Chapter 4

Biglang tumunog ang alarm ko at nagising ako, napa-upo mula sa hindi kumportableng posisyon na nakatulog pala ako. Sumakit ang leeg ko, nangalay ang likod, at ang utak ko ay nag-uunahan sa pag-iisip. Sandali akong nakahiga roon, nakatingin sa kisame na may mga bitak.

Pumayag ba talaga ako sa deal na ito? Paulit-ulit na umiikot sa isip ko ang tanong na iyon. Tama ba ang naging desisyon ko? Hindi ko ba pagsisisihan itong gagawin ko balang araw?

Kinuskos ko ang mga mata at pinilit ang sarili kong umupo. Ginagawa ko ito para kay mama. Gagawin ko ang lahat para sa kanya. Lahat. Kaya ano man ang mangyari sa mga susunod na araw ng pekeng relasyon na papasukin ko ay dapat kong tanggapin.

Para akong sleepwalker habang ginagawa ko ang mga routine sa umaga. Mabilis na pagligo, buhok na naka-messy bun lang, light makeup lang, sapat para hindi ako magmukhang umiiyak buong gabi. Isinuot ko ang simpleng puting t-shirt at ash gray na skirt, isa sa iilang disenteng outfits na kaya kong bilhin simula nang magtrabaho ako sa Mercier Tech. Hindi iyon glamorous, pero malinis at presentable.

Sinulyapan ko ang orasan. Limang minuto na lang kung gusto kong maging on time. Ayaw ko sa lahat ay yung nalalate. Sobrang dedikado ako sa trabaho ko. Kung hindi kasi puro pahirap sa akin si Thorian, baka ma-enjoy ko ang trabaho sa kumpanya niya.

Kumuha ako ng granola bar sa halos walang laman na shelf at naglakad patungo sa pinto. Nang buksan ko ito, natigilan ako.

Si Cesar ay nakasandal sa pinto, naka-krus ang mga braso, at ang mga mata niya ay parang bato sa ilog.

“C-Cesar?” nauutal kong tanong. Mabilis na tumalon ang puso ko papunta sa lalamunan.

Siya ang may-ari ng casino kung saan laging naroon si papa at ginugugol niya ang oras. Hindi ito ang unang beses na nagpakita si Cesar sa pintuan namin para maningil. Ang paraan ng pagtingin niya sa akin ay laging nag-iiwan ng masamang pakiramdam.

“Nasaan ang papa mo?” bulong niya habang kinukuskos ang may pagka-kalat niyang balbas. “Nagtatago na naman ba siya?”

“H-Hindi ko alam,” mabilis kong sagot habang nag-iingat na umatras. “Wala siya rito. Kahit halughugin ninyo ang buong bahay, hindi ninyo siya makikita rito.”

“May utang siya sa akin,” sabi niya.

Hindi ko iyon inasahan. Kinuha na niya ang savings ko kahapon. Ano ang ginawa niya doon?

“Gaya ng sinabi ko, hindi ko alam kung nasaan siya. Ilang araw na rin akong hindi siya nakikita. Hindi na siya rito umuuwi,” nagsinungaling ako.

Naningkit ang mga mata ni Cesar. “Ganoon ba?”

“C-Cesar... may pupuntahan ako at late na ako,” sabi ko, sinubukang patatagin ang boses ko.

Binigyan niya ako ng mabagal na pagsilip, itinaas ang kilay, at dinilaan ang labi niya sa nakakasuklam na paraan na lagi niyang ginagawa. “Babalik ako rito bukas para maningil ulit. At kapag hindi ko siya naabutan dito, ikaw ang magbabayad ng mga utang niya sa akin. One day, Barbara, one day,” bulong niya. Ang tono niya ay nasa pagitan ng banta at pangako. Pagkatapos ay umalis siya.

Isinara ko ang pinto at ni-lock ko ito. Sumisikip ang dibdib ko. Nakakainis na creep.

Sa labas ay may isang sasakyan na dumaan at binasa ako ng maruming tubig. “Tarantado!” sigaw ko, pero ang driver ay hindi man lang lumingon pabalik. Tiningnan ko ang basang-basa kong skirt at napailing. Hindi ako pwedeng pumasok sa kumpanya na ganito ang itsura ko. Hindi pa nga ako nakapag-laundry ngayong linggo.

