-short circuit.

"S-Sir... pakiulit nga?" Kumurap ako at tinulak pataas ang oversized kong salamin. Gutay-gutay na ito at naka-angkla na lang sa isang thread, parang ang composure ko. Sinundan niya ng tingin ang kilos ko, puno ng pamilyar na casual na pangmamata. Siyempre.

"Narinig mo ang sinabi ko. Hindi ko na uulitin pa," sabi niya, as cool at casual na parang nagtanong lang siya kung pwedeng ilipat ang meeting, hindi mag-propose ng kasal sa babaeng tinuring niya lang na parang corporate lint sa loob ng dalawang buwan. May mainit at matinding galit na umapoy sa loob ko.

"Sir, ano na naman ba itong bagong psychological warfare tactic mo?" Pinagkrus ko ang mga braso ko. "Kasi hindi pa sapat 'yung emotional labor na ginawa mo sa akin?"

"Marry me and I..."

"No." Ang boses ko ay matalas at buo, humati sa katahimikan ng kwarto.

Kumukurap siya ng dahan-dahan. Sa isang saglit, may nakita ako sa mukha niya na hindi ko in-expect. Surprise. Para bang hindi pumasok sa isip niya ang posibilidad na tatanggihan ko siya.

"No?" ulit niya, medyo offended. Hindi mo in-expect na sasagot ako, 'di ba? "Gusto mo sabihin ko sa Spanish? French? Morse code?"

"Hindi ko pa sinasabi sa akin ang terms ng offer ko," sabi niya na parang ako pa ang mali.

"Hindi ko gusto ang offer mo, sir." Tumatanging boses ko sa huling tatlong salita. "Hindi ako interesado sa kung anong twisted bargain na naisip ng emotionally unavailable brain mo."

Sumandal siya sa upuan niya, ang gilid ng bibig niya ay kumikibot. Hindi ngisi, mas malamig.

"One million pesos."

Ang katahimikan ang lumunok sa pagitan namin. Hindi tumibok ang puso ko. Seryoso ba siya? Nabagok ba siya? Ito ba ay isang prank o isang test na bumabagsak ako?

"A million?" tanong ko, hindi makapaniwala. "You really think throwing money at me will undo the months you have spent micromanaging me into the ground? You treated me like disposable help. Now suddenly I am bride material?"

"You will have time to consider," sabi niya, pantay at hindi nagbabago, parang naglalarawan ng isang spreadsheet. Kalmado, tumpak, nagcacalculate. Para bang hindi niya lang binaligtad ang mundo ko.

Umirap ako at inilapag ang report sa desk niya. "Here is the report you asked for. And no, I am not for sale. You are not the devil in disguise, Mr. Mercier. You are the disguise."

Pagkatapos ay lumabas ako. Sa unang pagkakataon mula nang magtrabaho ako sa kanya, walang immediate retaliation. Walang snide comments. Walang passive aggressive memos. Tahimik lang.

Dapat ay relief ang naramdaman ko. Pero hindi.

Pagkaalis ko ng building, mabigat na mabigat ang pakiramdam ko, mabigat at parang may kuryente sa dibdib ko, parang 'yung sandali bago mag-bagyo.

Sa elevator ay nakasalubong ko pa ang dating katrabaho ko sa department namin bago ako inilipat kay Tharion.

"You heading out early?" tanong ni Migo.

"Yeah." Pinilit kong ngumiti. "I have to check on Mom. Nasa ospital pa rin kasi siya hanggang ngayon."

"Sabihin mo, hi."

Tumango ako, nag-wave, at umuwi, umaasa para sa tahimik na sandali. Nahanap ko lang ay katahimikan, pero hindi 'yung gusto ko.

Nang makarating ako sa apartment namin ay napakunot ang noo ko. Parang mali ang apartment, masyadong tahimik sa paraang nagpapakilabot sa balat sa batok ko.