Ginalugad ko ang closet at nakakita ng lumang sweater na nakatago sa likod. Kupas at medyo malaki, pero tuyo at mainit. Sapat na iyon; iyon na lang ang isusuot ko.

Walang oras para mag-drama. Nag-abot ako ng kamay at sumakay sa taxi, pero ang traffic ay isang bangungot. Mabagal ang mga sasakyan, ang mga busina ay nag-iingay na parang isang magulong koro.

Pakiramdam ko ay nagtutulungan ang buong mundo para pigilan akong gawin ito. Isang huling sign para umatras. Isang huling pagkakataon para tumakas.

Pero hindi ako pwedeng gawin iyon. At hindi ko gagawin. Para kay mama.

Dumating ako roon nang dalawampung minuto akong late. Hindi ito ang magandang unang impresyon na gusto mo sa unang araw ng isang fake engagement.

Ang lobby ng Mercier Tech ay parang lumamon sa akin; kumikinang ang marble floor, nakaayos ang mga stylish na furniture, at ang salamin na walang bahid ng dumi ay nagpaparamdam na lahat ay sharp at mahal. Ang receptionist ay nagbigay sa akin ng magalang na ngiti. Ngumiti rin ako at sumakay agad sa elevator.

Bilis ng tibok ng puso ko sa bawat floor. Inayos ko ang sweater, huminga ng malalim, at bumaba sa pinakamataas na level.

Ang pinto ng executive conference room ay nakabukas. Si Brent, ang kaibigan ni Thorian, ay nakaupo sa kabilang dulo ng table, tamad na humihigop ng kape na parang wala siyang pakialam. Si Thorian naman ay nakatayo sa may bintana; perpektong gupit ang suit niya, naka-krus ang mga braso, nagbibigay ng absolute air of control.

Nang pumasok ako, lumingon si Thorian. Nagtagpo ang mga mata namin. Tiningnan niya ako, talagang tiningnan, at sa isang iglap ay may hindi mabasang emosyon na kumislap sa mukha niya bago niya ibalik ang mask of cool detachment.

“You're late,” sabi niya, mababa at kalmado ang boses.

“Traffic sa daan,” sagot ko, habang nilulunok ang paninikip sa lalamunan.

Nagtaas ng kilay si Brent at natawa. “Cold feet?”

“Wala sa dalawa,” sagot ko, pinilit na maging matatag ang boses ko. “Sinabi kong gagawin ko ito, at sinasadya ko iyon.”

Tumawid si Thorian sa silid at tumayo nang malapit sa akin. Kailangan kong itagilid ang ulo para magtagpo ang mga mata namin. Tumama sa akin ang cologne niya na parang isang maliit na kawalang-katarungan. Ang isang lalaking nakakainis ay mayroon ding napakabangong amoy.

Walang sinabi sa loob ng ilang sandali. Pinanood niya lang ako.

“Idraft natin ang terms ngayon,” sabi niya sa huli. “You'll move in by the end of the week. Mahalaga ang mga appearances. Kung may magduda na fake ito, pareho tayong talo.”

Sumandal si Brent at pinagkiskisan ang mga kamay. “So romantic na agad.”

Hindi siya pinansin ni Thorian. “Ground rules. Pupunta ka sa mga dinners, mga events, kahit ano pa ang kinakailangan bilang asawa ko. Ako ang bahala sa media. Ikaw naman ay magngingiti at magmukhang hopelessly in love sa akin. We need to look like a perfect couple. A Cinderella love story. Kaya mo ba iyan?”

Inayos ko ang mga balikat. “May boses ba ako sa mga rules? O ikaw lang ang maglalatag ng lahat?”

Kumibot ang bibig niya. Hindi iyon talaga isang ngiti; mas parang pagbabago sa mukha niya. “Let's see.”

Tumayo si Brent at pinagkiskisan ulit ang mga kamay. “Mukhang magiging masaya ito. I can feel it. Simulan na natin, mga lovebirds?”

Dumulas ako sa upuan sa tapat ni Thorian, nararamdaman ko ang tibok ng puso ko sa mga tadyang ko. Talagang gagawin ko ito. Papakasal ako sa kanya para sa loob ng tatlong taon, para sa lahat ng mga intensyon at layunin.

Para kay mama.

At marahil, nakatago sa ilalim ng lahat ng praktikal na kapangitan na ito, may espasyo para sa iba pang bagay. Isang bagay na hindi pa ako handang pangalanan nang malakas.