Binuksan ko ang pinto ng kwarto at parang bumagsak ang tiyan ko. Bukas ang mga drawer. Hubad ang mga kumot sa kama. Bukas ang closet ko na parang sinadya talaga dahil may hinahanap doon.

"Hindi..." bulong ko, at lumapit sa kahon sa ilalim ng kama ko.

Empty.

Lahat ay wala na. Bawat pera na aking inipon at sinave para sa chemotherapy ni mama. Ilang buwan ng collected tips at late nights at skipped meals, lahat nawala. Huminga ako ng mababaw at mabilis, parang biglang manipis ang hangin.

Walang sign ng forced entry. Walang basag na bintana. Walang sira na lock. Isang konklusyon lang ang natitira. Isang tao lang ang may susi. Isang tao lang ang kumuha sa akin ng mas marami kaysa sa ibinigay niya.

Si Papa.

---

Pinunasan ko muna ang mga mata ko bago ako pumasok sa ward ni mama. Sigurado akong namamaga na ito. Simula pa kaninang umaga ay hindi na ako tumitigil sa pag-iyak. Si Papa? Hindi pa rin sumasagot sa tawag ko.

"Ma," sabi ko, pilit na ngumingiti nang napakahina na parang kaya itong mabasag kapag kumurap lang siya.

Nag-iba ang mukha niya pagkakita niya sa akin. "Barbara, anong problema? Umiiyak ka ba? Anong nangyari?"

Natural lang na makita niya ako. Parati naman niyang nakikita ang lahat.

"Yeah... sadyang siraulo lang ulit 'yung boss ko ngayong araw. Marami siyang ipinagawa sa akin," pagsisinungaling ko. Masyadong masakit para sa kanya ang totoo. Hindi ko na gustong dagdagan pa ang lamat sa mundo niya na napakahina na.

"Barbara—" panimula niya, malambing ang boses.

"Ma, huwag mo na akong isipin. Ayoko na pag-usapan," bulong ko, hinahawi lang na parang hindi ito bigat na kayang durugin ako.

Hindi na siya nagtanong. Hinawakan niya lang ang kamay ko. "Kung ano man ang nasa isip mo ngayon, huwag suluhin. Nandito pa rin ako. Ako pa rin ang mama mo."

Tumango ako at nilunok ang bukol sa lalamunan ko. "Dumaan ba si... papa?"

"Hindi... umuwi na ba siya?" Sumigla ang boses niya, puno ng pag-asa na nakakasuka sa akin. Hindi nararapat ang pag-asa niya sa lalakeng 'yun.

"Hindi. Hindi pa siya umuuwi." Naging malamig at matalim ang boses ko dahil sa pait. Napansin niya iyon.

"Barbara—"

"Kailangan ko nang umalis ulit. Dumaan lang ako para tingnan ka. Kailangan mo nang magpahinga. Sa susunod na linggo na ang chemo mo." Isa na namang kasinungalingan. Napakasakit ipagsabi. Diyos ko, kailangan kong gawing totoo ito bago pa ito makasira sa kanya.

Nagyakapan kami. Amoy antiseptic at lavender siya. Niyakap ko siya nang mas matagal kaysa sa dapat, tapos ay bumitaw at umalis.

Malapit lang ang hospital, pero sa bawat hakbang pauwi ay pakiramdam ko ay may binubuhat akong pabigat, ang sarili kong patay na bigat. Nakakandong sa balikat ko ang kawalan ng pag-asa, mabigat at walang tigil.

Paulit-ulit kong naririnig ang isang boses.

"Marry me."

Seryoso ba siya? Nagbibiro ba siya? Isa ba 'tong patibong para pagtawanan niya ako habang naghihirap? Nakakabaligtad ng sikmura ang isipin 'yun. Nakakaramdam pa ako ng mas worse na pakiramdam na kahit pa iniisip ko 'yun ay kinakaya ko.

Pagdating ko sa bahay ay nakabukas nang bahagya ang pintuan.

Hindi. Alam kong nilock ko ito.

Pagpasok ko ay nandun siya, si Papa, nakahilata sa couch, mabaho ang pawis at luma nang alak, tulog at walang pakinabang. Umakyat ang pandidiri sa dibdib ko.

Kumuha ako ng baso, nilagyan ng tubig, at ibinuhos sa mukha niya. "Gagò ka talaga! Bumangon ka riyan!"

Bumangon siya agad, dumura. "Anak ng puta! Ikaw na bata ka—"

"Kinuha mo ang pera ko? Nasaan na?" Naging matalim na parang razor ang boses ko. "Nasaan ang pera ko?!"

Kumindat siya, ang nanlalamig niyang mata ay lumaki na mayabang na tingin. "Ayun lang ba ang ikinagagalit mo? Bakit, masama bang kumain ako ng masarap at mag-enjoy man lang? Napakadamot mo namang anak!"

Alam kong wala talaga siyang kwenta, pero napaamang pa rin ako sa narinig na mga salita na lumalabas sa bibig niya.

"Hindi mo dapat ginalaw ang pera ko! Para sa chemo ni Mama 'yun!"

Tumawa siya, na parang wala lang ang ideya. "Bakit pa? Mamamatay rin naman siya."

Doon na ako tumigil.

"Manahimik ka!" sigaw ko. "Manahimik ka!"

Sinampal niya ako. Malakas. "Hindi ganyan kausapin ang Papa mo," sabi niya, barado ang boses. "Hindi ka ba tinuruan ng Mama mo—"

Napuno na ako.

Napunta ang tingin ko sa basag na piraso ng baso malapit sa lamesa. Kinuha ko iyon, nanginginig ang mga kamay pero steady. "Umalis ka. Ngayon. Dahil sumusumpa ako sa Diyos na tatagusin ko ang bituka mo."

Napahinto siya at napalunok. Napakurap na nakatingin sa kamay ko.

Tinaas niya ang mga kamay niya at umurong. "Barbara, ibaba mo yan—"

"Sabi ko umalis ka!" sigaw ko, humakbang palapit sa kanya.

Nadapa siya, tapos ay tumakbo. Sumara ang pintuan sa likuran niya at napaupo ako sa mga tuhod ko. Nanginginig ang mga kamay ko, humihinga nang malalim ang dibdib ko, at dumating na ang luhang marahas, hindi ko halos makontrol.

Hindi malambot ang pag-iyak ko. Ito ay kalungkutan at galit at kawalan ng kakayahan na nagkasalansan sa isang hilaw na bagay.

Umupo lang ako doon sa gitna ng bagyo nang matagal. Nang bumagal ang panginginig ko, nilinis ko ang bahay na parang kaya kong punasan ang kahihiyan ko. Pero may isang bagay na hindi ko matakasan.

Si Sir Thorian at ang alok niya sa akin.

Siguro dapat nakinig ako. Siguro dapat nagtanong pa ako sa kanya. Siguro... baka lang seryoso siya talaga sa alok niya.

Galit ako sa kanya. Galit ako kung gaano siya kalamig, gaano siya kapowerful, gaano siya parating nasa unahan ng sampung hakbang. Pero wala na akong natira. Ang mga desperadong tao ay gumagawa ng mga tangang bagay.

Kinuha ko ang phone ko at nag-dial. Sumagot siya sa pang-apat na ring.

"S-Sir... tungkol sa offer niyo..." Parang walang laman ang boses ko. "Seryoso ba kayo?"

"Yes." Walang pag-aalinlangan, walang init, malamig na kasiguraduhan lang.

"Kung ganun, tatanggapin ko," bulong ko, ang pride ko ay nabasag na parang salamin sa sahig.

"Good," sabi niya, na parang alam na niya na susuko ako. "Pag-uusapan natin ang mga terms bukas. Sa opisina."

At ibinaba na niya ang tawag.

Just like that, I traded whatever freedom I had left for hope. If it saved her, maybe it would be worth it.